- 21 January 2007
- 21,651
Paganini – Caprices , μια βραδιά ακροάσεις κ.α.
Εχθές πέρασε από το σπίτι μου ένας ξάδελφος με τον οποίο είχαμε καιρό να βρεθούμε μόνοι μας καθώς είναι οικογενειάρχης πλέον. Στόχος ήταν να φτιάξουμε ένα μικρό PC για το γραφείο του και συνδυάζοντας το τερπνόν μετά του ωφελίμου είχαμε κανονίσει να ακούσουμε μπόλικες εκτελέσεις Paganini – 24 Caprices και συναφή έργα για βιολί κυρίως.
Ο εξάδελφος έχει 7 χρόνια σπουδές βιολί στην πλάτη του παρόλο που πλέον λόγο οικογένειας το έχει παρατήσει σχεδόν.
Τα καπρίτσια είναι σίγουρο θρυλικά ειδικά για όσους παίζουν βιολί. Προσωπικά παρόλο που τα γνώριζα από παιδική ηλικία, δεν είχα ποτέ ενδιαφερθεί να αποκτήσω κάποιο δίσκο. Πριν περίπου 5 χρόνια ‛κληρονόμησα’ ένα δίσκο από τον ξάδερφό μου καθώς στο νέο του σπίτι δεν υπάρχει πια πικάπ.
Igor Oistrakh Joue Paganini – LDX78716 CM440 – Melodia URSS - Harmonia Mundi France – Made in France (p) 1982 – Μόσχα 1973,
Στο πιάνο συνοδεύει η Natalia Zertsalova
Μηχανικός ήχου I. Veprintsev
Ο δίσκος περιέχει
Cantabile Op 17
Movement Perpetuel Op 11
Intro et variations sur la corde de sol “moise” de Rossini
Caprice n24 la min
La Campanella Op 7
Caprices n1 in mi maj
No 2 in si min
No 3 in mi min
No 5 in la min
No 9 in mi maj
No 10 in sol min
No 17 en mi bem maj
No 20 in re maj
Το δίσκο με τον ξάδερφο τον φωνάζουμε με το παρατσούκλι «το ρώσικο δισκάκι». Προφανώς δεν περιέχει όλα τα καπρίτσια, αλλά τα συνωδά είναι εξίσου απολαυστικά έργα. Από όταν τον ‛κληρονόμησα’ ομολογώ ότι με έχει βάλει σε περιπέτειες καθώς αναζητώ αντίστοιχα δισκάκια πλέον με το τουφέκι. Με τα χρόνια έχω αποκτήσει μια μικρή συλλογή από Paganini.
Οπότε στόχος της χθεσινής ακρόασης ήταν να ακούσουμε και τα υπόλοιπα δισκάκια ώστε να δούμε εάν όντος το ρώσικο δισκάκι, κρατεί ακόμα τη θέση του ανάμεσα σε τόσα άλλα.
Σε βινύλιο ακούσαμε επίσης το
Paganini – 24 Caprices played by Desmond Bradley, 1973, EMI, CFP40062. Για κάποιο λόγο το συγκεκριμένο δισκάκι δεν μας έχει συγκινήσει.
Σε CD είχαμε στην διάθεση μας τα παρακάτω:
Paganini - 24 caprices Frank Peter Zimmermann, EMI Red Line, DDD, (p)1985
Paganini – 24 Caprices Op 1, Salvatore Accardo, DG, ADD, (p) 1978 Polydord, επανέκδοση ‛critics’ choice’
Paganini – 24 Caprices, James Ehness, Telarc, DDD, (p) 1996
Κάπου εδώ καλό είναι να ξεκαθαρίσω ότι όλες οι κρίσεις είναι τελείως υποκειμενικές από την πλευρά μου. Ο ξάδερφος πολλές φορές με έχει κατευθύνει να προσέξω συγκεκριμένες αλλαγές ή ανεβάσματα στο βιολί, για να καταλάβω και δυο τρία τεχνικά πράγματα σε σχέση με την εκτέλεση. (* θα επανέλθω)
Ο Zimmermann παίζει μεν εξαίσια αλλά το βιολί του και ίσος η ηχογράφηση καταλήγουν σε ένα σκληρό άκουσμα στα αυτιά μου, και πάντα σε σύγκριση με τον Oistrakh, δεν με ικανοποιεί αρκετά.
Ο Accardo έχει καλύτερη σκηνική παρουσία και όγκο στην ηχογράφηση, και κατ εμέ πάλι θα το κατέτασσα ισάξιο με το cd του zimmermann, και λίγο καλύτερο.
Ο Ehnes, είναι αρχικά εντυπωσιακός, ξεκινώντας να ακούς το νο 1 είσαι σίγουρος ότι θα επακολουθήσουν κορυφαίες εκτελέσεις. Μέχρι να φτάσουμε στο νο 24 η πρώτη εντύπωση σταδιακά ξεφτίζει καθώς έχω την εντύπωση ότι του λείπουν κάποια χρόνια εμπειρίας, και τα νιάτα δεν είναι πάντοτε προτέρημα. Πάντως μπράβο του.
Το ρώσικο δισκάκι δεν το αλλάζω με τα παραπάνω με τίποτα
Συνδυάζει μια εκτέλεση που τη θεωρώ καταπληκτική αλλά και ικανοποιητική ποιότητα ηχογράφησης.
(*) Άλλα τα μάτια του λαγού και άλλα του βιολιστή. Πιθανά κάποιος να προτιμά την έκδοση της telarc για το hi-end του εάν βασιστούμε στην ηχογράφηση, κάτι που πολλοί κάνουν. Ενώ εγώ καθόμουν στην θέση ακρόασης ο ξάδερφος δεν είχε τέτοια θέματα, ακόμα και μπροστά από ένα ηχείο σταυροπόδι είχε αράξει κάποια στιγμή.
Συνεχίσαμε αναπάντεχα με εκδώσειs από το Youtube, το θέμα μας ήταν βέβαια ο Jasca Heifetz.
http://www.youtube.com/watch?v=yexrDPEfDRw&feature=related Heifetz - Wieniawski - Scherzo Tarantelle
Δείτε το!
http://www.youtube.com/watch?v=vPcnGrie__M&feature=related Jascha Heifetz plays Paganini Caprice No. 24
Το ασπρόμαυρο φιλμάκι… και η ευκολία με την οποία παίζει βιολί με ένα μοναδικό τρόπο είναι που σε κάνουν να ξεχνάς όλες τις παραμορφώσεις της ηχογράφησης και του mp3… Μεγαλείο, πραγματικά τυχεροί όσοι τον είχαν παρακολουθήσει κάποτε ζωντανά.
Τεχνικά δεν μπορώ να πω ότι τον ξεπερνά ο Oistrakh … αλλά στα δικά μου μάτια το ρώσικο δισκάκι κρατάει γερά… μιας και δεν έχω κάποια έκδοση του Heifetz σπίτι.
Τα καπρίτσια είναι έργα δύσκολα για τον ακροατή, το έχω διαπιστώσει αρκετές φορές όταν σπίτι έρχονται φίλοι και κατά τύχη παίζει κάποιο από τα παραπάνω δισκάκια. Οι περισσότεροι δεν τα αντέχουν. Κάποιοι βέβαια αναγνωρίζουν ορισμένα (ειδικά το 24), αλλά και πάλι δύσκολα κάποιος να κάτσει να ακούσει δίσκο ολόκληρο. Πιθανά απαιτούν εκπαίδευση του ακροατή… εκπαιδευμένο αυτί, ή μια μικρή εμβάθυνση στο τι εστί κλασική… ή απλά παράνοια.
Εδώ να σημειώσω μια ατάκα του ξάδερφου που λέει από όταν ήμασταν παιδιά:
‛Η κλασική είναι σαν το death metal… θέλει πολύ εξάσκηση για να ακούσεις.’
Ακούγετε σαν ανέκδοτο αλλά έχει βάση ;-)
Λυπάμαι δε αλλά δεν διαθέτω τις απαραίτητες γνώσεις για μια καλύτερη κριτική των παραπάνω δίσκων ούτε τις ιστορικές γνώσεις για να αναλύσω περισσότερο την ιστορία τους, απαλά θα σας παρέπεμπα στο διαδίκτυο εκκινώντας από Wikipedia. Ίσως κάποιος από εσάς μπορεί να σχολιάσει περισσότερο.
Τέλος, πιθανά η αγάπη μου για το ρώσικο δισκάκι να μου έχει βάλει παρωπίδες, αλλά κάπως έτσι έχουν τα πράγματα με τη μουσική. Ορισμένα ακούσματα τα αγαπάς και τα θεωρείς αξεπέραστα για λόγους τελείως διαφορετικούς από το περιεχόμενό τους.
Ήταν μια όμορφη βραδιά, φτιάξαμε και το PC, και όπως προείπα συνδυάσαμε και άλλα ακούσματα, la Tarantelle σε διάφορες εκδώσεις, και αναφέρω και ορισμένα αξιοσημείωτα δισκάκια:
David Oistrakh, cajkovski op35, GIM-18, cbs, 333591 - αν και ήταν περασμένη ή ώρα για το συγκεκριμένο.
Recital di Salvatore Accardo, RCA, GL 32551 - κορυφαία συλλογή και εκτελέσεις για μεταμεσονύκτιες ακροάσεις.
Και για να νυστάξουμε επιτέλους (σε τυχαία σειρά κάποια από όσα βάλαμε για λίγο)
Wagner – The ring without words – Maazel – Telarc (έχετε μια καταπληκτική συζήτηση κάπου για wagner, θα φροντίσω να περάσω και από εκεί).
Keiko Abe - Marimba Fantasy (1990) [FLAC] {WER 60177-50}
Sarah Chang: Mendelssohn Violin Concerto Mvt.1 Part1
The Carnival of the Animals: The Aquarium
ΥΓ. είναι η πρώτη φορά που γράφω κάτι εδώ στην κατηγορία – δεν θέλησα να γράψω ακριβός review ούτε και now playing αλλά για μια βραδιά ακροάσεων. Αφήνω το θέμα ως Paganini καθώς ορισμένοι από εσάς είμαι σίγουρος ότι θα έχουν να προσθέσουν πολλά ακόμα.
Εχθές πέρασε από το σπίτι μου ένας ξάδελφος με τον οποίο είχαμε καιρό να βρεθούμε μόνοι μας καθώς είναι οικογενειάρχης πλέον. Στόχος ήταν να φτιάξουμε ένα μικρό PC για το γραφείο του και συνδυάζοντας το τερπνόν μετά του ωφελίμου είχαμε κανονίσει να ακούσουμε μπόλικες εκτελέσεις Paganini – 24 Caprices και συναφή έργα για βιολί κυρίως.
Ο εξάδελφος έχει 7 χρόνια σπουδές βιολί στην πλάτη του παρόλο που πλέον λόγο οικογένειας το έχει παρατήσει σχεδόν.
Τα καπρίτσια είναι σίγουρο θρυλικά ειδικά για όσους παίζουν βιολί. Προσωπικά παρόλο που τα γνώριζα από παιδική ηλικία, δεν είχα ποτέ ενδιαφερθεί να αποκτήσω κάποιο δίσκο. Πριν περίπου 5 χρόνια ‛κληρονόμησα’ ένα δίσκο από τον ξάδερφό μου καθώς στο νέο του σπίτι δεν υπάρχει πια πικάπ.
Igor Oistrakh Joue Paganini – LDX78716 CM440 – Melodia URSS - Harmonia Mundi France – Made in France (p) 1982 – Μόσχα 1973,
Στο πιάνο συνοδεύει η Natalia Zertsalova
Μηχανικός ήχου I. Veprintsev
Ο δίσκος περιέχει
Cantabile Op 17
Movement Perpetuel Op 11
Intro et variations sur la corde de sol “moise” de Rossini
Caprice n24 la min
La Campanella Op 7
Caprices n1 in mi maj
No 2 in si min
No 3 in mi min
No 5 in la min
No 9 in mi maj
No 10 in sol min
No 17 en mi bem maj
No 20 in re maj
Το δίσκο με τον ξάδερφο τον φωνάζουμε με το παρατσούκλι «το ρώσικο δισκάκι». Προφανώς δεν περιέχει όλα τα καπρίτσια, αλλά τα συνωδά είναι εξίσου απολαυστικά έργα. Από όταν τον ‛κληρονόμησα’ ομολογώ ότι με έχει βάλει σε περιπέτειες καθώς αναζητώ αντίστοιχα δισκάκια πλέον με το τουφέκι. Με τα χρόνια έχω αποκτήσει μια μικρή συλλογή από Paganini.
Οπότε στόχος της χθεσινής ακρόασης ήταν να ακούσουμε και τα υπόλοιπα δισκάκια ώστε να δούμε εάν όντος το ρώσικο δισκάκι, κρατεί ακόμα τη θέση του ανάμεσα σε τόσα άλλα.
Σε βινύλιο ακούσαμε επίσης το
Paganini – 24 Caprices played by Desmond Bradley, 1973, EMI, CFP40062. Για κάποιο λόγο το συγκεκριμένο δισκάκι δεν μας έχει συγκινήσει.
Σε CD είχαμε στην διάθεση μας τα παρακάτω:
Paganini - 24 caprices Frank Peter Zimmermann, EMI Red Line, DDD, (p)1985
Paganini – 24 Caprices Op 1, Salvatore Accardo, DG, ADD, (p) 1978 Polydord, επανέκδοση ‛critics’ choice’
Paganini – 24 Caprices, James Ehness, Telarc, DDD, (p) 1996
Κάπου εδώ καλό είναι να ξεκαθαρίσω ότι όλες οι κρίσεις είναι τελείως υποκειμενικές από την πλευρά μου. Ο ξάδερφος πολλές φορές με έχει κατευθύνει να προσέξω συγκεκριμένες αλλαγές ή ανεβάσματα στο βιολί, για να καταλάβω και δυο τρία τεχνικά πράγματα σε σχέση με την εκτέλεση. (* θα επανέλθω)
Ο Zimmermann παίζει μεν εξαίσια αλλά το βιολί του και ίσος η ηχογράφηση καταλήγουν σε ένα σκληρό άκουσμα στα αυτιά μου, και πάντα σε σύγκριση με τον Oistrakh, δεν με ικανοποιεί αρκετά.
Ο Accardo έχει καλύτερη σκηνική παρουσία και όγκο στην ηχογράφηση, και κατ εμέ πάλι θα το κατέτασσα ισάξιο με το cd του zimmermann, και λίγο καλύτερο.
Ο Ehnes, είναι αρχικά εντυπωσιακός, ξεκινώντας να ακούς το νο 1 είσαι σίγουρος ότι θα επακολουθήσουν κορυφαίες εκτελέσεις. Μέχρι να φτάσουμε στο νο 24 η πρώτη εντύπωση σταδιακά ξεφτίζει καθώς έχω την εντύπωση ότι του λείπουν κάποια χρόνια εμπειρίας, και τα νιάτα δεν είναι πάντοτε προτέρημα. Πάντως μπράβο του.
Το ρώσικο δισκάκι δεν το αλλάζω με τα παραπάνω με τίποτα
Συνδυάζει μια εκτέλεση που τη θεωρώ καταπληκτική αλλά και ικανοποιητική ποιότητα ηχογράφησης.
(*) Άλλα τα μάτια του λαγού και άλλα του βιολιστή. Πιθανά κάποιος να προτιμά την έκδοση της telarc για το hi-end του εάν βασιστούμε στην ηχογράφηση, κάτι που πολλοί κάνουν. Ενώ εγώ καθόμουν στην θέση ακρόασης ο ξάδερφος δεν είχε τέτοια θέματα, ακόμα και μπροστά από ένα ηχείο σταυροπόδι είχε αράξει κάποια στιγμή.
Συνεχίσαμε αναπάντεχα με εκδώσειs από το Youtube, το θέμα μας ήταν βέβαια ο Jasca Heifetz.
http://www.youtube.com/watch?v=yexrDPEfDRw&feature=related Heifetz - Wieniawski - Scherzo Tarantelle
Δείτε το!
http://www.youtube.com/watch?v=vPcnGrie__M&feature=related Jascha Heifetz plays Paganini Caprice No. 24
Το ασπρόμαυρο φιλμάκι… και η ευκολία με την οποία παίζει βιολί με ένα μοναδικό τρόπο είναι που σε κάνουν να ξεχνάς όλες τις παραμορφώσεις της ηχογράφησης και του mp3… Μεγαλείο, πραγματικά τυχεροί όσοι τον είχαν παρακολουθήσει κάποτε ζωντανά.
Τεχνικά δεν μπορώ να πω ότι τον ξεπερνά ο Oistrakh … αλλά στα δικά μου μάτια το ρώσικο δισκάκι κρατάει γερά… μιας και δεν έχω κάποια έκδοση του Heifetz σπίτι.
Τα καπρίτσια είναι έργα δύσκολα για τον ακροατή, το έχω διαπιστώσει αρκετές φορές όταν σπίτι έρχονται φίλοι και κατά τύχη παίζει κάποιο από τα παραπάνω δισκάκια. Οι περισσότεροι δεν τα αντέχουν. Κάποιοι βέβαια αναγνωρίζουν ορισμένα (ειδικά το 24), αλλά και πάλι δύσκολα κάποιος να κάτσει να ακούσει δίσκο ολόκληρο. Πιθανά απαιτούν εκπαίδευση του ακροατή… εκπαιδευμένο αυτί, ή μια μικρή εμβάθυνση στο τι εστί κλασική… ή απλά παράνοια.
Εδώ να σημειώσω μια ατάκα του ξάδερφου που λέει από όταν ήμασταν παιδιά:
‛Η κλασική είναι σαν το death metal… θέλει πολύ εξάσκηση για να ακούσεις.’
Ακούγετε σαν ανέκδοτο αλλά έχει βάση ;-)
Λυπάμαι δε αλλά δεν διαθέτω τις απαραίτητες γνώσεις για μια καλύτερη κριτική των παραπάνω δίσκων ούτε τις ιστορικές γνώσεις για να αναλύσω περισσότερο την ιστορία τους, απαλά θα σας παρέπεμπα στο διαδίκτυο εκκινώντας από Wikipedia. Ίσως κάποιος από εσάς μπορεί να σχολιάσει περισσότερο.
Τέλος, πιθανά η αγάπη μου για το ρώσικο δισκάκι να μου έχει βάλει παρωπίδες, αλλά κάπως έτσι έχουν τα πράγματα με τη μουσική. Ορισμένα ακούσματα τα αγαπάς και τα θεωρείς αξεπέραστα για λόγους τελείως διαφορετικούς από το περιεχόμενό τους.
Ήταν μια όμορφη βραδιά, φτιάξαμε και το PC, και όπως προείπα συνδυάσαμε και άλλα ακούσματα, la Tarantelle σε διάφορες εκδώσεις, και αναφέρω και ορισμένα αξιοσημείωτα δισκάκια:
David Oistrakh, cajkovski op35, GIM-18, cbs, 333591 - αν και ήταν περασμένη ή ώρα για το συγκεκριμένο.
Recital di Salvatore Accardo, RCA, GL 32551 - κορυφαία συλλογή και εκτελέσεις για μεταμεσονύκτιες ακροάσεις.
Και για να νυστάξουμε επιτέλους (σε τυχαία σειρά κάποια από όσα βάλαμε για λίγο)
Wagner – The ring without words – Maazel – Telarc (έχετε μια καταπληκτική συζήτηση κάπου για wagner, θα φροντίσω να περάσω και από εκεί).
Keiko Abe - Marimba Fantasy (1990) [FLAC] {WER 60177-50}
Sarah Chang: Mendelssohn Violin Concerto Mvt.1 Part1
The Carnival of the Animals: The Aquarium
ΥΓ. είναι η πρώτη φορά που γράφω κάτι εδώ στην κατηγορία – δεν θέλησα να γράψω ακριβός review ούτε και now playing αλλά για μια βραδιά ακροάσεων. Αφήνω το θέμα ως Paganini καθώς ορισμένοι από εσάς είμαι σίγουρος ότι θα έχουν να προσθέσουν πολλά ακόμα.
Last edited: