Μπορεί να μην θεωρείται το πιο σημαντικό έργο του Shostakovich, είναι όμως κατά τη γνώμη μου ένα από τα πιο όμορφα "μικρά" του έργα και ένα από τα ωραιότερα που έχουν γραφτεί για ντουέτο πιάνου.
Αποτελείται από τέσσερα μέρη (Prelude: Andantino, Danse Fantastique, Nocturne: Andante και Finale: Allegro) εκ των οποίων τα δύο τελευταία έχουν μεγαλύτερη διάρκεια με περίπου 10 και 8,5 λεπτά αντίστοιχα.
Τα πρώτα δευτερόλεπτα ξεκινούν χτυπώντας απευθείας στο ψαχνό παρουσιάζοντας το κυρίως θέμα το οποίο θα επαναλαμβάνεται καθόλη τη διάρκεια του έργου είτε αυτούσιο είτε ελαφρά παραλλαγμένο κρατώντας έτσι σταθερό το ύφος και το επίπεδο των συναισθημάτων. Θεωρώ ότι γενικά είναι ένα έργο που σου υποβάλλει μια μελαγχολία από την πρώτη στιγμή και δεν σε αφήνει να παρασυρθείς σε ποικιλία σκέψεων και συναισθημάτων πλήν αυτής, δεν σε πετάει από τη μια άκρη στην άλλη και αυτό το βάζω στα θετικά. Ίσως είναι φυσικό αν αναλογιστούμε ότι ο Shostakovich το έγραψε σε ηλικία 15 ετών μόλις ένα μήνα μετά τον ξαφνικό θάνατο του πατέρα του μην αφήνοντας έτσι πολλά περιθώρια για πιο ευχάριστες σκέψεις.
Ένα πολύ σημαντικό έργο με μεγάλες απαιτήσεις για τους πιανίστες που καλούνται να ανταποκριθούν στις τεχνικές δυσκολίες που αρέσκονταν όλοι οι Ρώσοι συνθέτες αλλά και στο βαθύ συναισθηματικό κόσμο που κρύβει το έργο. Ο Shostakovich προφανώς ασυνείδητα, θέλοντας να εκφράσει τον πόνο και την οργή του για το χαμό του πατέρα του συνθέτει το πρώτο σημαντικό του έργο τέσσερα μόλις χρόνια πριν την πασίγνωστη 1η Συμφωνία του (1926) η οποία και θα τον απογειώσει ως σύγχρονη μουσική φιγούρα.
Έχω την εντύπωση ότι δεν υπάρχουν και πολλές εκτελέσεις της σουίτας και προσωπικά έχω μόνο αυτή της CHANDOS με τους Seta Tanyel και Jeremy Brown η οποία και μου αρέσει πολύ. Περιλαμβάνει επίσης και μια εξαιρετική ερμηνεία του Concertino οp. 94 για δυο πιάνα του ιδίου συνθέτη.
Πάρα πολύ καλή πάντως θεωρώ και την εκτέλεση της Ιωάννας Αβραάμ και Κατερίνας Μπαρτζόκα στο Goethe προ καιρού η οποία δεν έχει ηχογραφηθεί ακόμα και έχω την τύχη να ακούω μόνο εγώ όταν κάνουν πρόβες...
Αποτελείται από τέσσερα μέρη (Prelude: Andantino, Danse Fantastique, Nocturne: Andante και Finale: Allegro) εκ των οποίων τα δύο τελευταία έχουν μεγαλύτερη διάρκεια με περίπου 10 και 8,5 λεπτά αντίστοιχα.
Τα πρώτα δευτερόλεπτα ξεκινούν χτυπώντας απευθείας στο ψαχνό παρουσιάζοντας το κυρίως θέμα το οποίο θα επαναλαμβάνεται καθόλη τη διάρκεια του έργου είτε αυτούσιο είτε ελαφρά παραλλαγμένο κρατώντας έτσι σταθερό το ύφος και το επίπεδο των συναισθημάτων. Θεωρώ ότι γενικά είναι ένα έργο που σου υποβάλλει μια μελαγχολία από την πρώτη στιγμή και δεν σε αφήνει να παρασυρθείς σε ποικιλία σκέψεων και συναισθημάτων πλήν αυτής, δεν σε πετάει από τη μια άκρη στην άλλη και αυτό το βάζω στα θετικά. Ίσως είναι φυσικό αν αναλογιστούμε ότι ο Shostakovich το έγραψε σε ηλικία 15 ετών μόλις ένα μήνα μετά τον ξαφνικό θάνατο του πατέρα του μην αφήνοντας έτσι πολλά περιθώρια για πιο ευχάριστες σκέψεις.
Ένα πολύ σημαντικό έργο με μεγάλες απαιτήσεις για τους πιανίστες που καλούνται να ανταποκριθούν στις τεχνικές δυσκολίες που αρέσκονταν όλοι οι Ρώσοι συνθέτες αλλά και στο βαθύ συναισθηματικό κόσμο που κρύβει το έργο. Ο Shostakovich προφανώς ασυνείδητα, θέλοντας να εκφράσει τον πόνο και την οργή του για το χαμό του πατέρα του συνθέτει το πρώτο σημαντικό του έργο τέσσερα μόλις χρόνια πριν την πασίγνωστη 1η Συμφωνία του (1926) η οποία και θα τον απογειώσει ως σύγχρονη μουσική φιγούρα.
Έχω την εντύπωση ότι δεν υπάρχουν και πολλές εκτελέσεις της σουίτας και προσωπικά έχω μόνο αυτή της CHANDOS με τους Seta Tanyel και Jeremy Brown η οποία και μου αρέσει πολύ. Περιλαμβάνει επίσης και μια εξαιρετική ερμηνεία του Concertino οp. 94 για δυο πιάνα του ιδίου συνθέτη.
Πάρα πολύ καλή πάντως θεωρώ και την εκτέλεση της Ιωάννας Αβραάμ και Κατερίνας Μπαρτζόκα στο Goethe προ καιρού η οποία δεν έχει ηχογραφηθεί ακόμα και έχω την τύχη να ακούω μόνο εγώ όταν κάνουν πρόβες...