O ίδιος έλεγε ότι τόν είχε απογοητεύσει σάν έργο..
Παρά ταύτα τό είχε ερμηνεύσει ως σολίστ στό πιάνο αρκετές φορές.
Τό πρωτοπαρουσίασε στίς 10 Μαϊου τού 1957(51 ετών) γιά τά 19α γενέθλια τού γιού του Μaxim.
Εργο φωτεινό και χαρούμενο,άν καί τό πρώτο του μέρος ,μάλλον σάν μιά συσσωρευμένη απελευθέρωση έντασης μοιάζει.
Η διάρκειά του μόλις 20 λεπτά ..
Το φαγκότο δίνει τόν τόνο στό αρχικό Allegro καί αμέσως τό πιάνο πιάνει δουλειά σέ έναν φρενήρη ρυθμό όπου σχεδόν σφυροκοπούνται τά πλήκτρα του..
Πέραν τών άλλων τό όλο μέρος παραπέμπει ''πειρακτικά'' καί στό τρίτο τού Rach,μέ τό πιανιστικό μέρος νά ερμηνεύεται σέ τριπλάσια ταχύτητα.
Κάποιοι αναλυτές βρίσκουν ομοιότητες και μέ τό λαϊκό Βρεττανικό τραγούδι Drunken Sailor...
Ο Shostakovich φαίνεται ότι γιορτάζει στά 1957 πέραν τών γενεθλίων τού γιού του καί τήν δική του απελευθέρωση ,στό συγκεκριμένο έργο, άν τό συνδυάσουμε μέ τόν θάνατο τού Στάλιν στά 1956 εξ'ού και ο εορταστικός ρυθμός πέραν τών άλλων θυμίζει και κραυγή ανακούφισης..
Τό δεύτερο μέρος του (andante)είναι μιά εξαίσια μουσική σελίδα λυρισμού καί μετά τήν εισαγωγή τών εγχόρδων τό πιανιστικό θέμα εκπέμπει νότες εκστατικής συγκίνησης καί τρυφεράδας...
Είναι από τίς σπάνιες φορές πού ο συνθέτης ''αφήνεται'' τόσο πολύ σέ συναισθηματικό επίπεδο και τό μέρος, παρά τήν πεντάλεπτη διάρκειά του, είναι μεστό θεμάτων και παραλλαγών καί μουσικά είναι πολύ λιγότερο απλό απ''όσο φαίνεται.
Χωρίς διακοπή μπαίνουμε στό τρίτο μέρος(Αllegro),πού ξεκινά σάν μιά πόλκα τού πανηγυριού ενώ τά έγχορδα παίζουν pizzicato σέ στύλ μπαλαλάϊκας.
Εικόνες πού θυμίζουν ακροβάτες και φωτιές πού πετάγονται από στόματα κλόουν τού τσίρκου πούχει κατασκηνώσει δίπλα σέ μιά μεγάλη γιορτή.
Τύμπανα καί έγχορδα μιμούνται καλπασμό αλόγων και τά φλάουτα μέ τά piccolo οδηγούν ακόμα πιό εμφατικά στήν φωτεινότητα τού finale..
Προσωπικά όταν ακούω τό τρίτο μέρος τού έργου πάντα έχω τήν αίσθηση ότι κάπου στό βάθος ακούγονται γκάϊντες από τήν Θράκη πού φτάνουν ως την Μαύρη Θάλασσα.Ισως νά φταίει ο ρυθμός,ίσως τό ότι οι μουσικοί δρόμοι συναντιώνται σέ ταλαντούχα υποσυνείδητα..
Αγαπημένη μου εκτέλεση πού δέν τήν αλλάζω, αυτή τού 1958 ,πού ηχογραφήθηκε στό Παρίσι μέ τήν Orchestre National de la Radiodiffusion Francaise υπό τήν διεύθυνση τού Andre Cluytens(τό τρίτο τού Rach τού ιδίου μέ Gilels είναι ένα απο τά σημαντικότερα τής δισκογραφίας)και πιανίστα τόν ίδιον τόν Συνθέτη καί μάλιστα σέ πολύ καλή ηχητική επεξεργασία.
Eναλλακτικά ενδιαφέρουσα εκτέλεση είναι αυτή μέ τον Marc-Andre Hamelin καί τήν BBC Scottish Chamber Orchestra υπό τήν διεύθυνση τού Andrew Litton..
Παρά ταύτα τό είχε ερμηνεύσει ως σολίστ στό πιάνο αρκετές φορές.
Τό πρωτοπαρουσίασε στίς 10 Μαϊου τού 1957(51 ετών) γιά τά 19α γενέθλια τού γιού του Μaxim.
Εργο φωτεινό και χαρούμενο,άν καί τό πρώτο του μέρος ,μάλλον σάν μιά συσσωρευμένη απελευθέρωση έντασης μοιάζει.
Η διάρκειά του μόλις 20 λεπτά ..
Το φαγκότο δίνει τόν τόνο στό αρχικό Allegro καί αμέσως τό πιάνο πιάνει δουλειά σέ έναν φρενήρη ρυθμό όπου σχεδόν σφυροκοπούνται τά πλήκτρα του..
Πέραν τών άλλων τό όλο μέρος παραπέμπει ''πειρακτικά'' καί στό τρίτο τού Rach,μέ τό πιανιστικό μέρος νά ερμηνεύεται σέ τριπλάσια ταχύτητα.
Κάποιοι αναλυτές βρίσκουν ομοιότητες και μέ τό λαϊκό Βρεττανικό τραγούδι Drunken Sailor...
Ο Shostakovich φαίνεται ότι γιορτάζει στά 1957 πέραν τών γενεθλίων τού γιού του καί τήν δική του απελευθέρωση ,στό συγκεκριμένο έργο, άν τό συνδυάσουμε μέ τόν θάνατο τού Στάλιν στά 1956 εξ'ού και ο εορταστικός ρυθμός πέραν τών άλλων θυμίζει και κραυγή ανακούφισης..
Τό δεύτερο μέρος του (andante)είναι μιά εξαίσια μουσική σελίδα λυρισμού καί μετά τήν εισαγωγή τών εγχόρδων τό πιανιστικό θέμα εκπέμπει νότες εκστατικής συγκίνησης καί τρυφεράδας...
Είναι από τίς σπάνιες φορές πού ο συνθέτης ''αφήνεται'' τόσο πολύ σέ συναισθηματικό επίπεδο και τό μέρος, παρά τήν πεντάλεπτη διάρκειά του, είναι μεστό θεμάτων και παραλλαγών καί μουσικά είναι πολύ λιγότερο απλό απ''όσο φαίνεται.
Χωρίς διακοπή μπαίνουμε στό τρίτο μέρος(Αllegro),πού ξεκινά σάν μιά πόλκα τού πανηγυριού ενώ τά έγχορδα παίζουν pizzicato σέ στύλ μπαλαλάϊκας.
Εικόνες πού θυμίζουν ακροβάτες και φωτιές πού πετάγονται από στόματα κλόουν τού τσίρκου πούχει κατασκηνώσει δίπλα σέ μιά μεγάλη γιορτή.
Τύμπανα καί έγχορδα μιμούνται καλπασμό αλόγων και τά φλάουτα μέ τά piccolo οδηγούν ακόμα πιό εμφατικά στήν φωτεινότητα τού finale..
Προσωπικά όταν ακούω τό τρίτο μέρος τού έργου πάντα έχω τήν αίσθηση ότι κάπου στό βάθος ακούγονται γκάϊντες από τήν Θράκη πού φτάνουν ως την Μαύρη Θάλασσα.Ισως νά φταίει ο ρυθμός,ίσως τό ότι οι μουσικοί δρόμοι συναντιώνται σέ ταλαντούχα υποσυνείδητα..
Αγαπημένη μου εκτέλεση πού δέν τήν αλλάζω, αυτή τού 1958 ,πού ηχογραφήθηκε στό Παρίσι μέ τήν Orchestre National de la Radiodiffusion Francaise υπό τήν διεύθυνση τού Andre Cluytens(τό τρίτο τού Rach τού ιδίου μέ Gilels είναι ένα απο τά σημαντικότερα τής δισκογραφίας)και πιανίστα τόν ίδιον τόν Συνθέτη καί μάλιστα σέ πολύ καλή ηχητική επεξεργασία.
Eναλλακτικά ενδιαφέρουσα εκτέλεση είναι αυτή μέ τον Marc-Andre Hamelin καί τήν BBC Scottish Chamber Orchestra υπό τήν διεύθυνση τού Andrew Litton..
