Aφορμή στο θέμα μου έδωσε η χθεσινή μου έξοδος σε γνωστή Αθηναϊκή Πίστα της περιοχής του Βοτανικού.
Σκυλάδικα" τραγούδια δεν είναι τα τσιφτετέλια, οι συρτορούμπες ή τα ζεϊμπέκικα.
"Σκυλάδικα" τραγούδια δεν είναι τα τραγούδια που παίζονται στα ΣΚΥΛΑΔΙΚΑ.
"Σκυλάδικα" τραγούδια δεν είναι τα τραγούδια που τραγουάνε οι ΣΚΥΛΑΔΕΣ.
"Σκυλάδικα" είναι τα τραγούδια με το φτηνό, κακομοίρικο στίχο του κιλού.
"Σκυλάδικα" τραγούδια είναι τα τραγούδια με τις φανταιζί φτηνο-ενορχηστρώσεις.
"Σκυλάδικα" τραγούδια είναι τα τραγούδια με τις γελοίες υπερβολικές ερμηνίες.
"Σκυλάδικα" τραγούδια είναι τα τραγούδια χωρίς μουσική ή άλλη έμπνευση, με προβλέψιμες μελωδίες, ρυθμικά σχήματα και ακόρντα.
"Σκυλάδικα" τραγούδια είναι τα τραγούδια χωρίς αισθητική ή μάλλον με την αισθητική του: "Βάλ'τα όλα μέσα από την αρχή μέχρι το τέλος, για να γίνει δυνατό και να τους τα πάρουμε"
Τα σκυλάδικα είναι ένα είδος τραγουδιού πολύ διαδεδομένο -ως γνωστόν- στην Ελλάδα και τους απανταχού Έλληνες (και όχι μόνον). Ακουμπά την ψυχή πολλών, τους κάνει να κλαίνε, να χτυπιούνται, να χορεύουν… Είναι η συντροφιά τους στα μεθύσια, στις αναπολήσεις, στα ξεφαντώματα και ΚΥΡΙΩΣ… στις ανεκπλήρωτες καψούρες.
Τα σκυλάδικα είναι ως επί το πλείστον καψουροτράγουδα και απευθύνονται σε καψούρηδες. Να μου πείτε, όλη η Ελλάδα είναι καψούρα; Ε, ή είναι ή ήταν ή ελπίζει να γίνει…
Βαλκάνια, Εγγύς Ανατολή και πέριξ: ο τόπος της αιώνιας καψούρας και των αμανεδοτσιφτέτελων…
Θα μου πείτε «Ε και; Τι έγινε;» Τίποτα δεν έγινε. Απλώς τα σκυλάδικα είναι μάλλον κατώτερο είδος μουσικής και είναι κρίμα να αναλώνονται σ’ αυτά άνθρωποι μορφωμένοι, καλλιεργημένοι, ευαίσθητοι. Και μην βιαστείτε να μου πείτε, πως δεν είναι έτσι. Γιατί έτσι είναι. Στην Ελλάδα οι περισσότεροι ακούνε από καιρού εις καιρόν σκυλάδικα.
Κι εγώ, που τώρα τα κατηγορώ, τα έχω ακούσει κατά κόρον. Ειδικά τα μινόρε, τα θλιμμένα… Αλλά και πολλά ματζόρε, τα έχω χορέψει –άλλες φορές λόγω καψούρας, έχω υπάρξει κι εγώ πολλάκις καψούρα… όχι, θα ξέφευγα…πολλές φορές υποχρεωτικά, είναι κι αυτοί οι γάμοι…
Γιατί υποβιβάζουμε όλα μας τα συναισθήματα σε πέντε νότες;
Σε τετριμμένους στίχους;
Γιατί κάνουμε τον έρωτα καψούρα;
Τα βιώματα μας πατημένα γαρύφαλλα;
Την ψυχή μας σκοτεινό, ντουμανιασμένο καταγώγι;
Ορισμένες βέβαια φορές είναι ζήτημα συνειδητής επιλογής πιστεύω. Θες να ξεδώσεις κάπου την καψούρα σου και κάνεις ό,τι κάνουν κι οι άλλοι. Σου προσφέρεται έτοιμο πακετάκι.
Σιγά μην κάθεσαι τώρα να φτιάχνεις μόνος σου το σκηνικό.
Ποια η διαφορά με την μεγάλη πίστα, όλα λειτουργούν με συγκεκριμένο κώδικα.
Καλύτερο όνομα στην μαρκίζα άρα περισσότερα έξοδα για τον δεις, Περισσότερος φωτισμός.
Καλύτερος εξαερισμός.
Πιο δυνατή μουσική, τόσο δυνατή που ορισμένες φορές είτε δεν καταλαβαίνεις τι λένε ή εάν πάς στην τουαλέτα και επιστρέψεις νομίζεις ότι έχεις στην καλύτερη περίπτωση έχεις πυροβοληθεί, πολύ κουρασμένο Το βαρύ όνομα όταν βγαίνει στις δύο παρά είκοσι ωστόσο όμως ευτυχώς δικαιώνει ( δεν έβρισκα άλλη λέξη ) την «καλλιτεχνική του οντότητα μέσα σε ένα δήθεν Ελληνικό star system », το οποίο επιβάλλει ορισμένους άτυπους κώδικες ως προς το θέμα των αμοιβών και στην εν γένει πορεία του με την πάροδο των ετών.
Η ανερχόμενη νεαρά που βγαίνει μετά την σκαρταδούρα, περισσότερο θέτει τις βάσεις για μια πολύ καλύτερη πορεία στο εξωτερικό παρά την ενδιαφέρει και πολύ το πρόγραμμα που ευτυχώς ολοκληρώνεται λίγο πριν 4:00.
Τα κοριτσάκια που βγαίνουν στις αρχές είναι αυτό που λέει ο πολύ κόσμος για να ξεκινήσουμε το φαγητό, διότι πώς να παρακολουθήσεις το πιπίνι που «άδει »,( και στις περισσότερες φορές έχουν από φωνή κορμάρα και από……..) στην μέση της πίστας όταν έχεις τσακώσει τον κατεψυγμένο τάκο της κακοψημένης χοιρινής που στην κυριολεξία σου πετάνε στο πρόσωπο ένεκα «περίοδος εορτών και θα πρέπει να βγάλουμε οι άνθρωποι το κατιτίς τους ».
Εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι είχε χαθεί το άρωμα στα γαρύφαλλα.
Η τελική εικόνα που μου αφήνει η χθεσινή έξοδος είναι μια πίκρα ότι πάλι κάποιοι είναι περισσότερο έξυπνοι από εμένα, ή εάν θέλω να γίνω λίγο πιο εγωιστής ότι άφησα κάποιος να κάνουν κουμάντο στην τσέπη μου ( ότι πάρετε όμως είναι το ίδιο στο τέλος ). Για να μην μιλήσω για διασκέδαση όταν έχεις φάει την κίνηση της αρκούδας για να πάς, όταν σου έχουν πιάσει το κ@λο οι παρκαδόροι, όταν….. όταν…….
Προτιμώ τα σκυλάδικα, από την καλύτερη πίστα με το μεγαλύτερο όνομα, διότι στην πίστα πάς για σε δουν ή για να λες ότι πήγες στο τάδε μαγαζί, στο σκυλάδικο πας όμως επειδή γουστάρεις.
Φεύγοντας από την νυχτερινό μαγαζί ένα τραγούδι μου είχε καρφωθεί το …σ’ έχω κάνει Θεό…της Κατερίνας. Αυτό από μόνο ίσως να μου λέει πολλά.
Σκυλάδικα" τραγούδια δεν είναι τα τσιφτετέλια, οι συρτορούμπες ή τα ζεϊμπέκικα.
"Σκυλάδικα" τραγούδια δεν είναι τα τραγούδια που παίζονται στα ΣΚΥΛΑΔΙΚΑ.
"Σκυλάδικα" τραγούδια δεν είναι τα τραγούδια που τραγουάνε οι ΣΚΥΛΑΔΕΣ.
"Σκυλάδικα" είναι τα τραγούδια με το φτηνό, κακομοίρικο στίχο του κιλού.
"Σκυλάδικα" τραγούδια είναι τα τραγούδια με τις φανταιζί φτηνο-ενορχηστρώσεις.
"Σκυλάδικα" τραγούδια είναι τα τραγούδια με τις γελοίες υπερβολικές ερμηνίες.
"Σκυλάδικα" τραγούδια είναι τα τραγούδια χωρίς μουσική ή άλλη έμπνευση, με προβλέψιμες μελωδίες, ρυθμικά σχήματα και ακόρντα.
"Σκυλάδικα" τραγούδια είναι τα τραγούδια χωρίς αισθητική ή μάλλον με την αισθητική του: "Βάλ'τα όλα μέσα από την αρχή μέχρι το τέλος, για να γίνει δυνατό και να τους τα πάρουμε"
Τα σκυλάδικα είναι ένα είδος τραγουδιού πολύ διαδεδομένο -ως γνωστόν- στην Ελλάδα και τους απανταχού Έλληνες (και όχι μόνον). Ακουμπά την ψυχή πολλών, τους κάνει να κλαίνε, να χτυπιούνται, να χορεύουν… Είναι η συντροφιά τους στα μεθύσια, στις αναπολήσεις, στα ξεφαντώματα και ΚΥΡΙΩΣ… στις ανεκπλήρωτες καψούρες.
Τα σκυλάδικα είναι ως επί το πλείστον καψουροτράγουδα και απευθύνονται σε καψούρηδες. Να μου πείτε, όλη η Ελλάδα είναι καψούρα; Ε, ή είναι ή ήταν ή ελπίζει να γίνει…
Βαλκάνια, Εγγύς Ανατολή και πέριξ: ο τόπος της αιώνιας καψούρας και των αμανεδοτσιφτέτελων…
Θα μου πείτε «Ε και; Τι έγινε;» Τίποτα δεν έγινε. Απλώς τα σκυλάδικα είναι μάλλον κατώτερο είδος μουσικής και είναι κρίμα να αναλώνονται σ’ αυτά άνθρωποι μορφωμένοι, καλλιεργημένοι, ευαίσθητοι. Και μην βιαστείτε να μου πείτε, πως δεν είναι έτσι. Γιατί έτσι είναι. Στην Ελλάδα οι περισσότεροι ακούνε από καιρού εις καιρόν σκυλάδικα.
Κι εγώ, που τώρα τα κατηγορώ, τα έχω ακούσει κατά κόρον. Ειδικά τα μινόρε, τα θλιμμένα… Αλλά και πολλά ματζόρε, τα έχω χορέψει –άλλες φορές λόγω καψούρας, έχω υπάρξει κι εγώ πολλάκις καψούρα… όχι, θα ξέφευγα…πολλές φορές υποχρεωτικά, είναι κι αυτοί οι γάμοι…
Γιατί υποβιβάζουμε όλα μας τα συναισθήματα σε πέντε νότες;
Σε τετριμμένους στίχους;
Γιατί κάνουμε τον έρωτα καψούρα;
Τα βιώματα μας πατημένα γαρύφαλλα;
Την ψυχή μας σκοτεινό, ντουμανιασμένο καταγώγι;
Ορισμένες βέβαια φορές είναι ζήτημα συνειδητής επιλογής πιστεύω. Θες να ξεδώσεις κάπου την καψούρα σου και κάνεις ό,τι κάνουν κι οι άλλοι. Σου προσφέρεται έτοιμο πακετάκι.
Σιγά μην κάθεσαι τώρα να φτιάχνεις μόνος σου το σκηνικό.
Ποια η διαφορά με την μεγάλη πίστα, όλα λειτουργούν με συγκεκριμένο κώδικα.
Καλύτερο όνομα στην μαρκίζα άρα περισσότερα έξοδα για τον δεις, Περισσότερος φωτισμός.
Καλύτερος εξαερισμός.
Πιο δυνατή μουσική, τόσο δυνατή που ορισμένες φορές είτε δεν καταλαβαίνεις τι λένε ή εάν πάς στην τουαλέτα και επιστρέψεις νομίζεις ότι έχεις στην καλύτερη περίπτωση έχεις πυροβοληθεί, πολύ κουρασμένο Το βαρύ όνομα όταν βγαίνει στις δύο παρά είκοσι ωστόσο όμως ευτυχώς δικαιώνει ( δεν έβρισκα άλλη λέξη ) την «καλλιτεχνική του οντότητα μέσα σε ένα δήθεν Ελληνικό star system », το οποίο επιβάλλει ορισμένους άτυπους κώδικες ως προς το θέμα των αμοιβών και στην εν γένει πορεία του με την πάροδο των ετών.
Η ανερχόμενη νεαρά που βγαίνει μετά την σκαρταδούρα, περισσότερο θέτει τις βάσεις για μια πολύ καλύτερη πορεία στο εξωτερικό παρά την ενδιαφέρει και πολύ το πρόγραμμα που ευτυχώς ολοκληρώνεται λίγο πριν 4:00.
Τα κοριτσάκια που βγαίνουν στις αρχές είναι αυτό που λέει ο πολύ κόσμος για να ξεκινήσουμε το φαγητό, διότι πώς να παρακολουθήσεις το πιπίνι που «άδει »,( και στις περισσότερες φορές έχουν από φωνή κορμάρα και από……..) στην μέση της πίστας όταν έχεις τσακώσει τον κατεψυγμένο τάκο της κακοψημένης χοιρινής που στην κυριολεξία σου πετάνε στο πρόσωπο ένεκα «περίοδος εορτών και θα πρέπει να βγάλουμε οι άνθρωποι το κατιτίς τους ».
Εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι είχε χαθεί το άρωμα στα γαρύφαλλα.
Η τελική εικόνα που μου αφήνει η χθεσινή έξοδος είναι μια πίκρα ότι πάλι κάποιοι είναι περισσότερο έξυπνοι από εμένα, ή εάν θέλω να γίνω λίγο πιο εγωιστής ότι άφησα κάποιος να κάνουν κουμάντο στην τσέπη μου ( ότι πάρετε όμως είναι το ίδιο στο τέλος ). Για να μην μιλήσω για διασκέδαση όταν έχεις φάει την κίνηση της αρκούδας για να πάς, όταν σου έχουν πιάσει το κ@λο οι παρκαδόροι, όταν….. όταν…….
Προτιμώ τα σκυλάδικα, από την καλύτερη πίστα με το μεγαλύτερο όνομα, διότι στην πίστα πάς για σε δουν ή για να λες ότι πήγες στο τάδε μαγαζί, στο σκυλάδικο πας όμως επειδή γουστάρεις.
Φεύγοντας από την νυχτερινό μαγαζί ένα τραγούδι μου είχε καρφωθεί το …σ’ έχω κάνει Θεό…της Κατερίνας. Αυτό από μόνο ίσως να μου λέει πολλά.
