Ratatouille
- Thread starter ΠΟΤΑΚΙΔΗΣ ΚΩΣΤΑΣ
- Start date
tatiana
AVClub Enthusiast
Εμένα η ταινία με έκανε και δάκρυσα και δεν ντρέπομαι να το ομολογήσω.
Γιατί δεν είναι -απλά- μία ταινία για ένα συμπαθές τρωκτικό. Είναι μια ταινία για όλους όσους τολμούν -για να τραγουδήσουν ένα καλύτερο τραγούδι (στην περίπτωσή μας φαγητό) - για μία ανώτερη κατάσταση πνευματική και ουσιαστική - να ξεφύγουν από τα στενά πλάισια που καθορίζει η κοινωνική κατάσταση, η γαλούχηση, το είδος, το χρώμα , το φύλο, η φυλή, η θρησκεία κτλ κτλ.
Είναι αυτό που έλεγε τόσο όμορφα ο Oscar Wilde 'We are all down here in the gutter, but some of us are looking up at the stars'.
Η σκηνή που ο Ρεμύ αντικρύζει το Παρίσι για πρώτη φορά, που ανοίγει τα μάτια του σε ένα κόσμο τόσο μεγαλύτερο από όσο τολμούσε ποτέ να ονειρευτεί....υπέροχο......θα έλεγα ότι με έκανε να νιώσω σαν φωτογράφος για το National Geographic που βλέπει για πρώτη φορά τον Αμαζόνιο or something....
Και γιατί το 'Εκπαιδεύοντας τη Ρίτα' δεν διαπραγματεύεται το ίδο θέμα άλλωστε (δεν εννοώ την ελληνική - γελοία- ταινία αλλά την ξένη με τον Michael Cane)
Γιατί δεν είναι -απλά- μία ταινία για ένα συμπαθές τρωκτικό. Είναι μια ταινία για όλους όσους τολμούν -για να τραγουδήσουν ένα καλύτερο τραγούδι (στην περίπτωσή μας φαγητό) - για μία ανώτερη κατάσταση πνευματική και ουσιαστική - να ξεφύγουν από τα στενά πλάισια που καθορίζει η κοινωνική κατάσταση, η γαλούχηση, το είδος, το χρώμα , το φύλο, η φυλή, η θρησκεία κτλ κτλ.
Είναι αυτό που έλεγε τόσο όμορφα ο Oscar Wilde 'We are all down here in the gutter, but some of us are looking up at the stars'.
Η σκηνή που ο Ρεμύ αντικρύζει το Παρίσι για πρώτη φορά, που ανοίγει τα μάτια του σε ένα κόσμο τόσο μεγαλύτερο από όσο τολμούσε ποτέ να ονειρευτεί....υπέροχο......θα έλεγα ότι με έκανε να νιώσω σαν φωτογράφος για το National Geographic που βλέπει για πρώτη φορά τον Αμαζόνιο or something....
Και γιατί το 'Εκπαιδεύοντας τη Ρίτα' δεν διαπραγματεύεται το ίδο θέμα άλλωστε (δεν εννοώ την ελληνική - γελοία- ταινία αλλά την ξένη με τον Michael Cane)
