- 17 June 2006
- 49,356
Pat Martino - Strings - Prestige(1967)
Για τον Πατ Μαρτίνο έχω ξαναγράψει.
Αποτελεί μιά από τις σταθερές αξίες μου στην κιθάρα γιά διάφορους λόγους.
Κύρια γιατί είναι μοναχικός μαχητής. Πάντα ήταν μόνος του, από τη στιγμή που θέλησε να κάνει καρριέρα.
Μόνος του επειδή έμεινε στην αυστηρή jazz πλευρά και δεν υπέκυψε σε καμμιά σειρήνα εμπορικότητας.
Μόνος ακόμα και στο ανεύρυσμα που τον βρήκε στα τέλη της δεκαετίας του 70 που του προκάλεσε αμνησία ώστε να ξεχάσει να παίζει κιθάρα. Αυτή αν ήταν μοναξιά.
Σήμερα είναι καταξιωμένο όνομα όσο λίγα. Από τους εναπομείναντες. Από τους τελευταίους παλιούς.
Το Strings έρχεται από την καρδιά των 60'ς 70'ς, από τότε που οριοθετήθηκαν τα πάντα. Το 1967.
Μιά λιτή μπάντα δίπλα του με μόνο γνωστό στο ευρύτερο κοινό τον μεγάλο Joe Farrell στο φλάουτο.
Χαρντ μποπ της εποχής, με φυσικές επιρροές από τη μόδα της εποχής, bossa ή αυτό που κακώς ονομάστηκε μετά acid jazz.
Γρήγορο παίξιμο, το πόδι να κτυπάει αεικίνητο, late nite jazz.
Πέντε κομμάτια όλα κι όλα, μεγάλης διάρκειας.
Ξεχωρίζει η δεύτερη πλευρά, δηλαδή στο cd τα τρία τελευταία κομμάτια.
Το αποκορύφωμα, το Mom, που παραπεμπει ή ουσιαστικά προλογίζει αυτό που θα έρθει αργότερα στον επόμενο δίσκο East. Θέμα δομημένο γύρω από μιά νότα, με βασικά υλικά την μελαγχολία που τονίζεται από την κόντρα της κιθάρας με το φλάουτο του Farrell. Τα στοιχεία είναι λιγοστά, δομούνται σιγά σιγά καθώς εξελίσσεται το θέμα, που προς το τέλος του αποδομείται ξανά. Συνθέσεις που απέχουν τόσο από το πεζό σήμερα πολύ περισσότερο από όσο μπορούν να υποδηλώσουν τα 43 χρόνια που πέρασαν.
Δυστυχώς μέτρια ηχογράφηση της Prestige που προσπαθεί να σώσει το γιαπωνέζικο αντίγραφο της jvc σε 20bitK2 coding και δεν συμμαζεύεται.
Απο εκείνους τους δίσκους που όταν τελειώνουν, μένεις στην πολυθρόνα σου και δεν θέλεις να κάνεις καμιά κίνηση, θέλεις να μείνεις εκεί, αλλού.
Για τον Πατ Μαρτίνο έχω ξαναγράψει.
Αποτελεί μιά από τις σταθερές αξίες μου στην κιθάρα γιά διάφορους λόγους.
Κύρια γιατί είναι μοναχικός μαχητής. Πάντα ήταν μόνος του, από τη στιγμή που θέλησε να κάνει καρριέρα.
Μόνος του επειδή έμεινε στην αυστηρή jazz πλευρά και δεν υπέκυψε σε καμμιά σειρήνα εμπορικότητας.
Μόνος ακόμα και στο ανεύρυσμα που τον βρήκε στα τέλη της δεκαετίας του 70 που του προκάλεσε αμνησία ώστε να ξεχάσει να παίζει κιθάρα. Αυτή αν ήταν μοναξιά.
Σήμερα είναι καταξιωμένο όνομα όσο λίγα. Από τους εναπομείναντες. Από τους τελευταίους παλιούς.
Το Strings έρχεται από την καρδιά των 60'ς 70'ς, από τότε που οριοθετήθηκαν τα πάντα. Το 1967.
Μιά λιτή μπάντα δίπλα του με μόνο γνωστό στο ευρύτερο κοινό τον μεγάλο Joe Farrell στο φλάουτο.
Χαρντ μποπ της εποχής, με φυσικές επιρροές από τη μόδα της εποχής, bossa ή αυτό που κακώς ονομάστηκε μετά acid jazz.
Γρήγορο παίξιμο, το πόδι να κτυπάει αεικίνητο, late nite jazz.
Πέντε κομμάτια όλα κι όλα, μεγάλης διάρκειας.
Ξεχωρίζει η δεύτερη πλευρά, δηλαδή στο cd τα τρία τελευταία κομμάτια.
Το αποκορύφωμα, το Mom, που παραπεμπει ή ουσιαστικά προλογίζει αυτό που θα έρθει αργότερα στον επόμενο δίσκο East. Θέμα δομημένο γύρω από μιά νότα, με βασικά υλικά την μελαγχολία που τονίζεται από την κόντρα της κιθάρας με το φλάουτο του Farrell. Τα στοιχεία είναι λιγοστά, δομούνται σιγά σιγά καθώς εξελίσσεται το θέμα, που προς το τέλος του αποδομείται ξανά. Συνθέσεις που απέχουν τόσο από το πεζό σήμερα πολύ περισσότερο από όσο μπορούν να υποδηλώσουν τα 43 χρόνια που πέρασαν.
Δυστυχώς μέτρια ηχογράφηση της Prestige που προσπαθεί να σώσει το γιαπωνέζικο αντίγραφο της jvc σε 20bitK2 coding και δεν συμμαζεύεται.
Απο εκείνους τους δίσκους που όταν τελειώνουν, μένεις στην πολυθρόνα σου και δεν θέλεις να κάνεις καμιά κίνηση, θέλεις να μείνεις εκεί, αλλού.