Κλειδώθηκα στο σπίτι χτες κι έκατσα να ακούσω με απόλυτη ησυχία το In a silent way και στο καπάκι το Bitches Brew. Η όλη κουβέντα με έκανε να το μελετήσω λιγάκι και το player υποδέχτηκε τα εν λόγω σιντιά μετά από χρόνια και καιρούς.
Συμπεράσματα:
1. το μεν silent way είναι περισσότερο "σύνθεση", ενώ το brew είναι "πράμα αλλόκοτο" κομένο και ραμένο μέσα στο χάος του.
2. το silent way έχει περισσότερο πανκ μέσα του, ενώ το ΒΒ μοιάζει να βγήκε σαν αντίδραση κατά της δίλεπτης ποπ (άρα και πανκ) γραφής της τζαζ. Κάτι δηλαδή σαν τη δεινοσαυρίλα του progressive rock που αμφισβητήθηκε από τους πανκς (εδώ από την ανάποδη).
3. το κλίμα που αναπαράγει η ακρόαση διαφέρει πάρα πολύ μεταξύ τους. Στο πρώτο μπαίνεις σε ενα γήινο κόσμο (μπαρ με καπνό, σαλόνι, προβατζίδικο κτλ.), ενώ στο άλλο έχεις εγκαταλείψει τον πλανήτη για πάντα.
Το silent είναι οι Ramones με βιρτουόζικες ικανότητες, το ΒΒ είναι οι Οzric Tentacles.
4. σε επίπεδο production, το μεν πρώτο δείχνει (και είναι νομίζω) one take, τη στιγμή που για το ΒΒ χρειάστηκαν τρια 24ωρα full ηχογραφήσεων και στο τέλος ανέλαβαν οι μόδιστροι.
5. η ορμή του δεύτερου πουθενά δεν συναντιέται στο πρώτο.. κι ας είναι "ροκ".
Έχω τελικά την εντύπωση ότι τα πράγματα στη jazz λειτουργούν ανάποδα...
Η έκδοση του ΒΒ που έχω περιλαμβάνει και το Feio σαν bonus track, το οποίο ηχογραφήθηκε 5 μήνες αργότερα και καταδείχνει το πόσο "χωνεύτηκαν" και έγιναν σάρκα μια τα αντίροπα στοιχεία του silent και BB. Aργό, στοιχειωμένο, βασισμένο σε τρεις νότες του μπάσου, τρομακτικό, μια απλούστατη ροκ σύνθεση.
Τελικό συμπέρασμα:
Aν είσαι ροκ σου αρέσουν και τα δυο. Το πρώτο για τη συμπυκνωμένη γραφή του, το δεύτερο για την επαναστατικότητα της σύλληψης.
Τώρα, αν είσαι "χιτάκιας", κλείνεις αβλεπί στο silent. Aν γουστάρεις το ταξίδι (πολύ ισωπεδωτική λέξη...), με τα μπούνια Brew.
Aν ονειρεύεσαι να παίξεις κάποτε σε μια μπάντα, πας για silent
Αν το έχεις δοκιμάσει και είδες ότι θέλει γερά guts, θαυμάζεις το "πέρα από τα ανθρώπινα" του Bitches Brew.
