Όλα είναι έτσι, γιατί...έτσι.

[mstr]

Ουάου ανάλυση

Να πω κάτι εδώ.


Η διαπίστωση (ούτε πρόβλημα, ούτε ερώτηση που ζητά απάντηση) στην οποία κατέληξα, βλέποντας το συμβάν με τη γάτα και τη σαύρα, δεν είναι ανάγκη να ερμηνευτεί από μια "απαισιόδοξη" σκοπιά, να το πω έτσι. Ότι δηλαδή κάτι χάνεται απότομα (πχ η σαύρα, ή η κοπέλα με την ασθένεια που έφερε παράδειγμα ο φίλος παραπάνω). Θα μπορούσα να είχα καταλήξει στην ίδια διαπίστωση, εάν έβλεπα ένα όμορφο λουλούδι, ένα πουλάκι να φτιάχνει μια φωλιά, ή το οτιδήποτε εν τέλει.

Η διαπίστωση αυτή, τα περιλαμβάνει όλα. Καλά, μέτρια, κακά, όμορφα, άσχημα, τίμια, άδικα κτλ.


Τώρα γιατί ενώ (όπως σωστά είπε ο φίλος) έχω μοιραστεί ξανά αυτή τη σκέψη μέσα σε άλλο νήμα, ξεκίνησα ένα νέο?

Πρώτον, είναι μια περίοδος που συμβαίνουν πάρα πολλά μαζεμένα. Πανδημία, κλιματική κρίση, εγκλήματα, φόνοι νέων γυναικών, βιασμοί/κακοποιήσεις στο θέατρο και χίλια δυο άλλα.
Όλοι μας αναφωνούμε "που πάει ο κόσμος" και κρίνουμε τα πάντα. Τον κούλη, τον φονιά, τον γείτονα, τον γιατρό/επιστήμονα, τον οποιοδήποτε και το οτιδήποτε.


Πίστεψα λοιπόν ότι είναι η πλέον κατάλληλη στιγμή να μοιραστώ σε ένα ξεχωριστό νήμα, αυτή τη διαπίστωση.

Δε ψάχνω κάποια απάντηση, δεν είναι κάποια ερώτηση. Είναι ίσως το μόνο πράγμα για το οποίο είμαι απόλυτα σίγουρος και συνειδητοποιημένος.

Σε κάθε δεδομένη στιγμή, τα πάντα είναι αυτά που είναι. Διότι, η ύπαρξη που φέρνει το καθετί σε αυτό που είναι, φέρνει και την ανθρωπότητα σε αυτό που είναι. Με όλα τα καλά και τα κακά.


Η προβληματική σε αυτή την διαπίστωση, είναι ότι μάλλον ερμηνεύεται κάπως διαφορετικά από αυτό που θα ήταν πιο αναμενόμενο. Συνήθως κάποιος θα νομίσει ότι όλα είναι μάταια, ο άνθρωπος δεν έχει έλεγχο της ζωής του και του μυαλού του κτλ. Μα εγώ δεν είπα κάτι τέτοιο. Δεν υποστήριξα ότι δεν αξίζει να προσπαθούμε.
Μην βλέπετε αυτή την διαπίστωση με απαισιοδοξία, ματαιοδοξία, ή ότι έχω κάποιο υπαρξιακό ερώτημα που ζητά απάντηση.

Είναι απλά η πιο αληθινή κατ'εμέ φιλοσοφημένη κατανόηση του όλου σύμπαντος που ζούμε. Κάθε στιγμή τα πάντα είναι αυτά που είναι, γιατί η ίδια η ύπαρξη τα έφερε έτσι. Άρα, μπορούμε να καταλήξουμε, (αν και λίγο τραβηγμένο θα πει κάποιος ως διατύπωση), ότι τελικά δε μιλάμε πλέον για σωστά και λάθη, αλλά για ΕΙΝΑΙ.
Δηλαδή τα πάντα...ΕΙΝΑΙ. Ούτε είναι σωστά, ούτε λάθος. Απλά...είναι


Το στοίχημα λοιπόν είναι να αποδεχθούμε αυτή την πραγματικότητα, και να συνεχίσουμε να προσπαθούμε ο,τι αγαπά ο καθένας, ότι πιστεύει ότι θα φέρει πρόοδο και θα λύσει προβλήματα κτλ.
Κάθε στιγμή όμως, ασχέτως του αποτελέσματος της προσπάθειας μας, θα ισχύει πάλι η διαπίστωση αυτή.


Ξέρετε, είμαι κάπως ικανοποιημένος που έφτασα τότε να κατανοήσω αυτό το απλό πράγμα. Γι'αυτό και μ'αρέσει να το μοιράζομαι με άλλους.
Δε θέλω όμως να είναι αιτία κάποιος να το εκλάβει με μια δόση ματαιότητας, και να του προξενήσει αρνητικά συναισθήματα.

 

[Cicadelic Ranger]

Bλεπω οτ συμφωνω μαζι σου, και λαμβανω υποψιν αυτη την παρατηρηση του ΕΙΝΑΙ.

Νομιζω οτι τωρα σε καταλαβαινω περισσοτερο απο καθε προηγουμενη.

Οντως η παρατηρηση του ειναι μπορει ναν ειναι διχοτομικη (πεσιμιστικη η πραγματιστικη) αλλα ουτως η αλλως κανει αναφορα σε αυτο που λεμε etonnement στα Γαλλικα και στα Νεοελληνικα θα μετεφραζα σαν "θαυμαστικη εκπληξη", και θεωρειται σαν το πρωτο βημα που οδηγει στην Φιλοσοφια, και κατ επεκτασιν αυτου στην επιστημη οπως θεμελειωθηκε για πρωτη φορα στην Αρχαια Ελλαδα { ο ορος βρισκεται στα Μετα τα Φυσικα (Μεταφυσικη) του Αριστοτελη και καθ'αυτον ειναι ο ορος "θαυμαζειν" }. Αυτο ειναι δεδωμενο στον χωρο της Γνωσιολογιας μεχρι σημερα.

Αρα η παρατηρηση με μια αισθηση εκπληξης θαυμασμου, που ονομαζει καποιος σε μα προταση "Γιατι ετσι ;" ειναι το πρωτο βημα της γνωσης η τουλαχιστον της αναζητησης της που οδηγει σ'αυτην.

Διχοτομικη σκεψη τωρα, για να επανελθουμε στο θεμα. Η ακομα καλυτερα τριχοτομικη....Ειτε μια "στοϊκη θεωρηση του ειναι η ενα ειδος θαυμασμου, ειτε ενα συναισθημα αδικιας, .... τελοκα ερχομαστε στον ιδιο παρανομαστη. Γιατι μπαινουμε σε αυτο "το τριπακι" ; Με τον ενα τροπο η με τον αλλο ; Με την οποια απο τις δυο (τρεις) οπτικες ;

Τελικα εκει ειναι η ουσια κα το ενδιαφερον για μας (ανθρωπους) του πραγματος.

Γιατι με τον ενα η τον αλλο τροπο σε τελικη αναλυση αντιλαμβανομαστε οτι μοιραζοστε ενα πραγμα που ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ μας επιτρεπει να το αντιλαμβανομστε ν το σκεφτομαστε και ακομα.... ακομα λεω να σκεφτομαστε οτι θα μπορουσε να ητν διαφορετικο η πως θα μπορουσε να γινει. Οντως Γνωριζοντας οτι ειναι ετσι...
Ετσι αγγιζουμε ενα "συναισθημα" (ο ορος δεν ειναι ορθος αλλα προς το παρων χρησιμος για να προχωρησουμε) οτι εχουμε αυτη την περιεργη δυναμη η την γνωση δυναμης του γιγνεσθαι. Ειδαλως δεν θα το συζηταγαμε. Ασχετα εαν θεωρουμε οτι ετσι ειναι οτι ειναι προσδιορισμενα κλπ...

Επισης ενα αλλο σημειο στο οποιο θελω να επιμεινω λιγο, βλεποντας οτι πολλοι παλι πλανονται στην ερμηνεια η την κατανοηση των ορων... ολων αυτων που μιλανε για "ειναι γραμμενο"

ΚΑΜΜΙΑ ΣΧΕΣΗ. Αυτο δεν εναι "ετσι ειναι γιατι δεν ειναι αλλιως" που κατα βαση ειναι ντετερμινισμος, αυτο ειναι η μοιρολατρεια . Ο Φαταλισμος που λεμε στην "διεθνη" το Fatum Mahometanum οπως το ονομασε ο μεγας φιλοσοφος Leibniz.

Θα αντιπροτεινα μαλιστα αντι για την λεξη Ντετερμινισμος την Ελληνικη λεξη Διακαθορισμος καθως υπαρχει μπορει καλλιστα να φτιαχτει.

Το αν κατι ειναι διακαθορισμενο δεν σημανει οτι ειναι "γραμμενο" (δινω σημασια στο "Δια" γιτι δινει στον καθορισμο τη εννοια τησ σεσης και της αλληλουχιας των πραγματων μεσα στο ολον)

Τωρα παλι σε διχοτομικη σκεψη τα πραγματα ειναι ετσι οπως ειναι. Πως τα εννοουμε ; και εκει παλι εισερχεται το ενδιαφερον γιατι οπως ο ιδιος εδειξες μπορουμε να τα θεωρησουμε ποικιλοτροπως, αρα μας ανοιγουν πεδια αναλυσεως και κατανοησης....

Αν το παρουμε απο μια καθαρα υλιστικη-μηχανιστικη προοπτικη ειναι ετσι μεσα σε μια πολυ λεπτη ισοροπια γιατι αλλιως....θα ηταν αλλιως η θα ειχαν καταρευσει τα παντα... Αλλα ετσ ολως τυχαιως...

Αν το παρουμε σε μια υπερβατικη ( βλεπε θεολογικη) προοπτικη τοτε υπαρχει παλι μια πλυ λεπτη ισοροπια που τα κραταει ολα ορθια καθε στιγμη αλλα χωρις να ειναι ενα αποτελεσμα της φυσης.

Ποια θα ηταν η διαφορα για τον ανθρωπο ;... Στη πρωτη περιπτωση ο ανθρωπος παρατηρει (στωϊκα η με παθος) προσπαθει αλλα "ετσι ειναι"...

Στην δευτερη περιπτωση....εαν υπαρχει σχεδιο τοτε αν δεν ειμαστε και ικανοποιημενοι... ισως να υπαρχει και ενα γραφειο παραπονων

Οποτε περαν αυτης της πρωτης εκπλξης αφου κατανησαμε τη φυση, μπορουμε να αναλυσουμε ακομα περισσοτερο και παραπερα. Και να δουμε οτι ισως μπορουμε να ειμαστε και κατι περισσοτερο απο παρατηρητες η καταγραφεις,....

Οι προεκτασεις ειναι πολλες ενδιαφεροντες, τι λεω, ουσιωδεις για την υπαρξη του καθενος.

Να σαι καλα φιλε ετσι παντα να παρατηρεις να στοχευεσαι και να αναρωτισαι. Ασχετα του αποτελεσματος, του τελικου προορισμου, εισαι σε καλο δρομο. Εχεις τα αντανακλαστικα των ρπογονων μας που εριξαν την σκαλα της σκεψης και μας φερνει πιο κοντα στην γνωση

Και η Γνωση μας φερνει οπως μας ειπε και "ο αλλος" (ποιος σε αφηνω να το βρεις ειναι ευκολο) στην ελευθερια. Μας απελευθερωνει... Και κοιταμε τα πραγματα σχςδο σαν ... sub specie aeternitatis οπως ελεγε και ο παραλλος ( Ο Σπινοζα ). Με μετρο αταραξια και επιγνωση αλλα και συνειδητοποιηση της θεσης μας.

 

[Cicadelic Ranger]

Και δυο "μηντιακες" αναφορες για να γινει κατανοητη η Λατινικη φρση που παρεβαλα παραπανω. Ξεκινοντας απο την νεωτερη παραφραση ερμηνεια της πυ ειναι πιο ευκολη και "ψυχολογικη" και τελειονοντας στην κυρια αναφορα. Αυτη υπενθιμισω ειναι η μια οπτικη. Αυτη ενος καθετου ντετερμινισμου αλλα και παλι οπως βλεπεις..... ενδιαφερουσα και με "προοπτικες"
Σορρυ που βαζω εισαγωγικα σε παρα πολλου ορους αλλα χρειαζεται "αναγνωση" σε πανω του ενος επιπεδου

 

[chrisssb]

Νope!
δηλαδή... εμφατικά όχι.
Τα πράγματα δεν είναι έτσι γιατί απλά είναι έτσι.
Τα πάντα οδηγήσανε σε αυτό που τώρα είναι έτσι.
Και δεν οδηγηθήκανε εδώ ντετερμινιστικά μόνον.
Ούτε τυχαία, μόνον.
Είναι και το ένα και το άλλο.
Και αυτό το ξέρουμε καλά.
Και φιλοσοφικά και αναλυτικά.

 

[Cicadelic Ranger]

Νope!
δηλαδή... εμφατικά όχι.
Τα πράγματα δεν είναι έτσι γιατί απλά είναι έτσι.
Τα πάντα οδηγήσανε σε αυτό που τώρα είναι έτσι.
Και δεν οδηγηθήκανε εδώ ντετερμινιστικά μόνον.
Ούτε τυχαία, μόνον.
Είναι και το ένα και το άλλο.
Και αυτό το ξέρουμε καλά.
Και φιλοσοφικά και αναλυτικά.

"Τα παντα οδηγησανε σε αυτο που ειναι τωρα", αυτο εμπιπτει και στα δυο.

Κατι τυχαιο μπορει να ειναι διακαθοριστικο.
Παραλληλα κατι "σχεδιασμενο" ειναι ταυτοχρονα διακαθοριστικο.

Κατι διακαθοριστικο δεν ειναι αναγκαια τυχαιο...
Μπορει το τυχαιο να εχει εισχωρησει σε ενα σχεδιασμο... κοκ

Παρ'ολα αυτα τα πραγματα εχουν ως εχουν δηλαδη βρισκομαστε μεσα στο ΕΙΝΑΙ κατοπιν του Γιγνεσθαι

Και το Γγνεσθαι προυποθετει αρχη, δρομο και τελος. Εξ ου και οι διαφορες θαυμαστικες εκπληξεις η υπαρξιακες αγνιες εν ολιγοις... η αρχη του Λογου.

Η αιτιολογικη αλυσιδα δεν ευνοει ουτε τη μια ουτε την αλλη θεση μνοπλευρα,
Αντιθετα το ανθρωπινο μυαλο μπορει να μπει στη θεση του να αναθεωρησει την αλυσιδα αυτη κλπ

Δεν εχουμε τελειωσει ακομα. Μολις αρχισαμε.

 

[chrisssb]

"Τα παντα οδηγησανε σε αυτο που ειναι τωρα", αυτο εμπιπτει και στα δυο.

Κατι τυχαιο μπορει να ειναι διακαθοριστικο.
Παραλληλα κατι "σχεδιασμενο" ειναι ταυτοχρονα διακαθοριστικο.

Κατι διακαθοριστικο δεν ειναι αναγκαια τυχαιο...
Μπορει το τυχαιο να εχει εισχωρησει σε ενα σχεδιασμο... κοκ

Παρ'ολα αυτα τα πραγματα εχουν ως εχουν δηλαδη βρισκομαστε μεσα στο ΕΙΝΑΙ κατοπιν του Γιγνεσθαι

Και το Γγνεσθαι προυποθετει αρχη, δρομο και τελος. Εξ ου και οι διαφορες θαυμαστικες εκπληξεις η υπαρξιακες αγνιες εν ολιγοις... η αρχη του Λογου.

Η αιτιολογικη αλυσιδα δεν ευνοει ουτε τη μια ουτε την αλλη θεση μνοπλευρα,
Αντιθετα το ανθρωπινο μυαλο μπορει να μπει στη θεση του να αναθεωρησει την αλυσιδα αυτη κλπ

Δεν εχουμε τελειωσει ακομα. Μολις αρχισαμε.

Τα μπερδεύεις πολύ και χωρίς λόγο George.
Κάνε ένα βήμα πίσω και ρίξε πάλι μια ματιά.
Το ντετερμινιστικό (μην χρησιμοποιείς τον όρο Διακαθοριστικό. Μπερδεύει εύκολα) και το στοχαστικό σύστημα, από μόνα τους υπάρχουν μόνο στη θεωρία.
Η πραγματικότητα λειτουργεί και με τα δύο.
Ταυτόχρονα.

 

[mstr]

Χρήστο, γιατί ο άνθρωπος, τόσο ατομικά, όσο και συλλογικά (όλη η ανθρωπότητα), είναι αυτή τη στιγμή όπως είναι?

Θα μου πεις γιατί έχει μεγαλύτερη ικανότητα σε σχέση με άλλα όντα να σκέφτεται, να δημιουργεί, να κρίνει καταστάσεις, να δημιουργεί πολιτισμό, τέχνη, να προοδεύει κτλ. Έχει την ικανότητα να ορίζει και να οδηγεί τη ζωή του με την προσπάθειά του και την αντίληψή του, που τον διαχωρίζει από τους άλλους οργανισμούς.
Εγώ το παραπάνω δεν το ακύρωσα. Απ'ότι έχω καταλάβει, θεωρείς ότι με την διαπίστωσή μου, μηδενίζω κατά κάποιο τρόπο το παραπάνω. Όχι.

Ερχόμαστε λοιπόν στο σημείο που ο άνθρωπος, με όλη την γνώση, την προσπάθεια, την ευφυία κτλ, έρχεται σε μια δεδομένη στιγμή. Γιατί ήρθε στη δεδομένη στιγμή με όλο αυτό το μυαλό που έχει? Θα μου πεις όχι γιατί έτσι, αλλά γιατί αυτός είχε αυτή την ικανότητα να έρθει έτσι. Γιατί λοιπόν είχε την ικανότητα να έρθει έτσι που είναι?

ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ. Ή γιατί, η ύπαρξη που δημιούργησε αυτό το μυαλό που τον έφερε εδώ, η ίδια ύπαρξη έχει δημιουργήσει και έχει φέρει τα πάντα, σε αυτό που είναι. Τα λουλούδια, τον αέρα, τα δέντρα, το νερό, τα έντομα, το χώμα, τους πλανήτες, το σύμπαν, τα πάντα.

Που διαφωνούμε?

 

[Cicadelic Ranger]

Τα μπερδεύεις πολύ και χωρίς λόγο George.
Κάνε ένα βήμα πίσω και ρίξε πάλι μια ματιά.
Το ντετερμινιστικό (μην χρησιμοποιείς τον όρο Διακαθοριστικό. Μπερδεύει εύκολα) και το στοχαστικό σύστημα, από μόνα τους υπάρχουν μόνο στη θεωρία.
Η πραγματικότητα λειτουργεί και με τα δύο.
Ταυτόχρονα.

Xρηστο, μπορεις να μου εξηγησεις λιγο τι ενοεις σαν στοχαστικο συστημα ;

Εχω την εντυπωση οτι δεν διαφωνουμε απο την στιγμη που ειπα "Μπορει το τυχαιο να εχει εισχωρησει σε ενα σχεδιασμο"

Δεν θελω να το μπερδεψω παραπανω αλλα αυτο που λεμε στα Ελληνικα το τυχαιο, μπορει να εχει 3 ερμηνιες σε θεωρητικο επιπεδο. Εις την βαρβαρικη το "hasard" μπορει να κλιθει ως chance σε μια απλη "λαϊκη" πρσεγγιση, σαν alleatoire σε μαθηματικο πεδιο (probqbilities) η τελικα σε επιστημολογικο επιπεδο σαν contingeqnce σε σχεση με ενα θεωρητικο συστημα.

Αλλα μη το μπερδεψουμε αλλο προς το παρων για να μην μπερδεψουμε και τους αλλους φιλους. Στην ουσια συμφωνω μαλλον οτι το ΕΙΝΑΙ (το συμπαν, κοσμος, ορατων τε παντων και αορατων που λεει και το κειμενο κλπ) εμπεριεχει και τον Λογο και τον καθορισμο και το τυχαιο μεσα σ'αυτο, και αυτο μαλον ξερεις γιατι το θεωρω εγω ετσι, φαινεται ηδη στην υπογραφη μου και το εχεις καταλαβει απο καιρο. Αλλ δεν ειναι αυτο που αποδεχονται ολοι ετσι. Γιαυτο και το αναφερω ξεχωριστα ....

Αλλα πες μου καταλαβα καλα αυτο που εννοεις "στοχαστικο συστημα" ; Σε αναφορα με τον Λογο ;

 

[chrisssb]

To ανέφερα και πιο πριν.

Ντετερμινιστικό: Αν η μελλοντική κατάσταση του συστήματος, A(t), καθορίζεται πλήρως από δεδομένες αρχικές τιμές του συστήματος, A(0)

Στοχαστικό: Αν δεδομένες αρχικές τιμές του συστήματος, A(0) υπάρχουν περισσότερες από μία πιθανές μελλοντικές καταστάσεις, A(t)A. Οι καταστάσεις αυτές δεν είναι κατ’ ανάγκη ισοπίθανες.

 

[Cicadelic Ranger]

Α ναι τωρα καταλαβα μου θυμιζει λιγο την ( λεγομενη ) θεωρια του χαους.

Παρ'ολα αυτα στη εναρκτηρια στιγμη (αρχικη τιμη) ειτε Α(()) ειτε Α(0)α, β, ν.... και ακομα και αν δεχτουμε οτι υπαρχει μια και οτι στον δρομο εμπλεκεται με απειρες αλλες που εχουν επισης μια κλπ...το αποτελεσμα καθοριζεται απο αυτες σε μια αλυσιδα σχεσεων και αρα για αυτον που παρατηρει (και θαυμαζει και αναρωτιεται) το "ερωτηματικο" ξεπερναει τον βαθμο μετρησεων.

Και για να μην το πολυπλεκουμε αναρωτιεται αν αυτο ειναι "ολως τυχαιως" (αποτελεσμα μια ραντομ αιτιολογικης καταστασεως) ετσι η επειδη υπαρχει καποιος σχεδιασμος ολου αυτου του πραγματος.

Οποτε οταν κοιταμε την γατα που αρπαξε την σαυρα τι συλλογιζομαστε εκτος της μηχανιστικης εξηγησης.

Οταν ενα αγαπημενο σκυλακι ζει 10 χρονια, μια συμπαθητικη αλεπυ καπου 5, ενω ξερεις οτι καποια σκουληκια της γης μπορουν να ζουν 30 και καποιοι μυκητες αιωνες... εκει καποιος μπορει να ξεπερασει την απλη αιτιολογικη μηχανιστικη εξηγηση και να εισελθει σε διαφορετικους συλογισμους.

Ετσι το "Ετσι γιατι ετσι" που λεει ο φιλος μπορει να γινει ερωτηση "Και γιατι ετσι ;" Οχι "πως" αλλα "γιατι"

Οποτε μπαινουμε στο πεδιο της νοηματικης επεξηγησης (η το δυνατον) των πραγματων, του ειναι, του οντος οντας Ον
Και αυτο ειναι ενα αλλο ιδιαιτερο ενδιαφερον. Το γνωσιολογικο εξελισσεται σε νοηματικο. Καθως ο ανθρωπος εχει Λογικη αλλα επισης και Νου, δηλαδη που αναζηταει το νοημα σε κατι που του διδεται.

Και φυσικα και αναποφευκτα τιθεται το θεμα της υπερβατικης η μη επεμβασης στην "δημιουργια" (δηλαδη με λιγα λογια δημιουργια η οχι)

Κατ επεκτασιν... τι εναι ο κοσμος που βλεπουμε παρατηρουμε μετραμε και επειτα υπολογιζουμε εστω και χωρις να τον βλεπουμε.

Η αρχικη ερωτηση (φραση) του φιλου Γιαννη Ετσι...ετσι υποτεινει την ουσιωδη ερωτηση... Τι ειναι αυτο που ονομαζω κοσμος ; Και αρχιζει μια νεα περιπλους στο ταξιδι.

Βεβαια οταν ο φιλος βαζει στο παιχνιδι τον παραγοντα "ανθρωπος" δηλαδη : Κοσμος + Ανθρωπος... τοτε ολα αλλαζουν... παιρνει πλωρη για αλλου το καραβι.

Γιατι τοτε ξεκαθαρα δεν ειναι ενα σχημα ετσι...γιατι ετσι. Ειναι ενα σχημα Ετσι προς απειρον.... Γιατι ακριβως ο ανθρωπος εχει τον Λογο που συμπεριλαμβανει οχι μονο την λογικη αλλα και τον νου.
Αυτο που μπορει να τον κανει να διαλεξει κατι που να ειναι εναντιο στην (λογικη) προστατευση του.
Η δημιουργια και η ελευθερια, η δυνατοτητα του να παει εναντια και στο βασικο ενστνκτο του, εναντια στο συμφερον του, κλπ...

Δημιουργια και Ελευθερια λοιπον. Μοναδικα χαρακτηριστικα που κατ'εμε (το τονιζω) ειναι το κατέικονα και ομοιωση,

Μπορει να φανταζεται και να φτιαχνει κοσμους μεσα στον κοσμο, οπως και μπορει και να αυτοκαταστραφει επισης (καλλιστα) μεσω της επρσης, της Υβρεως της "πτωσης" του.

Γιατι μπορει καλλιστα οχι μονο να παψει να εξελλισσεται αλλα και να αντεξελιχθει.

 

[chrisssb]

O άνθρωπος (σαν συνείδηση, σκέψη, κρίση, επίγνωση) δεν λειτουργεί μόνον γραμμικά για να ισχύει το "είναι έτσι γιατί έτσι".
Λειτουργεί πολύ συχνά (το περισσότερο μάλλον) με άλματα.

Όταν βρίσκεται σε μια θέση, η επόμενη (και συχνότατα) δεν είναι η γειτονική της, αλλά άλλη μετά από χάσμα.

(και μη μπερδεύεστε, η κβαντομηχανική είναι ντετερμινιστικό σύστημα. Δεν αναφέρομαι σε αυτή.)

 

[mstr]

Επαναφέρω το θέμα μετά από αρκετό καιρό. Ο λόγος είναι ότι θα ήθελα να μου επιβεβαιώσουν κάποια άτομα που ασχολούνται με την φιλοσοφία, αν η διαπίστωση στην οποία είχα καταλήξει, ταυτίζεται με την θέση ενός γνωστού φιλοσόφου του παρελθόντος.

Να ξαναπώ περιληπτικά, ποια είναι η φιλοσοφημένη διαπίστωση στην οποία είχα καταλήξει.

Έπειτα από μια τυχαία παρατήρηση στην φύση, (η οποία θα μπορούσε να ήταν το οτιδήποτε), κατέληξα στο εξής συμπέρασμα: Αν δούμε τα πράγματα μακριά από θρησκευτικές πεποιθήσεις, και δεχτούμε την παραδοχή ότι ο θεός είναι απλά η ίδια η ύπαρξη, τότε όλα τα πράγματα σε αυτή την ύπαρξη είναι αυτά που είναι σε κάθε δεδομένη στιγμή, επειδή η ύπαρξη τα έφερε με την όποια εξελικτική διαδικασία, να είναι αυτά που είναι. Αυτό τα περιλαμβάνει όλα: Το σύμπαν, τους πλανήτες, τη φύση, τα ζώα, τον άνθρωπο ως μέρος της ίδιας ύπαρξης.

Οπότε καταλήγω πως ό,τι συμβαίνει ανά πάσα στιγμή, είναι αυτό που είναι, και δε μπορεί να είναι σωστό ή λάθος, καλό ή κακό. Δε δύναται η ίδια η ύπαρξη να έφερε τα πράγματα να είναι λάθος ή κακά. Απλά, αν θέλουμε να δώσουμε οπωσδήποτε έναν χαρακτηρισμό για πράγματα που συμβαίνουν, θα έλεγα να χρησιμοποιήσουμε καλύτερα τις λέξεις "ευχάριστο" ή "δυσάρεστο".


Λοιπόν, γιατί επανέφερα αυτό το θέμα. Τα τελευταία χρόνια μου αρέσει πολύ η Ολλανδική ζωγραφική του 17ου αιώνα. Πρόσφατα αναζητούσα και άλλα πράγματα για την Ολλανδία εκείνης της περιόδου, και διάβασα και για προσωπικότητες που έζησαν τότε εκεί. Μια από αυτές ήταν και ο Μπαρούχ Σπινόζα, γνωστός φιλόσοφος.
Η αλήθεια είναι ότι και σε αυτό το νήμα, είχε γίνει κάποια αναφορά γι'αυτόν, την οποία, παρότι προσπαθώ να διαβάζω προσεκτικά τα ποστ, ίσως να μην της έδωσα τόση σημασία.

Νομίζω ότι η φιλοσοφία του Σπινόζα ταυτίζεται με την διαπίστωση στην οποία είχα καταλήξει. Απ'οτι διαβάζω, ο Σπινόζα αρνήθηκε την ύπαρξη "προσωποποιημένου" θεού, όπως τον θέλουν οι θρησκείες, και υποστήριξε ότι ο θεός είναι στην ουσία μέσα στα πάντα, η ίδια η ύπαρξη, η φύση.
Επίσης, και πάλι όπως το αντιλαμβάνομαι από αυτά που διαβάζω γι'αυτόν, ο Σπινόζα υποστήριζε ότι τα πάντα είναι αυτά που είναι, επειδή έχουν οδηγηθεί από την ίδια την ύπαρξη να είναι έτσι, και δε θα μπορούσαν να είναι αλλιώς.


Οπότε, παρακαλώ, όποιοι ασχολούνται εδώ με την φιλοσοφία, επιβεβαιώστε μου αυτό. Είναι η διαπίστωση στην οποία είχα καταλήξει, η ίδια στην ουσία με αυτό που υποστήριξε ο Σπινόζα?