Saxy and Blue

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Πέρα από το γεγονός ότι εδώ μιλάμε για τρία εμβληματικά μοντέρνα άλμπουμ με άξονα το σαξόφωνο, ο κοινός παρονομαστής, και στους τρείς δίσκους, είναι τα Blues.
Τα Blues, όχι σαν ‘εργαλείο επιβίωσης’, όχι σαν τουριστική ατραξιόν όπως τα θέλει η κυρίαρχη, εξωραϊσμένη οπτική γωνία που θέλγει τα λευκά ακροατήρια - αλλά σαν οιμωγή και πανηγύρι, Γιορτή και κλαυσίγελως. Και βέβαια σαν φόρμα που δεν αρκείται, απλώς, σε ενστικτώδες ξεγύμνωμα της ψυχής: είναι έντεχνη, αδηφάγα, ακραία φιλοπαίγμων, τολμηρή και περίεργη. Εχει επίγνωση κάθε στιγμή από Πού έρχεται και ταυτόχρονα είναι ανοιχτή σε κάθε λογής πειραματισμούς που της δίνουν απροσμέτρητες νέες δυνατότητες. Η Σήμερον ως Αύριον και ως Χθές που έλεγε παλιότερα κι ένας δικός μας.
Είναι κρίμα που τόσο λαμπρές, αγαλλιάζουσες, ντόμπρες μουσικές παραμένουν προνόμιο των λίγων μυημένων.

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Eddie ‘Lockjaw’ Davis: Very Saxy (Prestige remastered CD - original vinyl release 1959)

Τον ‘Lockjaw’ τον γνώρισα μέσα από το άλμπουμ ‘Atomic Basie’, έναν από τους πιο σημαντικούς δίσκους που κυκλοφόρησαν τη δεκαετία του 1950. Ανήκει σε αυτούς τους παραγνωρισμένους μαίτρ που ανέδειξε το τενόρο σαξόφωνο και που, στις μέρες μας, τους σκεπάζει πλέον η λήθη. Συχνά παίζει πρώτα τις παραλλαγές και μετά το θέμα, έτσι που αυτό το τελευταίο σου φανερώνεται σιγά σιγά, σαν παληό μνημείο που το αποκαλύπτει βαθμιαία η αρχαιολογική σκαπάνη. Παρεκκλίνει συνέχεια παίζοντας γύρω και ενάντια στο θέμα χωρίς ποτέ να παραβιάζει τη δομική αρχιτεκτονική του. Κάθε νότα ζυγισμένη, σε βαράει κατευθείαν στο δόξα πατρί, κάθε στροφή όλο και πιο εξημμένη, σε φέρνει πιο κοντά στον παροξυσμό. Η Prestige κάλεσε άλλα 3 αστραφτερά τενόρα της να συμπράξουν: Coleman Hawkins, Arnett Cobb και Buddy Tate. Το τελικό αποτέλεσμα σωστά θεωρείται μιά πανοραμική βιτρίνα πάνω στη δυναμική και στο τρομαχτικό εκφραστικό φάσμα του σαξόφωνου (Down Beat). Ο Shirley Scott είναι στο όργανο, ο George Duvivier στο μπάσο και ο Arthur Edgehill στα ντράμς. Το remaster αποδίδει ‘τα του Καίσαρος τω Καίσαρι’ σε αυτό το σύγχρονο διαμάντι: το παληό μου βινύλιο σχεδόν ωχριά.

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Coleman Hawkins: The Stanley Dance Sessions (Lone Hill Jazz CD - original vinyl releases 1955-1958)

Το ‘Γεράκι’ θεωρείται ο Πατριάρχης του τενόρου σαξόφωνου από όλους τους κατοπινούς ομότεχνούς του. Τον ακούς εδώ και καταλαβαίνεις γιατί.
Το άλμπουμ περιέχει ένα από τα Κλασσικά LPs του, το ‘The High And Mighty Hawk’ (1958). Η εταιρία συμπληρώνει με 6 κομμάτια-ανεμομαζώματα: 4 προέρχονται από μιά ηχογράφηση λίγες μέρες πριν από το session που γέννησε το LP, άλλα 2 είναι από ζωντανή ηχογράφηση στη Νέα Υόρκη, το 1955.
Φυσικά και έχει κυκλοφορήσει καλύτερους δίσκους ο Coleman Hawkins. Την εποχή που ηχογραφήθηκαν αυτά εδώ, είναι στην ύστερή του περίοδο, αμέσως πριν από το λυκόφως του (πέθανε το 1969).
Αλλά το άλμπουμ περιέχει ένα κομμάτι που θα άξιζε από μόνο του την αγορά του δίσκου ακόμα κι αν είχε τριπλάσια τιμή: ‘Bird Of Prey Blues’. Κατά την ταπεινή μου άποψη δεν υπάρχει τίποτα σε ολόκληρη τη δισκογραφία του Γερακιού που να αντέχει σε σύγκριση με αυτό το 11λεπτο διαμάντι: όλο το απόσταγμα της τέχνης του είναι συμπυκνωμένο εδώ. Ενας πακτωλός από ιδέες, αφθονία που αγγίζει τη σπατάλη, με το σαξόφωνο να περιτυλίγεται συνέχεια γύρω από το θέμα σαν φίδι, ασύγκριτη ρυθμική αγωγή που χτίζεται φράση προς φράση, μιά συγκρατημένη ένταση που βυσσοδομεί μέσα στα σπλάχνα της μελωδίας και με κάθε παραλλαγή σού γνέφει γεμάτη κακεντρέχεια - ευαίσθητος και οργίλος, ραψωδικός και αγοραίος τραμπούκος, αισθηματίας και καυλοπυρέσσων, αυτός εδώ είναι Hawkins εκλεκτής εσοδείας και υψηλής ποιότητας.
Mandatory listening.

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Arthur Blythe: Lenox Avenue Breakdown (Koch CD - 1979)

Στις κιθάρες είναι ο James Blood Ulmer.
Στο μπάσο ο Cecil McBee.
Στην τούμπα ο Bob Stuart και στο φλάουτο ο James Newton.
Ντραμς ο Jack DeJohnette και κρουστά ο Guillermo Franco.
Ο Μαύρος Αρθούρος παίζει άλτο σαξόφωνο και ξεκίνησε από το rhythm’n’blues. Η μουσική του γλώσσα περιδιαβαίνει τα πάντα από τον Jelly Roll Morton και τον Fats Waller μέχρι τη Δεύτερη Σχολή της Βιέννης και τον John Coltrane. Αλλά μέσα στις φλέβες του κυλάνε τα blues. Στατικά ostinati εισάγουν τα riffs, τα κρουστά και η κιθάρα εξαπολύουν μιά ρυθμική καταιγίδα γεμάτη θραύσματα και συντρίμια. Σου θυμίζουν αμυδρά μισοξεχασμένα τραγούδια που μόλις και μετά βίας ανακαλείς στη μνήμη σου, χάνεις στιγμιαία τον μπούσουλα και πάνω που ψάχνεσαι η ένταση ‘χτυπάει κόκκινα’ με το άλτο και το φλάουτο να στήνουν χορό. Η rhythm section είναι ρωμαλέα και στιβαρή και ποτισμένη στα blues μέχρι το μεδούλι - μόνο που εδώ, το μουσικό λεξιλόγιο δεν μπορεί πια να προσδιοριστεί μέσα από παραδοσιακές δομικές φόρμες. Αν ο ορισμός σας για τα blues είναι ο πρωτογονισμός του Lightnin’ Hopkins ή του Elmore James, απλά ...χάσατε: έντονα κοντράστ (ρυθμικά, μελωδικά, τονικά) και εξωτικά ηχοχρώματα διατρέχουν συνέχεια το ακρόαμα καθώς ένα φαινομενικά απέραντο απόθεμα από μελωδικά σχήματα από τα πνευστά στήνει καβγά με τα ενδημικά riffs. Αστικός ήχος, αλήτης, ενήμερος με κάθε τι που συμβαίνει γύρω του, το Lenox Avenue Breakdown είναι ανάμεσα στα 5 ή 6 πιο αντιπροσωπευτικά άλμπουμ της τζαζ που κυκλοφόρησαν τη δεκαετία του ’70 και ασυζητητί μέσα στα 50 καλύτερα από καταβολής του ιδιώματος.
Ο Arthur Blythe δεν έμελλε να το πλησιάσει καν στα χρόνια που έρχονταν: έβγαλε 2-3 αξιοπρεπείς δίσκους, μετά κουράστηκε, έβαλε νερό στο κρασί του κι ο ήχος του άρχισε να βραχνιάζει. Τα τελευταία 10 χρόνια κινείται στην μετριότητα.

 

[Γιώργος Κουν.]

Για το Very Saxy, υπερθεματίζω. Πραγματικό Διαμάντι.
Να προσθέσω πως στις σημειώσεις του δίσκου αναφέρεται και ποιός παίζει ποιό σόλο σε κάθε κομμάτι,γιατί με τέσσερα σαξόφωνα όσο νάναι... Αν και μετά απο μερικές ακροάσεις, η τεχνική και περισσότερο το "ήχόχρωμα" ενός εκάστου γίνονται ευδιάκριτα.

Για τον "Lockjaw" Davies θα πω, πως παρότι μου ήταν παντελώς άγνωστος ως και πρίν αρχίσω τα ψαξίματα εδώ και καιρό, μια συνομιλία ολίγων δευτερολέπτων του τενόρου του μέ ένα Β3, που ακουγόταν στο μητροπολιτικό του Πειραιά την ώρα που έψαχνα για κάτι άλλο, με "'άρπαξε" αμέσως. Και βρήκα ενδιαφέρον επίσης, οτι το Β3 έπαιζε γυναίκα (η Shirley Scott, μετέπειτα σύζυγος του Stanley Turrentine, απ'οτι πληροφορήθηκα).

Μιλάω για το Cookbook Vol.1

To Atomic Basie θα το ψάξω.
Όπως επίσης και το συγκεκριμένο του Hawkins, γιατί το δείγμα του Bird of Prey blues σε επιβεβαιώνει. :grandpa:
Τον Blythe θυμάμαι που τον είχα ψάξει παλιότερα χωρίς αποτέλεσμα, μετα απο ένα σχόλιο σου στο Now Playing (ή μήπως αλλού; )

Απο μένα thanks a lot για το "πακετάκι"

 

[Γ. ΚΟΥΛΗΣ]

Επιτέλους αρχίσαμε να βλέπουμε και κάποιες αναφορές στα blues μέσα στο forum.
Για τον Coleman Hawkins εγκρίνω και επαυξάνω !
Δυστυχώς δεν έχω το συγγραφικό ταλέντο του κου Λυμπερόπουλου για να σας μεταφέρω τις εντυπώσεις που δημιουργεί το άκουσμα αυτού του άλμπουμ του Coleman Hawkins:

The Hawk flies high - Riverside 1957

Λεπτομέριες για το άλμπουμ εδώ : http://www.allaboutjazz.com/php/article.php?id=15618

 

[AS Mocca]

Εγώ παλαιότερα άκουγα Kenny G.
Δεν ξέρω βγάζει ακόμα CDs;

 

[christos]

Blues?
Γιατι blues κι οχι jazz o Coleman Hawkins ?

 

[christos]

http://www.avclub.gr/forum/showpost.php?p=968367&postcount=676
:afro::afro:

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Blues?
Γιατι blues κι οχι jazz o Coleman Hawkins ?

Οι ταμπέλες και οι εττικέτες ευτυχώς σημαίνουν όλο και λιγότερα πράγματα στους καιρούς που διανύουμε.
Ξέρω ανθρώπους που, με τον όρο 'jazz' εννοούν μόνο το dixieland και τη Νέα Ορλεάνη.
Αν η jazz έχει ένα (1) κοινό χαρακτηριστικό γνώρισμα αυτό είναι ακριβώς η πολυμορφικότητά της, η τάση της να αντλεί από παντού και να διερευνά τα πάντα.
Φυσικά και τα blues είναι ένας απο τους ακρογωνιαίους λίθους της.
Αλλά, από τότε, έχουν περάσει πάρα πολλά χρόνια.
Ο όρος jazz είναι ανοιχτός σε άπειρες ερμηνείες.
Στην Αμερική, για παράδειγμα, αυτοί που ασχολούνται με το ιδίωμα, θεωρούν περίπου υποχρέωσή τους τις αναφορές στους προπάτορες του είδους και συχνά χρησιμοποιούν σαν αφετηρία αυτά που έγιναν πριν απ αυτούς.
Στην Ευρώπη τα πράγματα είναι διαφορετικά: έχεις την εντύπωση ότι οι Ευρωπαίοι έχουν πολύ πιο έντονες τις επιρροές της Σοβαρής μουσικής και δεν τους ενδιαφέρει να αποτίουν φόρο τιμής σε κανέναν.
Αυτό που δείχνει να τους ενδιαφέρει είναι, κύρια, ο διαρκής προσδιορισμός της μουσικής ταυτότητας του Σήμερα - μιάς ταυτότητας που, ευτυχώς, δείχνει να είναι υπό συνεχή διαμόρφωση.

 

[christos]

παρ ολο που οι ταμπελες αυτου του τυπου νομιζω οτι βολευουν κυριως για να να προσδιοριζουμε πιο ευκολα τα ακουσματα ,συμφωνω οτι δεν πρεπει να μας καθοριζουν.


παραυτα ωραια παρουσιαση !

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Re: Απάντηση: Saxy and Blue

ωραια παρουσιαση !

thanks :smile:

 

[Γιώργος Κουν.]

Απάντηση: Re: Saxy and Blue

το άλμπουμ ‛Atomic Basie’, ...

Πολυκοσμία ακούω, τον ίδιο πουθενά! (δείγματα) perator:
Για τον Lockjaw λέω

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Re: Απάντηση: Re: Saxy and Blue

Πολυκοσμία ακούω, τον ίδιο πουθενά! (δείγματα) perator:
Για τον Lockjaw λέω

Δεν θα τον ακούσεις στα δείγματα: το 'Atomic Mr. Basie' είναι Big Band jazz στις πολύ καλές της. Από τους τελευταίους μεγάλους ορχηστρικούς δίσκους, λίγο πριν έρθουν τα πάνω κάτω με τον Coltrane και το New Thing.
Eχεις δεί το "New York, New York" του Scorcese ε; Τα κομμάτια αρχίζουν συμβατικά, με τη μπάντα στα high της, τους μουσικούς πειθαρχειμένους και συντονισμένους να παίρνουν σειρά ένας ένας για να σολάρουν -μοιάζουν φρεσκοπλυμένοι, καλοντυμένοι και με περιποιημένα νύχια και το όλο ακρόαμα να σου φέρει στο νού μπάντα χορού σε κυριλέ ξενοδοχείο. Μόνο που δεν σου κάθεται ακριβώς...: οι ενορχηστρώσεις είναι λίγο παραπάνω πειραγμένες, 'τσιμπάς' ένα μικρό σούσουρο, κάτι που δεν μπορείς να προσδιορίσεις επακριβώς και που μάλλον χαλάει τη σούπα σ αυτό το γραβατωμένο και παπιγιονάτο τραλαλά...Και πάνω εκεί, προσέχεις τον σολίστα στο τενόρο. :worshippy:

Απαξ και κολλήσεις, κόλλησες για τα καλά...

 

[Γιώργος Κουν.]

Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Saxy and Blue

είναι Big Band jazz

Το ξέρω,
απο Basie έχω αυτόν

 

[Δημήτρης Ν.]

Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Saxy and Blue

Το ξέρω,
απο Basie έχω αυτόν

κι εγώ

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Saxy and Blue

απο Basie έχω αυτόν

sorry but...wrong Basie! :grandpa:
νταβατζιλίκι από την εταιρία.
να πουλήσουμε όσο τα κουλούρια είναι ζεστά :icon15:

A disgrace. He was laughing all the way to his bank, I'm sure αλλά...δεν είναι αυτή η 'γλώσσα' του Βasie.

 

[supersonic]

μα το κουλούρι ζεστό πουλιέται.
ωμό δεν το θέλει κανείς και κρύο ...δε λέει....

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

μα το κουλούρι ζεστό πουλιέται.
ωμό δεν το θέλει κανείς και κρύο ...δε λέει....

Eμ βέβαια. Ξέρουν Αυτοί. Τι τους πέρασες, για στραβόγαλα;

 

[Δημήτρης Ν.]

Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Saxy and Blue

sorry but...wrong Basie! :grandpa:
νταβατζιλίκι από την εταιρία.
να πουλήσουμε όσο τα κουλούρια είναι ζεστά :icon15:

A disgrace. He was laughing all the way to his bank, I'm sure αλλά...δεν είναι αυτή η 'γλώσσα' του Βasie.

συμφωνούμε .Απλώς εγώ χάρηκα που έχω τον ίδιο δίσκο με τον Γιώργη μας . Ούτως ή άλλως δεν τον ακούω. Ποιός θα ήθελε να ακούσει τζαζ διασκευές από Μπητλς ;