Την είδα χτες και τολμώ να πω ότι η εμπειρία θυμίζει περισσότερο roalercoaster παρά ταινία. Η δομή της πλοκής φέρει περισσότερο σε συνειρμό, η μια ανάμνηση φέρνει την άλλη. Πηδάμε από το 1954 στο 1939, στο 1929 με εκπληκτική ταχύτητα (κάποιος θα πάρει ένα Όσκαρ Μοντάζ το 2024). Η αγχώδης μουσική αντί να αποφορτίζει αυτό το τρεχαλητό το υπογραμμίζει και το ενισχύει. Ουσιαστικά ο θεατής δεν παίρνει ανάσα μέχρι το μέσο περίπου της ταινίας και την πρώτη ατομική δοκιμή στο Los Alamos-όπως άλλωστε και ο πρωταγωνιστής. Μόνο τότε χαλαρώνει κάπως ο ρυθμός και μπορούμε να σκεφτούμε και να εκτιμήσουμε τι βλέπουμε-όπως και ο πρωταγωνιστής.
Κατά τα άλλα: εκπληκτική η ερμηνεία του Cilian Murphy, που μπαίνει στο πετσί του ρόλου, ούτε μια στιγμή δεν σου περνάει από το μυαλό ότι δε βλέπεις τον πραγματικό Οπενχάιμερ. Το ίδιο ισχύει και για όλους τους δεύτερους ρόλους, πλην ίσως του Robert Downey Jr, που για κάποιο λόγο δε με ενθουσίασε. Από τεχνική άποψη δεν το συζητάω, μιλάμε για κορυφή σε εικόνα, μοντάζ, ήχο κλπ. Τέλος, μια παρατήρηση που έκανε ο γιός μου: Η πλοκή της ταινίας χρωστάει κάτι στο Αμαντέους: έχουμε κι εδώ έναν Σαλιέρι που ζηλεύει τους επιστήμονες φυσικούς (Downey) και κάνει ότι μπορεί για να καταστρέψει τον Οπενχάιμερ από καθαρή ζήλεια. Αυτό θα μπορούσε να είναι και ένα σχόλιο στην εποχή μας όπου ειδικά στην Αμερική οι επιστήμονες είναι πλέον υπό διωγμό (βλέπε την υπόθεση Fauci). Τότε οι Οπενχάιμερ, Αϊνστάιν, Έντουαρντ Τέλερ γίνονταν πρωτοσέλιδα και θεωρούνταν ήρωες. O tempora, o mores...