Παναγιώτης Μελάς
AVClub Addicted Member
Περί άκρων των καλωδίων και περί συσφίξεως ακροδεκτών (γενικά)
Φίλε Γιάννη (και οι υπόλοιποι)
Την εξήγησή μου την έδωσα αναλυτικά πιο πάνω.
Δεν χρειάζεται να επαναλαμβανόμαστε.
Το πόση επαφή θα κάνει η άκρη του καλωδίου (με την κόλληση) μετά την σύσφιξη της μπόρνας του ηχείου (ή του ενισχυτή) εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. Και πρώτα απ' όλα από την ποιότητα και το μέγεθος της ίδιας της μπόρνας.
Αν είναι καλής ποιότητας και αρκετά ευμεγέθης, ώστε να σηκώνει σφίξιμο "κάργα" - και εφ' όσον ο χρήστης έχει ήδη επιλέξει την ένωση με τη "γυμνή" άκρη, βεβαίως - η εφαρμογή της κασσιτεροκόλλησης είναι εκ των "ουκ άνευ". Το καλάϊ θα συμπιεστεί τόσο καλά, συμπαρασύροντας και τον χαλκό στην συμπίεση, που θα σχηματίσει την μέγιστη δυνατή επιφάνεια επαφής, ακόμα καλύτερη από αυτήν που σχηματίζεται με τον πολύκλωνο χαλκό. Δυστυχώς, ότι και να κάνεις, οι κλώνοι του χαλκού όσο και συμπιεστούν, δεν μπορούν να "απλώσουν" τόσο, όσο το πολύ μαλακότερο καλάϊ, άρα τα μικρά κενά μεταξύ τους θα παραμείνουν.
Και αν επιμείνεις, "ζητώντας" δια της διαρκούς αυξανόμενης συμπίεσης από την μοριακή δομή του χαλκού να διαχέει όλο και περισσότερο τα μόριά του, προσπαθώντας να καλύψει τα κενά μεταξύ των κλώνων, φτάνεις στο κρίσιμο σημείο της αντοχής σε θλίψη (ή σε διάτμηση - εξαρτάται από το σχήμα του συμπιέζοντος αντικειμένου) και αυτό που τελικά προκύπτει δεν είναι μεγάλωμα της επιφάνειας επαφής, επειδή κάποια κενά καλύφθηκαν από μόρια χαλκού, αλλά ο αποχωρισμός των μορίων, το κόψιμο δηλαδή των κλώνων, αποτέλεσμα πολύ χειρότερο από αυτό της έλλειψης πλήρους επαφής.
Απλή λογική και φυσικά γνώση των φυσικών ιδιοτήτων των μετάλλων, για τα οποία συζητάμε (στο επάγγελμά μου, ο κλάδος της Μεταλλουργίας και Μεταλλοτεχνίας είναι απαραίτητος, και δυστυχώς - ντρέπομαι που το λέω - πάρα πολλοί συνάδελφοί μου δεν έχουν ούτε τις βασικές γνώσεις).
Η αποφυγή χρήσης κασσιτεροκόλλησης συνιστάται σε μερικές περιπτώσεις, ιδιαίτερα σε ενώσεις ισχύος (όπως οι πρίζες, λ.χ.), όταν το είδος των ακροδεκτών δεν επιτρέπει καλή σύσφιξη, οπότε υπάρχει κίνδυνος κακής επαφής και απομένως ανάπτυξης τοπικά μεγάλης θερμοκρασίας (καμιά φορά και μικροσπινθηρισμού), που θα λιώσει το καλάϊ και θα δημιουργήσει χαλαρότητα στην επαφή, με ότι αυτό συνεπάγεται.
Γι αυτό σε μερικές πρίζες, ιδιαίτερα Αμερικάνικες, υπάρχει ένα μικρό ταμπελάκι με την ένδειξη:
"DO NOT TIN", δηλαδή "μην βάζεις κόλληση στις άκρες των καλωδίων".
Σε αυτές τις περιπτώσεις, το καλύτερο από όλα είναι η χρήση μονόκλωνων καλωδίων, όπου ο χοντρός κλώνος αντέχει να συμπιεστεί και δεν κόβεται. Και θα έχετε ασφαλώς προσέξει ότι στις εγκαταστάσεις των σπιτιών μας, όλα τα καλώδια στους τοίχους είναι μονόκλωνα. Δεν είναι τυχαίο. Ο κυριώτερος λόγος είναι να αντέχουν στην ταλαιπωρία του "τράβα" "σπρώξε" "δέσε" "λύσε".
Σε μερικές περιπτώσεις υπεισέρχεται βεβαίως και ο παράγοντας 'κόστος', αλλά το κυριώτερο είναι η διευκόλυνση του εγκαταστάτη με την αποφυγή της καταστροφής του υλικού.
Μακάρι να μπορούσαμε να έχουμε πιο μαλακό χαλκό, ώστε να είχαμε μονόκλωνα καλώδια ηχείων για να μπορούμε να κάνουμε συνδέσεις στις μπόρνες με γυμνές άκρες.
Και ένα τελευταίο, σχετιζόμενο με τα παραπάνω.
Κατά τη γνώμη μου, το δίχαλο ή η μπανάνα καλής ποιότητας, ανάλογα με τον τύπο του ακροδέκτη, είναι η καλύτερη λύση, εφ' όσον υπάρχει καλή εφαρμογή ΚΑΙ κόλληση (απαραίτητα και τα δύο) της άκρης του καλωδίου σ' αυτό (ή σ' αυτήν). Και τούτο διότι και πολύ καλή επαφή επιτυγχάνεται και τα άκρα διατηρούνται επί μακρόν χωρίς οξείδωση και φυσικά έχουν μακροζωϊα, διότι δεν καταστρέφονται με το "μπάσε" "βγάλε".
(Όσο για τα ζητήματα μεταλλουργίας και μεταλλοτεχνίας, ότι θέλετε. Εδώ είμαστε να τα συζητάμε).
Πολύ καλή πρακτική.
Την εφαρμόζω και γώ στα ηλεκτρολογικά μου (πολύπριζα, φισ, IEC κλπ) ακόμη και στα κουτιά διανομής στον τοίχο. Δηλαδή σε συνδέσεις που δε θα χρειαστεί να αφαιρέσω.
Αλλά δυστυχώς δεν είναι η ενδεικνυόμενη στις συνδέσεις με καλώδια και μπόρνες.
Αυτό (κατά τη γνώμη μου) γιατί ο κολλημένος αγωγός θα κάνει επαφή με την μπόρνα μόνο σε 5-6 σημεία πολύ μικρής επιφάνειας.
Ενώ ο γυμνός χαλκός θα συμπιεστεί με το σφίξιμο και θα δώσει πολύ μεγαλύτερη επιφάνεια επαφής (= καλύτερη αγωγιμότητα).
Μπορείς πάντα κάθε 6μηνο πχ να καθαρίζεις τα άκρα του χαλκού από την οξείδωση με ισοπροπυλική αλκοόλη ή ένα contact cleaner και να έχεις καθαρή επαφή.
Θεωρώ πως είναι καλύτερα να κολλήσεις το καλώδιο σε μπανάνες και να χρησιμοποιείς τις μπανάνες για το βάλε-βγάλε, παρά να βάλεις κόλληση στα άκρα των καλωδίων.
My 2c.....
Φίλε Γιάννη (και οι υπόλοιποι)
Την εξήγησή μου την έδωσα αναλυτικά πιο πάνω.
Δεν χρειάζεται να επαναλαμβανόμαστε.
Το πόση επαφή θα κάνει η άκρη του καλωδίου (με την κόλληση) μετά την σύσφιξη της μπόρνας του ηχείου (ή του ενισχυτή) εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. Και πρώτα απ' όλα από την ποιότητα και το μέγεθος της ίδιας της μπόρνας.
Αν είναι καλής ποιότητας και αρκετά ευμεγέθης, ώστε να σηκώνει σφίξιμο "κάργα" - και εφ' όσον ο χρήστης έχει ήδη επιλέξει την ένωση με τη "γυμνή" άκρη, βεβαίως - η εφαρμογή της κασσιτεροκόλλησης είναι εκ των "ουκ άνευ". Το καλάϊ θα συμπιεστεί τόσο καλά, συμπαρασύροντας και τον χαλκό στην συμπίεση, που θα σχηματίσει την μέγιστη δυνατή επιφάνεια επαφής, ακόμα καλύτερη από αυτήν που σχηματίζεται με τον πολύκλωνο χαλκό. Δυστυχώς, ότι και να κάνεις, οι κλώνοι του χαλκού όσο και συμπιεστούν, δεν μπορούν να "απλώσουν" τόσο, όσο το πολύ μαλακότερο καλάϊ, άρα τα μικρά κενά μεταξύ τους θα παραμείνουν.
Και αν επιμείνεις, "ζητώντας" δια της διαρκούς αυξανόμενης συμπίεσης από την μοριακή δομή του χαλκού να διαχέει όλο και περισσότερο τα μόριά του, προσπαθώντας να καλύψει τα κενά μεταξύ των κλώνων, φτάνεις στο κρίσιμο σημείο της αντοχής σε θλίψη (ή σε διάτμηση - εξαρτάται από το σχήμα του συμπιέζοντος αντικειμένου) και αυτό που τελικά προκύπτει δεν είναι μεγάλωμα της επιφάνειας επαφής, επειδή κάποια κενά καλύφθηκαν από μόρια χαλκού, αλλά ο αποχωρισμός των μορίων, το κόψιμο δηλαδή των κλώνων, αποτέλεσμα πολύ χειρότερο από αυτό της έλλειψης πλήρους επαφής.
Απλή λογική και φυσικά γνώση των φυσικών ιδιοτήτων των μετάλλων, για τα οποία συζητάμε (στο επάγγελμά μου, ο κλάδος της Μεταλλουργίας και Μεταλλοτεχνίας είναι απαραίτητος, και δυστυχώς - ντρέπομαι που το λέω - πάρα πολλοί συνάδελφοί μου δεν έχουν ούτε τις βασικές γνώσεις).
Η αποφυγή χρήσης κασσιτεροκόλλησης συνιστάται σε μερικές περιπτώσεις, ιδιαίτερα σε ενώσεις ισχύος (όπως οι πρίζες, λ.χ.), όταν το είδος των ακροδεκτών δεν επιτρέπει καλή σύσφιξη, οπότε υπάρχει κίνδυνος κακής επαφής και απομένως ανάπτυξης τοπικά μεγάλης θερμοκρασίας (καμιά φορά και μικροσπινθηρισμού), που θα λιώσει το καλάϊ και θα δημιουργήσει χαλαρότητα στην επαφή, με ότι αυτό συνεπάγεται.
Γι αυτό σε μερικές πρίζες, ιδιαίτερα Αμερικάνικες, υπάρχει ένα μικρό ταμπελάκι με την ένδειξη:
"DO NOT TIN", δηλαδή "μην βάζεις κόλληση στις άκρες των καλωδίων".
Σε αυτές τις περιπτώσεις, το καλύτερο από όλα είναι η χρήση μονόκλωνων καλωδίων, όπου ο χοντρός κλώνος αντέχει να συμπιεστεί και δεν κόβεται. Και θα έχετε ασφαλώς προσέξει ότι στις εγκαταστάσεις των σπιτιών μας, όλα τα καλώδια στους τοίχους είναι μονόκλωνα. Δεν είναι τυχαίο. Ο κυριώτερος λόγος είναι να αντέχουν στην ταλαιπωρία του "τράβα" "σπρώξε" "δέσε" "λύσε".
Σε μερικές περιπτώσεις υπεισέρχεται βεβαίως και ο παράγοντας 'κόστος', αλλά το κυριώτερο είναι η διευκόλυνση του εγκαταστάτη με την αποφυγή της καταστροφής του υλικού.
Μακάρι να μπορούσαμε να έχουμε πιο μαλακό χαλκό, ώστε να είχαμε μονόκλωνα καλώδια ηχείων για να μπορούμε να κάνουμε συνδέσεις στις μπόρνες με γυμνές άκρες.
Και ένα τελευταίο, σχετιζόμενο με τα παραπάνω.
Κατά τη γνώμη μου, το δίχαλο ή η μπανάνα καλής ποιότητας, ανάλογα με τον τύπο του ακροδέκτη, είναι η καλύτερη λύση, εφ' όσον υπάρχει καλή εφαρμογή ΚΑΙ κόλληση (απαραίτητα και τα δύο) της άκρης του καλωδίου σ' αυτό (ή σ' αυτήν). Και τούτο διότι και πολύ καλή επαφή επιτυγχάνεται και τα άκρα διατηρούνται επί μακρόν χωρίς οξείδωση και φυσικά έχουν μακροζωϊα, διότι δεν καταστρέφονται με το "μπάσε" "βγάλε".
(Όσο για τα ζητήματα μεταλλουργίας και μεταλλοτεχνίας, ότι θέλετε. Εδώ είμαστε να τα συζητάμε).