Η γαλλική ταινία είναι βασισμένη στο ομώνυμο comic της Ιρανής Μαρζάν Σατραπί, στο οποίο διηγείται τη ζωή της στο Ιράν και την Ευρώπη. Εξαιρετικής ποιότητας κινούμενο σχέδιο, στο μεγαλύτερο μέρος ασπρόμαυρο, ιδιαίτερα λιτό αλλά και εκφραστικό.
Για τα υπόλοιπα σχόλια αναγκαστικά θα καταφύγω σε spoilers, το οπότε μπορεί να μη θέλετε να διαβάσετε πριν τη δείτε (ή ούτε και μετά
).
Το πρώτο μέρος της ταινίας η Μαρζάν θυμίζει έντονα τη Mafalda του Quino: ένα μικρό κορίτσι με έντονους πολιτικούς προβληματισμούς. Επιπλέον, βιώνει την επαναστατική καθαίρεση του Σάχη και την άνοδο των Ισλαμιστών στην Εξουσία. Βλέπει την τύχη των επαναστατών, τον θάνατο και τους οπισθοδρομικούς ισλαμικούς νόμους. Καθότι "πολιτικά αθυρόστομη", οι γονείς της ανησυχούν για την ασφάλειά της και στα 13 της, την στέλνουν στην Ευρώπη. Εκεί έρχεται αντιμέτωπη με τα προβλήματα της εφηβείας και της μετανάστευσης.
Μέχρι το διάλειμμα, είμαι ενθουσιασμένος. Περιμένω με αγωνία το ξέσπασμα όλης αυτής της συσσωρευμένης πίεσης... αλλά δεν έρχεται ποτέ. Στο δεύτερο μέρος η Μαρζάν έχει πέσει σε κατάθλιψη λόγω μιας ατυχούς ερωτικής σχέσης. Ζει για λίγο καιρό άστεγη και στη συνέχεια επιστρέφει στο Ιράν. Η κατάθλιψη διαρκεί αρκετό καιρό ακόμα, μέχρι που, κάποτε, συνέρχεται. Το comeback, όμως, ουδεμία σχέση έχει με την πολιτική κατάσταση, παρ' όλο που αυτή συνεχίζει να διαγράφεται έντονα στην ταινία. Το μόνο ουσιαστικό που συμβαίνει στη ζωή της Μαρζάν είναι... ένας αποτυχημένος γάμος, μετά τον οποία αναχωρεί, μόνιμα πλέον, για Γαλλία.
Λίγες φορές έχω ενθουσιαστεί και απογοητευτεί τόσο έντονα κατά τη διάρκεια μιας ταινίας. Η παρέα μου υποστήριζε ότι πρέπει να αντιμετωπίσω την ταινία ως πραγματική βιογραφία και να εκτιμήσω ότι, ακόμα και στο δεύτερο μέρος, η πολιτική κριτική δεν σταματά. Εγώ όμως δεν συγχωρώ τη φτωχή δραματουργία μόνο και μόνο επειδή αφορά πραγματικά γεγονότα, και κυρίως, δε συγχωρώ τη μετατόπιση του πολιτικού σκηνικού από βασικό πυρήνα του έργου σε background εφηβικής κατάθλιψης.
