Για πολλούς η μουσική τελείωσε στα ‘70s μαζί με πολλές μεγάλες μπάντες.Δεν ξέρω πως ήταν τα πράγματα εκείνη την εποχή και μολονότι σέβομαι πολύ τους πατέρες και πρωτοπόρους της μουσικής επιτρέψτε μου να μη συμμερίζομαι αυτό τον πεσιμισμό.Πολλές πολύ καλές μπάντες των ‘80s κι έπειτα αδικήθηκαν εξ αιτίας αυτής της αντίληψης και μία από αυτές ήταν και οι Metallica.
Το γεγονός ότι οι Metallica καθιερώθηκαν ως η κορυφαία thrash metal μπάντα των ‘80s απωθούσε πολύ κόσμο απ ‘ το να τους ακούσει και να τους πάρει στα σοβαρά.Τον Άυγουστο του 1991 όμως αρκετοί αναθεώρησαν και άλλαξαν γνώμη όταν κυκλοφόρησε το ομότιτλο άλμπουμ,που ύστερα μετονομάστηκε απ τους fans σε Black Album.Το Black Album αποτελεί σταθμό στην ιστορία της μπάντας κυρίως γιατί αποτέλεσε έναν υποδειγματικό πειραματισμό.Ήρθε μετά το πολύ συμπαθητικό αλλά αρκετά παρωχυμένο,μερικώς μονότονο και κουραστικά μεταλλικό κατα διαστήματα Justice For All,το οποίο επισκιαζόταν από το θάνατο του πρώην μπασίστα Cliff Burton.Σε αντίθεση με το Justice ήταν ένα ολοκληρωμένο άλμπουμ το οποίο ήταν πολύ πιο βαθυστόχαστο και ώριμο στιχουργικά, ενω είχε συμπαθητικά και πολύ πιο βραχύχρονα σόλο και ήταν περισσότερο μελωδικό και λιγότερο καταιγιστικό από τα προηγούμενα.Η θεματολογία των στίχων είναι αξιοθαύμαστα μεγάλη και η αλλαγή του ύφους ταχύτατη καθώς την οργή και την αγανάκτηση του σπαρακτικού Unforgiven έρχεται να διαδεχθεί η καψούρα του τόσο προβλέψιμου όσο και απολαυστικού Nothing Else Matters.Ο Hammett μεταμορφώνεται σε Πήτερ Παν καθώς τα βρώμικα αλλά ξεσηκωτικά riffs του σε παρασύρουν πλήρως στη ‘’Χώρα του Ποτέ’’ κι όταν σολάρει αποπνέει περισσότερο μια παιγνιώδη διάθεση παρά το ύφος του ποζερ που πέρναγε στα προηγούμενα άλμπουμ.Τα φωνητικά του James είναι αξιέπαινα καθώς ο τύπος αν και είναι φάλτσος και ορισμένες στιγμές ηχεί σαν βιολί στα χέρια ξυλοκόπου,όχι μόνο καταφέρνει να το κρύψει και να φέρει τη φωνή στα μέτρα του αλλά και να μεταδώσει πλήρως το ύφος των στίχων.Απ ‘ την άλλη ο Ulrich κόβει και ο Newstead ράβει.Χωρίς τα drums να είναι επιβλητικά και φλασάτα,είναι αυτά που κρατάν άριστα το ρυθμό και παράλληλα χαράσουν την πορεία των υπολοίπων και το μπάσο του Newstead,αν και δυσδιάκριτο ώρες ώρες,κάνει μεγάλη δουλειά γιατί ενισχύοντας τον ήχο και κάνοντας τον πιο ηλεκτρικό, προσθέτει την τελική πινελιά στην αυθεντική μεταλλική υφή του δίσκου.Αυτό το ψύγμα metal είναι που κάνει το δίσκο τόσο ξεχωριστό γιατί καθιστά αδύνατη την καταχώρηση του σε ένα συγκεκριμένο έιδος μουσικής και αυτή η αοριστία που δημιουργείται από υβριδιακούς ήχους τέτοιου είδους συναρπάζει και είναι πολλές φορές ο λόγος που μια μπάντα από απλά καλή γίνεται μεγάλη.
Το Black Album δεν θυμίζει σε τίποτα τους ριζοσπαστικούς δίσκους των Clash,ούτε τις πρωτοποριακές ηχητικά δουλειές των Velvet Underground αλλά είναι ένας δίσκος που περιέχει τα πάντα σε αρκετά υψηλό επίπεδο για να τραβήξει την προσοχή και να αποτελέσει ένα τουλάχιστον ευχάριστο άκουσμα.Τα τραγούδια του σου μένουν και σε ακολουθούν ανεξάρτητα από το είδος της μουσικής που προτιμάς και έχεις συνηθίσει να ακούς.
Αυτός ο δίσκος αποτέλεσε την τελευταία μεγάλη δουλειά μιας πολύ καλής μπάντας η οποία μετά ,αναπόφευκτα, έριξε σημαντικά την ποιότητα της δουλειάς της και τελικά κατέληξε να θεωρείται απ ' τους περισσότερους άλλο ένα μέτριο συγκρότημα του mainstream.Επίσης υπήρξε η αιτία αποκλήρωσης του γκρουπ από μια μεγάλη μερίδα των οπαδών του οι οποίοι αισθάνθηκαν προδομένοι.Όλα αυτά όμως είναι μικρής σημασίας μπροστά στο γεγονός ότι οι Metallica δε φοβήθηκαν να αλλάξουν,να πειραματιστούν και να αποδείξουν περίτρανα ότι στη μουσική δεν είναι αναγκαίο να είσαι πρωτοπόρος για να είσαι καλός μουσικός.
Το γεγονός ότι οι Metallica καθιερώθηκαν ως η κορυφαία thrash metal μπάντα των ‘80s απωθούσε πολύ κόσμο απ ‘ το να τους ακούσει και να τους πάρει στα σοβαρά.Τον Άυγουστο του 1991 όμως αρκετοί αναθεώρησαν και άλλαξαν γνώμη όταν κυκλοφόρησε το ομότιτλο άλμπουμ,που ύστερα μετονομάστηκε απ τους fans σε Black Album.Το Black Album αποτελεί σταθμό στην ιστορία της μπάντας κυρίως γιατί αποτέλεσε έναν υποδειγματικό πειραματισμό.Ήρθε μετά το πολύ συμπαθητικό αλλά αρκετά παρωχυμένο,μερικώς μονότονο και κουραστικά μεταλλικό κατα διαστήματα Justice For All,το οποίο επισκιαζόταν από το θάνατο του πρώην μπασίστα Cliff Burton.Σε αντίθεση με το Justice ήταν ένα ολοκληρωμένο άλμπουμ το οποίο ήταν πολύ πιο βαθυστόχαστο και ώριμο στιχουργικά, ενω είχε συμπαθητικά και πολύ πιο βραχύχρονα σόλο και ήταν περισσότερο μελωδικό και λιγότερο καταιγιστικό από τα προηγούμενα.Η θεματολογία των στίχων είναι αξιοθαύμαστα μεγάλη και η αλλαγή του ύφους ταχύτατη καθώς την οργή και την αγανάκτηση του σπαρακτικού Unforgiven έρχεται να διαδεχθεί η καψούρα του τόσο προβλέψιμου όσο και απολαυστικού Nothing Else Matters.Ο Hammett μεταμορφώνεται σε Πήτερ Παν καθώς τα βρώμικα αλλά ξεσηκωτικά riffs του σε παρασύρουν πλήρως στη ‘’Χώρα του Ποτέ’’ κι όταν σολάρει αποπνέει περισσότερο μια παιγνιώδη διάθεση παρά το ύφος του ποζερ που πέρναγε στα προηγούμενα άλμπουμ.Τα φωνητικά του James είναι αξιέπαινα καθώς ο τύπος αν και είναι φάλτσος και ορισμένες στιγμές ηχεί σαν βιολί στα χέρια ξυλοκόπου,όχι μόνο καταφέρνει να το κρύψει και να φέρει τη φωνή στα μέτρα του αλλά και να μεταδώσει πλήρως το ύφος των στίχων.Απ ‘ την άλλη ο Ulrich κόβει και ο Newstead ράβει.Χωρίς τα drums να είναι επιβλητικά και φλασάτα,είναι αυτά που κρατάν άριστα το ρυθμό και παράλληλα χαράσουν την πορεία των υπολοίπων και το μπάσο του Newstead,αν και δυσδιάκριτο ώρες ώρες,κάνει μεγάλη δουλειά γιατί ενισχύοντας τον ήχο και κάνοντας τον πιο ηλεκτρικό, προσθέτει την τελική πινελιά στην αυθεντική μεταλλική υφή του δίσκου.Αυτό το ψύγμα metal είναι που κάνει το δίσκο τόσο ξεχωριστό γιατί καθιστά αδύνατη την καταχώρηση του σε ένα συγκεκριμένο έιδος μουσικής και αυτή η αοριστία που δημιουργείται από υβριδιακούς ήχους τέτοιου είδους συναρπάζει και είναι πολλές φορές ο λόγος που μια μπάντα από απλά καλή γίνεται μεγάλη.
Το Black Album δεν θυμίζει σε τίποτα τους ριζοσπαστικούς δίσκους των Clash,ούτε τις πρωτοποριακές ηχητικά δουλειές των Velvet Underground αλλά είναι ένας δίσκος που περιέχει τα πάντα σε αρκετά υψηλό επίπεδο για να τραβήξει την προσοχή και να αποτελέσει ένα τουλάχιστον ευχάριστο άκουσμα.Τα τραγούδια του σου μένουν και σε ακολουθούν ανεξάρτητα από το είδος της μουσικής που προτιμάς και έχεις συνηθίσει να ακούς.
Αυτός ο δίσκος αποτέλεσε την τελευταία μεγάλη δουλειά μιας πολύ καλής μπάντας η οποία μετά ,αναπόφευκτα, έριξε σημαντικά την ποιότητα της δουλειάς της και τελικά κατέληξε να θεωρείται απ ' τους περισσότερους άλλο ένα μέτριο συγκρότημα του mainstream.Επίσης υπήρξε η αιτία αποκλήρωσης του γκρουπ από μια μεγάλη μερίδα των οπαδών του οι οποίοι αισθάνθηκαν προδομένοι.Όλα αυτά όμως είναι μικρής σημασίας μπροστά στο γεγονός ότι οι Metallica δε φοβήθηκαν να αλλάξουν,να πειραματιστούν και να αποδείξουν περίτρανα ότι στη μουσική δεν είναι αναγκαίο να είσαι πρωτοπόρος για να είσαι καλός μουσικός.
