Bρηκα το κειμενο συνεντευξη του Λου επειδη σε ενδιαφερει, ειναι σε ενα αρθρο των Ενροκ Inrocκuptibles τον Οκτωβρη του 2008, η συναντηση ηταν το 2003 νομιζω.
To παραθετω στα Γαλλικα οπως ειναι με μια μικρη μεταφραση στο γκουουγλ θα βγει νοημα.
Ειναι πανω στην ερωτηση της επανεκδωσης με ρεμαστεριζασιον των ΝYC Man και του Berlin και την εκδοση τους σε βινυλιο οπου ο ηχος ειναι τοσο ζεστος και "δονητικος".
Εκει ο Λου χαιρεται που το ακουει και απανταει ναι η εκδοση του σε σι ντι ηταν μια καταστροφη ο ηχος που ηθελε στην αρχη οταν εβγαλε το εργο ηταν "τσαλακωμενιος" ηταν σαν ευνουχισμενος στην δυναμικη του...
Και διηγειται οτι πηγε ο ιδιος να ψαξει να βρει τις ταινιες που δεν του ανηκαν βεβαια αλλα τις πηρε,
τις βρηκε σε μια αποθηκη καταχαμα, σκληραμενες ετοιμες να καταστραφουν, χρειαστηκε με το συνεργειο του να τους κανουν μια επεξεργασια να ζεσταθουν για να βρουν την ελαστικοτητα τους...
Και καταληγει να οι εταιριες πως συμπεριφερονται σε ενα αλμπουμ σαν το Μπερλεν. Ουτως ειπειν βλεποντας το ενδιαφερον της εταιριας της εποχης δεν με παραξενευει που θελουν να το ξεχασουν.
Πιστευω οτι καπως ετσι ειναι το ενδιαφερον των εταιριων, δεν πιστευω να ειχαν βαλει στο ματι ειδικα τον Λου Ρηντ. Απλα πριν ειχε χρημα μονο στο σιντι και τα εγραψαν ολα εκει που δεν πιανει μελανη. Μετα που αρχισε να πουλαει ο ειδος...θυμηθηκαν τους "θησαυρους" που κατειχαν καπου σε καποια υπογα.
Lou Reed se montre en revanche nettement plus disert quand il s’agit d’aborder les seules questions techniques : son éternel côté nerd, obsédé de technologie. Il s’enthousiasme donc quand on lui dit avoir redécouvert, à l’occasion de la compilation
NYC Man, le son chaud et vibrant du vinyle original de Berlin.
“En remasterisant totalement mes chansons du passé pour cette compilation, j’ai réussi à retrouver le son exact que je cherchais à l’époque – et qu’on avait totalement écrabouillé au moment de ressortir mes disques en CD. On les avait alors castrés de leurs basses, de leur dynamique. Et là, en retravaillant les titres de Berlin,
je les ai retrouvés intacts, exactement comme ils auraient dû sortir en CD. J’adorerais retravailler l’album entier, pour une ressortie digne. Mais ces bandes ne m’appartiennent pas, elles sont stockées dans des conditions indignes… Les bandes ont failli se pulvériser quand on a travaillé dessus : certaines avaient été entassées à même le sol, dans un réduit… Il a fallu les faire chauffer pour leur redonner leur élasticité. Voilà comment un disque comme Berlin est aujourd’hui traité. Cela dit, vu l’enthousiasme de la maison de disques à l’époque, ça ne m’étonne pas qu’ils préfèrent l’oublier.”
Λεει οτι τοτε οι μπαντες (βλεπε οι ταινιες ηχογραφησεων) δεν ηταν φυλαγμενες ηταν στοκαρισμενες σε απαραδεκτες συνθηκες.
Μετα αφου ειχα διαβασει αυτο το κειμενο οταν ακουω για θησαυρους που οι εταιριες φυλουν σαν τα ματια τους με πιανουν τα γελια.
Για το καλο μας πρατουν και αυτοι...
avclub.gr
