Jack The Ripper-Ladies First (2005/ Wagram Music)
Ahh man..Θα μου έλεγε αν υπήρχε η Αμερικάνα που γνώρισα πριν λίγες ώρες στο μπαρ το ''Ναυάγιο'', ανάβοντας παράλληλα τσιγάρο.
Με τα λεπτά της δάχτυλα κρατούσε ένα άφιλτρο Lucky Strike κάπως ποζεραδικα είναι η αλήθεια και φυσούσε μετά μανίας τον καπνό προς τα πάνω..
Οξυγόνο η τύπισσα,σαν να έπαιρνε την εκδίκησή της από την άχαρη στρατόσφαιρα.
..Το κάδρο σφιχτό και ο φωτισμός από το πορτατίφ φτωχός και μαυρόασπρος. Κάτι παραπάνω από ιδανικός για την περίσταση.
Τόνιζε τα καλλίγραμμά της πόδια και το αφηρημένο από την κλίση του σώματος στήθος,το οποίο απελευθέρωνε γλυκές αναθυμιάσεις μιας white musk που είχε καβαντζωμενη στο μικρο τσαντάκι με την χρυσή χοντρή αλυσίδα.
Δεν έλεγε κουβέντα.
Θα σκεφτόταν σίγουρα πως ο Russell δεν βλέπει άνθρωπο μπροστά του κατά τα λεγόμενα του Ζαν Κοκτώ,όταν πρόκειται για στοιχεία..Ποιος άνθρωπος θα μπορούσε να αλλοιώσει το οφθαλμοφανες.Θα σκεφτόταν τις παραχαράξεις που μπορούν να γίνουν βασιζόμενες μόνο στον προσωπικό εγωισμό..Την ματαιοδοξία. Το περιβάλλον και την αδράνεια της ψυχής.
Τι δεν είναι ο Russell; Να το παραφράσουμε για να το φέρουμε στα μέτρα μας.
Πλάκα κάνω..Σιγά μην τα σκεφτόταν όλα αυτά. Αν της έλεγες για Russell το μυαλό της θα πήγαινε καρφωτό στην εταιρεία ένδυσης με τα τεράστια λογότυπα. .Το πιο πιθανό είναι να σκεφτόταν την κατάληξη του one night stand και να την φαντασιωνόταν με τρεις διαφορετικές καταλήξεις σαν εκείνη την Γερμανοφωνη ταινία που είδε πριν κάτι χρόνια ενώ είχε λιώσει από τα κύματα οπίου.
Πρέπει να φύγω της ψιθύρισα και αυτομάτως έβγαλε από την εξίσωση της δυο εκδοχές και κράτησε την καλύτερη..Ότι σαλτάρω έξω και δεν με ξαναβλέπει. Αυτη ήταν η καλύτερη εκδοχή από της τρεις.
Γι αυτήν..
Για μένα ήταν η δεύτερη..
Είχα ακούσει πριν αρκετά χρόνια έναν δίσκο με χριστουγεννιατικο εξώφυλλο αλλά μου κάθισε λίγο βαρύ.
.Θεωρητικά τα Χριστουγεννα δεν αναφέρονται σε φόνους αλλά σε χαρμόσυνες γεννήσεις..Και όμως..Τα σοβαρότερα εγκλήματα γίνονται υπό την επήρεια του φωτός...Το Τετραγράμματο τέρας προηγήθηκε του τέρατος του Λοχ νες.Και τα δυο τόσο φανταστικά για να είναι αληθινά.
Η χαρά της ζωής. Έτσι είναι τα πράγματα..
Αλλα αν μπλέξουμε με τον ορθολογισμό θα μας φάει το σκοτάδι. Ξανά..Σαν αυτό που υπήρχε πριν από το big bang..Και ύστερα ήρθε ο κορεσμός. Αστέρια παντού..D νούμερο παρακαλώ...Άστρα γίγαντες σύμφωνα με την ΝΑΣΑ..Σαν τον στηθόδεσμο της νέας συνεργάτιδας του Steven Wilson..Φοβερές και τρομερές εκρήξεις,με το αίμα να πηγαίνει σε λάθος εγκέφαλο.
Τα καμμένα ετερόφωτα αστέρια να ακολουθούν σε λάμψη τα πύρινα που παραπαίουν,κάτι που ειπώθηκε με σαφήνεια στο παρελθόν από τον πυρήνα τους,αλλά δεν εφαρμόσθηκε με θρησκευτική ευλάβεια. Απομυθοποιηση σε άψογο timing .
Ας είναι..Οι σημαίες κυματίζουν ψηλά αλλά ο αέρας τις φθείρει.. Μεσίστιες θρηνούν τα κορμιά που πίστεψαν σε αυτές και υποστέλλονται κάθε φορά που πέφτει το σκοτάδι.
Παραμυθιάζονται με το ''εγώ'' ξεχνώντας τις άρρωστες πτυχές του..Ξεχνώντας την φύση του ψαριού και το αδύνατο της επιβίωσής σε στεγνό περιβάλλον.
Οι αναθυμιάσεις από την white musk ξεθώριασαν και ο Jack έψαχνε για το επόμενο θύμα..Εκείνο που θα στιβαξει σαν αλατισμένη σαρδέλα στο παγούρι με το κυκλικό στόμιο.
Τα στιγμιαία εγκλήματα πάθους στέκονται σαν αγιογραφίες μπροστά στην υγρασία που αναβλύζει από το μαντεμένιο φρεάτιο.Οι εικόνες πιο έντονες. Η οξύτητα στο τέρμα. Μακριά από πανάκριβους wide φακούς που παραποιούν την επίπεδη αγριότητα των ανθρώπων..Σταθερός φακός για πορτρέτα με κλειστό διάφραγμα για να φαίνονται οι ατέλειες..
Μπουχτίσαμε από selfie..Θέλουμε φωτογράφο απέναντι να μας απαθανατίσει όπως γουστάρει αυτός..
Ahh man..Θα μου έλεγε αν υπήρχε η Αμερικάνα που γνώρισα πριν λίγες ώρες στο μπαρ το ''Ναυάγιο'', ανάβοντας παράλληλα τσιγάρο.
Με τα λεπτά της δάχτυλα κρατούσε ένα άφιλτρο Lucky Strike κάπως ποζεραδικα είναι η αλήθεια και φυσούσε μετά μανίας τον καπνό προς τα πάνω..
Οξυγόνο η τύπισσα,σαν να έπαιρνε την εκδίκησή της από την άχαρη στρατόσφαιρα.
..Το κάδρο σφιχτό και ο φωτισμός από το πορτατίφ φτωχός και μαυρόασπρος. Κάτι παραπάνω από ιδανικός για την περίσταση.
Τόνιζε τα καλλίγραμμά της πόδια και το αφηρημένο από την κλίση του σώματος στήθος,το οποίο απελευθέρωνε γλυκές αναθυμιάσεις μιας white musk που είχε καβαντζωμενη στο μικρο τσαντάκι με την χρυσή χοντρή αλυσίδα.
Δεν έλεγε κουβέντα.
Θα σκεφτόταν σίγουρα πως ο Russell δεν βλέπει άνθρωπο μπροστά του κατά τα λεγόμενα του Ζαν Κοκτώ,όταν πρόκειται για στοιχεία..Ποιος άνθρωπος θα μπορούσε να αλλοιώσει το οφθαλμοφανες.Θα σκεφτόταν τις παραχαράξεις που μπορούν να γίνουν βασιζόμενες μόνο στον προσωπικό εγωισμό..Την ματαιοδοξία. Το περιβάλλον και την αδράνεια της ψυχής.
Τι δεν είναι ο Russell; Να το παραφράσουμε για να το φέρουμε στα μέτρα μας.
Πλάκα κάνω..Σιγά μην τα σκεφτόταν όλα αυτά. Αν της έλεγες για Russell το μυαλό της θα πήγαινε καρφωτό στην εταιρεία ένδυσης με τα τεράστια λογότυπα. .Το πιο πιθανό είναι να σκεφτόταν την κατάληξη του one night stand και να την φαντασιωνόταν με τρεις διαφορετικές καταλήξεις σαν εκείνη την Γερμανοφωνη ταινία που είδε πριν κάτι χρόνια ενώ είχε λιώσει από τα κύματα οπίου.
Πρέπει να φύγω της ψιθύρισα και αυτομάτως έβγαλε από την εξίσωση της δυο εκδοχές και κράτησε την καλύτερη..Ότι σαλτάρω έξω και δεν με ξαναβλέπει. Αυτη ήταν η καλύτερη εκδοχή από της τρεις.
Γι αυτήν..
Για μένα ήταν η δεύτερη..
Είχα ακούσει πριν αρκετά χρόνια έναν δίσκο με χριστουγεννιατικο εξώφυλλο αλλά μου κάθισε λίγο βαρύ.
Η χαρά της ζωής. Έτσι είναι τα πράγματα..
Αλλα αν μπλέξουμε με τον ορθολογισμό θα μας φάει το σκοτάδι. Ξανά..Σαν αυτό που υπήρχε πριν από το big bang..Και ύστερα ήρθε ο κορεσμός. Αστέρια παντού..D νούμερο παρακαλώ...Άστρα γίγαντες σύμφωνα με την ΝΑΣΑ..Σαν τον στηθόδεσμο της νέας συνεργάτιδας του Steven Wilson..Φοβερές και τρομερές εκρήξεις,με το αίμα να πηγαίνει σε λάθος εγκέφαλο.
Τα καμμένα ετερόφωτα αστέρια να ακολουθούν σε λάμψη τα πύρινα που παραπαίουν,κάτι που ειπώθηκε με σαφήνεια στο παρελθόν από τον πυρήνα τους,αλλά δεν εφαρμόσθηκε με θρησκευτική ευλάβεια. Απομυθοποιηση σε άψογο timing .
Ας είναι..Οι σημαίες κυματίζουν ψηλά αλλά ο αέρας τις φθείρει.. Μεσίστιες θρηνούν τα κορμιά που πίστεψαν σε αυτές και υποστέλλονται κάθε φορά που πέφτει το σκοτάδι.
Παραμυθιάζονται με το ''εγώ'' ξεχνώντας τις άρρωστες πτυχές του..Ξεχνώντας την φύση του ψαριού και το αδύνατο της επιβίωσής σε στεγνό περιβάλλον.
Οι αναθυμιάσεις από την white musk ξεθώριασαν και ο Jack έψαχνε για το επόμενο θύμα..Εκείνο που θα στιβαξει σαν αλατισμένη σαρδέλα στο παγούρι με το κυκλικό στόμιο.
Τα στιγμιαία εγκλήματα πάθους στέκονται σαν αγιογραφίες μπροστά στην υγρασία που αναβλύζει από το μαντεμένιο φρεάτιο.Οι εικόνες πιο έντονες. Η οξύτητα στο τέρμα. Μακριά από πανάκριβους wide φακούς που παραποιούν την επίπεδη αγριότητα των ανθρώπων..Σταθερός φακός για πορτρέτα με κλειστό διάφραγμα για να φαίνονται οι ατέλειες..
Μπουχτίσαμε από selfie..Θέλουμε φωτογράφο απέναντι να μας απαθανατίσει όπως γουστάρει αυτός..
Last edited by a moderator: