Ειναι πολυ βαρια η κληρονομια του να διανεμεις την ταινια σου με 8 Οσκαρ στην πλατη.
Ακομα πιο βαρια ειναι τα υπολοιπα βραβεια που εχει αποκομισει ηδη η ταινια :
τεσσερεις χρυσες σφαιρες και επτα BAFTA.
Kαι ακομα πιο βαριες αναμενονται εξ'αιτιας ολων αυτων οι εισπραξεις απο μια ταινια που αν ειχε παιξει πριν απο τα βραβεια της αμφιβαλλω αν ειχε κοψει πανω απο καμμια 100000 με το ζορι εισητηρια κι αυτα ελεω Ντανι Μποιλ.
Ειδα την ταινια το βραδυ που ειδα και το Gran Torino. Mεγαλη ανοησια παντα το να βλεπεις 2 καλες ταινιες μαζι.
Δεν προλαβαινεις να αποφορτιστεις συναισθηματικα και πρεπει να αφομοιωθεις απο εναν καινουργιο δισδιαστατο κοσμο.
Στα δικα μου ματια δεν ηταν τιποτα το ιδιαιτερο η ταινια. Το περιβαλλον ,η κινηματογραφηση και η χρωματικη παλετα μου θυμισαν εντονα το βραζιλιανικο Cidade de Deus-Τα παιδια του Θεου με πιο σφιχτο μονταζ ισως και την γυαλισμενη μεσα απο την μουντζουρα της ινδικης ζωης στην πολη οπτικης του Ντανι Μποιλ.
Δεν μπορω να πω οτι ηταν κακη αλλα....
σε καμμια περιπτωση δεν αξιζε τετοιο ντορο και στα ματια μου φανταζει σαν οικονομικο ανοιγμα της μεγαλυτερης σε μεγεθος Αμερικανικης κινηματογραφικης βιομηχανιας στην μεγαλυτερη σε ευρος Ινδικης.