Παλιές Ενδιαφέρουσες Ταινίες

[cinetheatis]

Φοβερή δουλειά oldman! Εξαιρετικό το νήμα και πολύ ωραίες οι παρουσιάσεις (κρίμα που στις τελευταίες σελίδες ελαχιστοποιήθηκαν). Ήδη έχω σημαδέψει πάνω από δέκα ταινίες από αυτές που προτείνεις, τις οποίες δεν έχω ξαναδεί, και ετοιμάζομαι σιγά-σιγά να υποδεχτώ το φθηνόπωρο σινεφιλικά!!!
ευχαριστώ και συνέχισε την καλή δουλειά!!!:smile:

 

[oldman]

Dr. Mabuse, der Spieler (1922)

Δρ Μαμπούζε. Ο παίκτης.
​

Υπότιτλοι εδώ

 

[nick2001]

Ένα μεγάλο ευχαριστω στον oldman για αυτό που κάνει.

 

[oldman]

Dimaches de Ville D'Avray

Κυριακές στην πόλη Αβρέ​

Να διευκρινίσω ότι τους υπότιτλους αυτούς δεν τος έκανα εγώ.
Τους έκανα απλά RIP από DVD που μου δώσανε.


Οι υπότιτλοι εδώ.

 

[Kosh]

Ένα μεγάλο ευχαριστω στον oldman για αυτό που κάνει.

+1:a0210:

 

[oldman]

A tree grows in Brooklyn (1945)

Ένα δέντρο μεγαλώνει στο Μπρούκλιν​

του Elia Kazan, σε μία κακοποίηση του μυθιστορήματος της Μπεττυ Σμιθ

Υπότιτλοι εδώ

 

[oldman]

Olympia 1. Teil - Fest der Völker

Olympia 2. Teil - Fest der Schönheit


Ολυμπιακοί Αγώνες Βερολίνου του 1936
Πρώτο και δεύτερο μέρος​

Της Leni Riefenstahl

ΠΡΟΣΟΧΗ! Υπότιτλοι από την απομαγνητοφώνηση των Γερμανών σχολιαστών.

Οι υπότιτλοι του πρώτου μέρους εδώ.
Του δεύτερου μέρους εδώ.

 

[oldman]

Triumph Des Willens 1935

Η Δύναμη της Θέλησης​

Η νέα σχετικώς τέχνη του σινεμά, στην υπηρεσία προπαγάνδας του Ναζισμού.





Υπότιτλοι εδώ.

 

[oldman]

Απάντηση: Re: Παλιές Ενδιαφέρουσες Ταινίες

Για να σας διευκρινίσω το γιατί χαρακτηρίζω κακοποίηση του βιβλίου της Μπέτη Σμιθ "ΕΝΑ ΔΕΝΤΡΟ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙ ΣΤΟ ΜΠΡΟΥΚΛΙΝ" την παρούσα ταινία του Καζάν, διαβάστε παρακάτω τι έγραψα ως σχόλιο στην παρουσίαση της ταινίας στο ΜΠΛΟΚ του ZISI:

Σε συνέχεα των σχολείων μου, αφού μετέφρασα τους υπότιτλους αυτής της ταινίας και την μελέτησα αρκετά, έχω να παρατηρήσω τα εξής:
Όποιος βλέπει αυτή την ταινία χωρίς να γνωρίσει το μυθιστόρημα, αντιλαμβάνεται ένα απλό μελό. Όποιος όμως γνωρίζει το μυθιστόρημα, δεν ενθουσιάζεται και πολύ! Στην πραγματικότητα λείπει η μισή ιστορία! Υπάρχει άλλη τόση ιστορία με τα προβλήματα της κοπέλας ως έφηβης. Για να μπορέσει ο σεναριογράφος να δώσει ένα βιαστικό τέλος, φθάνει στο σημείο να μας παρουσιάζει τη θεία να προσπαθεί να βρει γαμπρό στην παιδούλα ανιψιά της! Το μυθιστόρημα ήταν διαφορετικό. Η κοπέλα μετά την αποφοίτησή της από την βασική εκπαίδευση αναγκάζεται να εργαστεί και όχι να πάει σε κολέγιο όπως ποθούσε. Εργάζεται σε ένα γραφείο που μελετά τον καθημερινό τύπο και κρατάει αποκόμματα για θέματα που ενδιαφέρουν κάποιους πελάτες. Τότε γνωρίζει και τον έρωτα στο πρόσωπο κάποιου «Λη».
Μελετώντας τις εφημερίδες με φρίκη και έκπληξη διαβάζει ότι στην Ευρώπη κηρύχτηκε πόλεμος! Με το ψαλίδι κόβει το σχετικό άρθρο και το βάζει στον προσωπικό της φάκελο, αδιαφορώντας για το τι έγραφε πίσω του. Στον πόλεμο κατατάσσεται και ο αγαπημένος της, όπου εκεί λήγει το ρομάντζο καθότι αυτός ή σκοτώνεται ή εξαφανίζεται. Δεν θυμάμαι.
Στη συνέχεια η κοπέλα εκφράζει την επιθυμία να συνεχίσει την εκπαίδευσή της. Το αφεντικό όμως έχει αντιρρήσεις. «Που θέλετε να σπουδάσετε;» την ρωτά. «Σε πιο Πανεπιστήμιο;. «Στο Κολέγιο», απαντά η κοπέλα. «Τι; Στο Κολέγιο σε αυτή την ηλικία;» Διερωτάται αυτός. Η συζήτηση αυτή άνοιξε την όρεξη στην κοπέλα ώστε επισκέφτηκε το πανεπιστήμιο της περιοχής της και ζήτησε μια αίτηση εγγραφής στα ελεύθερα τμήματά του. Στο ερώτημα της αίτησης, που έγινε η κολεγιακή της εκπαίδευση, εκείνη έγραψε ξεδιάντροπα: «Κατ’ οίκον». Απάντησε και με επιτυχία όπως φαίνεται και στις ερωτήσεις κρίσεως και έγινε δεκτή στο πανεπιστήμιο!
Δεν μπορεί να το πιστέψει. Κατά την επιστροφή της με το μετρό, της φαινόταν ότι ο ρυθμικός ήχος της αμαξοστοιχίας επάνω στις ράγες φώναζε ρυθμικά: «Πα-νε-πι-στή- μιο». - :«Πα-νε-πι-στή- μιο.»… Τελικά κατέβηκε στον επόμενα σταθμό για να πάρει μερικές αναπνοές και να ηρεμίσει.
Τελικά η ζωή της συνεχίζεται με σπουδές και εργασία. Κάποτε γνωρίζει και τον μεγάλο έρωτα που θα καταλήξει σε γάμο. Πριν από το γάμο κάνει μια βόλτα στα παλιά λημέρια που μεγάλωσε. Εκεί συναντά τον άνθρωπο που πούλαγε λοταρίες και για να κάνει τα πιτσιρίκια να ξοδεύουν όλες τους τις δεκάρες σ’ αυτόν, είχε σαν κράχτη τα μεγάλα έπαθλα: Μία κούκλα και ένα ζευγάρι πατίνια. Τα παιδιά αγόραζαν όποτε μπορούσαν κλήρους, με την ελπίδα να κερδίσουν ένα από τα «πολύτιμα» δώρα. Αμ δε! Από την πολυκαιρία τα μαλλιά της κούκλας είχαν γίνει τζίβα και τα πατίνια είχαν σκουριάσει. Έχοντας πια χρήματα στην τσέπη η Φράνσης του λέει: «Θέλω να αγοράσω όλους τους κλήρους!» Έντρομος αυτός πέφτει στα γόνατα και της ζητά να δείξει κατανόηση για την απάτη που έκανε τόσο καιρό, προκειμένου να ζήσει την οικογένειά του.
Τελικά βλέπει στην αυλή τους το άγριο δέντρο που κάποτε οι νοικοκυρές ζήτησαν να κοπεί γιατί τους εμπόδιζε να απλώνουν την μπουγάδα τους, να έχει ξαναφυτρώσει και να έχει θεριέψει. Στα σκαλοπάτια κάθεται ένα κοριτσάκι που διαβάζει και κάθε τόσο βάζει μια μέντα στο στόμα της και πίνοντας μια γουλιά νερό προσπαθεί να αποκτήσει της αίσθηση ότι πίνει κρύο νερό. ‛Όπως έκανε και αυτή όταν ήταν μικρή.
«Γεια σου Φράνσης!» Της φωνάζει.
¨Δεν με λένε Φράνσης!» απαντά η μικρή.
«Δεν Πειράζει. Αντίο Φράνσης!» της ανταπαντά και η ιστορία τελειώνει εδώ.
Να υπενθυμίσω ότι το μυθιστόρημα το διάβασα σε συνέχεις σε παιδικό περιοδικό σε ηλικία 13 με 14 ετών και από τότε δεν το ξανάδα. Αυτά είναι ότι θυμάμαι από τότε.
Γιάννης - Ανάβυσσος

 

[lakiss51]

Αγαπητε Oldman ΤΙ μου θυμησες τωρα, ΤΙ μου θυμησες με το "ΕΝΑ ΔΕΝΤΡΟ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙ ΣΤΟ ΜΠΡΟΥΚΛΙΝ" . Τα παιδικα μου (εφηβικα μαλλον) χρονια, και το ειχα διαβασει κι εγω σε περιοδικο (στη νεα "Διαπλασις Των Παιδων" του Παρασχου) - αξεχαστα χρονια! Μαλλο το διαβαζαμε μαζι με τον ..."Γιαννη - Αναβυσσος" . Σε ευχαριστω...

 

[oldman]

Απάντηση: Re: Παλιές Ενδιαφέρουσες Ταινίες

Φυσικά ήμουν κι εγώ Διαπλασσόπουλο.
Την εποχή εκείνη όμως λεγόταν «Διάπλαση» και όχι «Διάπλασις» που ήταν ο τίτλος της εποχής Ξενόπουλου.
Από αυτά τα περιοδικά μάθαμε να διαβάζουμε για να περάσουμε αργότερα στους Ντοστογιεύσςκη, Κάφκα, κλπ.
Να μην παραλύψω και την παιδική παραφιλολογία: Μικρός Ήρωας, Υπεράνθρωπος, Γκαούρ-Ταρζάν, αλλά και αργότερα με Μάσκα, Μασκούλα, Μυστήριο, κλπ

 

[lakiss51]

Χαιρομαι που μετα απο πολλα χρονια συναντω ενα Διαπλασοπουλο. Μη μου πεις οτι ειχες και ψευδωνυμο; εγω ναι, για κανα δυο-τρια χρονια. Ωραιες εποχες.
Παντως και τοτε "Διαπλασις" λεγοταν, δεν εχω εδω τα παλαια τευχη και τομους (μετακομισαν εις τας εξοχας οσα σωθηκαν) αλλα εδω θα δεις ενα τευχος του ´57 που ξαναρχισε να βγαινει: http://anilikos.blogspot.com/2008/08/microblogging.html

 

[ΚΩΣΤΑΣ ΖΑΓΓΟΓΙΑΝΝΗΣ]

Re: Απάντηση: Re: Παλιές Ενδιαφέρουσες Ταινίες

Να υπενθυμίσω ότι το μυθιστόρημα το διάβασα σε συνέχεις σε παιδικό περιοδικό σε ηλικία 13 με 14 ετών και από τότε δεν το ξανάδα. Αυτά είναι ότι θυμάμαι από τότε.
Γιάννης - Ανάβυσσος
[/I]

Τη Διάπλαση δεν την πρόλαβα (δυστυχώς). Το βιβλίο ήταν μέρος της βιβλιοθήκης του πατρικού μου και το διάβασα κι εγώ στην ίδια ηλικία με σας (αν και κάποια χρόνια αργότερα). Το έχει πάρει το μάτι μου αρκετές φορές σε βιβλιοπωλεία, σε καλές εκδόσεις με φροντισμένη μετάφραση.

 

[oldman]

Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Παλιές Ενδιαφέρουσες Ταινίες

Τη Διάπλαση δεν την πρόλαβα (δυστυχώς). Το βιβλίο ήταν μέρος της βιβλιοθήκης του πατρικού μου και το διάβασα κι εγώ στην ίδια ηλικία με σας (αν και κάποια χρόνια αργότερα). Το έχει πάρει το μάτι μου αρκετές φορές σε βιβλιοπωλεία, σε καλές εκδόσεις με φροντισμένη μετάφραση.

Έχεις δίκιο. Κατέβηκα στο υπόγειο και βρήκα τον μόνο τόμο που μου διασώζεται (1958 Α) και είδα ότι πράγματι λεγόταν Διάπλασις και όχι Διάπλαση. Γιατί είχα μείνει με αυτή την εντύπωση; Εμείς τα παιδιά τότε την αποκαλούσαμε Διάπλαση. Κάποτε έγινε μια εκδήλωση στο θέατρο «Κεντρικόν» όπου γιαρταζόταν κάποια επέτειος και παρουσιάστηκαν διάφοροι άνθρωποι των Γραμμάτων και των Τεχνών. Μεταξύ αυτών και ο αείμνηστες Χριστόφορος Νέζερ που όπως δήλωσε, υπήρξε και αυτός στα νιάτα του διαπλασόπουλο. Μία από της Κυρίες που μίλησε μας έψεξε διότι κακοποιούμε τη γλώσσα μας λέγοντας κακές λέξεις, όπως «Διάπλαση» αντί του ορθού «Διάπλασις». Φυσικά ‛όλοι βάλαμε τα γέλια.

 

[lakiss51]

Παντως σημερα "Διαπλαση" λεγονται κατι μποντυμπιλντεραδικα!

Σε ευχαριστω για τις αναμνησεις!

 

[oldman]

Et mourir de plaisir (1960)
BLOOD AND ROSES​

[/SIZE]

Director:
Roger Vadim
Writers:
Claude Brule (original story), Sheridan Le Fanu (novel), and 3 more credits »
Stars:
Mel Ferrer, Elsa Martinelli and Annette Vadim

Δεν θα ισχυριστώ ότι πρόκειται για αριστούργημα, αλλά ήταν μία από τις ταινίες που μου έκανε μεγάλη εντύπωση όταν πρωτοπαίχτηκε. Αυτό οφείλεται στο ότι μέχρι τότε είχα συνδυάσει ταινίες ΒΑΜΠΙΡ με Δράκουλες, σουβλερά δόντια, τρόμο, κοκ. Αλλά γυναίκα βαμπίρ τόσο όμορφη και γλυκιά, σε σημείο που να σε κάνει να αγωνιείς όχι για τα τυχόν θύματά της, αλλά για την τύχη της ίδιας… έ, αυτό ήταν κάτι πρωτόγνωρο.
Χρόνια έψαχνα να αποκτήσω την ταινία αυτή. Όχι μόνο εγώ, αλλά και αρκετοί αλλοδαποί σε ξένα φόρουμ. Κάτι κόπιες της κακιάς ώρας κυκλοφορούσαν στο διαδίκτυο, μεταφορά από κασέτα με Αγγλική μεταγλώττιση. Αλλά το πρόβλημα δεν ήταν αυτό. Ήταν ότι μαζί με την μεταγλώττιση η Αμερικάνοι αλλάξανε τα φώτα της ταινίας με αποτέλεσμα να μην ταιριάζουν με τίποτε οι Αγγλικοί υπότιτλοι που έβρισκα στο διαδίκτυο.
Τελικά ο επιμένον…
Βρήκα στις ΗΠΑ DVD, από κάποιον που ειδικεύεται στις σπάνιες ταινίες, οι οποίες δεν κυκλοφορούν επίσημα και δεν μπορεί κανένας να ισχυριστεί ότι καταπατώνται πνευματικά δικαιώματα. Το DVD αυτό προέρχεται προφανώς από βιντεοκασέτα, άλλα έχει γίνει πολλή καλή δουλειά. Κάδρο 16:9, αυθεντική Γαλλική γλώσσα και εξωτερικοί Αγγλικοί υπότιτλοι!
Ήταν τόση η λαχτάρα μου όταν έλαβα επιτέλους το DVD αυτό, που ξενύχτησα και μετέφρασα τους υπότιτλους την ίδια μέρα!
Για την ταινία μπορούμε να πούμε αρκετά πράγματα, αλλά ας αρκεστούμε για την ώρα σε αυτά που έγραψε ο exetlaios στο φόρουμ retromaniax:

Η πρώτη κινηματογραφική απόπειρα που βασίστηκε στο έργο αυτό, ήταν το 1960, όταν ο γνωστός σκηνοθέτης Roger Vadim ( ʽBarbarellaʼ, Και Ο Θεός δημιούργησε τη γυναίκα ) δημιούργησε το ποιητικό αριστούργημα που άκουγε στο όνομα ʽBlood and Rosesʼ. H έγχρωμη αυτή Γάλλο-Ιταλική παραγωγή είναι εξίσου γνωστή και με τον γαλλικό της τίτλο Et Mourir de plaisir ( και να πεθαίνεις από απόλαυση ). Αποτελεί μάλλον οξύμωρο σχήμα το γεγονός ότι η φιλμική γέννηση της Carmilla, οριοθετεί ταυτόχρονα και το τέλος της, καθώς καμία μεταγενέστερη ταινία δεν κατάφερε να αγγίζει καν, το πνεύμα το μυθιστορήματος του Le Fanu, τόσο, όσο το Blood and Roses. Αξιοσημείωτο είναι επίσης, το ότι ο συγγραφέας αναφέρεται εσφαλμένα ως Le Vanu στους εναρκτήριους τίτλους !
O Vadim ως γνωστόν, εκτός από αξιόλογος σκηνοθέτης ήταν και μεγάλος γόης. Παντρευόταν πάντα πανέμορφες γυναίκες και τις έβαζε να πρωταγωνιστούν στις ταινίες του. Μόνο τα ονόματα δύο εκ των πρώην συζύγων του, είναι αρκετά για να πείσουν τον οποιονδήποτε : Jane Fonda και Brigitte Bardot ! H πρωταγωνίστρια της ταινίας, Annete Stroyberg, δεν παρεκκλίνει του κανόνα, μιας και την εποχή που γυρίστηκε το φιλμ, έχαιρε της τιμής του να είναι η σύζυγός του. H ομορφιά της είναι τουλάχιστον αιθέρια και αναμφισβήτητα απογειώνει τα επίπεδα ερωτισμού της ταινίας. Παρά την ύπαρξη ενός ηχηρού ονόματος στην καρέκλα του σκηνοθέτη, η ταινία δεν κατάφερε να αποφύγει το ψαλίδι της λογοκρισίας καθώς από την αμερικανική εκδοχή απουσιάζουν αρκετές σκηνές διαλόγου που προέβαλαν έντονα το λεσβιακό στοιχείο.
Από την αρχή της ταινίας, η μαυρόασπρη σκηνή των εισαγωγικών τίτλων υπό τη μελαγχολική μελωδία μιας άρπας, τονίζουν στο θεατή ότι δεν πρόκειται για μια συνηθισμένη ταινία με βρικόλακες. Κατά τη διάρκεια του έργου, η μουσική του δικού μας Jean Prodromides ( Ιωάννης Προδρομίδης ), φροντίζει συνεχώς να διατηρεί ένα κλίμα υποτονικότητας και λανθάνοντος ερωτισμού.
Tον πρώτο ανδρικό ρόλο κρατάει ο Mel Ferrer, υποδυόμενος τον Leopoldo Karnstein, απόγονο της γνωστής οικογένειας, ενώ η εντυπωσιακή Elsa Martinelli υποδύεται τη μνηστή του, Georgia. Η Annete Stroyberg υποδύεται την Carmilla Karnstein, εξαδέλφη του Leopoldo.
Στο παλιό αβαείο, πλανάται ακόμα το πνεύμα της Mircalla Karnstein, προγόνου της Carmilla, που κατά το παρελθόν αγαπούσε με πάθος τον ξάδελφό της ( πρόγονο του Leopoldo ) και ορκίστηκε παντοτινή αγάπη σε αυτόν. Μια εορταστική βραδιά με πυροτεχνήματα, που δίνει ο Leopoldo προς τιμήν της μνηστής του, στέκεται αφορμή για να επισκεφτεί η Carmilla το παλιό αβαείο, όπου και κυριεύεται από το πνεύμα της Mircalla.
Ενδεικτικό του όλου κλίματος της ταινίας, είναι ότι η πρωταγωνίστρια, αν και ανήκει στον χώρο των πλασμάτων της νύχτας, δεν δρα ορμώμενη από πρωτόγονα και αιμοδιψή συναισθήματα, αλλά από το αρχέγονο συναίσθημα της αγάπης. Ένας παραλληλισμός της αιμομιξίας ( η αγάπη της Carmilla για τον ξάδελφό της ), με την ασθένεια των βαμπίρ, είναι περισσότερο από προφανής.
Κάθε σκηνή της ταινίας μοιάζει με έναν σχολαστικά φιλοτεχνημένο πίνακα ζωγραφικής. Ενδεικτική η σκηνή όπου η Carmilla περπατάει υπό τις λάμψεις των πυροτεχνημάτων, καθώς η μορφή της αντανακλάται στα νερά της λίμνης. Όταν μάλιστα εμφανίζεται με ένα ολόλευκο φόρεμα, κρατώντας ένα κατακόκκινο ρόδο, παραπέμπει περισσότερο σε πριγκίπισσα παιδικών παραμυθιών παρά σε αιμοσταγή βρικόλακα.
Η ταινία, ακολουθώντας πιστά την αφηγηματική δομή του αρχικού μυθιστορήματος, στηρίζει την εξέλιξή της σε έναν υποτιθέμενο μονόλογο της Mircalla, απευθυνόμενη προς το θεατή, κάτι που κάνει την αίσθηση της διήγησης παραμυθιού ακόμα πιο έντονη.
Ο σκηνοθέτης αποφεύγει επιτυχώς να ακολουθήσει κάθε κλισέ που οι ταινίες τρόμου προστάζουν. Η παρουσία της Mircalla υπονοείται, ενώ η ίδια δε φανερώνεται μπροστά στην κάμερα. Το δάγκωμα της Carmilla γίνεται εκτός κάδρου, ενώ κατά τη σεκάνς στην οποία η Carmilla σκοτώνει μια υπηρέτρια, αντί για την αναμενόμενη πομπώδη μουσική υπόκρουση, ακούγεται η γνώριμη μελαγχολική άρπα των αρχικών τίτλων!
Παρόλο που η ευρύτερη προσέγγιση του Vadim, θυμίζει παραμύθι για μεγάλους, γρήγορα η ερωτική έλξη της Carmilla έναντι της Georgia, κυριαρχεί θεματικά στην ταινία, με αποτέλεσμα το ταμπού αυτό θέμα να την καθιστά απρόσιτη σε όσους περιμένουν μια καθόλα καθαρή και αθώα ταινία. Αν και η ερωτική προσέγγιση της Carmilla στην Georgia γίνεται ( υποτίθεται ) με σκοπό να την κυριεύσει και να ζήσει το πνεύμα της Carmilla στο σώμα της Georgia, η όλη διαδικασία γίνεται υπερβολικά σχολαστικά ( σχεδόν τελετουργικά ), αφήνοντας σαφείς αιχμές απόλαυσης του όλου παιχνιδιού από τις δύο γυναίκες. Το ερώτημα τίθεται πλέον ανοιχτά : Τι είναι πιο επιθυμητό για τη νεαρή κοπέλα : Ο αιώνιος αγαπητικός της, ή η γοητευτική μνηστή του ; Παρόλο που το γυμνό είναι ανύπαρκτο, το όλο κλίμα δύναται να ταρακουνήσει τους περισσότερο μοραλιστές, εκ των θεατών. Αν και ο γράφων δεν τελεί υπέρμαχος της εν λόγω ερωτικής παρέκκλισης, εντούτοις οφείλει να ομολογήσει ότι αν ποτέ η ποίηση και ο ερωτισμός μπορούσε να αποδοθεί με εικόνα, τότε θα ήταν σίγουρα η σκηνή του φιλιού στο θερμοκήπιο, ανάμεσα στις δύο γυναίκες.
Όσο η ταινία εξελίσσεται, ο Vadim επιδεικνύει τη σκηνοθετική αρτιότητα που τον χαρακτηρίζει. Αποκορύφωμα αυτής της βιρτουόζας επίδειξης, η σκηνή του ονείρου της Georgia : Η ταινία γυρνάει σε ασπρόμαυρο, διάφορες ακατανόητες εικόνες περνούν μπροστά από τα μάτια της, και το μοναδικό χρώμα που φαίνεται στο ασπρόμαυρο πλάνο, είναι το κόκκινο του αίματος, καθώς η Georgia ονειρεύεται τον εαυτό της σε ένα χειρουργείο, με την αιματοβαμμένη Carmilla γιατρό !
Στο τέλος της ταινίας, η Carmilla σκοτώνεται πέφτοντας πάνω σε έναν αιχμηρό φράχτη. Αποτελεί μέγιστη και προμελετημένη ειρωνεία, ότι η μοναδική σκηνή της ταινίας, που το αίμα φαίνεται καθαρά, δεν είναι κατά το θάνατο κάποιου από τα θύματά της, αλλά κατά τον θάνατο της ίδιας ! Όμως το πνεύμα της έχει πλέον κυριεύσει την Georgia και ζώντας στο σώμα της, έχει επιτέλους την ευκαιρία να απολαύσει τον έρωτά της με τον Leopoldo ανενόχλητα, βάζοντας έτσι τέλος στο μικρό αυτό κινηματογραφικό διαμάντι.
Οι υπότιτλοι είναι εδώ:

 

[oldman]

Pickpocket (1959)
Ο ΠΟΡΤΟΦΟΛΑΣ​

Σκηνοθεσία: Robert Bresson
Σενάριο: Robert Bresson,
Παίζουν: Martin LaSalle, Marika Green, Jean Pélégri

Όταν ο ανταγωνισμός κινηματογράφου και τηλεόρασης φούντωσε, οι παραγωγοί στράφηκαν προς τους ανθρώπους της τεχνολογίας ζητώντας τους εντυπωσιακότερα πράγματα. Ηχεία που να κατεδαφίζουν τοίχους, τρισδιάστατες εικόνες που να ξεγελούν τον θεατή πως όπου να ‛ναι η χορεύτρια θα πεταχτεί από την οθόνη και θα προσγειωθεί στα γόνατά του, καθώς εντυπωσιακά και φανταχτερά σκηνικά!
Κόντρα σ’ αυτή την τάση, ο Bresson παραιτήθηκε ακόμα και από τα μέχρι τότε αποδεκτά εφέ. Με μια κάμερα στο χέρι, ένα φτωχικό και λιτό δωμάτιο, με φυσικό φωτισμό, λίγες σκηνές στο μετρό, στους δρόμους και σε καφενείο, ερασιτέχνες ηθοποιούς, συνθέτει ένα περιβάλλον που εργάζεται. Έχει την αίσθηση ότι όταν το έργο είναι φορτωμένο με εφέ, ο θεατής επικεντρώνεται σ’ αυτά και όχι στην ουσία που είναι η τέχνη του σινεμά. Έχει άδικο; Σήμερα ακούω νέους να κάνουν κριτική σύγχρονης ταινίας λέγοντας:
Το αριστερό εμπρόσθιο ηχείο ήταν υποτονικό σε σχέση μα το δεξί. Το πίσω δεξί ηχείο ήταν άνευρο, στις γρήγορες σκηνές παρατηρούνταν μια καφέ θολούρα! Μόνο για την ουσία δεν ακούγεται τίποτα.
Το σενάριο διαπνέεται από Ντοστογιευστική ατμόσφαιρα. Ιδίως από το έργο «έγκλημα και τιμωρία». Μας παρουσιάζεται ένας νεαρός, ο Μισέλ, ο οποίος για βιοποριστικούς λόγους προβαίνει σε μία κλοπή. Αυτό ήταν η αρχή. Στην συνέχεα εθίζεται και αυτό του γίνεται τρόπος ζωής. Πιστεύει ότι έχει μια ξεχωριστή ικανότητα σε σχέση με τους λοιπούς ανθρώπους και πρέπει την ικανότητα αυτή να την εξασκεί, όπως ένας ταλαντούχος καλλιτέχνης οφείλει να εξασκεί την τέχνη του ενόποιον του κοινού! Αστυνομικός που τον υποπτεύεται αλλά δεν έχει αρκετές αποδείξεις, έχει γίνει η σκιά του. Ανταλλάσσουν οι δυο τους φιλοσοφικές συζητήσεις περί ηθικής και νομιμότητας. Ο Μισέλ υποστηρίζει ότι η κοινωνία θα έπρεπε να παραβλέπει την παραβατικότητα ορισμένων ευφυών ατόμων, διότι αυτοί με την ευφυΐα τους κάποτε θα προσφέρουν στην κοινωνία αξιόλογο έργο!
Ανάμεσά τους έχουμε και την Ζαν, κοπέλα συναισθηματική και υπέρ της νομιμότατος. Μεταξύ των δύο διαφορετικών στον χαρακτήρα νέων, θα ανατηχθεί ένα αίσθημα, το οποίο στο τέλος θα εκδηλωθεί.
Ο αστυνόμος που έχει γίνει η σκιά του Μισέλ, αισιοδοξεί ως άλλος αστυνόμος του μυθιστορήματος του Ντοτογιεύσκη, ότι οι τύψεις θα οδηγήσουν κάποτε τον ένοχο να παραδοθεί.
Ο Μισέλ μεταναστεύει και εξασκεί το «ταλέντο» του και σε άλλες χώρες. Κάποια στιγμή, είτε από νοσταλγία είτε από τύψεις, επιστρέφει στην πατρίδα του παραδίδεται, ομολογεί και καταλήγει στη φυλακή. Αυτή την φορά όμως δεν είναι μόνος. Η Ζαν, ως άλλη Σόνια του ‛έργου «έγκλημα και τιμωρία», του συμπαραστέκεται και τον περιμένει να εκτίσει την ποινή του.
Υπότιτλους θα βρείτε εδώ;
http://www.opensubtitles.org/en/subtitles/3431541/pickpocket-el

 

[Thomasbh]

:SFGSFGSF::SFGSFGSF::SFGSFGSF::SFGSFGSF:
Αυτό το thread είναι μυθικό

 

[oldman]

Dimaches de Ville D'Avray 1962
Κυριακές στην πόλη Αβρέ​

Σκηνοθεσία: Serge Bourguignon
Σενάριο: Serge Bourguignon, Antoine Tudal,
Παίζουν: Hardy Krüger, Nicole Courcel, Patricia Gozzi

Ο Πιέρ, ένας βετεράνος του πολέμου, βασανίζεται από εφιάλτες αφότου κατά την θητεία του στο Βιετνάμ το αεροπλάνο του καταρρίφθηκε και σκότωσε κατά λάθος ένα αθώο παιδί. Ζει με τη νοσοκόμα φίλη του, η οποία κρύβει ρομαντικά αισθήματα γι αυτόν.
Μια μέρα κατά τύχη βλέπει την Κυβέλη, ένα μικρό κορίτσι, να παραδίδεται από τον πατέρα της σε ορφανοτροφείο.
Ο πρωταγωνιστής αποφασίζει να παραστήσει τον πατέρα της προκειμένου να την σώσει από την ορφανή της μοίρα. Κάθε Κυριακή οι δύο φίλοι περνάνε τη μέρα τους μαζί αλλά σύντομα η στενή τους σχέση παρεξηγείται από τον κοινωνικό τους περίγυρο.
Μια συγκλονιστική ταινία που κέρδισε το Όσκαρ καλύτερης ξένης ταινίας το 1962 για μια γλυκόπικρη φιλία ανάμεσα σε δύο τραυματισμένες ψυχές, που καταφέρνουν να βρουν τρυφερότητα και αγάπη σε έναν εχθρικό κόσμο.

Να διευκρινίσω ότι τους υπότιτλους αυτούς δεν τος έκανα εγώ.
Τους έκανε η κα Αθηνά Πολύζου την οποία και ευχαριστούμε.
Οι υπότιτλοι είναι εδώ:
http://www.opensubtitles.org/en/subtitles/4236210/les-dimanches-de-ville-d-avray-el

 

[Stellios papa]

Απάντηση: Re: Παλιές Ενδιαφέρουσες Ταινίες

Dimaches de Ville D'Avray 1962
Κυριακές στην πόλη Αβρέ​

Σκηνοθεσία: Serge Bourguignon
Σενάριο: Serge Bourguignon, Antoine Tudal,
Παίζουν: Hardy Krüger, Nicole Courcel, Patricia Gozzi

Ο Πιέρ, ένας βετεράνος του πολέμου, βασανίζεται από εφιάλτες αφότου κατά την θητεία του στο Βιετνάμ το αεροπλάνο του καταρρίφθηκε και σκότωσε κατά λάθος ένα αθώο παιδί. Ζει με τη νοσοκόμα φίλη του, η οποία κρύβει ρομαντικά αισθήματα γι αυτόν.
Μια μέρα κατά τύχη βλέπει την Κυβέλη, ένα μικρό κορίτσι, να παραδίδεται από τον πατέρα της σε ορφανοτροφείο.
Ο πρωταγωνιστής αποφασίζει να παραστήσει τον πατέρα της προκειμένου να την σώσει από την ορφανή της μοίρα. Κάθε Κυριακή οι δύο φίλοι περνάνε τη μέρα τους μαζί αλλά σύντομα η στενή τους σχέση παρεξηγείται από τον κοινωνικό τους περίγυρο.
Μια συγκλονιστική ταινία που κέρδισε το Όσκαρ καλύτερης ξένης ταινίας το 1962 για μια γλυκόπικρη φιλία ανάμεσα σε δύο τραυματισμένες ψυχές, που καταφέρνουν να βρουν τρυφερότητα και αγάπη σε έναν εχθρικό κόσμο.

Να διευκρινίσω ότι τους υπότιτλους αυτούς δεν τος έκανα εγώ.
Τους έκανε η κα Αθηνά Πολύζου την οποία και ευχαριστούμε.
Οι υπότιτλοι είναι εδώ:
http://www.opensubtitles.org/en/subtitles/4236210/les-dimanches-de-ville-d-avray-el

Aριστουργημα ....
σε αναμονη
θα το δω ξανα τωρα
αναρωτιεμαι πως θα μου φανει μετα απο τοσα χρονια

:SFGSFGSF: