Καλοδεχούμενη η επάνοδος του βινυλίου, ειδικά από τους νέους σε ηλικία ακροατές. Διότι δείχνει κάποιου είδους αναζήτηση ποιότητας εκ μέρους τους.
Καλοδεχούμενη η επάνοδος του βινυλίου, ως μέσου για να προωθήσουν οι καλλιτέχνες τη δουλειά τους και -το κυριότερο- να βγάλουν κάποια χρήματα και να βιοποριστούν από το έργο τους.
Καλοδεχούμενη η επάνοδος του βινυλίου, διότι δίνει ώθηση στις εικαστικές τέχνες με τα υπέροχα εξώφυλλά που αποτελούν μία από τις βασικές αιτίες για τον έρωτα προς το βινύλιο.
Καλοδεχούμενη η επάνοδος του βινυλίου, διότι δσίνει την ευκαιρία να γνωρίσουν οι νεώτερες γενιές σημαντικότατα έργα που παρήχθησαν στη χρυσή εποχή του: 1950-1980.
Καλοδεχούμενη η επάνοδος του βινυλίου, όσον αφορά τις επανακυκλοφορίες και επανεκδόσεις υλικού της αναλογικής εποχής.
Αλλά μέχρις εκεί.
Οι κυκλοφορίες νέων παραγωγών, σήμερα, έτος 2020 εμπεριέχουν μας αρέσει-δε μας αρέσει ένα μεγάλο βαθμό εξαπάτησης!
Γιατί; Διότι απλούστατα δε γίνονται, ούτε μπορούν να γίνουν σύγχρονες αναλογικές ηχογραφήσεις σήμερα.
Δεν μας ενδιαφέρει εδώ το παλαιό ζήτημα , αν υπερέχει η αναλογική ή η ψηφιακή εγγραφή. (
Επ' αυτού η άποψη μου είναι γνωστή. Υπό θεωρητικά αυστηρά ελεγχόμενες ιδανικές συνθήκες οριακη υπεροχή της ψηφιακής). Δεν έχει καμμία σημασία.
Το ζήτημα βρίσκεται αλλού. Τα μέσα αναλογικής ηχογράφησης δεν παράγονται πια. Καινούργια πολυκάναλα μαγνητόφωνα ταινίας δεν παράγονται. Οι κατασκευαστές τους (π.χ. Studer, Tascam) έκλεισαν τα εργοστάσια και κατευθύνθηκαν προς άλλους τομείς της παραγωγής.
Τι απέγινε σήμερα η Ampex; Με τι ασχολείται σήμερα η Dolby; Και όσοι τυχαίνει να έχουν σήμερα μηχανήματα ηχογράφησης της αναλογικής εποχής πασχίζουν με κόπο να τα συντηρήσουν και να τα κρατήσουν λειτουργικά.
Παράγονται σήμερα μαγνητοταινίες; Και αυτές που παράγονται ακόμα σε ποιές τιμές πωλούνται;
Όσο για τις χιλιάδες εργοστάσια κατασκευής βινυλίων σ' όλο τον κόσμο, έκλεισαν. Τα λίγα που απέμειναν είναι εκείνα που αναλαμβάνουν την παραγωγή των βινυλίων σήμερα. Για την Ελλάδα έχω πληροφορηθεί ότι γκρούπ που ενδιαφέρονται να κυκλοφορήσουν τη δουλειά τους σε βινύλιο πρέπει να τη στείλουν έξω. Πάνε, μάλλον ανεπιστρεπτί, οι παλιές εποχές με τις ελληνικές δισκογραφικές εταιρείες.
Να μην παραλείψω και το άλλο. Οι τεχνικές ηχογράφησης και μίξης με τη χρήση των "παλιών" αναλογικών μέσων έχουν εκλείψει. Όσοι ασχολούμαστε λιγότερο ή περισσότερο με ηχογραφήσεις διαβάζουμε για τις τεχνικές αυτές στη βιβλιογραφία, αλλά εκείνο που μαθαίνουμε είναι να δουλεύουμε με DAW (=Digital Audio Workstation). Δηλαδή να δουλεύουμε με τις πλατφόρμες ηχογράφησης και επεξεργασίας ήχου πάνω σε υπολογιστή.
Τότε λοιπόν πως παράγονται τα καινούργια βινύλια; Πως βγαίνουν οι καινούργιες παραγωγές; Απλούστατα, ηχογραφούνται ψηφιακά!
Όλα τα στάδια της ηχογράφησης, της μίξης, της επεξεργασίας και του mastering γίνονται ψηφιακά με τους σύγχρονους τρόπους της ψηφιακής παραγωγής. Και το τελικό αποτέλεσμα δεν είναι πλέον master tape, όπως το ξέραμε παλιά, αλλά Master File. Δηλαδή με λίγα λόγια ένα άυλο, ψηφιακό αρχείο! Αυτό αποστέλλεται στη συνέχεια στα εργοστάσια (plantations) κατασκευής βινυλίων. Εκεί θα μετατραπεί σε αναλογικό σήμα (περνώντας φυσικά από DAC
) με τις όποιες απώλειες σε ποιότητα κατά τη μετατροπή για να οδηγήσει τους τελικούς ενισχυτές που με τη σειρά τους θα τροφοδοτήσουν το κοπτικό που θα χαράξει το δίσκο, όπου θα προστεθούν και επιπλέον απώλειες στην ποιότητα του αρχικού σήματος, αναγκαία συνέπεια της διαδικασίας.
Εδώ λοιπόν βρίσκεται η εξαπάτηση. Αν παίρναμε το Master File στα χέρια μας αυτό καθαυτό (με αγορά USB stick, Blu-Ray Disc, downloading, streaming, ή όποιο άλλο τρόπο) θα αποφευγόταν η υποβάθμιση της ποιότητας που συνεπάγεται η παραγωγή του βινυλίου. Είναι εξαπάτηση του καταναλωτή, όπως και να το ονομάσουμε. Τον καιρό των αναλογικών ηχογραφήσεων η διαδικασία παραγωής βινυλίων ήταν ο μόνος τρόπος για να φτάσει στον ακροατή προιόν με τη μέγιστη (τότε) δυνατή ποιότητα. Σήμερα γίνεται συνειδητά επειδή θέλουμε, επειδή είναι ένας επιπλέον τρόπος να προκύψει οικονομικό κέρδος.
