Βιέννη, Μusikvereinsaal, 1997:
Ο Claudio Abaddo, ένας από τους πιο πολύπλευρους διευθυντές ορχήστρας της δύσης του 20ου αιώνα, παρουσιάζει με το "greatest musical instrument in the world", όπως πολύ εύστοχα έχει ειπωθεί, την Φιλαρμονική ορχήστρα του Βερολίνου, τη χορωδία της Σουηδικής Ραδιοφωνίας, και δύο από τους πλέον διακεκριμένους σολίστ της εποχής μας, την Barbara Bonney και τον Βryn Terfel ένα από τα συγκλονιστικότερα έργα της μουσικής φιλολογίας: Το γερμανικό ρέκβιεμ (σε ακριβή μετάφραση: "Ένα γερμανικό ρέκβιεμ").
Για το έργο έχει γραφτεί μια πληρέστατη παρουσίαση, που καλό θα είναι να διαβάσουν τόσο οι "πρωτάρηδες" σ'αυτό, όσο και οι παλιότεροι.
Η συγκεκριμένη συναυλία είναι μια απ'αυτές τις μαγικές στιγμές που συμβαίνουν λίγες φορές μέσα σε έναν αιώνα... όπου όλα εναρμονίζονται, και η παρτιτούρα ζωντανεύει μπροστά στο άφωνο ακροατήριο.
Η ορχήστρα απογειώνει το έργο, ηχητικά και οπτικά, λεπτομερέστατο φραζάρισμα παντού, απόλυτος συντονισμός, τόσο τονικά όσο και από άποψη δυναμικών, ακόμα και κάνοντας mute τον ήχο, αντιλαμβάνεσαι μια ολόκληρη συμφωνική ορχήστρα με τον ίδιο παλμό, μουσικούς που ο καθένας έχει ξεπεράσει οποιοδήποτε θέμα τεχνικών δυσκολιών και συμμετέχει ψυχικά και σωματικά σε μια ιδιότυπη τελετή.
O Terfel καλύπτει μοναδικά το κενό που άφησε πίσω του ο Dieskau, ερμηνεύει δυναμικά και ευαίσθητα το έργο, που μην ξεχνάμε ότι έχει μια ιδιαίτερα απαιτητική γραμμή για τον βαρύτονο.
Η Βοnney δίνει μια διακριτική ερμηνεία σε ένα από τα πιο εσωτερικά κομμάτια για soprano...
Ο Αbbado τέλος, δίνει μια από τις ερμηνείες της ζωής του. Οποιοδήοποτε κρυμμένο μελωδικό σχήμα αναδύεται την απολύτως κατάλληλη στιγμή, το περίφημο crescendo του 2oυ μέρους είναι συγκλονιστικότερο από ποτέ, το a capella της χορωδίας στο πρώτο μέρος, η μεγαλειώδης φούγκα... και άλλες μεγάλες στιγμές σε όλη τη διάρκεια του έργου... ο Abbado σε κάνει να παρακολουθείς αποσβολωμένος... χάνοντας την αίσθηση του χρόνου.
Απίστευτη στιγμή το τέλος της συναυλίας.... όπου το κοινό παρακολουθεί άφωνο για πάνω από 30 δευτερόλεπτα μετά το σβήσιμο του ήχου πριν χειροκροτήσει...
Ένα μικρό δείγμα της μεγάλης αυτής συναυλίας: Denn alles Fleisch, es ist wie Grass:
http://www.youtube.com/watch?v=Kil29XlkI78&feature=related
Ηχητικά και οπτικά? Ποιος ενδιαφέρεται.......
Ο Claudio Abaddo, ένας από τους πιο πολύπλευρους διευθυντές ορχήστρας της δύσης του 20ου αιώνα, παρουσιάζει με το "greatest musical instrument in the world", όπως πολύ εύστοχα έχει ειπωθεί, την Φιλαρμονική ορχήστρα του Βερολίνου, τη χορωδία της Σουηδικής Ραδιοφωνίας, και δύο από τους πλέον διακεκριμένους σολίστ της εποχής μας, την Barbara Bonney και τον Βryn Terfel ένα από τα συγκλονιστικότερα έργα της μουσικής φιλολογίας: Το γερμανικό ρέκβιεμ (σε ακριβή μετάφραση: "Ένα γερμανικό ρέκβιεμ").
Για το έργο έχει γραφτεί μια πληρέστατη παρουσίαση, που καλό θα είναι να διαβάσουν τόσο οι "πρωτάρηδες" σ'αυτό, όσο και οι παλιότεροι.
Η συγκεκριμένη συναυλία είναι μια απ'αυτές τις μαγικές στιγμές που συμβαίνουν λίγες φορές μέσα σε έναν αιώνα... όπου όλα εναρμονίζονται, και η παρτιτούρα ζωντανεύει μπροστά στο άφωνο ακροατήριο.
Η ορχήστρα απογειώνει το έργο, ηχητικά και οπτικά, λεπτομερέστατο φραζάρισμα παντού, απόλυτος συντονισμός, τόσο τονικά όσο και από άποψη δυναμικών, ακόμα και κάνοντας mute τον ήχο, αντιλαμβάνεσαι μια ολόκληρη συμφωνική ορχήστρα με τον ίδιο παλμό, μουσικούς που ο καθένας έχει ξεπεράσει οποιοδήποτε θέμα τεχνικών δυσκολιών και συμμετέχει ψυχικά και σωματικά σε μια ιδιότυπη τελετή.
O Terfel καλύπτει μοναδικά το κενό που άφησε πίσω του ο Dieskau, ερμηνεύει δυναμικά και ευαίσθητα το έργο, που μην ξεχνάμε ότι έχει μια ιδιαίτερα απαιτητική γραμμή για τον βαρύτονο.
Η Βοnney δίνει μια διακριτική ερμηνεία σε ένα από τα πιο εσωτερικά κομμάτια για soprano...
Ο Αbbado τέλος, δίνει μια από τις ερμηνείες της ζωής του. Οποιοδήοποτε κρυμμένο μελωδικό σχήμα αναδύεται την απολύτως κατάλληλη στιγμή, το περίφημο crescendo του 2oυ μέρους είναι συγκλονιστικότερο από ποτέ, το a capella της χορωδίας στο πρώτο μέρος, η μεγαλειώδης φούγκα... και άλλες μεγάλες στιγμές σε όλη τη διάρκεια του έργου... ο Abbado σε κάνει να παρακολουθείς αποσβολωμένος... χάνοντας την αίσθηση του χρόνου.
Απίστευτη στιγμή το τέλος της συναυλίας.... όπου το κοινό παρακολουθεί άφωνο για πάνω από 30 δευτερόλεπτα μετά το σβήσιμο του ήχου πριν χειροκροτήσει...
Ένα μικρό δείγμα της μεγάλης αυτής συναυλίας: Denn alles Fleisch, es ist wie Grass:
http://www.youtube.com/watch?v=Kil29XlkI78&feature=related
Ηχητικά και οπτικά? Ποιος ενδιαφέρεται.......
Last edited:
olby;