- 17 June 2006
- 14,350
The Dave Brubeck Quartet: At Carnegie Hall (Columbia/Legacy 2XCD - orig. release 1963)
Συνήθως το χορό ανοίγει το άλτο σαξόφωνο που αναγγέλει το θέμα και του σκαρώνει κάποιες φανταχτερές, εκπληκτικής εφευρετικότητας και τόλμης παραφράσεις πριν το παραδώσει στα υπόλοιπα όργανα που μέχρι τότε ακολουθούσαν σαν αγέλη απο σκυλιά. Σολάρουν όλοι με τη σειρά αλλά ο τρόπος που το κάνουν είναι μοναδικός. Η προσέγγιση του κουαρτέτου έχει πλέον διαμορφωθεί και παγιωθεί πλήρως και είναι αυτή που το έκανε τόσο διάσημο στις συναυλίες του εκείνη την εποχή: οι ευθείες νύξεις, οι κάθε λογής άμεσες αναφορές πάνω στο ρυθμικό/μελωδικό υλικό κάθε σύνθεσης αποφεύγονται σαν ...ναρκοπέδιο. Τη θέση τους παίρνουν αγορεύσεις που συχνά εξελίσσονται σε στιχομυθίες ανάμεσα στα όργανα: νομίζεις πως είσαι μάρτυρας σε μιά παθιασμένη δημηγορία εκεί, μπροστά σου, 'ένα καταιγιστικό πατιρντί από εισηγήσεις, παραθέσεις, λογοπαίγνια, υπαινιγμούς, ανέκδοτα' είχε γράψει κάποιος παλιότερα Εξω για τις ζωντανές ηχογραφήσεις του γκρούπ - και είχε απόλυτο δίκαιο. Ολα μοιάζουν να έχουν για αφετηρία τους το αρχικό, δομημένο υλικό των κομματιών, έτσι όπως το ξέρεις από τους studio δίσκους και, ταυτόχρονα, όλα είναι τελείως διαφορετικά.
Αλλά είναι μία διαρκής ρυθμική επίταση που ανεβαίνει σιγά σιγά μέσα από τα σπλάχνα της μουσικής και κάνει κατάληψη καθώς από το πιάνο ξεκινάει μιά βροχή από sforzandi, συμπαγείς δέσμες από συγχορδίες στιβάζονται αλεπάλληλα και η συνοδεία γίνεται αντιστικτικά και χρωματικά όλο και πιο πλούσια, σαν διηνεκής διάθλαση και διαρκής αντικατοπτρισμός. Ενώ η αρμονική κίνηση μοιάζει να έρχεται κατά κύματα, η κλιμάκωση σιγοβράζει, παράλληλα με την κύρια, ελαφρώς ασυμμετρική μελωδική γραμμή: ‛αλλόκοτα’ χρονικά μοτίβα μοιάζουν να κρύβονται το ένα μέσα στο άλλο, δευτερεύοντα θέματα με ραγδαία οξειδωτικό/διαβρωτικό χαρακτήρα καραδοκούν παντού.
Αν το κουαρτέτο έχει κυκλοφορήσει ποτέ καλύτερο Live άλμπουμ από αυτό εδώ, εγώ δεν το γνωρίζω.