- 19 June 2006
- 8,661
O Λονδρέζος Glen Johnson (έχουμε κάνει και παλιότερα αναφορές) υπάρχει δισκογραφικά από το 1996.
Αν μέτρησα καλά εδώ μιλάμε για τη δέκατη κυκλοφορία (ο θεός να τον έχει καλά).
Το Ovations για μένα είναι το πιο ώριμο, μεστό δημιουργημά του.
Η συνεργασία τους με τον Brendan Perry και Ulrich από τους Dead Can Dance είναι καταλυτική.
Όλο το άλμπουμ διακατέχεται από τα φαντάσματα της 4ΑD. Από τα κρουστά των Cocteau μέχρι της αρχέγονες Ανατολικές μελωδικές γραμμές των DCD.
Όλα αυτά είναι τα εντόσθια ενός καθαρού ROCK σώματος.
Ο τύπος τις μελωδίες της έχει για πλάκα. Η μετάβαση από την Brian Eno εποχή και επιρροή βρίσκει το σχήμα σε σαφή alternative μονοπάτια , που λιγώνουν με την αξεπέραστη ομορφιά τους.
Ναι το παγωμένο υπάρχει ακόμη στην ατμόσφαιρα. Αλλά εξισορροπεί θαυμάσια , με τη μελαγχολική ένταση των οργάνων και φωνών.
Ακούστε απλά τα Recovery Position, Faint Horizon, The Blue hour, On Edge (ύμνος), Τhe nightmare goes on, March of the atheists και θα καταλάβετε.
Άλλη μία κυκλοφορία που σημαδεύει τη χρονιά που φεύγει σε λίγες μέρες.
Τρελό δώρο για τους ευατούς μας.:drummer:
Last edited:
