Αν και απολογισμούς συνηθίζω να κάνω στα τέλη Αυγούστου δεδομένου ότι τότε θεωρείται το τέλος της κινηματογραφικής χρονιάς, από τη στιγμή που άνοιξε το νήμα, θα συνεισφέρω τον οβολό μου. Ζητώ εκ των προτέρων συγγνώμη καθώς θα ξεπεράσω το όριο των τριών ταινιών και θα παραθέσω γενικότερες εντυπώσεις. Λοιπόν από τις 1/9/2009 μέχρι σήμερα κρατάω:
- Τη Λευκή Κορδέλα του Χάνεκε, ίσως την πληρέστερη από κάθε άποψη περσινή ταινία.
Μαζί σου, ίσως μία από τις 5-10 πληρέστερες της 10ετίας
- Το συγκινητικό μέχρι λυγίσματος γονάτων Kabei: η μητέρα μας του γηραιού Ιάπωνα Γιόζι Γιαμάντα (ψάξτε το, βρείτε το, αξίζει!).
- Τις δύο πιο αισιόδοξες και feel good ταινίες της χρονιάς: Micmacs, μικροαπατεώνες στα δύσκολα του Jean - Pierre Jeunet και Soul Kitchen του Φατίχ Ακίν. Πραγματικά, μετά τη θέασή τους βγαίνεις άλλος άνθρωπος.
Ο Ακίν μου άρεσε πολύ, του Ζενέ δεν την έχω δει ακόμα.
- Τις 500 μέρες με τη Σάμερ του Μαρκ Ουέμπ γιατί δεν είναι αριστούργημα, αλλά όλοι/ες έχουμε περάσει λίγο-πολύ από εκεί.
Αξιοπρεπέστατη.
- Τον Κυνόδοντα και τη Στρέλλα ως τις καλύτερες ελληνικές (και όχι μόνο) ταινίες της χρονιάς.
- Το Λίβανο του Σαμουέλ Μοάζ. Όταν το Das Boot γίνεται Das Tank. Με κομμένη την ανάσα!
Υπόθεση που επί της αρχής θυμίζει το "Κτήνος του πολέμου" του 1987 του Κέβιν Ρέυνολντς.....μάλλον καλύτερο ακούγεται αυτό όμως.
- Το Avatar, αν και τεχνολογικά συνιστά πρωτοπορία, δε μου βγαίνει από το μυαλό ότι σαν επιμύθιο κάπου το έχω ξαναδεί. Παρόλα αυτά, το απόλαυσα και άξιζε.
Ακόμα κρατάω:
- Την εντελώς black metal ατμόσφαιρα του Αντίχριστου του Trier.
- Την κεφάτη επιστροφή του Woody Allen με το Κι αν σου κάτσει;
- Το ρεσιτάλ σκηνοθεσίας του Ζακ Οντιάρ στον Προφήτη του.
- Τη φοβερή ερμηνεία του Colin Firth στο Ένας άντρας μόνος του...μόδιστρου Tom Ford.
- Την πολύ καλή επιστροφή των Scorsese και Polanski με τα Shutter Island και Ghost Writer αντίστοιχα χωρίς όμως να πιάνουν επιδόσεις του παρελθόντος.
Επειδή οφείλουμε να κάνουμε και μια αντιπαράθεση μια και πέρασε καιρός μετά τον "Κυνόδοντα" (χεχεχε), οι δύο ανωτέρω ταινίες ήταν για μένα μια μεγάλη απογοήτευση
- Το εξαίρετο ντοκιμαντέρ Σε τεντωμένο σχοινί του Τζέιμς Μαρς.
- Την απογοήτευση του Tim Burton με τη ρουτινιάρικη (για τα δεδομένα του) Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων.
- Η καλύτερη ταινία τρόμου (λαμβάνοντας υπόψη την υπο-εκπροσώπηση του είδους στις αίθουσες) ήταν το φετινό Ο Τελευταίος Εξορκισμός του γερμανού Ντάνιελ Σταμ. Μππρρρρρρρ!!!
Αυτές είναι οι εντυπώσεις μου από την περσινή (και ολίγη φετινή) κινηματογραφική χρονιά την οποία παρακολούθησα από πολύ κοντά. Πλέον, λόγω αποστάσεως, δύσκολα θα επαναληφθεί κάτι τέτοιο.
Καλή χρονιά και χρόνια πολλά σε όλες και όλους και ελπίζω να μην κούρασα.