Αφού φάγαμε μιά σχεδόν δίωρη καθυστέρηση από την ώρα που άνοιξαν οι πόρτες (ευτυχώς βρεθήκαμε και με τον αγαπητό Βασίλη Τσάκωνα και πέρασε ευχάριστα η ώρα) τα κοσμικά ταγάρια βγήκαν στη σκηνή.
Σαν καπνισμένες σαρδέλες στο μικρό ξυλουργείο του Μύλου, περιμέναμε υπομονετικά 3-4 κομμάτια να καταφέρουν οι ταγαροποιημένοι πόστ χίππιδες να βρούν λίγο τον ήχο τους και δεθούν μεταξύ τους καθώς, αν κάποιος έχει ακούσει το γκρουπ, με τέσσερα άτομα δύσκολα να βγεί ο ήχος που ξέρουμε από τους δίσκους.
Το πρόβλημα βασικά εστιάζεται στο ότι ο Εντ Γουίν έχει μόνο δυό χέρια.
Ουσιαστικά είναι η ψυχή και το κεφάλι του γκρούπ, καθώς ό,τι καλό, συνθετικά, βγαίνει από τα χεράκια του. Ο ίδιος εναλλασσότανε από κιθάρα σε πλήκτρα όλη την ώρα, αναγκαζόμενος πολλές φορές να κάνει να φαίνονται κάποια σημεία ασύνδετα, μέχρι να να ξαναφορτσάρουν.
Οι άλλοι τρεις εναλλάσσονταν από τύμπανα σε congas, από μπάσο σε πλήκτρα ή σε λούπες με αποτέλεσμα να υπάρχουν στιγμές που να παίζουν πχ τρία πλήκτρα με κρουστά και τα τύμπανα και το μπάσο από κονσέρβα.
Το αποτέλεσμα σχεδόν ονειρικό σε πολλές περιπτώσεις να θυμίζει καλές στιγμές των tangerine dream, με πολύ καλό beat και γενικά ταξίδι πάνω στα πολλαπλά delay και τα sequencers.
Ο ήχος μέτριος στην αρχή έφτιαξε κάπως προς το τέλος.
Μόνη ένσταση αυτή η αγαρμποσύνη στο κλείσιμο τον κομματιών που ο Εντ τα έκοβε πάνω στο γλυκό ταξίδι σαν να έβγαζε τη μπρίζα. Όλα σχεδόν τα κομμάτια τελείωναν πάνω στο ζενίθ χωρίς να κάνουν τον κύκλο τους.
Γενικά απίστευτη εγγλέζικια ακούρευτη αστρικο χίππυ σχολή, με τατουάζ από την κορφή ως τα νύχια, με ένα μάτσο επίσης τρελλαμένους roadies, κλακαδόρους που χτυπιόταν δίπλα μας και κάνανε κερκίδα "Ed rulez !..." κλπ, και βροντάγανε τα ποδάρια τους γιά να τους κερδίσουν το καθιερωμένο τους ανκόρ.
καλά ήταν