Ένα απο τα λίγα σύγχρονα συγκροτήματα που γεννούν τάσεις που οι άλλοι ακολουθούν και όχι το αντίθετο είναι οι protishead. Θές τελειομανείς, θές πολυάσχολοι (μαλλον κάτι ανάμεσα στα δύο) η παραγωγικότητα τους είναι τουλάχιστον.. απελπιστικά αραιή και αργή.
Αυτό το γεγονός και ένα απίστευτο Live κάποτε στην φρεατίδα, θέαμα που ανάλογο θα έχουν δεί πολλοί οπαδοί τους φαντάζομαι,είχε δημιουργήσει πολύ μεγάλες προσδοκίες για το τρίτο άλμπουμ τους που όλο ερχότανε για χρόνια και έφτασε μετά απο μία ...ετία η οποία έκανε την φαντασία μου και πολλών άλλων να οργιάζει, τα νεύρα μας να σπάνε και τις ελπίδες μας να φουντώνουν..
Το “Third” που είναι το θέμα αυτού του νήματος ήρθε και έσκασε κυριολεκτικά σαν βόμβα, αμφιλεγόμενο, ρηξικέλευθο, δύσκολο και ενώ είχε την στάμπα και την αύρα του συγκροτήματος δεν έμοιαζε σε τίποτα με τα προηγούμενα τους και με τίποτα σε κάτι που θα μπορούσε κοινός νούς να φανταστεί οτι θα έβγαζαν ποτέ οι portishead..
Με μία πρώτη ακρόαση το “Third” φαντάζει μουντό μονότονο και στριφνό και τα πράγματα είναι ακόμα πιό τραγικά για όποιον ήρθε σε πρώτη επαφή μαζί του απο τα ακουστικά ενός mp3
ενώ η αποδοχή του απο τον είδικό τύπο της δισκογραφίας ήταν τουλάχιστον αντιφατική.
Έτσι και εγώ αφού αγόρασα βιαστικά όλο λαχτάρα το βινύλιο απο το Amazon ωσπου να φτάσει είχα ήδη δημιουργήσει αρνητική πρώτη εντύπωση μέσω ipod με αποτέλεσμα θλιβερούς σχολιασμούς απο μέρους μου όπως “την ψώνισαν τελείως”, “πεταμένα λεφτα”,“πολύ φέσι” και άλλα χειρότερα. Το βινύλιο αυτό λοιπόν μετα απο μία βιαστική και αποσπασματική γύρα στο πκάπ μου μπήκε στο ράφι με την στάμπα “απογοήτευση”.
Εντύπωση πάντως μου είχε κάνει η δισκοκριτική στον ΗΧΟ (ίσως η μόνη στήλη του περιοδικού που αξίζει κανείς να διαβάσει πιά) η οποία είχε ως συμπέρασμα την άποψη οτι το “Third” είναι μια δισκάρα που είναι τόσο μπροστά αλλα και διαφορετική που απλά οι περισσότεροι οπαδοί τους περιμένοντας μια ενισχυμένη έκδοση των προηγούμενων άλμπουμ αφνιδιάστηκαν τόσο πολύ απο κάτι το τόσο διαφορετικό και προχωρημένο που βρέθηκαν σε άρνηση ανίκανοι να του δώσουν την απαιτούμενη σημασία απορρίπτοντας το.
Αυτή η άποψη που ομολογουμένως είχε εισπράξει χλευαστικά σχόλια στο μυαλό μου όταν την πρωτοδιάβασα δημιούργησε μέσα μου όμως και μια σπίθα να ξανακούσω κάποια στιγμή με ψυχραιμία και καθαρό μυαλό το βινύλιο.
Αυτή η στιγμή ήρθε πρίν απο λίγους μήνες που βρέθηκα με την διάθεση και τον ποιοτικό χρόνο (κάτι που τόσο σπανίζει στις μέρες μας) να αφιερώσω και να ακούσω με ηρεμία και χαλαρή διάθεση αυτό τον δίσκο που σε τελική ανάλυση είχα αγοράσει κιόλας.
Στο πρώτο δεκάλεπτό είχα καταλάβει οτι κάτι υπέροχο συνέβαινε εδώ ενώ στο τέλος του άλμουμ που άκουσα μονορούφι είχα μείνει μαγεμένος αλλα και άναυδος απο την ομορφιά του, την εξυπνάδα του, την πρωτοποριακή του φύση και εθιστική του ατμόσφαιρα που όμως έπρεπε να της δωθείς εσύ πρώτος για να σε ρουφήξει σαν δίνη. Ήθελα κιάλλο!!!...
Τώρα πια έχοντας το ακούσει πολλές φορές (ναι και απο το ipod) και έχοντας σκεφτεί αρκετά το πώς θα μπορούσα να είχα πέσει τόσο έξω με ένα τόσο μεγάλο άλμπουμ, ένα τόσο αγαπημένο μου συγκρότημα αλλα και με μία τέτοια δισκάρα κατέληξα στα εξής συμπεράσματα.
Το “Third” είναι η πιό μεγαλοφυής αλλα και ταυτόχρονα η πιό δύσκολή δουλειά των protishead οι οποίοι έχοντας τόσο χρόνο στην διάθεση τους αλλα και τόση διάθεση να ξεπεράσουν τους εαυτούς τους και να μην προσφέρουν στο κοινό τους ένα αναμάσημα πολυτελείας της ως τώρα λίγης αλλα μεγάλης πορείας τους (κάτι στο οποίο δυστυχώς επιδίδονται παρα πολλά συγκροτήματα ελέω ..ευρώ),
το κατάφεραν σε τέτοιο βαθμό που νομίζω ούτε οι ίδιοι θα αντιλήφθηκαν αρχικά το μέγεθος της υπέρβασής. Πόσο μάλλον το αιφνιδιασμένο και διψασμένο λόγω της μικρής τους δισκογραφίας κοινό.
Τους φαντάζομαι με έκπληξη να παρατηρούν την αντιφατική και χλιαρή αποδοχή του Third και να απορούν τι να πήγε στραβά με κάτι στο οποίο έδωσαν τόσο κόπο αγάπη και τόσο κομμάτι απο τον εαυτό τους.
Ίσως πάλι να γνώριζαν και να μην απόρησαν καθόλου και το Third να είναι απο μέρους τους η πιό ειλικρινής κατάθεση στην βιομηχανία δισκογραφία της οποίας τα συντρίμια έτσι κιαλιώς όπως το γνωρίζουν και “οι γάτες” πια, θα ήταν αδύνατον να το στηρίξουν όσους εμπορικούς συμβιβασμούς και να έκαναν.
‛Οπως και να έχει είναι μια κατάθεση ψυχής την οποία όμως θα πρέπει να ανακαλύψει ο ακροατής μόνος του και όχι ο οπαδός των portishead με την κλειστή ένοια..
Τελικά το Third είναι μεγάλη δισκάρα!!!
Είμαι περίεργος να διαβάσω τις απόψεις σας για ένα ίσως απο τα πιό αμφιλεγόμενα αλλα και όμορφα κατα την άποψη μου άλμπουμ της γκρίζας, μπερδεμένης, και δύσκολής εποχής που ζούμε.
Αυτό το γεγονός και ένα απίστευτο Live κάποτε στην φρεατίδα, θέαμα που ανάλογο θα έχουν δεί πολλοί οπαδοί τους φαντάζομαι,είχε δημιουργήσει πολύ μεγάλες προσδοκίες για το τρίτο άλμπουμ τους που όλο ερχότανε για χρόνια και έφτασε μετά απο μία ...ετία η οποία έκανε την φαντασία μου και πολλών άλλων να οργιάζει, τα νεύρα μας να σπάνε και τις ελπίδες μας να φουντώνουν..
Το “Third” που είναι το θέμα αυτού του νήματος ήρθε και έσκασε κυριολεκτικά σαν βόμβα, αμφιλεγόμενο, ρηξικέλευθο, δύσκολο και ενώ είχε την στάμπα και την αύρα του συγκροτήματος δεν έμοιαζε σε τίποτα με τα προηγούμενα τους και με τίποτα σε κάτι που θα μπορούσε κοινός νούς να φανταστεί οτι θα έβγαζαν ποτέ οι portishead..
Με μία πρώτη ακρόαση το “Third” φαντάζει μουντό μονότονο και στριφνό και τα πράγματα είναι ακόμα πιό τραγικά για όποιον ήρθε σε πρώτη επαφή μαζί του απο τα ακουστικά ενός mp3
ενώ η αποδοχή του απο τον είδικό τύπο της δισκογραφίας ήταν τουλάχιστον αντιφατική.Έτσι και εγώ αφού αγόρασα βιαστικά όλο λαχτάρα το βινύλιο απο το Amazon ωσπου να φτάσει είχα ήδη δημιουργήσει αρνητική πρώτη εντύπωση μέσω ipod με αποτέλεσμα θλιβερούς σχολιασμούς απο μέρους μου όπως “την ψώνισαν τελείως”, “πεταμένα λεφτα”,“πολύ φέσι” και άλλα χειρότερα. Το βινύλιο αυτό λοιπόν μετα απο μία βιαστική και αποσπασματική γύρα στο πκάπ μου μπήκε στο ράφι με την στάμπα “απογοήτευση”.
Εντύπωση πάντως μου είχε κάνει η δισκοκριτική στον ΗΧΟ (ίσως η μόνη στήλη του περιοδικού που αξίζει κανείς να διαβάσει πιά) η οποία είχε ως συμπέρασμα την άποψη οτι το “Third” είναι μια δισκάρα που είναι τόσο μπροστά αλλα και διαφορετική που απλά οι περισσότεροι οπαδοί τους περιμένοντας μια ενισχυμένη έκδοση των προηγούμενων άλμπουμ αφνιδιάστηκαν τόσο πολύ απο κάτι το τόσο διαφορετικό και προχωρημένο που βρέθηκαν σε άρνηση ανίκανοι να του δώσουν την απαιτούμενη σημασία απορρίπτοντας το.
Αυτή η άποψη που ομολογουμένως είχε εισπράξει χλευαστικά σχόλια στο μυαλό μου όταν την πρωτοδιάβασα δημιούργησε μέσα μου όμως και μια σπίθα να ξανακούσω κάποια στιγμή με ψυχραιμία και καθαρό μυαλό το βινύλιο.
Αυτή η στιγμή ήρθε πρίν απο λίγους μήνες που βρέθηκα με την διάθεση και τον ποιοτικό χρόνο (κάτι που τόσο σπανίζει στις μέρες μας) να αφιερώσω και να ακούσω με ηρεμία και χαλαρή διάθεση αυτό τον δίσκο που σε τελική ανάλυση είχα αγοράσει κιόλας.
Στο πρώτο δεκάλεπτό είχα καταλάβει οτι κάτι υπέροχο συνέβαινε εδώ ενώ στο τέλος του άλμουμ που άκουσα μονορούφι είχα μείνει μαγεμένος αλλα και άναυδος απο την ομορφιά του, την εξυπνάδα του, την πρωτοποριακή του φύση και εθιστική του ατμόσφαιρα που όμως έπρεπε να της δωθείς εσύ πρώτος για να σε ρουφήξει σαν δίνη. Ήθελα κιάλλο!!!...
Τώρα πια έχοντας το ακούσει πολλές φορές (ναι και απο το ipod) και έχοντας σκεφτεί αρκετά το πώς θα μπορούσα να είχα πέσει τόσο έξω με ένα τόσο μεγάλο άλμπουμ, ένα τόσο αγαπημένο μου συγκρότημα αλλα και με μία τέτοια δισκάρα κατέληξα στα εξής συμπεράσματα.
Το “Third” είναι η πιό μεγαλοφυής αλλα και ταυτόχρονα η πιό δύσκολή δουλειά των protishead οι οποίοι έχοντας τόσο χρόνο στην διάθεση τους αλλα και τόση διάθεση να ξεπεράσουν τους εαυτούς τους και να μην προσφέρουν στο κοινό τους ένα αναμάσημα πολυτελείας της ως τώρα λίγης αλλα μεγάλης πορείας τους (κάτι στο οποίο δυστυχώς επιδίδονται παρα πολλά συγκροτήματα ελέω ..ευρώ),
το κατάφεραν σε τέτοιο βαθμό που νομίζω ούτε οι ίδιοι θα αντιλήφθηκαν αρχικά το μέγεθος της υπέρβασής. Πόσο μάλλον το αιφνιδιασμένο και διψασμένο λόγω της μικρής τους δισκογραφίας κοινό.
Τους φαντάζομαι με έκπληξη να παρατηρούν την αντιφατική και χλιαρή αποδοχή του Third και να απορούν τι να πήγε στραβά με κάτι στο οποίο έδωσαν τόσο κόπο αγάπη και τόσο κομμάτι απο τον εαυτό τους.
Ίσως πάλι να γνώριζαν και να μην απόρησαν καθόλου και το Third να είναι απο μέρους τους η πιό ειλικρινής κατάθεση στην βιομηχανία δισκογραφία της οποίας τα συντρίμια έτσι κιαλιώς όπως το γνωρίζουν και “οι γάτες” πια, θα ήταν αδύνατον να το στηρίξουν όσους εμπορικούς συμβιβασμούς και να έκαναν.
‛Οπως και να έχει είναι μια κατάθεση ψυχής την οποία όμως θα πρέπει να ανακαλύψει ο ακροατής μόνος του και όχι ο οπαδός των portishead με την κλειστή ένοια..
Τελικά το Third είναι μεγάλη δισκάρα!!!
Είμαι περίεργος να διαβάσω τις απόψεις σας για ένα ίσως απο τα πιό αμφιλεγόμενα αλλα και όμορφα κατα την άποψη μου άλμπουμ της γκρίζας, μπερδεμένης, και δύσκολής εποχής που ζούμε.
