Παλιές Ενδιαφέρουσες Ταινίες
- Thread starter oldman
- Start date
Stellios papa
AVClub Fanatic
Re: Παλιές ενδιαφέρουσες ταινίες
Σκηνοθεσία:Stanley Kramer
Παίζουν:Spencer Tracy, Fredric March, Gene Kelly
Το 1925, μία δίκη στο Τένεσι των ΗΠΑ εναντίον ενός καθηγητή βιολογίας, έμελλε να αποτελέσει σταθμό στα δικαστικά χρονικά.
Ο καθηγητής μηνύθηκε και δικάστηκε επειδή δίδασκε την θεωρία της ανθρώπινης εξέλιξης σύμφωνα με την θεωρία του Δαρβίνου, που είναι αντίθετη με αυτά που αναφέρονται στη γένεση της βίβλου.
Η πολύκροτη αυτή δίκη έμεινε στα χρονικά με τον τίτλο: Η Δίκη των Πιθήκων.
Το χρονικό της δίκης έγινε πρώτα θεατρικό έργο από τους Jerome Lawrence και Robert Edwin Lee.
Το 1960 ο Stanley Kramer μετέφερε το θεατρικό έργο στον κινηματογράφο. Είχε στην διάθεσή του ικανότατους ηθοποιούς. Για την αξία του Spencer Tracy { μία ακόμα πρόταση για όσκαρ}, δεν χρειάζεται να πούμε και πολλά. Όλοι ξέρουμε τι σημαίνει ένας τέτοιος γίγαντας να πρωταγωνιστεί σε δικαστικό δράμα. Παριστάνει τον συνήγορο υπεράσπισης. Η υπερασπιστική του όμως γραμμή δεν αφορά απλά τον νεαρό καθηγητή (Dick York από τη γνωστή σειρά «Μάγισσα»), αλλά υπερασπίζεται το δικαίωμα στην γνώση, την επιστήμη και την έρευνα, κόντρα στην οπισθοδρόμηση, την άγνοια, το σκοταδισμό και τη δεισιδαιμονία του χριστιανικού φονταμενταλισμού.
Η φλογερή του αγόρευση είναι ακριβώς όπως καταγράφηκε στα πρακτικά της δίκης.
Είπε μεταξύ των άλλων:
- Στην δύναμη ενός παιδιού να κυριαρχήσει στην προπαίδεια, υπάρχει περισσότερη αγιότητα από όλα μαζί τα επιφωνήματά σας των «αμήν» και των «άγιος, άγιος» και των «ωσαννά»
- Μια ιδέα είναι μεγαλύτερο μνημείο από έναν καθεδρικό ναό.
- Η πρόοδος της ανθρώπινης γνώσης είναι το μεγαλύτερο θαύμα από όλες τις μεταμορφώσεις των ραβδιών σε φίδια και των χωρισμάτων των θαλασσών στα δύο.
- Τώρα όμως θα παραιτηθούμε απ’ όλη αυτή την πρόοδο γιατί ο Κος Μπραίηντυ μας φοβίζει με ένα παραμύθι;
- Κύριοι ένορκοι, η πρόοδος δεν παζαρεύεται, πρέπει να πληρώσεις γι’ αυτήν.
Αντίπαλός του ως πολιτική αγωγή, φανατικός μέχρι εσχάτων, χριστιανός φονταμενταλιστής, βρίσκεται ένας εξίσου σπουδαίος νομικός της εποχής που τον υποδύεται ένας εξίσου σπουδαίος ηθοποιός τον οποίον πρωτογνωρίσαμε στο ρόλο του Dr. Jekyll / Mr. Hyde στην ταινία του 1931.Είναι ο Fredric March (Βραβείο καλύτερου ηθοποιού στο φεστιβάλ του Βερολίνου).
Έχουμε και την συμμετοχή του Gene Kelly, ο οποίος παραδόξως δεν χορεύει, αλλά παριστάνει τον κυνικό ρεπόρτερ εφημερίδος που ηδονίζεται όταν το αμαθές πλήθος της επαρχιακής κωμόπολης εξαγριώνεται, προσφέροντάς του τροφή για τις ανταποκρίσεις του.
Ο πραγματικός όμως αντίπαλος των διωκομένων προοδευτικών είναι ο φανατικός τοπικός ιερέας. Οργανώνοντας λαοσυνάξεις και φανφάρες με παράντες που παίζουν το «Γλόρια-Γλόρια-Αλληλούια» φανατίζει το κοινό και το οδηγεί στο να διαδηλώνει απαιτώντας να οδηγηθούν στην κρεμάλα όλοι οι σατανιστές. Δηλαδή ο καθηγητής και όσοι δεν ασπάζονται την θεωρία της ευφυούς δημιουργίας, αλλά υποστηρίζουν τις άθεες θεωρίες της εξέλιξης του Δαρβίνου.
Μαζί μ’αυτούς παρακολουθούμε ένα δικαστή που είναι έρμαιο των πολιτικών καθοδηγήσεων. Στην αρχή οι οδηγίες του δημάρχου είναι η πλήρης καταδίκη για την ικανοποίηση του λαϊκού αισθήματος. Έτσι ο δικαστής απορρίπτει την εμφάνιση επιφανών επιστημόνων ως μαρτύρων υπεράσπισης με αστείες δικαιολογίες και οδηγεί τους ενόρκους στο να βγάλουν καταδικαστική απόφαση.
Οι πολιτικοί προϊστάμενοι του δημάρχου όμως ανησυχούν από τον θόρυβο που δημιουργήθηκε και φοβούνται την ρετσινιά του οπισθοδρομικού. Έτσι δίνουν εντολές να πέσει η υπόθεση στα μαλακά.
Η απόφαση λοιπόν είναι να υποχρεωθεί ο καθηγητής να μην ξαναδιδάξει τις θεωρίες του και να πληρώσει πρόστιμο 100 δολαρίων, ποσό δυσβάστακτο για έναν καθηγητή της εποχής εκείνης.
Ο συνήγορος της πολιτικής αγωγής όμως δεν ικανοποιείται. Ωρύεται ζητώντας αυστηρότερη ποινή. Φθάνει στα όρια του παροξυσμού και το πληρώνει με τη ζωή του αφήνοντας την τελευταία του πνοή στην αίθουσα του δικαστηρίου.
Για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, μπορεί το σενάριο να ακολουθεί αρκετά κοντά τα πραγματικά γεγονότα, αλλά είναι βέβαιο ότι ο καθηγητής δεν ήταν κάποιος αφελής που απλά έκανε την δουλειά του και αιφνιδιάστηκε από τους φανατικούς.
Στην πραγματικότητα εσκεμμένα παρενέβη το νομοθέτημα της Πολιτείας του Τενεσσή με κάλυψη από την Αμερικάνικη Ένωση Πολιτικών Δικαιωμάτων ώστε να προκαλέσει την αλλαγή της νομοθεσίας. Στην δίκη του 1925 καταδικάστηκε σε πρόστιμο 100 δολαρίων, που μετά από έφεση στο Ανώτατο Δικαστήριο απορρίφθηκε. Τελικά ο νόμος σχετικά με την διδασκαλία της θεωρίας της εξέλιξης, που έμεινε στα χαρτιά για δεκαετίες, αποσύρθηκε το 1968.
Σήμερα τα πράγματα δεν είναι και τα καλλίτερα δυνατά. Η Δημιουργιστές κατάφεραν και πέτυχαν σε μερικές πολιτείες να διδάσκονται ισότιμα και η δύο θεωρίες, ενώ με τις ευλογίες Μπους προβάδισμα έχει η δική τους άποψη.
Προτού βιαστείτε να ειρωνευτείτε και να καταδικάσετε τα αφελή αμερικανάκια και τους φανατικούς προτεστάντες, καλά θα κάνετε να ρίξετε μια ματιά στον περίγυρό σας και να αναζητήσετε παρόμοιες καταστάσεις.
Από καθαρά κινηματογραφική άποψη η ταινία είναι πολύ δυνατή και πείρε υποψηφιότητες για την ασπρόμαυρη φωτογραφία, μοντάζ και διασκευασμένο σενάριο.
Την βρήκα σε κατάστημα του εξωτερικού και με ελληνικούς υπότιτλους. Όποιος την θέλει και δυσκολεύεται να την βρει, ας μου στείλει μήνυμα.
Inherit the Wind (1960)
Η δίκη των πιθήκων
Σκηνοθεσία:Stanley Kramer
Παίζουν:Spencer Tracy, Fredric March, Gene Kelly
Το 1925, μία δίκη στο Τένεσι των ΗΠΑ εναντίον ενός καθηγητή βιολογίας, έμελλε να αποτελέσει σταθμό στα δικαστικά χρονικά.
Ο καθηγητής μηνύθηκε και δικάστηκε επειδή δίδασκε την θεωρία της ανθρώπινης εξέλιξης σύμφωνα με την θεωρία του Δαρβίνου, που είναι αντίθετη με αυτά που αναφέρονται στη γένεση της βίβλου.
Η πολύκροτη αυτή δίκη έμεινε στα χρονικά με τον τίτλο: Η Δίκη των Πιθήκων.
Το χρονικό της δίκης έγινε πρώτα θεατρικό έργο από τους Jerome Lawrence και Robert Edwin Lee.
Το 1960 ο Stanley Kramer μετέφερε το θεατρικό έργο στον κινηματογράφο. Είχε στην διάθεσή του ικανότατους ηθοποιούς. Για την αξία του Spencer Tracy { μία ακόμα πρόταση για όσκαρ}, δεν χρειάζεται να πούμε και πολλά. Όλοι ξέρουμε τι σημαίνει ένας τέτοιος γίγαντας να πρωταγωνιστεί σε δικαστικό δράμα. Παριστάνει τον συνήγορο υπεράσπισης. Η υπερασπιστική του όμως γραμμή δεν αφορά απλά τον νεαρό καθηγητή (Dick York από τη γνωστή σειρά «Μάγισσα»), αλλά υπερασπίζεται το δικαίωμα στην γνώση, την επιστήμη και την έρευνα, κόντρα στην οπισθοδρόμηση, την άγνοια, το σκοταδισμό και τη δεισιδαιμονία του χριστιανικού φονταμενταλισμού.
Η φλογερή του αγόρευση είναι ακριβώς όπως καταγράφηκε στα πρακτικά της δίκης.
Είπε μεταξύ των άλλων:
- Στην δύναμη ενός παιδιού να κυριαρχήσει στην προπαίδεια, υπάρχει περισσότερη αγιότητα από όλα μαζί τα επιφωνήματά σας των «αμήν» και των «άγιος, άγιος» και των «ωσαννά»
- Μια ιδέα είναι μεγαλύτερο μνημείο από έναν καθεδρικό ναό.
- Η πρόοδος της ανθρώπινης γνώσης είναι το μεγαλύτερο θαύμα από όλες τις μεταμορφώσεις των ραβδιών σε φίδια και των χωρισμάτων των θαλασσών στα δύο.
- Τώρα όμως θα παραιτηθούμε απ’ όλη αυτή την πρόοδο γιατί ο Κος Μπραίηντυ μας φοβίζει με ένα παραμύθι;
- Κύριοι ένορκοι, η πρόοδος δεν παζαρεύεται, πρέπει να πληρώσεις γι’ αυτήν.
Αντίπαλός του ως πολιτική αγωγή, φανατικός μέχρι εσχάτων, χριστιανός φονταμενταλιστής, βρίσκεται ένας εξίσου σπουδαίος νομικός της εποχής που τον υποδύεται ένας εξίσου σπουδαίος ηθοποιός τον οποίον πρωτογνωρίσαμε στο ρόλο του Dr. Jekyll / Mr. Hyde στην ταινία του 1931.Είναι ο Fredric March (Βραβείο καλύτερου ηθοποιού στο φεστιβάλ του Βερολίνου).
Έχουμε και την συμμετοχή του Gene Kelly, ο οποίος παραδόξως δεν χορεύει, αλλά παριστάνει τον κυνικό ρεπόρτερ εφημερίδος που ηδονίζεται όταν το αμαθές πλήθος της επαρχιακής κωμόπολης εξαγριώνεται, προσφέροντάς του τροφή για τις ανταποκρίσεις του.
Ο πραγματικός όμως αντίπαλος των διωκομένων προοδευτικών είναι ο φανατικός τοπικός ιερέας. Οργανώνοντας λαοσυνάξεις και φανφάρες με παράντες που παίζουν το «Γλόρια-Γλόρια-Αλληλούια» φανατίζει το κοινό και το οδηγεί στο να διαδηλώνει απαιτώντας να οδηγηθούν στην κρεμάλα όλοι οι σατανιστές. Δηλαδή ο καθηγητής και όσοι δεν ασπάζονται την θεωρία της ευφυούς δημιουργίας, αλλά υποστηρίζουν τις άθεες θεωρίες της εξέλιξης του Δαρβίνου.
Μαζί μ’αυτούς παρακολουθούμε ένα δικαστή που είναι έρμαιο των πολιτικών καθοδηγήσεων. Στην αρχή οι οδηγίες του δημάρχου είναι η πλήρης καταδίκη για την ικανοποίηση του λαϊκού αισθήματος. Έτσι ο δικαστής απορρίπτει την εμφάνιση επιφανών επιστημόνων ως μαρτύρων υπεράσπισης με αστείες δικαιολογίες και οδηγεί τους ενόρκους στο να βγάλουν καταδικαστική απόφαση.
Οι πολιτικοί προϊστάμενοι του δημάρχου όμως ανησυχούν από τον θόρυβο που δημιουργήθηκε και φοβούνται την ρετσινιά του οπισθοδρομικού. Έτσι δίνουν εντολές να πέσει η υπόθεση στα μαλακά.
Η απόφαση λοιπόν είναι να υποχρεωθεί ο καθηγητής να μην ξαναδιδάξει τις θεωρίες του και να πληρώσει πρόστιμο 100 δολαρίων, ποσό δυσβάστακτο για έναν καθηγητή της εποχής εκείνης.
Ο συνήγορος της πολιτικής αγωγής όμως δεν ικανοποιείται. Ωρύεται ζητώντας αυστηρότερη ποινή. Φθάνει στα όρια του παροξυσμού και το πληρώνει με τη ζωή του αφήνοντας την τελευταία του πνοή στην αίθουσα του δικαστηρίου.
Για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, μπορεί το σενάριο να ακολουθεί αρκετά κοντά τα πραγματικά γεγονότα, αλλά είναι βέβαιο ότι ο καθηγητής δεν ήταν κάποιος αφελής που απλά έκανε την δουλειά του και αιφνιδιάστηκε από τους φανατικούς.
Στην πραγματικότητα εσκεμμένα παρενέβη το νομοθέτημα της Πολιτείας του Τενεσσή με κάλυψη από την Αμερικάνικη Ένωση Πολιτικών Δικαιωμάτων ώστε να προκαλέσει την αλλαγή της νομοθεσίας. Στην δίκη του 1925 καταδικάστηκε σε πρόστιμο 100 δολαρίων, που μετά από έφεση στο Ανώτατο Δικαστήριο απορρίφθηκε. Τελικά ο νόμος σχετικά με την διδασκαλία της θεωρίας της εξέλιξης, που έμεινε στα χαρτιά για δεκαετίες, αποσύρθηκε το 1968.
Σήμερα τα πράγματα δεν είναι και τα καλλίτερα δυνατά. Η Δημιουργιστές κατάφεραν και πέτυχαν σε μερικές πολιτείες να διδάσκονται ισότιμα και η δύο θεωρίες, ενώ με τις ευλογίες Μπους προβάδισμα έχει η δική τους άποψη.
Προτού βιαστείτε να ειρωνευτείτε και να καταδικάσετε τα αφελή αμερικανάκια και τους φανατικούς προτεστάντες, καλά θα κάνετε να ρίξετε μια ματιά στον περίγυρό σας και να αναζητήσετε παρόμοιες καταστάσεις.
Από καθαρά κινηματογραφική άποψη η ταινία είναι πολύ δυνατή και πείρε υποψηφιότητες για την ασπρόμαυρη φωτογραφία, μοντάζ και διασκευασμένο σενάριο.
Την βρήκα σε κατάστημα του εξωτερικού και με ελληνικούς υπότιτλους. Όποιος την θέλει και δυσκολεύεται να την βρει, ας μου στείλει μήνυμα.
Απάντηση: Παλιές ενδιαφέρουσες ταινίες
εχω δει το ρημεικ με κερκ νταγκλας και τζεισον ρομπαρτς.
εχω δει το ρημεικ με κερκ νταγκλας και τζεισον ρομπαρτς.
Stellios papa
AVClub Fanatic
Απάντηση: Παλιές ενδιαφέρουσες ταινίες
υπεροχη παρουσιαση
την ταινια δεν την γνωριζα
θα πρεπει να την ψαξω
.
υπεροχη παρουσιαση
την ταινια δεν την γνωριζα
θα πρεπει να την ψαξω
.
Re: Παλιές ενδιαφέρουσες ταινίες
ωραια παρουσιαση.Υπαρχουν ακομα δυο βερσιον,1988 με Νταγκλας-Ρομπαρτς που αναφερθηκε πιο πανω και 1999 με Τζακ Λεμμον και Τζωρτζ Σκωτ.
και υπαρχει και μια τεταρτη 60κατι που δεν θυμαμαι ποιοι παιζουν.
ωραια παρουσιαση.Υπαρχουν ακομα δυο βερσιον,1988 με Νταγκλας-Ρομπαρτς που αναφερθηκε πιο πανω και 1999 με Τζακ Λεμμον και Τζωρτζ Σκωτ.
και υπαρχει και μια τεταρτη 60κατι που δεν θυμαμαι ποιοι παιζουν.
Last edited:
Re: Παλιές ενδιαφέρουσες ταινίες
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Vincente Minnelli
ΣΕΝΑΡΙΟ: Robert Anderson
ΠΑΙΖΟΥΝ:
Deborah Kerr
John Kerr
Leif Erickson
Edward Andrews
Darryl Hickman
Δεκαετία του 50.
Σαν μαθητής του δημοτικού δεν υπήρχε περίπτωση να δω αυτό το ακατάλληλο φιλμ.
Γιατί όμως όλα αυτά τα χρόνια είχα την εντύπωση ότι το ήξερα;
Ο λόγος οφείλεται στο πλουσιοπάροχο τρέιλερ που διαφήμιζε το συγκεκριμένο έργο πριν την έναρξη παιδικής ταινίας την οποία παρακολουθούσα με την μητέρα μου.
Ο εκφωνητής διηγιότανε με στόμφο για το δράμα του νεαρού φοιτητή που όλος ο περίγυρός του τον θεωρούσε «Αδελφή» και μόνο μία γυναίκα πίστευε σ’αυτόν.
Πράγματι, οι σκηνές δείχνανε έναν νεαρό να τον κατατρέχουνε και να τον προπηλακίζουνε και μια συμπαθητική κυρία να πίνει μαζί του τσάι και να συζητεί ήρεμα.
Και το αποκορύφωμα που μου άφηνε ερωτηματικά.
Η κυρία αυτή {Ντέμπορα Κερ}, απολογείται στον άνδρα της και ενώ αυτός κοιτάζει περιφρονητικά το ταβάνι, εκείνη του λέει:
Όλοι τον θεωρούσαν αδελφή και αυτός έψαχνε τρόπο να τους αποδείξει ότι δεν είναι.
Για το λόγο αυτό επισκέφτηκε την Έλλη.
Χθες το βράδυ...
...το ξέρω, είναι τρομερό που το παραδέχομαι...
...χθες βράδυ, επιθυμούσα να το αποδείξει με εμένα!
Κάποιες υποψίες είχα για το τι σήμαιναν όλα αυτά, αλλά τίποτε το ξεκάθαρο.
Και ποιον να ρωτήσεις;
Τόλμησα να κάνω μια νύξη στην μητέρα μου ρωτώντας όσο πιο αδιάφορα μπορούσα να προσποιηθώ:
Μαμά, τι έργο είναι αυτό;
Με κεραυνοβόλησε με το βλέμμα της με ύφος αυστηρό και επιτιμητικό, που σήμαινε, μην αρχίζεις τέτοια συζήτηση γιατί θα υπάρχουνε συνέπειες.
Για το έργο να πούμε πως πρόκειται για μία θεατρική επιτυχία στο Μπρόντγουεϊ, του θεατρικού συγγραφέα Robert Anderson που παίχτηκε εκεί με τους ίδιους ηθοποιούς: Deborah Kerr και John Kerr. Αργότερα, με σενάριο του ίδιου του Robert Anderson, μεταφέρθηκε από τον Vincente Minnelli στην μεγάλη οθόνη.
Ασχολείται με την διαφορετικότητα και με τις παρενέργειες που προκαλεί. Σήμερα μερικοί υποστηρίζουν ότι κύριο θέμα του έργου είναι οι ομοφυλοφιλικές τάσεις του νεαρού φοιτητή και πως αντιμετωπίζονται από το περιβάλλον του. Και ότι για λόγους λογοκρισίας βάζουν μια καλή γυναίκα να του δίνεται και να τον θεραπεύει από τις τάσεις αυτές.
Θα μπορούσε να ήταν και έτσι.
Εγώ όπως που έζησα τα χρόνια αυτά μπορώ να πω ότι δεν χρειαζότανε να ήταν κανείς πραγματικά ομοφυλόφιλος για να του βγει η φήμη του διαφορετικού. Το να προτιμάει κανείς την ποίηση και τη σοβαρή μουσική από τα βαριά ανδρικά αθλήματα ήταν αρκετό. Το ότι ο νεαρός μας ήρωας κέρδισε στον τελικό του τένις δεν έλεγε τίποτα διότι εκεί τότε, όπως κα εδώ σε εμάς, το τένις θεωρείτο άθλημα για γυναίκες και ντιντίδες.
Το κορυφαίο όμως ατόπημα του νεαρού που του κώλυσε οριστικά τον τίτλο της αδελφής, ήταν το ότι σε συντροφιά με άλλες κυρίες στην παραλία, τόλμησε να τους αποδείξει ότι ξέρει να ράβει ένα κουμπί. Συνάδελφοί του που τον είδαν τυχαία έμεινε αποσβολωμένοι από το φρικτό αυτό θέαμα και την κατάντια του ανδρικού φύλλου...
Δεν ξέρω πως είναι τα πράγματα σήμερα, αλλά στην εποχή μου όποιος άνδρας τολμούσε να ράψει κάτι σε δημόσια θέα, δεν θα είχε καλλίτερη τύχη.
Στην πραγματικότητα το πρόβλημα του νεαρού ήταν ότι μεγάλωσε χωρίς μητέρα αφού αυτή εγκατέλειψε το σπίτι της όταν αυτός ήταν 5 χρονών και στο πρόσωπό της στοργικής κας Ρέινολς βρήκε την μητρική φιγούρα που του έλειπε.
Αυτή πάλι μην έχοντας παιδί και αισθανόμενη ότι παραμελείται από τον άνδρα της, προσφέρει όλη της τη στοργή στον κατατρεγμένο νεαρό. Δημιουργείται έτσι σχέση μητέρας-γιου που καταλήγει σε οιδιπόδειο σύμπλεγμα. Και επειδή η μητρική αυτή σχέση είναι εικονική και όχι φυσική, δεν θα είναι δύσκολο για κανέναν τους να ενδώσουν.
Στο τέλος παρατηρούμε προσπάθεια του Vincente Minnelli να ξεφύγει από τις δαγκάνες της λογοκρισίας. Εκείνη τη εποχή με κανένα τρόπο δεν ήταν αποδεκτό μια καλλιεργημένη και ισορροπημένη σύζυγος να απατά τον άνδρα της χωρίς συνέπειες.
Μας φορτώνει λοιπόν με υπερβολικό μελοδραματισμό, παρουσιάζοντάς μας το γράμμα- απολογία της ηρωίδας όπου θλίβεται βαθύτατα για το τρομερό ατόπημά της.
Είναι σχεδόν απίθανο να μπορέσετε να βρείτε το έργο αυτό σε DVD. Μόνο σα μεταχειρισμένη βιντεοκασέτα προσφέρεται. Είχα όμως κάποια τύχη και πέτυχα μία αξιοπρεπή κόπια (2.35:1) με κάποιους αξιοθρήνητους αγγλικούς υπότιτλους και κάποιους καλλίτερους ισπανικούς. Κουράστηκα πάρα πολύ αλλά έφτασα σε πολύ καλό αποτέλεσμα μεταφράζοντας και συγχρονίζοντας.
Σας τους έχω εδώ.
Όσο για την ταινία που ταιριάζει με τους υπότιτλους αυτούς, όποιος ενδιαφέρεται, μπορεί να με ρωτήσει.
Tea and Sympathy (1956)
ΤΣΑΙ ΚΑΙ ΣΥΜΠΑΘΕΙΑ
ΤΣΑΙ ΚΑΙ ΣΥΜΠΑΘΕΙΑ
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Vincente Minnelli
ΣΕΝΑΡΙΟ: Robert Anderson
ΠΑΙΖΟΥΝ:
Deborah Kerr
John Kerr
Leif Erickson
Edward Andrews
Darryl Hickman
Δεκαετία του 50.
Σαν μαθητής του δημοτικού δεν υπήρχε περίπτωση να δω αυτό το ακατάλληλο φιλμ.
Γιατί όμως όλα αυτά τα χρόνια είχα την εντύπωση ότι το ήξερα;
Ο λόγος οφείλεται στο πλουσιοπάροχο τρέιλερ που διαφήμιζε το συγκεκριμένο έργο πριν την έναρξη παιδικής ταινίας την οποία παρακολουθούσα με την μητέρα μου.
Ο εκφωνητής διηγιότανε με στόμφο για το δράμα του νεαρού φοιτητή που όλος ο περίγυρός του τον θεωρούσε «Αδελφή» και μόνο μία γυναίκα πίστευε σ’αυτόν.
Πράγματι, οι σκηνές δείχνανε έναν νεαρό να τον κατατρέχουνε και να τον προπηλακίζουνε και μια συμπαθητική κυρία να πίνει μαζί του τσάι και να συζητεί ήρεμα.
Και το αποκορύφωμα που μου άφηνε ερωτηματικά.
Η κυρία αυτή {Ντέμπορα Κερ}, απολογείται στον άνδρα της και ενώ αυτός κοιτάζει περιφρονητικά το ταβάνι, εκείνη του λέει:
Όλοι τον θεωρούσαν αδελφή και αυτός έψαχνε τρόπο να τους αποδείξει ότι δεν είναι.
Για το λόγο αυτό επισκέφτηκε την Έλλη.
Χθες το βράδυ...
...το ξέρω, είναι τρομερό που το παραδέχομαι...
...χθες βράδυ, επιθυμούσα να το αποδείξει με εμένα!
Κάποιες υποψίες είχα για το τι σήμαιναν όλα αυτά, αλλά τίποτε το ξεκάθαρο.
Και ποιον να ρωτήσεις;
Τόλμησα να κάνω μια νύξη στην μητέρα μου ρωτώντας όσο πιο αδιάφορα μπορούσα να προσποιηθώ:
Μαμά, τι έργο είναι αυτό;
Με κεραυνοβόλησε με το βλέμμα της με ύφος αυστηρό και επιτιμητικό, που σήμαινε, μην αρχίζεις τέτοια συζήτηση γιατί θα υπάρχουνε συνέπειες.
Για το έργο να πούμε πως πρόκειται για μία θεατρική επιτυχία στο Μπρόντγουεϊ, του θεατρικού συγγραφέα Robert Anderson που παίχτηκε εκεί με τους ίδιους ηθοποιούς: Deborah Kerr και John Kerr. Αργότερα, με σενάριο του ίδιου του Robert Anderson, μεταφέρθηκε από τον Vincente Minnelli στην μεγάλη οθόνη.
Ασχολείται με την διαφορετικότητα και με τις παρενέργειες που προκαλεί. Σήμερα μερικοί υποστηρίζουν ότι κύριο θέμα του έργου είναι οι ομοφυλοφιλικές τάσεις του νεαρού φοιτητή και πως αντιμετωπίζονται από το περιβάλλον του. Και ότι για λόγους λογοκρισίας βάζουν μια καλή γυναίκα να του δίνεται και να τον θεραπεύει από τις τάσεις αυτές.
Θα μπορούσε να ήταν και έτσι.
Εγώ όπως που έζησα τα χρόνια αυτά μπορώ να πω ότι δεν χρειαζότανε να ήταν κανείς πραγματικά ομοφυλόφιλος για να του βγει η φήμη του διαφορετικού. Το να προτιμάει κανείς την ποίηση και τη σοβαρή μουσική από τα βαριά ανδρικά αθλήματα ήταν αρκετό. Το ότι ο νεαρός μας ήρωας κέρδισε στον τελικό του τένις δεν έλεγε τίποτα διότι εκεί τότε, όπως κα εδώ σε εμάς, το τένις θεωρείτο άθλημα για γυναίκες και ντιντίδες.
Το κορυφαίο όμως ατόπημα του νεαρού που του κώλυσε οριστικά τον τίτλο της αδελφής, ήταν το ότι σε συντροφιά με άλλες κυρίες στην παραλία, τόλμησε να τους αποδείξει ότι ξέρει να ράβει ένα κουμπί. Συνάδελφοί του που τον είδαν τυχαία έμεινε αποσβολωμένοι από το φρικτό αυτό θέαμα και την κατάντια του ανδρικού φύλλου...
Δεν ξέρω πως είναι τα πράγματα σήμερα, αλλά στην εποχή μου όποιος άνδρας τολμούσε να ράψει κάτι σε δημόσια θέα, δεν θα είχε καλλίτερη τύχη.
Στην πραγματικότητα το πρόβλημα του νεαρού ήταν ότι μεγάλωσε χωρίς μητέρα αφού αυτή εγκατέλειψε το σπίτι της όταν αυτός ήταν 5 χρονών και στο πρόσωπό της στοργικής κας Ρέινολς βρήκε την μητρική φιγούρα που του έλειπε.
Αυτή πάλι μην έχοντας παιδί και αισθανόμενη ότι παραμελείται από τον άνδρα της, προσφέρει όλη της τη στοργή στον κατατρεγμένο νεαρό. Δημιουργείται έτσι σχέση μητέρας-γιου που καταλήγει σε οιδιπόδειο σύμπλεγμα. Και επειδή η μητρική αυτή σχέση είναι εικονική και όχι φυσική, δεν θα είναι δύσκολο για κανέναν τους να ενδώσουν.
Στο τέλος παρατηρούμε προσπάθεια του Vincente Minnelli να ξεφύγει από τις δαγκάνες της λογοκρισίας. Εκείνη τη εποχή με κανένα τρόπο δεν ήταν αποδεκτό μια καλλιεργημένη και ισορροπημένη σύζυγος να απατά τον άνδρα της χωρίς συνέπειες.
Μας φορτώνει λοιπόν με υπερβολικό μελοδραματισμό, παρουσιάζοντάς μας το γράμμα- απολογία της ηρωίδας όπου θλίβεται βαθύτατα για το τρομερό ατόπημά της.
Είναι σχεδόν απίθανο να μπορέσετε να βρείτε το έργο αυτό σε DVD. Μόνο σα μεταχειρισμένη βιντεοκασέτα προσφέρεται. Είχα όμως κάποια τύχη και πέτυχα μία αξιοπρεπή κόπια (2.35:1) με κάποιους αξιοθρήνητους αγγλικούς υπότιτλους και κάποιους καλλίτερους ισπανικούς. Κουράστηκα πάρα πολύ αλλά έφτασα σε πολύ καλό αποτέλεσμα μεταφράζοντας και συγχρονίζοντας.
Σας τους έχω εδώ.
Όσο για την ταινία που ταιριάζει με τους υπότιτλους αυτούς, όποιος ενδιαφέρεται, μπορεί να με ρωτήσει.
Re: Παλιές ενδιαφέρουσες ταινίες
Σκηνοθεσία: Sidney Hayers
Πρωταγωνιστούν: Rita Tushingham και Oliver Reed
Σας έχω παρουσιάσει την Rita Tushingham στην πρώτη της ταινία: Γεύση από Μέλι.
Τώρα να σας την παρουσιάσω και στην καλλίτερη της - κατά τη γνώμη μου - ερμηνεία της.
Πρόκειται για την Βρετανική ταινία του 1966 The Trap, που γυρίστηκε στην μαγευτική British Columbia του Καναδά.
Μεταφερόμαστε στο χωριό μιας απομονωμένης παρόχθιας περιοχής όπου το πλοίο την επισκέπτεται μία φορά το χρόνο! Το χωριό ζει από το εμπόριο γούνας. Τις γούνες τις φέρνουν παγιδευτές που ζουν σε πρωτόγονες και άγριες συνθήκες στα δάση. Το κυριότερο πρόβλημά τους που είναι η ανεύρεση συντρόφου, αναλαμβάνει να τους το λύσει με το αζημίωτο ο καπετάνιος του πλοίου. Τους προμηθεύει με φυλακισμένες γυναίκες οι οποίες αμνηστεύονται αν δεχθούν να παντρευτούν άγνωστο τους κυνηγό - παγιδευτή και να εγκατασταθούν στην ερημιά. Πρέπει μόνο οι άνδρες αυτοί να πληρώσουν την εξαγορά της φυλακής και μια αλμυρή αμοιβή στον καπετάνιο.
Την Rita Tushingham την αποκαλέσανε γοητευτικό ασχημόπαπο στις προηγούμενες ερμηνείες της. Εδώ όμως που παριστάνει μία κοπέλα που έχει χάσει την ομιλία της από παιδάκι, όταν μπροστά στα μάτια της ινδιάνοι σκότωσαν τους γονείς της, είναι μία γοητευτική σιωπηλή κούκλα. Έτσι την αποκαλεί ο καπετάνιος. Ζει ως ψυχοκόρη στο σπίτι ενός εμπόρου. Είναι καλόψυχος αλλά άβουλος που άγεται και φέρεται από την φιλόδοξη γυναίκα του. Αυτή θα φθάσει στο σημείο για να πατσίσει ένα χρέος που έχουνε σε έναν ημιάγριο γαλλοκαναδό παγιδευτή, τον Ζαν Λα Μπετ, (Στα γαλλικά σημαίνει: Γιάννης το κτήνος), να του πουλήσει την μουγκή ορφανή. Αυτός την παίρνει με τη βία στα βουνά, στην καλύβα του.
Εκπληκτική η ερμηνεία της Rita Tushingham, που χωρίς να αρθρώνει λέξη – μουγκή γαρ – ούτε καν χειρονομίες με τα χέρια της, με τις εκφράσεις και μόνο του προσώπου της να σου δίνει την εντύπωση ότι μιλά για τα πάντα. Καταπληκτικός ο Oliver Reed στο ρόλο του πρωτόγονου κυνηγού-παγιδευτή. Ίσως ένας από τους καλλίτερους ρόλους της καριέρας του.
Και τι να πεις για την εικόνα. Κάθε πλάνο θαρρείς και είναι μία καρτ-ποστάλ! Πολύ κρίμα που η ταινία δεν έχει κυκλοφορήσει επίσημα σε DVD και ότι υπάρχει είναι από μεταφορά βιντεοκασέτας. Αυτό έχει αποτέλεσμα το πετσόκομμα της ταινίας στο τηλεοπτικό φορμάτ 4:3, να μας στερεί τμήμα του γοητευτικού απέριττου τοπίου. Ας ελπίσουμε ότι η Criterion θα καλύψει κάποια στιγμή το κενό.
Οι υπότιτλοι με δυσκόλεψαν αρκετά, διότι οι μόνοι που κυκλοφορούσαν ήταν ισπανικοί και ουγγαρέζικοι. Εγώ δεν κατέχω καμία από τις δύο γλώσσες. χρησιμοποίησα λοιπόν τους ισπανικούς ως οδηγό και ακούγοντας φράση-φράση τα αγγλικά, έκανα την μετάφραση. Να που βελτιώθηκα στα αγγλικά τώρα στα γεράματα.
Θα τους βρείτε εδώ ή εδώ.
The Trap (1966)
Η Παγίδα
Σκηνοθεσία: Sidney Hayers
Πρωταγωνιστούν: Rita Tushingham και Oliver Reed
Σας έχω παρουσιάσει την Rita Tushingham στην πρώτη της ταινία: Γεύση από Μέλι.
Τώρα να σας την παρουσιάσω και στην καλλίτερη της - κατά τη γνώμη μου - ερμηνεία της.
Πρόκειται για την Βρετανική ταινία του 1966 The Trap, που γυρίστηκε στην μαγευτική British Columbia του Καναδά.
Μεταφερόμαστε στο χωριό μιας απομονωμένης παρόχθιας περιοχής όπου το πλοίο την επισκέπτεται μία φορά το χρόνο! Το χωριό ζει από το εμπόριο γούνας. Τις γούνες τις φέρνουν παγιδευτές που ζουν σε πρωτόγονες και άγριες συνθήκες στα δάση. Το κυριότερο πρόβλημά τους που είναι η ανεύρεση συντρόφου, αναλαμβάνει να τους το λύσει με το αζημίωτο ο καπετάνιος του πλοίου. Τους προμηθεύει με φυλακισμένες γυναίκες οι οποίες αμνηστεύονται αν δεχθούν να παντρευτούν άγνωστο τους κυνηγό - παγιδευτή και να εγκατασταθούν στην ερημιά. Πρέπει μόνο οι άνδρες αυτοί να πληρώσουν την εξαγορά της φυλακής και μια αλμυρή αμοιβή στον καπετάνιο.
Την Rita Tushingham την αποκαλέσανε γοητευτικό ασχημόπαπο στις προηγούμενες ερμηνείες της. Εδώ όμως που παριστάνει μία κοπέλα που έχει χάσει την ομιλία της από παιδάκι, όταν μπροστά στα μάτια της ινδιάνοι σκότωσαν τους γονείς της, είναι μία γοητευτική σιωπηλή κούκλα. Έτσι την αποκαλεί ο καπετάνιος. Ζει ως ψυχοκόρη στο σπίτι ενός εμπόρου. Είναι καλόψυχος αλλά άβουλος που άγεται και φέρεται από την φιλόδοξη γυναίκα του. Αυτή θα φθάσει στο σημείο για να πατσίσει ένα χρέος που έχουνε σε έναν ημιάγριο γαλλοκαναδό παγιδευτή, τον Ζαν Λα Μπετ, (Στα γαλλικά σημαίνει: Γιάννης το κτήνος), να του πουλήσει την μουγκή ορφανή. Αυτός την παίρνει με τη βία στα βουνά, στην καλύβα του.
Εκπληκτική η ερμηνεία της Rita Tushingham, που χωρίς να αρθρώνει λέξη – μουγκή γαρ – ούτε καν χειρονομίες με τα χέρια της, με τις εκφράσεις και μόνο του προσώπου της να σου δίνει την εντύπωση ότι μιλά για τα πάντα. Καταπληκτικός ο Oliver Reed στο ρόλο του πρωτόγονου κυνηγού-παγιδευτή. Ίσως ένας από τους καλλίτερους ρόλους της καριέρας του.
Και τι να πεις για την εικόνα. Κάθε πλάνο θαρρείς και είναι μία καρτ-ποστάλ! Πολύ κρίμα που η ταινία δεν έχει κυκλοφορήσει επίσημα σε DVD και ότι υπάρχει είναι από μεταφορά βιντεοκασέτας. Αυτό έχει αποτέλεσμα το πετσόκομμα της ταινίας στο τηλεοπτικό φορμάτ 4:3, να μας στερεί τμήμα του γοητευτικού απέριττου τοπίου. Ας ελπίσουμε ότι η Criterion θα καλύψει κάποια στιγμή το κενό.
Οι υπότιτλοι με δυσκόλεψαν αρκετά, διότι οι μόνοι που κυκλοφορούσαν ήταν ισπανικοί και ουγγαρέζικοι. Εγώ δεν κατέχω καμία από τις δύο γλώσσες. χρησιμοποίησα λοιπόν τους ισπανικούς ως οδηγό και ακούγοντας φράση-φράση τα αγγλικά, έκανα την μετάφραση. Να που βελτιώθηκα στα αγγλικά τώρα στα γεράματα.
Θα τους βρείτε εδώ ή εδώ.
Re: Παλιές ενδιαφέρουσες ταινίες
ενδιαφερουσα καλογυρισμενη ταινια,παραγωγη Ρανκ αν θυμαμαι καλα και νομιζω οτι την δειχνει καπου-καπου το αγγλικο καναλι του Τερνερ.
ενδιαφερουσα καλογυρισμενη ταινια,παραγωγη Ρανκ αν θυμαμαι καλα και νομιζω οτι την δειχνει καπου-καπου το αγγλικο καναλι του Τερνερ.
Stellios papa
AVClub Fanatic
Απάντηση: Παλιές ενδιαφέρουσες ταινίες
Σκηνοθεσία: Abbas Kiarostami
Σενάριο από: Abbas Kiarostami
Παίζουν οι:
Homayoun Ershadi ... στο ρόλο του Badii
Abdolrahman Bagheri ... στο ρόλο του Bagheri
κά
Πλοκή:
Ο κύριος Μπάντι είναι ένας μεσήλικας που επιθυμεί να αυτοκτονήσει. Προσφέροντας ένα μεγάλο χρηματικό ποσό, αναζητά κάποιον να τον βοηθήσει στις τελευταίες του στιγμές, που θα μπορούσε να θάψει το σώμα του όταν καταφέρει να ολοκληρώσει την αποστολή του ή να τον σώσει αν αποτύχει.
Σχόλια:
Η Γεύση του Κερασιού: Η ζωή είναι επιλογή
(σχόλια του ABBAS KIAROSTAMI Συνέντευξη στην International Herald Tribune στις 20-5-97 σε μετάφραση -απόδοση Δημήτρη Μπάμπα)
Η ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ
Το θέμα της αυτοκτονίας είναι μια πρόφαση.Το πραγματικό θέμα της ταινίας είναι η ζωή. Αυτό που ο ηλικιωμένος μάς διδάσκει είναι ότι η ζωή είναι μία επιλογή -όχι μια υποχρέωση. Ο άνθρωπος δεν είχε την δυνατότητα να επιλέξει το φύλο του, το τόπο που γεννήθηκε, την ημερομηνία της γέννησης του, την θρησκευτική του πίστη, την εθνικότητα του. Το μόνο πράγμα που βρίσκεται κάτω από τον έλεγχο των επιλογών είναι πότε και αν θα αυτοκτονήσει -και όπως ένας Γάλλος φιλόσοφος κάποτε είπε: «Χωρίς την πιθανότητα της αυτοκτονίας, θα είχα σκοτώσει του εαυτό που εδώ και καιρό». Ομως αυτό που ο ηλικιωμένος προσπαθεί να πει -και που υποθέτω ότι προσπαθώ να πω και εγώ- είναι ότι αν η ζωή είναι μια επιλογή, τότε θα έπρεπε να επιλέγεις την ζωή.
Δεν θέλω να μιλώ για το πως αποφάσισα να προσεγγίσω μια τέτοια ιδέα [της αυτοκτονίας]. Ομως αν και υπάρχουν τόσο πολλές επιθέσεις ενάντια στην αυτοκτονία -και στην δικιά μου ισλαμική πίστη και σε διάφορα χριστιανικά δόγματα-, κανένας δεν μπορεί να αρνηθεί ότι το πρόβλημα της αυτοκτονίας είναι ένα παγκόσμιο πρόβλημα. Οι έρευνες μου με οδηγήσουν στο συμπέρασμα ότι περίπου το 8% του πληθυσμού της γης έχουν σκεφθεί να αυτοκτονήσουν τουλάχιστον μια φορά στην ζωή τους και αυτή η παγκοσμιότητα της απόγνωση ήταν η πραγματική πηγή έμπνευσης της ταινίας. Στις δυο προηγουμένης ταινίες μου ο θάνατος πλανάται στον αέρα, αλλά οι ήρωες αντιστέκονται -σ' αντίθεση μ' αυτήν την ταινία.
...........................................................................
ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΣΤΟ ΙΡΑΝ
Το θέμα της αυτοκτονίας στην ταινία μου ενόχλησε τις αρχές: Η ιστορία ενός ανθρώπου που παίρνει την μοίρα του χέρια του. Οι αρχές της χώρας μου, αναρωτιόνταν γιατί το Φεστιβάλ των Κανών ήθελε τόσο πολύ την ταινία. Οταν είχαν τον χρόνο να δουν την ταινία και να την αναλύσουν δεν υπήρχε πρόβλημα.
Ποιος σκηνοθέτης δεν επηρεάζεται από την χώρα και την κοινωνία στην οποία ανήκει; Εκανα την ταινία και μετά αναρωτήθηκα γιατί την έκανα. Μετά από 18 χρόνια ισλαμικού καθεστώτος στο Ιράν, δεν ξέρουμε πια αν μας λογοκρίνουν ή απλώς αυτολογοκρινόμαστε. Αυτό δεν είναι ένα ζήτημα που με απασχολεί. Θα εργαζόμουν με τον ίδιο τρόπο και χωρίς λογοκρισία. Στην χώρα μου υπάρχουν εξτρεμιστικά θρησκευτικά κινήματα τα οποία ορισμένες φορές δημιουργούν προβλήματα. Για να λύσεις τα προβλήματα θα πρέπει να συζητάς με τους ανθρώπους. Νομίζω ότι τα εσωτερικά προβλήματα του Ιράν θα λυθούν καλύτερα από μέσα από την χώρα παρά απ' έξω. Οπως λέω και στην ταινία, η ζωή δεν είναι μοίρα -είναι ζήτημα επιλογής. Επέλεξα να ζήσω στο Ιραν. Θα μπορούσα να φύγω, αλλά δεν το κάνω παρ' όλα τα προβλήματα. Νιώθω σαν να 'μαι στο σπίτι μου. Στη γειτονιά μας δεν έχουμε βία.
Ο Kiarostami ξεκίνησε από το πανεπιστήμιο της Τεχεράνης, όπου σπούδασε ζωγραφική και γραφικές τέχνες. Αρχικά ασχολήθηκε με αφίσες, εικονογραφήσεις παιδικών βιβλίων, και σκηνοθέτησε διαφημίσεις και τους τίτλους κάποιων ταινιών. Το 1969 προσελήφθη από το Ινστιτούτο Πνευματικής Ανάπτυξης Παίδων και Νέων για να οργανώσει το κινηματογραφικό του τμήμα. Αυτό το γεγονός χάραξε όχι μόνο την δική του πορεία, αλλά διάνοιξε μια λεωφόρο για πολλούς άλλους νεώτερους σκηνοθέτες. Το όραμα ενός σινεμά για νέους, που να αγγίζει τις τρυφερές καρδιές τους, να τους ψυχαγωγεί και να τους δίνει εφόδια για το μέλλον, έφερε μια νέα διάσταση στα κινηματογραφικά δεδομένα. Η πρώτη του δουλειά ήταν το μικρό λυρικό «Nan va kucheh» (Bread and Alley, 1970). Περιέκλειε δε, όλα τα βασικά γνωρίσματα των επόμενων ταινιών του: λιτές φόρμες, αυτοσχέδιες ερμηνείες, ντοκιμαντερικό ύφος, ρυθμούς της τρέχουσας καθημερινότητας, και θέμα απτό και ρεαλιστικό, κι όλα αυτά με το μάτι ενός πραγματικού καλλιτέχνη.
Έτσι κατάφερε να μαγέψει κοινό και κριτικούς και να διαφημίσει το ιρανικό σινεμά σε όλα τα διεθνή φεστιβάλ. Οι Νέοι Ορίζοντες στην παρθενική τους διοργάνωση (1992), τον τίμησαν αρκετά νωρίς με ένα αφιέρωμα στα πρώτα του αριστουργήματα (Ο φίλος μου, Πού είναι το σπίτι του φίλου μου;, Κοντινό πλάνο, Η ζωή και τίποτα άλλο). Μεγάλοι διανοητές σκηνοθέτες (Jean-Luc Godard, Nanni Moretti, Chris Marker) τον αγκάλιασαν ως αυθεντικό μάστορα της 7ης τέχνης. Ο Akira Kurosawa, ενθουσιάστηκε τόσο που δήλωσε: «Τα λόγια είναι φτωχά για να εκφράσουν τα ειλικρινά μου αισθήματα, απλά δείτε τις ταινίες του... Όταν μας άφησε ο Satyajit Ray, έπεσα σε βαθιά θλίψη. Βλέποντας όμως τις ταινίες του Κιαροστάμι, ευχαρίστησα το θεό που μας έστειλε έναν άξιο διάδοχο».
Κάποια στιγμή πέρασε σε θέματα πιο υπερβατικά. «Η γεύση του κερασιού» είναι ένα έργο ωριμότητας. Ο θάνατος, η αυτοκτονία, η μετά θάνατον κατοικία, θέματα δύσκολα, θέματα ταμπού, ανεξήγητα, που πολλοί άνθρωποι αποφεύγουν να σκέφτονται, νομίζοντας ότι έτσι τα εξοβελίζουν. Ο ήρωας (Homayon Ershadi) στριφογυρνάει με το τζιπ του. Η συμπεριφορά του παρεξηγείται ως ομοφυλοφιλική. Όμως αυτός ψάχνει για ανθρωπιά και συμπόνια. Σκοπεύει να πάρει τη μοίρα στα χέρια του. Θέλει ν' αυτοκτονήσει (πράγμα που απαγορεύεται από το νόμο) και γυρεύει κάποιον να τον «σκεπάσει». Η απόλυτη συστολή και η μεταφορά της αυτοκτονίας, υπηρετούν εύστοχα τη δίψα για ζωή. Το μεταφυσικό προσεγγίζεται, χρησιμοποιώντας μόνο τα στοιχειώδη: γη, ουρανός, φως, καθημερινή κουβέντα και βασικά συναισθήματα. Η απλότητά του είναι αφοπλιστική, η μαγνητική του δύναμη καθηλώνει.
από το mic.gr
Σκηνοθεσία: Abbas Kiarostami
Σενάριο από: Abbas Kiarostami
Παίζουν οι:
Homayoun Ershadi ... στο ρόλο του Badii
Abdolrahman Bagheri ... στο ρόλο του Bagheri
κά
Πλοκή:
Ο κύριος Μπάντι είναι ένας μεσήλικας που επιθυμεί να αυτοκτονήσει. Προσφέροντας ένα μεγάλο χρηματικό ποσό, αναζητά κάποιον να τον βοηθήσει στις τελευταίες του στιγμές, που θα μπορούσε να θάψει το σώμα του όταν καταφέρει να ολοκληρώσει την αποστολή του ή να τον σώσει αν αποτύχει.
Σχόλια:
Η Γεύση του Κερασιού: Η ζωή είναι επιλογή
(σχόλια του ABBAS KIAROSTAMI Συνέντευξη στην International Herald Tribune στις 20-5-97 σε μετάφραση -απόδοση Δημήτρη Μπάμπα)
Η ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ
Το θέμα της αυτοκτονίας είναι μια πρόφαση.Το πραγματικό θέμα της ταινίας είναι η ζωή. Αυτό που ο ηλικιωμένος μάς διδάσκει είναι ότι η ζωή είναι μία επιλογή -όχι μια υποχρέωση. Ο άνθρωπος δεν είχε την δυνατότητα να επιλέξει το φύλο του, το τόπο που γεννήθηκε, την ημερομηνία της γέννησης του, την θρησκευτική του πίστη, την εθνικότητα του. Το μόνο πράγμα που βρίσκεται κάτω από τον έλεγχο των επιλογών είναι πότε και αν θα αυτοκτονήσει -και όπως ένας Γάλλος φιλόσοφος κάποτε είπε: «Χωρίς την πιθανότητα της αυτοκτονίας, θα είχα σκοτώσει του εαυτό που εδώ και καιρό». Ομως αυτό που ο ηλικιωμένος προσπαθεί να πει -και που υποθέτω ότι προσπαθώ να πω και εγώ- είναι ότι αν η ζωή είναι μια επιλογή, τότε θα έπρεπε να επιλέγεις την ζωή.
Δεν θέλω να μιλώ για το πως αποφάσισα να προσεγγίσω μια τέτοια ιδέα [της αυτοκτονίας]. Ομως αν και υπάρχουν τόσο πολλές επιθέσεις ενάντια στην αυτοκτονία -και στην δικιά μου ισλαμική πίστη και σε διάφορα χριστιανικά δόγματα-, κανένας δεν μπορεί να αρνηθεί ότι το πρόβλημα της αυτοκτονίας είναι ένα παγκόσμιο πρόβλημα. Οι έρευνες μου με οδηγήσουν στο συμπέρασμα ότι περίπου το 8% του πληθυσμού της γης έχουν σκεφθεί να αυτοκτονήσουν τουλάχιστον μια φορά στην ζωή τους και αυτή η παγκοσμιότητα της απόγνωση ήταν η πραγματική πηγή έμπνευσης της ταινίας. Στις δυο προηγουμένης ταινίες μου ο θάνατος πλανάται στον αέρα, αλλά οι ήρωες αντιστέκονται -σ' αντίθεση μ' αυτήν την ταινία.
...........................................................................
ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΣΤΟ ΙΡΑΝ
Το θέμα της αυτοκτονίας στην ταινία μου ενόχλησε τις αρχές: Η ιστορία ενός ανθρώπου που παίρνει την μοίρα του χέρια του. Οι αρχές της χώρας μου, αναρωτιόνταν γιατί το Φεστιβάλ των Κανών ήθελε τόσο πολύ την ταινία. Οταν είχαν τον χρόνο να δουν την ταινία και να την αναλύσουν δεν υπήρχε πρόβλημα.
Ποιος σκηνοθέτης δεν επηρεάζεται από την χώρα και την κοινωνία στην οποία ανήκει; Εκανα την ταινία και μετά αναρωτήθηκα γιατί την έκανα. Μετά από 18 χρόνια ισλαμικού καθεστώτος στο Ιράν, δεν ξέρουμε πια αν μας λογοκρίνουν ή απλώς αυτολογοκρινόμαστε. Αυτό δεν είναι ένα ζήτημα που με απασχολεί. Θα εργαζόμουν με τον ίδιο τρόπο και χωρίς λογοκρισία. Στην χώρα μου υπάρχουν εξτρεμιστικά θρησκευτικά κινήματα τα οποία ορισμένες φορές δημιουργούν προβλήματα. Για να λύσεις τα προβλήματα θα πρέπει να συζητάς με τους ανθρώπους. Νομίζω ότι τα εσωτερικά προβλήματα του Ιράν θα λυθούν καλύτερα από μέσα από την χώρα παρά απ' έξω. Οπως λέω και στην ταινία, η ζωή δεν είναι μοίρα -είναι ζήτημα επιλογής. Επέλεξα να ζήσω στο Ιραν. Θα μπορούσα να φύγω, αλλά δεν το κάνω παρ' όλα τα προβλήματα. Νιώθω σαν να 'μαι στο σπίτι μου. Στη γειτονιά μας δεν έχουμε βία.
Ο Kiarostami ξεκίνησε από το πανεπιστήμιο της Τεχεράνης, όπου σπούδασε ζωγραφική και γραφικές τέχνες. Αρχικά ασχολήθηκε με αφίσες, εικονογραφήσεις παιδικών βιβλίων, και σκηνοθέτησε διαφημίσεις και τους τίτλους κάποιων ταινιών. Το 1969 προσελήφθη από το Ινστιτούτο Πνευματικής Ανάπτυξης Παίδων και Νέων για να οργανώσει το κινηματογραφικό του τμήμα. Αυτό το γεγονός χάραξε όχι μόνο την δική του πορεία, αλλά διάνοιξε μια λεωφόρο για πολλούς άλλους νεώτερους σκηνοθέτες. Το όραμα ενός σινεμά για νέους, που να αγγίζει τις τρυφερές καρδιές τους, να τους ψυχαγωγεί και να τους δίνει εφόδια για το μέλλον, έφερε μια νέα διάσταση στα κινηματογραφικά δεδομένα. Η πρώτη του δουλειά ήταν το μικρό λυρικό «Nan va kucheh» (Bread and Alley, 1970). Περιέκλειε δε, όλα τα βασικά γνωρίσματα των επόμενων ταινιών του: λιτές φόρμες, αυτοσχέδιες ερμηνείες, ντοκιμαντερικό ύφος, ρυθμούς της τρέχουσας καθημερινότητας, και θέμα απτό και ρεαλιστικό, κι όλα αυτά με το μάτι ενός πραγματικού καλλιτέχνη.
Έτσι κατάφερε να μαγέψει κοινό και κριτικούς και να διαφημίσει το ιρανικό σινεμά σε όλα τα διεθνή φεστιβάλ. Οι Νέοι Ορίζοντες στην παρθενική τους διοργάνωση (1992), τον τίμησαν αρκετά νωρίς με ένα αφιέρωμα στα πρώτα του αριστουργήματα (Ο φίλος μου, Πού είναι το σπίτι του φίλου μου;, Κοντινό πλάνο, Η ζωή και τίποτα άλλο). Μεγάλοι διανοητές σκηνοθέτες (Jean-Luc Godard, Nanni Moretti, Chris Marker) τον αγκάλιασαν ως αυθεντικό μάστορα της 7ης τέχνης. Ο Akira Kurosawa, ενθουσιάστηκε τόσο που δήλωσε: «Τα λόγια είναι φτωχά για να εκφράσουν τα ειλικρινά μου αισθήματα, απλά δείτε τις ταινίες του... Όταν μας άφησε ο Satyajit Ray, έπεσα σε βαθιά θλίψη. Βλέποντας όμως τις ταινίες του Κιαροστάμι, ευχαρίστησα το θεό που μας έστειλε έναν άξιο διάδοχο».
Κάποια στιγμή πέρασε σε θέματα πιο υπερβατικά. «Η γεύση του κερασιού» είναι ένα έργο ωριμότητας. Ο θάνατος, η αυτοκτονία, η μετά θάνατον κατοικία, θέματα δύσκολα, θέματα ταμπού, ανεξήγητα, που πολλοί άνθρωποι αποφεύγουν να σκέφτονται, νομίζοντας ότι έτσι τα εξοβελίζουν. Ο ήρωας (Homayon Ershadi) στριφογυρνάει με το τζιπ του. Η συμπεριφορά του παρεξηγείται ως ομοφυλοφιλική. Όμως αυτός ψάχνει για ανθρωπιά και συμπόνια. Σκοπεύει να πάρει τη μοίρα στα χέρια του. Θέλει ν' αυτοκτονήσει (πράγμα που απαγορεύεται από το νόμο) και γυρεύει κάποιον να τον «σκεπάσει». Η απόλυτη συστολή και η μεταφορά της αυτοκτονίας, υπηρετούν εύστοχα τη δίψα για ζωή. Το μεταφυσικό προσεγγίζεται, χρησιμοποιώντας μόνο τα στοιχειώδη: γη, ουρανός, φως, καθημερινή κουβέντα και βασικά συναισθήματα. Η απλότητά του είναι αφοπλιστική, η μαγνητική του δύναμη καθηλώνει.
από το mic.gr
Stellios papa
AVClub Fanatic
Απάντηση: Παλιές ενδιαφέρουσες ταινίες
οταν ειχε γινει η Ελληνικη πρεμιερα στο Δαναο
το σινεμα δεν ηταν γεματο
ημουν μεσα μπροστα μου καθοταν ο Μικελιδης
διπλα του ο Αbbas Kiarostami
στο τελος της ταινιας ειχα την χαρα να του σφιξω το χερι
μ ευχαριστησε χαμογελοντας
οταν ειχε γινει η Ελληνικη πρεμιερα στο Δαναο
το σινεμα δεν ηταν γεματο
ημουν μεσα μπροστα μου καθοταν ο Μικελιδης
διπλα του ο Αbbas Kiarostami
στο τελος της ταινιας ειχα την χαρα να του σφιξω το χερι
μ ευχαριστησε χαμογελοντας
Stellios papa
AVClub Fanatic
Απάντηση: Re: Παλιές ενδιαφέρουσες ταινίες
καμμια σχεση
το εργο παρ οτι διαπραγματευεται την αυτοκτονια ειναι
γεματο αισιοδοξια για την ζωη
καμμια σχεση
το εργο παρ οτι διαπραγματευεται την αυτοκτονια ειναι
γεματο αισιοδοξια για την ζωη
Photis
Supreme Member
Re: Παλιές ενδιαφέρουσες ταινίες
Ναι Στέλιο αλλα το στόρυ είναι το ίδιο. Αυτό επισημαίνει ο Γιάννης. Παρεπιπτόντως με τον άνθρωπο αυτό (τον έλληνα) είχα βρεθεί μαζί πριν λίγα χρόνια να παρακολουθώ ένα σεμινάριο για φωτοβολταϊκά...
Ναι Στέλιο αλλα το στόρυ είναι το ίδιο. Αυτό επισημαίνει ο Γιάννης. Παρεπιπτόντως με τον άνθρωπο αυτό (τον έλληνα) είχα βρεθεί μαζί πριν λίγα χρόνια να παρακολουθώ ένα σεμινάριο για φωτοβολταϊκά...
Re: Παλιές ενδιαφέρουσες ταινίες
προκειται για αριστουργημα. το ειχα δει οταν βγηκε και το θυμαμαι πολυ καλα.
ομως μετα το The wind will carry us - δεν ξερω τον ελληνικο τιτλο- μου φανηκε πολυ πεζο, ισως να μην το καταλαβα
προκειται για αριστουργημα. το ειχα δει οταν βγηκε και το θυμαμαι πολυ καλα.
ομως μετα το The wind will carry us - δεν ξερω τον ελληνικο τιτλο- μου φανηκε πολυ πεζο, ισως να μην το καταλαβα
Re: Παλιές ενδιαφέρουσες ταινίες
Μπορεί ο γνωστός αρχαιοελληνικός μύθος του Ορφέα και της Ευρυδίκης να μεταφερθεί επιτυχημένα, όχι απλά στην σύγχρονη εποχή, αλλά στις παραγκουπόλεις του Ρίο Ντε Τζανέϊρο;
Και στη θέση των τραγικών ηρώων να έχουμε ένα συνονόματο ζευγάρι ντόπιων;
Για τον Marcel Camus όλα είναι δυνατά.
Το 1959 εντυπωσίασε τους απανταχού λάτρεις της έβδομης τέχνης με την ταινία του
Orfeu Negro, κερδίζοντας το βραβείο στο φεστιβάλ Κανών. Τον επόμενο χρόνο, τότε που ο Μπεν Χουρ σάρωνε τα βραβεία, κέρδισε το Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας και την αντίστοιχη χρυσή σφαίρα.
Φαίνεται ότι ο ποδοσφαιριστής Σόκρατες δεν είναι ο μόνος βραζιλιάνος με ελληνικό όνομα. Στο έργο συναντάμε τον Ορφέα και την Ευρυδίκη, τον Ερμή και το σκύλο Κέρβερο που φυλάει το οίκημα όπου λαμβάνουν χώρα τελετές μαγείας και επικοινωνία με τους νεκρούς.
Αυτό που είναι ξεχωριστό είναι η τρυφερή προσέγγιση των φτωχών ανθρώπων των παραγκουπόλεων, οι οποίοι νομίζεις πως δεν έχουν άλλο σκοπό ύπαρξης από το να προετοιμάζονται για το καρναβάλι και να δίδονται σε αυτό ψυχή τε και σώματι.
«Είσαι σα βασιλιάς» λένε στο γέρο που δοκιμάζει το καρναβαλίστικο κοστούμι του.
«Μα είμαι βασιλιάς» απαντάει αυτός γεμάτος αυτοπεποίθηση.
Ανάμεσά τους λοιπόν συναντάμε τον Ορφέα. Είναι οδηγός σε τραμ, παίζει κιθάρα, τραγουδά και συμμετέχει στις προετοιμασίες για την φιέστα.
Μεγάλος γόης, είναι αρραβωνιασμένος με την βεντέτα της περιοχής, αλλά κάποια στιγμή θα συνάντηση την Ευρυδίκη και θα νοιώσει τον αληθινό έρωτα.
Η τρυφερή και ευαίσθητη Ευρυδίκη θαρρείς ότι δεν είναι από τον κόσμο αυτό. Σαν να έχει έλθει επισκέπτης από το υπερπέραν, φαντάζει σαν άπιαστη οπτασία, πολύ ονειρική για να είναι αληθινή.
Βρέθηκε εκεί για να βρει καταφύγιο στην ξαδέλφη της και να γλυτώσει από την καταδίωξη κάποιου που θέλει να την θανατώσει. Αυτός όμως την εντοπίζει.
Κανένας δεν δίνει σημασία σε έναν καρναβαλιστή που είναι ντυμένος Χάρος.
Τώρα αν είναι πράγματι ο Χάρος της μυθολογίας ή κάποιος ψυχάκιας που έχει βάλει την κοπέλα στο μάτι να την σκοτώσει, εκμεταλλευόμενος το ότι όλοι είναι μεταμφιεσμένοι... επαφίεται στην δική σας διάθεση.
Να σας πληροφορήσω ότι κυκλοφορούν δύο εκδώσεις της ταινίας αυτής.
Η μία είναι σε 16:8 και στην Γαλλική γλώσσα.
Προσοχή όμως. Η αυθεντική ταινία είναι σε κάδρο 4:3 και για να γίνει μακρόστενη ψαλιδίστηκε άνω και κάτω. Η μεταγλώττιση στα Γαλλικά δείχνει προσποιητή σε σημείο που να ξενερώνουν ακόμα και οι γαλλομαθείς.
Η καλλίτερη είναι αυτή της criterion, στο αυθεντικό κάδρο 4:3 και στην Πορτογαλική γλώσσα. Αν μάλιστα χρησιμοποιήσετε τους υπότιτλου που μπορείτε να βρείτε εδώ, ή [URL="http://www.podnapisi.net/orfeu-negro-1959-%CF%85%CF%80%CF%8C%CF%84%CE%B9%CF%84%CE%BB%CE%BF%CE%B9-p510334"]εδώ [/URL]θα απολαύσετε μια υπέροχη ταινία.
Orfeu Negro (1959)
Μπορεί ο γνωστός αρχαιοελληνικός μύθος του Ορφέα και της Ευρυδίκης να μεταφερθεί επιτυχημένα, όχι απλά στην σύγχρονη εποχή, αλλά στις παραγκουπόλεις του Ρίο Ντε Τζανέϊρο;
Και στη θέση των τραγικών ηρώων να έχουμε ένα συνονόματο ζευγάρι ντόπιων;
Για τον Marcel Camus όλα είναι δυνατά.
Το 1959 εντυπωσίασε τους απανταχού λάτρεις της έβδομης τέχνης με την ταινία του
Orfeu Negro, κερδίζοντας το βραβείο στο φεστιβάλ Κανών. Τον επόμενο χρόνο, τότε που ο Μπεν Χουρ σάρωνε τα βραβεία, κέρδισε το Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας και την αντίστοιχη χρυσή σφαίρα.
Φαίνεται ότι ο ποδοσφαιριστής Σόκρατες δεν είναι ο μόνος βραζιλιάνος με ελληνικό όνομα. Στο έργο συναντάμε τον Ορφέα και την Ευρυδίκη, τον Ερμή και το σκύλο Κέρβερο που φυλάει το οίκημα όπου λαμβάνουν χώρα τελετές μαγείας και επικοινωνία με τους νεκρούς.
Αυτό που είναι ξεχωριστό είναι η τρυφερή προσέγγιση των φτωχών ανθρώπων των παραγκουπόλεων, οι οποίοι νομίζεις πως δεν έχουν άλλο σκοπό ύπαρξης από το να προετοιμάζονται για το καρναβάλι και να δίδονται σε αυτό ψυχή τε και σώματι.
«Είσαι σα βασιλιάς» λένε στο γέρο που δοκιμάζει το καρναβαλίστικο κοστούμι του.
«Μα είμαι βασιλιάς» απαντάει αυτός γεμάτος αυτοπεποίθηση.
Ανάμεσά τους λοιπόν συναντάμε τον Ορφέα. Είναι οδηγός σε τραμ, παίζει κιθάρα, τραγουδά και συμμετέχει στις προετοιμασίες για την φιέστα.
Μεγάλος γόης, είναι αρραβωνιασμένος με την βεντέτα της περιοχής, αλλά κάποια στιγμή θα συνάντηση την Ευρυδίκη και θα νοιώσει τον αληθινό έρωτα.
Η τρυφερή και ευαίσθητη Ευρυδίκη θαρρείς ότι δεν είναι από τον κόσμο αυτό. Σαν να έχει έλθει επισκέπτης από το υπερπέραν, φαντάζει σαν άπιαστη οπτασία, πολύ ονειρική για να είναι αληθινή.
Βρέθηκε εκεί για να βρει καταφύγιο στην ξαδέλφη της και να γλυτώσει από την καταδίωξη κάποιου που θέλει να την θανατώσει. Αυτός όμως την εντοπίζει.
Κανένας δεν δίνει σημασία σε έναν καρναβαλιστή που είναι ντυμένος Χάρος.
Τώρα αν είναι πράγματι ο Χάρος της μυθολογίας ή κάποιος ψυχάκιας που έχει βάλει την κοπέλα στο μάτι να την σκοτώσει, εκμεταλλευόμενος το ότι όλοι είναι μεταμφιεσμένοι... επαφίεται στην δική σας διάθεση.
Να σας πληροφορήσω ότι κυκλοφορούν δύο εκδώσεις της ταινίας αυτής.
Η μία είναι σε 16:8 και στην Γαλλική γλώσσα.
Προσοχή όμως. Η αυθεντική ταινία είναι σε κάδρο 4:3 και για να γίνει μακρόστενη ψαλιδίστηκε άνω και κάτω. Η μεταγλώττιση στα Γαλλικά δείχνει προσποιητή σε σημείο που να ξενερώνουν ακόμα και οι γαλλομαθείς.
Η καλλίτερη είναι αυτή της criterion, στο αυθεντικό κάδρο 4:3 και στην Πορτογαλική γλώσσα. Αν μάλιστα χρησιμοποιήσετε τους υπότιτλου που μπορείτε να βρείτε εδώ, ή [URL="http://www.podnapisi.net/orfeu-negro-1959-%CF%85%CF%80%CF%8C%CF%84%CE%B9%CF%84%CE%BB%CE%BF%CE%B9-p510334"]εδώ [/URL]θα απολαύσετε μια υπέροχη ταινία.
Last edited:
Stellios papa
AVClub Fanatic
Απάντηση: Παλιές ενδιαφέρουσες ταινίες
Συγχαρητηρια και απο μενα ,συνεχισε Γιαννη
τωρα εχεις και την ωραιωτερη υπογραφη !!
περιμενουμε και ενα αντιστοιχο avatar
Συγχαρητηρια και απο μενα ,συνεχισε Γιαννη
τωρα εχεις και την ωραιωτερη υπογραφη !!
περιμενουμε και ενα αντιστοιχο avatar
Last edited:
Re: Παλιές ενδιαφέρουσες ταινίες
Ο Καθρέφτης - Αντρέι Ταρκόφσκι 1975
Ένας ετοιμοθάνατος άντρας γύρω στα σαράντα, θυμάται όλη του τη ζωή:
τους πολέμους, την παιδική του ηλικία, τη μητέρα του, τις προσωπικές στιγμές, αλλά και όλη την νεότερη ιστορία του ρωσικού έθνους.
Ο Καθρέφτης - Αντρέι Ταρκόφσκι 1975
Ένας ετοιμοθάνατος άντρας γύρω στα σαράντα, θυμάται όλη του τη ζωή:
τους πολέμους, την παιδική του ηλικία, τη μητέρα του, τις προσωπικές στιγμές, αλλά και όλη την νεότερη ιστορία του ρωσικού έθνους.
Last edited: