Αγοράσα τελικώς τον Pioneer A-A6 MK2 στα 200 μεταχειρισμένο, μα σε πρακτικά κατάσταση καινούργιου (δεν έχει ουτε καν σκόνη, αποτελεί αγορά του φετινού Φλεβάρη). Τον άκουσα με τα δικά μου ηχεία αλλά στον χώρο του πωλητή, ωστόσο το αποτέλεσμα ήταν σαφέστατο από την αρχή. Αν και στον δικό μου χώρο υπάρχει αισθητή διαφορά (ο ένας χώρος ήταν 8τμ και με κακή ακουστική, ο δικός μου ~35τμ), αυτή δεν αλλάζει τη γενική ταυτότητα του ήχου αλλά κάποιες παραμέτρους του. Έχω ακούσει λίγη μουσική μέχρι στιγμής, αλλά κάποια πράγματα είναι άμεσα ορατά.
Ο συγκεκριμένος ενισχυτής είναι ξεκάθαρα "μουσικός". "Ψοφάει" για ακουστικά όργανα και για μικρές προς μέτριες ορχήστρες. Αυτό προφανώς δεν σημαίνει ότι πχ την ηλεκτρονική μουσική την θάβει, αλλά αντιθέτως ότι μουσικές με χάλκινα πνευστά, ακουστικά έγχορδα κλπ τις ανεβάζει σε εντελώς άλλο επίπεδο! Θα έλεγα ότι απευθύνεται περισσότερο σε ηχητικούς πιουρίστες, παρά πχ σε φαντικούς της ηλεκτρονικής ή σε χεβυμεταλάδες (αυτός ήταν κι ο λόγος που τον έδωσε ο προηγούμενος ιδιοκτήτης του, καθώς ήθελε να προσθέσει subwoofer).
Έχω ακούσει μέχρι στιγμής 3-4 jazz albums και, ακόμα και κομμάτια που με κουράζανε με τα πολύ αριστοτεχνικά σόλο στα πνευστά, με τον pioneer δεν με ενόχλησαν καθόλου. Ταυτόχρονα, οι ιδιαίτερα συναισθηματικές εκτελέσεις πραγματικά απογειώνονται! Στο
Blue in green του Davis, για παράδειγμα, μου σηκώθηκε κυριολεκτικά η τρίχα. Ξεχωρίζεις τις αναπνοές, την ένταση στο φύσημα, μέχρι και την ένταση των δαχτυλισμών πάνω στα κλειδιά των σαξοφώνων, κι όλα αυτά σε μέτριες εντάσεις! Ενώ και στο
Mother των Pink Floyd, ο τόνος της φωνής του Waters στην πρώτη στροφή και στην κατακλείδα φράση με έκανε σχεδόν να κλάψω...
Γενικότερα η ακρόαση του
Kind of blue υπήρξε μια νέα, μικρή αποκάλυψη! Αυτό στο οποίο έδωσε ρέστα ο ενισχυτής είναι στην αίσθηση του χώρου: είναι τόσο ξεκάθαρες οι θέσεις των οργάνων που κοίταζα το ηχείο και νόμιζα ότι έβλεπα σαξόφωνο, ενώ έψαχνα να δω τρομπέτα πάνω από τον ενισχυτή. Ο συγκεκριμένος δίσκος χαρακτηρίζεται έτσι κι αλλιώς από αυτή την
αίσθηση τριών διαστάσεων, γενικότερα ωστόσο ότι κι αν άκουσα πήρα την ίδια αίσθηση. Στο
The Wall αντίστοιχα ένιωθα σα να βλέπω στην πραγματικότητα τα drums του Nick Mason μπροστά μου, αφού κάθε χτύπημα είχε μια διακριτή θέση στον χώρο.
Ακόμη και σε ελάχιστες εντάσεις, η καθαρότητά του είναι χαρακτηριστική. Άκουγα χτες το βράδυ
Χατζηδάκι διασκευασμένο για δυο κιθάρες σε ελάχιστη ένταση, καθώς κοιμόταν ο μικρός. Ακόμη και σε αυτή την ένταση, ο ήχος των κιθάρων ήταν απόλυτα φυσικός, καθαρός και διακριτός στον χώρο.
Τι δεν έχει το αποτέλεσμα; Δεν έχει αυτό που λένε "punchy bass", δηλαδή μπάσο που να σε βαράει στο στήθος. Αν και προσωπικά δεν το προτιμώ, σε μερικές περιπτώσεις θα ήθελα ίσως λίιιιγο μεγαλύτερη παρουσία του μπάσου (σημειωτέον πως ακούω συνήθως σε direct). Τα πράγματα βέβαια βελτιώνονται αισθητά ανεβάζοντας ένταση, όπου η παρουσία του μπάσου τονίζεται ενώ ξετυλίγεται ακόμη περισσότερο η σκηνή μπροστά σου (από πλευράς μπάσου παρόμοιο αποτέλεσμα πετυχαίνει και η ψηφιακή του ρύθμιση, ανεβάζοντας πχ 2-4 db το μπάσο, ωστόσο γενικά προτιμώ να ακούω direct γιατί με τον ισοσταθμιστή -κι ανάλογα με το έργο- αλλάζει η μουσικότητα και η σκηνή του συνόλου). Πάντως το σύνολο (Pioneer + Tannoy) δημιουργεί έναν ιδιαίτερα μουσικό χαρακτήρα, ισοροπημένο και γλυκό. Δεν με ενόχλησε τίποτα από αυτά που άκουσα, ενώ ταυτόχρονα δεν νιώθω να λείπει και κάτι.
Για κάποιον που ακούει αλλά και παίζει μουσική εδώ και 20 χρόνια, είναι πολύ συγκινητική η αίσθηση να ακούει τόσο σωστό ήχο για πρώτη φορά.
Μερικές ακόμη παρατηρήσεις:
- Ο αρχικός μου προϋπολογισμός δεν ξεπεράστηκε και "περίσσεψαν" και 20
- Καθώς στο σύστημα του πωλητή ακούγαμε από ένα αξιοπρεπές cd player (δεν θυμάμαι ακριβώς ποιο) ενώ στο σπίτι έχω (προς το παρόν) ένα dvd player Philips 7ετίας, ένιωσα ξεκάθαρα την διαφορά στον ήχο ενός σωστού cd player κι ενός της οκάς. Το αποτέλεσμα ηχητικά είναι αξιοπρεπέστατο, αλλά έχοντας ακούσει νωρίτερα τα ίδια πράγματα με καλύτερο cd player, ένιωθα ξεκάθαρα πως "κάτι λείπει". Επόμενος στόχος λοιπόν η εύρεση αξιορεπούς cd.
- Όλα τα παραπάνω ενώ έχω ξεκάθαρα λάθος τοποθετημένα ηχεία:
Kατ' απαίτηση της συζύγου τα ηχεία τραβήχτηκαν στις άκρες του επίπλου (~3μ απόσταση μεταξύ τους) ενώ το ένα είναι χαμηλότερα από το άλλο! Την υψομετρική διαφορά μάλλον θα την διορθώσω με κάποια βασούλα ή μια στοίβα βιβλία στο χαμηλότερο, αλλά η μεταξύ τους απόσταση μάλλον θα παραμείνει. Ο ήχος ωστόσο παραμένει πεντακάθαρος, με μοναδικές μεταβλητές (ανάλλογα με τη θέση ακρόασης) την παρουσία του μπάσου και την καθαρότητα της σκηνής.
Σε κάθε περίπτωση σας ευχαριστώ ειλικρινά για τις απαντήσεις και τις προτάσεις σας, είτε εδώ είτε στο inbox μου. Υπήρξε μια πολύ εποικδομητική εμπειρία για μένα και, μουσικά, πρόκειται για αλλαγή "παραδείγματος".
Υπάρχει τώρα κάποια πρόταση για μεταχειρισμένο cd player? Αν είχα χρήματα θα έπαιρνα μάλλον το
Marantz cd 6005, αλλά δεν το βλέπω πιθανό στο προσεχές μέλλον να δώσω 300 + για cd player. Κάτι σε μεταχειρισμένο μέταξύ 50 - 100 αξίζει άραγε;