Και επειδή πολλοί δεν έχετε φατσοβιβλίο θα μοιραστώ και εδώ μια εμπειρία στο πέρασμα μου από την πρωτεύουσα.
Τέτοιες μέρες γιορτινές κάθε χρόνο όλοι μας ψάχνουμε το πνεύμα των Χριστουγέννων.
Στολίζουμε δέντρα,φτιάχνουμε γλυκά,παίζουμε χαρτιά,δίνουμε κανένα ευρώ στα κάλαντα και κάνουμε όλα αυτά που προστάζουν οι παραδόσεις των ημερών.
Περνάνε οι γιορτές και μια μελαγχολία παραμένει παρόλο που τηρήσαμε τα ειωθότα.
Ένα κενό στη ψυχή και όχι στο στομάχι που έχει γεμίσει από κάθε λογής φαγητό.
Πολλά γλυκά αλλά λίγη γλύκα.
Φέτος όμως έγινα μάρτυρας ενός περιστατικού σπάνιου στα δικά μου μάτια και θέλω να το μοιραστώ μαζί σας.
Βρίσκομαι στην Ομόνοια και βαδίζω για να συναντήσω έναν γνωστό και να του δώσω έναν φακό φωτογραφικής μηχανής(αναφέρω αυτή τη λεπτομέρεια γιατί έχω μαζί μου και φωτογραφική μηχανή).
Το γοργό μου βήμα διακόπτει μια αναστάτωση που επικρατεί λίγα μέτρα μπροστά μου.
Βλέπω αρκετό κόσμο μαζεμένο και ανάμεσα τους ξεχωρίζω 7-8 αστυνομικούς να συνομιλούν γεμάτοι νευρικότητα και ένταση.
Κοντοστέκομαι για να δω τι συμβαίνει και αντικρίζω ένα σοκαριστικό θέαμα.
Ένας ηλικιωμένος κύριος καλοντυμένος γύρω στα 80 βρίσκεται πεσμένος στο πεζοδρόμιο σε πλάγια θέση , πιθανόν από πτώση, και αιμορραγεί από το κεφάλι.
Τα μάτια του είναι μισάνοιχτα και φαίνεται μισολιπόθυμος.
Οι αστυνομικοί τηλεφωνούν στο ΕΚΑΒ και παράλληλα κοιτούν στο δρόμο μήπως περνάει κάποιο ασθενοφόρο να το σταματήσουν.
Κόσμος αρκετός κοιτάει όρθιος το θέαμα σαν να βλέπει τηλεόραση.
Πλησιάζω και άλλο και τότε αντικρίζω τη λέξη ανθρωπιά προσωποποιημένη.
Ένας άνδρας γύρω στα 40 με καυκάσια χαρακτηριστικά είναι γονατισμένος δίπλα στον ηλικιωμένο κύριο, του κρατά με το ένα χέρι το κεφάλι και με το άλλο προσπαθεί να του δώσει λίγο νερό.
Τα χέρια του γεμίζουν αίμα αλλά δεν δείχνει αυτό να τον απασχολεί.
Κάτι ψιθυρίζει στο αυτί του παππού, γυρνάει όμως και στον υπόλοιπο κόσμο και δίνει κουράγιο.
Η εικόνα με χτυπάει σαν ηλεκτροσόκ.
Ο άγνωστος,ο ξένος,ο ανώνυμος κρατάει στα χέρια του όλο το μεγαλείο του ανθρωπίνου είδους.
Σαν πατέρας που κρατάει το παιδί του, σαν παιδί που αποδίδει τιμές στον πατέρα του.
Είμαι σίγουρος ότι τα λόγια του εκείνη τη στιγμή είναι πιο θεραπευτικά από το καλύτερο φάρμακο.
Η βοήθεια του είναι πιο χρήσιμη από τον καλύτερο γιατρό του κόσμου.
Πρέπει να φύγω αλλά έχει μουδιάσει όλο μου το σώμα.
Προσεύχομαι να μην κλείσει τα μάτια του ο παππούς.
Προσπαθώ να κρατήσω τις εικόνες στο μυαλό μου.
Αυτό που βλέπω έχει μεγαλύτερη γνώση από όλα τα βιβλία του κόσμου.
Μου περνάει η σκέψη να βγάλω τη φωτογραφική και να κρατήσω για πάντα τη στιγμή.
Διστάζω, δυσκολεύομαι να φωτογραφίσω τον πόνο, νιώθω ένοχος βγάζοντας μια τέτοια φωτογραφία.
Ένοχος που απλά παρατηρούσα και δε βοήθησα σε κάτι.
Πρέπει να φύγω,απομακρύνομαι κοιτώντας πίσω.
Δεν ξέρω τι έγινε καθώς μια ώρα μετά που ξαναπέρασα από το σημείο όλοι είχαν φύγει.
Λίγες σταγόνες αίμα είχαν απομείνει να θυμίζουν ότι εκεί υπήρχαν δύο Άνθρωποι...
