- 23 June 2006
- 10,099
Από την Musicpedia: Ελεγεία = μικρό λυρικό ποίημα με μελαγχολικό, συνήθως, και πένθιμο χαρακτήρα. Ήταν σύνθεση από δίστιχα, που αποτελούντο από έναν εξάμετρο και έναν πεντάμετρο στίχο. Η απαγγελία συνοδευόταν από αυλό. Σε κατοπινά χρόνια η ελεγεία ήταν τραγούδι θρηνητικού χαρακτήρα, μοιρολόι• Schol. Plato: "ελεγεία, ωδαί, θρήνοι". Ο πρώτος ελεγειακός ποιητής που αναφέρεται ήταν ο Καλλίνος ο Εφέσιος (8ος η 7ος αι. π.Χ.).
Τα δύο αυτά έργα έγραψε νεαρότατος, το 1893-94, ο Σεργκέι συντετριμμένος από τον χαμό του πνευματικού του πατέρα, Π.Ι. Τσαϊκόφσκυ.
Παρατήρηση 1η: Ο τύπος είναι άφθαστος μελωδός (όπως άλλωστε διεφάνη από την μεταγενέστερη πορεία του). Τον φαντάζομαι στα είκοσι του πλημμυρισμένο από ιδέες, με δεκάδες μελωδίες σε εμβρυακές ή προχωρημένες μορφές στην κούτρα του …. . Ένα πρώτης τάξεως ερέθισμα ώστε όλες αυτές οι ιδέες να ξεχυθούν μανιασμένες και ανεξέλεγκτες ήταν η ζωή και η απώλεια του Τσαϊκόφσκυ . Μία ζωή, γεμάτη από αισθήματα απομόνωσης και λυπημένες Κυριακές, από μουδιάσματα του ανένταχτου και ραπίσματα προς τον μη αποδεκτό. Γεμάτη από πάθος που έπρεπε να εκφρασθεί με αποστειρωμένες λέξεις, από λαγνεία που έπρεπε να επιβιώσει μέσα από άγνωστες γι’ αυτόν και κρυφές για τους λοιπούς διαδρομές. Μία απώλεια, η οποία υπέγραφε την ληξιαρχική πράξη λήξης της δημιουργίας όλων αυτών των θεσπέσιων μουσικών, την ρευστοποίηση όλου αυτού του σλάβικου αισθησιασμού σε έργα τέχνης, μοναδικά κληροδοτήματα στους Δημοκηδήδες αυτού του κόσμου….
Το πρώτο τρίο είναι σε ένα μέρος, με ένα σπαρακτικό, πανέμορφο μελωδικό θέμα να κοσκινίζεται σταδιακά από τα τρία όργανα, συνεχώς μεταλλασσόμενο και ανελισσόμενο.
Το δεύτερο τρίο, ένας μαραθώνιος θλίψης και σλάβικης καθάριας οδύνης, απλώνεται σε τρία μέρη (συνολικά 47 λεπτών !!!). Εδώ υφίσταται πληθώρα εξαίσιων μελωδικών θεμάτων, τα οποία χύνονται κυκλικά το ένα μέσα στο άλλο με μία παράλληλη συνεχή αλλαγή του ρυθμού, ανεβοκατεβαίνοντας όλη την κλίμακα των ανθρωπίνων συναισθημάτων. Σύντομα, τα πάντα χάνουν τον έλεγχο, τα όργανα δείχνουν λυσσασμένα να παραδίδονται σε ένα παροξυσμικό αδιέξοδο λυγμό, που επιτέλους κάποια στιγμή γίνεται λυτρωτική κραυγή.
Παρατήρηση 2η: Ο Σεργκέι δεν είναι αγγλοσάξωνας. Δεν είναι καρτερικός, ούτε εγκρατής, αγνοεί την αξιοπρεπή θλίψη, στον πόνο του δεν ταιριάζει το ‛’βουβός’’. Παρότι, ίσως λίγο στην αρχή, προσπαθεί να χαλιναγωγήσει τα συναισθήματα, να καταπιεί το κλάμα, να το παίξει λίγο κουλ βρε παιδί μου, σύντομα η ρώσικη αμφιθυμία μεταβάλλει το τοπίο σε χαλάσματα. Ξαφνικά οι μαυροφορούσες κυρίες που πνίγουν τα αναφιλητά, μεταβάλλονται σε απελπισμένες χελιδόνες που δεν βρίσκουν τα αυγά στην φωλιά, το μουρμουριστό μοιρολόι μεταβάλλεται σε υστερικά κρωξίματα που παγώνουν το αίμα, οι καλοχτενισμένοι κότσοι ξάθονται από το τράβηγμα, τα μαύρα εφαρμοστά ιδρωμένα πουκάμισα σχίζονται και –προσέχτε, για τον Ραχμάνινωφ μιλάμε- φαίνεται από μέσα η λαχταριστή δαντέλα του προσεκτικά επιλεχθέντος στηθόδεσμου ….
Όμως, όλα αυτά, όλη αυτή η οδύνη και η προσπάθεια εκφράσεως της έχει κάτι το απελευθερωτικό, το ζωογόνο… Λες και όλα τα δάκρυα σωρεύονται σε ένα τεράστιο ασκό που φουσκώνει, φουσκώνει… υπερίπταται και παρασέρνεται από ρεύματα, εμφυσώντας ζωή σε ότι ραντίζει με τα δάκρυα αυτά στο διάβα του.... θαρρείς ότι θα ξυπνήσει ο πήλινος στρατός του Σιάν και με αργές κινήσεις θα προετοιμάσει την άμυνα του αυτοκράτορα Κιν, θα ξαναπλημμυρίσουν ανθό οι σιτοβολώνες του Κούρσκ, θα κινηθούν τα αφιερωμένα σε σατανικές θεότητες ειδώλια της Παταγονίας…
Καλά κρασιά, ξέφυγα πάλι…
Τα δύο αυτά έργα έγραψε νεαρότατος, το 1893-94, ο Σεργκέι συντετριμμένος από τον χαμό του πνευματικού του πατέρα, Π.Ι. Τσαϊκόφσκυ.
Παρατήρηση 1η: Ο τύπος είναι άφθαστος μελωδός (όπως άλλωστε διεφάνη από την μεταγενέστερη πορεία του). Τον φαντάζομαι στα είκοσι του πλημμυρισμένο από ιδέες, με δεκάδες μελωδίες σε εμβρυακές ή προχωρημένες μορφές στην κούτρα του …. . Ένα πρώτης τάξεως ερέθισμα ώστε όλες αυτές οι ιδέες να ξεχυθούν μανιασμένες και ανεξέλεγκτες ήταν η ζωή και η απώλεια του Τσαϊκόφσκυ . Μία ζωή, γεμάτη από αισθήματα απομόνωσης και λυπημένες Κυριακές, από μουδιάσματα του ανένταχτου και ραπίσματα προς τον μη αποδεκτό. Γεμάτη από πάθος που έπρεπε να εκφρασθεί με αποστειρωμένες λέξεις, από λαγνεία που έπρεπε να επιβιώσει μέσα από άγνωστες γι’ αυτόν και κρυφές για τους λοιπούς διαδρομές. Μία απώλεια, η οποία υπέγραφε την ληξιαρχική πράξη λήξης της δημιουργίας όλων αυτών των θεσπέσιων μουσικών, την ρευστοποίηση όλου αυτού του σλάβικου αισθησιασμού σε έργα τέχνης, μοναδικά κληροδοτήματα στους Δημοκηδήδες αυτού του κόσμου….
Το πρώτο τρίο είναι σε ένα μέρος, με ένα σπαρακτικό, πανέμορφο μελωδικό θέμα να κοσκινίζεται σταδιακά από τα τρία όργανα, συνεχώς μεταλλασσόμενο και ανελισσόμενο.
Το δεύτερο τρίο, ένας μαραθώνιος θλίψης και σλάβικης καθάριας οδύνης, απλώνεται σε τρία μέρη (συνολικά 47 λεπτών !!!). Εδώ υφίσταται πληθώρα εξαίσιων μελωδικών θεμάτων, τα οποία χύνονται κυκλικά το ένα μέσα στο άλλο με μία παράλληλη συνεχή αλλαγή του ρυθμού, ανεβοκατεβαίνοντας όλη την κλίμακα των ανθρωπίνων συναισθημάτων. Σύντομα, τα πάντα χάνουν τον έλεγχο, τα όργανα δείχνουν λυσσασμένα να παραδίδονται σε ένα παροξυσμικό αδιέξοδο λυγμό, που επιτέλους κάποια στιγμή γίνεται λυτρωτική κραυγή.
Παρατήρηση 2η: Ο Σεργκέι δεν είναι αγγλοσάξωνας. Δεν είναι καρτερικός, ούτε εγκρατής, αγνοεί την αξιοπρεπή θλίψη, στον πόνο του δεν ταιριάζει το ‛’βουβός’’. Παρότι, ίσως λίγο στην αρχή, προσπαθεί να χαλιναγωγήσει τα συναισθήματα, να καταπιεί το κλάμα, να το παίξει λίγο κουλ βρε παιδί μου, σύντομα η ρώσικη αμφιθυμία μεταβάλλει το τοπίο σε χαλάσματα. Ξαφνικά οι μαυροφορούσες κυρίες που πνίγουν τα αναφιλητά, μεταβάλλονται σε απελπισμένες χελιδόνες που δεν βρίσκουν τα αυγά στην φωλιά, το μουρμουριστό μοιρολόι μεταβάλλεται σε υστερικά κρωξίματα που παγώνουν το αίμα, οι καλοχτενισμένοι κότσοι ξάθονται από το τράβηγμα, τα μαύρα εφαρμοστά ιδρωμένα πουκάμισα σχίζονται και –προσέχτε, για τον Ραχμάνινωφ μιλάμε- φαίνεται από μέσα η λαχταριστή δαντέλα του προσεκτικά επιλεχθέντος στηθόδεσμου ….
Όμως, όλα αυτά, όλη αυτή η οδύνη και η προσπάθεια εκφράσεως της έχει κάτι το απελευθερωτικό, το ζωογόνο… Λες και όλα τα δάκρυα σωρεύονται σε ένα τεράστιο ασκό που φουσκώνει, φουσκώνει… υπερίπταται και παρασέρνεται από ρεύματα, εμφυσώντας ζωή σε ότι ραντίζει με τα δάκρυα αυτά στο διάβα του.... θαρρείς ότι θα ξυπνήσει ο πήλινος στρατός του Σιάν και με αργές κινήσεις θα προετοιμάσει την άμυνα του αυτοκράτορα Κιν, θα ξαναπλημμυρίσουν ανθό οι σιτοβολώνες του Κούρσκ, θα κινηθούν τα αφιερωμένα σε σατανικές θεότητες ειδώλια της Παταγονίας…
Καλά κρασιά, ξέφυγα πάλι…
Last edited:
