Βλέπω ότι αρκετοί άρχισαν να προσανατολίζονται σε μηχανές των 10+ μεγαπίξελς, κυρίως σε ρεφλέξ, αλλά σε κάποιες περιπτώσεις και σε κόμπακτ. Ωραία, επιθυμητό αυτό, αλλά να ξέρετε ότι όσο ανεβαίνουμε σε αναλύσεις, η καλή φωτογραφία γίνεται πιο δύσκολη υπόθεση.
Πρώτα από όλα φθάνουμε στα φυσικά όρια των αισθητήρων και των φακών. Ακόμη και στο APSC μέγεθος αισθητήρα που χρησιμοποιούν οι ρεφλέξ τα 10 μεγαπίξελς είναι πολύ κοντά στο όριο των σημερινών τεχνολογικών επιλογών. Π.χ. όλες οι μηχανές με 10 μεγα δίνουν σαφώς χειρότερο αποτέλεσμα από τις μηχανές της ίδιας εταιρείας με 6 ή 8 μεγα. Ειλικρινά τα 1600 Iso με την NIKON D200 είναι σχεδόν πάντα άχρηστα, ενώ με τη CANON 350D ελάχιστες φωτο πετούσα (αλλά πάντα τις περνούσα από πρόγραμμα αφαίρεσης θορύβου (Neat Image). Επομένως για να πάρει κανείς καλές φωτο εκεί που το φως είναι λίγο με τις SONY A100, NIKON D80, D200, CANON 400D θα πρέπει να προσπαθήσει περισσότερο ή να έχει φακό πιο φωτεινό από 2.8 ή 2.8 με σύστημα σταθεροποίησης. Κάτι όχι εύκολο για όσους μπαίνουν τώρα στη φωτογραφία.
Επίσης πρόβλημα προκύπτει και με τους φακούς. Οι φακοί των 35 χλστ. είχαν σχεδιαστεί με τις προδιαγραφές του φιλμ, δηλ. με ένα όριο 120 γρ./χλστ. για τους καθαρά επαγγελματικούς φακούς, άρα για αρχεία ψηφιακά περίπου 4000Χ2800 πίξελς. Ήδη έχουμε φθάσει στα όρια αυτών των αρχείων και φυσικά έχουμε ξεπεράσει το όριο της ανάλυσης των γραμμών/χλστ. Οι νέοι φακοί όπου σχεδιάζονται ειδικά για τους APSC αισθητήρες έχουν πολύ μεγαλύτερη αναλυτική ικανότητα, αλλά φέρνουν στην επιφάνεια προβλήματα που νομίζαμε ότι δεν θα ξαναβλέπαμε (π.χ. βινιέτα (σκοτίνιασμα στα άκρα της φωτο) σε διαφράγματα 7.1 ή και 8.0, όπως θα δείτε με τα αρχεία από τον φακό NIKON AFS 18-200 VR που χρησιμοποίησα σε δυο πρόσφατα ταξίδια μου. Και για να διορθωθούν τα νέα προβλήματα, πρέπει να τραβούμε σε .raw και όχι σε .jpg. Και φυσικά διαλέγουμε τους καλύτερους φακούς που μπορούμε να αγοράσουμε, αλλιώς δεν εκμεταλλευόμαστε τα 10 μεγα. Και οι φακοί των κιτ είναι για πέταμα.
Raw και όχι jpg χρειαζόμαστε και γι άλλο λόγο. Όσο ανεβαίνουν τα πίξελς, τόσο δυσκολεύονται οι επεξεργαστές των μηχανών να δώσουν εξαιρετικό αρχείο έτοιμο για εκτύπωση κατευθείαν από τη μηχανή. Για να μην κάνουν λάθη, έχουν την τάση όλοι οι κατασκευαστές να δίνουν εικόνες πιο soft σε σχέση με τις μηχανές των 6, 8 πίξελς. Άρα η κάθε φωτο θα χρειαστεί περισσότερο κόπο για να γίνει εντελώς sharp στο PS με τις εντολές filters>sharpen>unsharp mask ή filters>sharpen>smart sharpen. Αφού θα γίνουν αυτά τότε ας τραβούμε σε .raw για να ελέγχουμε καλύτερα το αποτέλεσμα.
Και ερχόμαστε στον ΗΥ μας. Πρώτα από όλα πρόγραμμα μετατροπής των .raw αρχείων της μηχανής σε .dng, jpg. Το πιο καλό πρόγραμμα είναι αυτό της Imacon/Hasselblad, ειδικά στη διαχείριση του white balance. Εγώ χρησιμοποιώ τον camera converter της Adobe που λειτουργεί ως twain μέσα από το PS τα ίδιας εταιρείας και είναι πολύ καλό και γρήγορο. Επίσης καλό είναι το Nikon Capture NX (και μόνο το NX, αλλά μόνο για όσους έχουν ΗΥ με διπλοπύρηνο επεξεργαστή και 2.0 GB στη RAM. Και το Bibble καλό είναι. Το Raw Shooters ήταν ακόμη καλύτερο, αλλά πλέον αγοράστηκε από την Adobe και δεν το βρίσκουμε δωρεάν για τις νέες μηχανές, αλλά θέλει 140 δολάρια.
Επίσης θέλουμε πρόγραμμα επεξεργασίας φωτογραφιών Photoshop CS2 ή το αν δουλέψουμε με τα βασικά το Photoshop Elements 3.0 ή 4.0. Τέλος. Όλα τα υπόλοιπα με ζορίζουν ή δεν κάνουν τελικά το ίδιο αποτέλεσμα. Φυσικά το PS έχει μεγάλο Learning curve, αλλά αξίζει.
Χρειαζόμαστε και πρόγραμμα αφαίρεσης θορύβου για τις εικόνες που τραβούμε σε υψηλά iso. Εγώ χρησιμοποιώ μια παλιά έκδοση του Neat Image. Πιο καλό είναι το Noise Ninja. Δεν χρειάζεστε πάντως να πληρώσετε για τις εκδόσεις pro και οι basic καλές είναι.
Και τέλος ένα πρόγραμμα αρχειοθέτησης εικόνων. Ωραία, τραβούμε συνέχεια φωτο, τις αποθηκεύουμε στον ΗΥ μας, κάνουμε και backup, μετά όμως πώς τις βρίσκουμε; Σε 2-3 χρόνια και ειδικά αν έχετε αλλάξει ΗΥ, πολύ δύσκολα θα βρείτε σχετικά πρόσφατες φωτο. Η λύση είναι μια μικρή φωτογραφική βάση δεδομένων. Βέβαια θέλει δουλειά για τη συμπλήρωση όλων των πεδίων και αρκετές ώρες, αλλά θα έχουμε φωτο. Εγώ χρησιμοποιώ το Iview. Το πιο καλό είναι το Fotostation.
Πρώτα από όλα φθάνουμε στα φυσικά όρια των αισθητήρων και των φακών. Ακόμη και στο APSC μέγεθος αισθητήρα που χρησιμοποιούν οι ρεφλέξ τα 10 μεγαπίξελς είναι πολύ κοντά στο όριο των σημερινών τεχνολογικών επιλογών. Π.χ. όλες οι μηχανές με 10 μεγα δίνουν σαφώς χειρότερο αποτέλεσμα από τις μηχανές της ίδιας εταιρείας με 6 ή 8 μεγα. Ειλικρινά τα 1600 Iso με την NIKON D200 είναι σχεδόν πάντα άχρηστα, ενώ με τη CANON 350D ελάχιστες φωτο πετούσα (αλλά πάντα τις περνούσα από πρόγραμμα αφαίρεσης θορύβου (Neat Image). Επομένως για να πάρει κανείς καλές φωτο εκεί που το φως είναι λίγο με τις SONY A100, NIKON D80, D200, CANON 400D θα πρέπει να προσπαθήσει περισσότερο ή να έχει φακό πιο φωτεινό από 2.8 ή 2.8 με σύστημα σταθεροποίησης. Κάτι όχι εύκολο για όσους μπαίνουν τώρα στη φωτογραφία.
Επίσης πρόβλημα προκύπτει και με τους φακούς. Οι φακοί των 35 χλστ. είχαν σχεδιαστεί με τις προδιαγραφές του φιλμ, δηλ. με ένα όριο 120 γρ./χλστ. για τους καθαρά επαγγελματικούς φακούς, άρα για αρχεία ψηφιακά περίπου 4000Χ2800 πίξελς. Ήδη έχουμε φθάσει στα όρια αυτών των αρχείων και φυσικά έχουμε ξεπεράσει το όριο της ανάλυσης των γραμμών/χλστ. Οι νέοι φακοί όπου σχεδιάζονται ειδικά για τους APSC αισθητήρες έχουν πολύ μεγαλύτερη αναλυτική ικανότητα, αλλά φέρνουν στην επιφάνεια προβλήματα που νομίζαμε ότι δεν θα ξαναβλέπαμε (π.χ. βινιέτα (σκοτίνιασμα στα άκρα της φωτο) σε διαφράγματα 7.1 ή και 8.0, όπως θα δείτε με τα αρχεία από τον φακό NIKON AFS 18-200 VR που χρησιμοποίησα σε δυο πρόσφατα ταξίδια μου. Και για να διορθωθούν τα νέα προβλήματα, πρέπει να τραβούμε σε .raw και όχι σε .jpg. Και φυσικά διαλέγουμε τους καλύτερους φακούς που μπορούμε να αγοράσουμε, αλλιώς δεν εκμεταλλευόμαστε τα 10 μεγα. Και οι φακοί των κιτ είναι για πέταμα.
Raw και όχι jpg χρειαζόμαστε και γι άλλο λόγο. Όσο ανεβαίνουν τα πίξελς, τόσο δυσκολεύονται οι επεξεργαστές των μηχανών να δώσουν εξαιρετικό αρχείο έτοιμο για εκτύπωση κατευθείαν από τη μηχανή. Για να μην κάνουν λάθη, έχουν την τάση όλοι οι κατασκευαστές να δίνουν εικόνες πιο soft σε σχέση με τις μηχανές των 6, 8 πίξελς. Άρα η κάθε φωτο θα χρειαστεί περισσότερο κόπο για να γίνει εντελώς sharp στο PS με τις εντολές filters>sharpen>unsharp mask ή filters>sharpen>smart sharpen. Αφού θα γίνουν αυτά τότε ας τραβούμε σε .raw για να ελέγχουμε καλύτερα το αποτέλεσμα.
Και ερχόμαστε στον ΗΥ μας. Πρώτα από όλα πρόγραμμα μετατροπής των .raw αρχείων της μηχανής σε .dng, jpg. Το πιο καλό πρόγραμμα είναι αυτό της Imacon/Hasselblad, ειδικά στη διαχείριση του white balance. Εγώ χρησιμοποιώ τον camera converter της Adobe που λειτουργεί ως twain μέσα από το PS τα ίδιας εταιρείας και είναι πολύ καλό και γρήγορο. Επίσης καλό είναι το Nikon Capture NX (και μόνο το NX, αλλά μόνο για όσους έχουν ΗΥ με διπλοπύρηνο επεξεργαστή και 2.0 GB στη RAM. Και το Bibble καλό είναι. Το Raw Shooters ήταν ακόμη καλύτερο, αλλά πλέον αγοράστηκε από την Adobe και δεν το βρίσκουμε δωρεάν για τις νέες μηχανές, αλλά θέλει 140 δολάρια.
Επίσης θέλουμε πρόγραμμα επεξεργασίας φωτογραφιών Photoshop CS2 ή το αν δουλέψουμε με τα βασικά το Photoshop Elements 3.0 ή 4.0. Τέλος. Όλα τα υπόλοιπα με ζορίζουν ή δεν κάνουν τελικά το ίδιο αποτέλεσμα. Φυσικά το PS έχει μεγάλο Learning curve, αλλά αξίζει.
Χρειαζόμαστε και πρόγραμμα αφαίρεσης θορύβου για τις εικόνες που τραβούμε σε υψηλά iso. Εγώ χρησιμοποιώ μια παλιά έκδοση του Neat Image. Πιο καλό είναι το Noise Ninja. Δεν χρειάζεστε πάντως να πληρώσετε για τις εκδόσεις pro και οι basic καλές είναι.
Και τέλος ένα πρόγραμμα αρχειοθέτησης εικόνων. Ωραία, τραβούμε συνέχεια φωτο, τις αποθηκεύουμε στον ΗΥ μας, κάνουμε και backup, μετά όμως πώς τις βρίσκουμε; Σε 2-3 χρόνια και ειδικά αν έχετε αλλάξει ΗΥ, πολύ δύσκολα θα βρείτε σχετικά πρόσφατες φωτο. Η λύση είναι μια μικρή φωτογραφική βάση δεδομένων. Βέβαια θέλει δουλειά για τη συμπλήρωση όλων των πεδίων και αρκετές ώρες, αλλά θα έχουμε φωτο. Εγώ χρησιμοποιώ το Iview. Το πιο καλό είναι το Fotostation.