- 17 June 2009
- 3,594
Portishead - Dummy (1994)
Γι αυτό υπάρχουν οι φίλοι. Ρωτάς, τι σημαίνει trip-hop και την άλλη μέρα βρίσκεις έξω απ' την πόρτα σου ένα cd.
Το βάζεις στο player και.....
η πρώτη μου σκέψη είναι "πλάκα μου κάνουν, αυτό είναι δίσκος του γιού μου, hip hop μου φέρανε"
Δεν είναι όμως έτσι. Απλά, το Mysterons ξεκινά με ένα sample εντελώς τέτοιο, μα γρήγορα καταλαβαίνεις πως υπάρχει κάτι εντελώς σκοτεινό πίσω του.
Μια φωνή, synths, drums, τη φωνή την έχω ξανακούσει, δεν είναι από αυτές που ξεχνιούνται, μόνο που την είχα ακούσει δεκατέσσερα χρόνια ωριμότερη.
Με τους Portishead, όπως και με πολλά πράγματα, ξεκίνησα ανάποδα. Από το τελευταίο τους, το Third, και ίσως να είναι καλύτερα έτσι. Γιατί τώρα καταλαβαίνω πως ξεκίνησε όλο αυτό...
Sour Times......nobody loves me, it's true, not like you do, η μουσική είναι υπέροχη σε όλο το δίσκο, αλλά η φωνή είναι αυτή που σε μαγνητίζει, σε τραβάει μαζί της στην άβυσσο. δεν ξέρω αν είναι πολύ καλή φωνή, αν είναι απλώς μια μέτρια αλλά σίγουρα σε περνάει από τα χίλια κύματα....άλλοτε αισθησιακή, άλλοτε απελπισμένη, άλλοτε πειραχτική....ακόμα και τα samples του Lalo Schifrin τα έχουν ενσωματώσει με τον καλύτερο τρόπο.
Strangers. Η κιθάρα σε πονάει λίγο. Τα drums σου χτυπάνε το στομάχι. Η Beth είναι εκεί για να σε πείσει πως δεν είναι όλα ηλεκτρονικά σ' αυτό το ταξίδι, αλλά ο ρυθμός σε παρασύρει σε funky μονοπάτια
ή και μαύρα, soul, blues, με τα It could be sweet και Glory Box που είναι το τελευταίο κομμάτι. Ας με διορθώσουν οι "μαύροι" φίλοι μου εδώ στο avclub αν κάνω λάθος, αλλά δεν νομίζω να ξεγελιέμαι.
Wandering Star. Χειμώνας, λίγο πριν ξημερώσει. Η σκηνή, από μια παλιά, Γιαπωνέζικη ταινία.
Νιφάδες χιονιού στροβιλίζονται πάνω απ την τρύπα ενός πηγαδιού, πριν πέσουν μέσα και γίνουν σάβανο πάνω στο πτώμα του συζύγου που πέταξαν εκεί η γυναίκα του και ο εραστής της. Τα samples, από το Magic Mountain. Τα dubs φταίνε. και μόνο αυτά για τις παραισθήσεις!!
Numb....κάτι μου χαλάει ότι όμορφο νιώθω . Όχι, δεν φταίει το τραγούδι, απλά αναρωτιέμαι, γιατί οι δικές μας σκυλίτσες προκαλούν τους τριχωτούς εραστές τους λικνιζόμενες με τσιφτετελοειδείς ήχους.
Ας δοκίμαζαν να κάνουν το ίδιο μ' αυτό.
Χαμηλωμένα φώτα, το μπάσσο πίσω απ' τη φωνή να σου προκαλεί ανατριχίλα, η φωνή μια γατούλα ναζιάρα, τα προσχήματα πέφτουν, τα ρούχα κρύβουν, τα μάτια μόνο υπόσχονται, το κορμί της το φαντάζεσαι αλλά δεν το αγγίζεις, είναι τόσο ζεστό και υγρό σαν τη φωνή. απαλό σαν χάδι και ταυτόχρονα άγριο σαν το ρυθμικό χτύπημα στα drums. Δεν τελειώνει εδώ το ταξίδι σου. Το roads θα μπορούσε κάλλιστα να είναι μουσική σε μια παράξενη ταινία του Λιντς, από αυτές που δεν καταλαβαίνεις πάντα τι θέλουν να πουν, ούτε που σε οδηγούν, αλλά απλά αφήνεσαι να φτάσεις μέχρι το τέλος.
Πίστευα κάποτε, όχι πολύ καιρό πριν, πως η μουσική πρέπει να είναι μόνο μέσα από τα "πραγματικά" όργανα, ξέρετε, πιάνο, έγχορδα, πνευστά....Μα να, κάτι τέτοιες στιγμές ή και κάποιες προηγούμενες, βλέπω πως δεν πρέπει να βάζουμε στεγανά. Αν την "πειράξεις" καλά, μπορεί να γίνει ακόμα ομορφότερη.
Έδωσα έμφαση εξ αρχής στη φωνή της Beth Gibbons. Έτσι πρέπει. Ίσως γιατί η φωνή τον κάνει τον δίσκο τόσο "μαύρο" και "υπνωτιστικό" που να με μαγεύει.
Αλλά θα ήταν άδικο να το περιορίσουμε εκεί. Το Dummy περικλείει πολύ περισσότερα, μιλώντας μουσικά κι όχι με συναισθήματα. Το Pedestral είναι αμιγώς jazz, και όχι μόνο γιατί ο Andy Hague παίζει τρομπέτα. Στα δέκα κομμάτια ο αλχημιστής έχει δέσει αρμονικά το hip hop με την ηλεκτρονική, τα blues με το ροκ, την ηδονή με τον πόνο και τον ρυθμό με την μελαγχολία.
Συνήθως, μέσα στη μέρα μου δεν ακούω ποτέ ένα είδος μουσικής μόνο. Τις περισσότερες φορές ακούω έναν ή δύο δίσκους jazz, απαραιτήτως έναν κλασσικής και ότι άλλο καινούργιο πέσει στα χέρια μου.
Με το Dummy, λυπάμαι, αλλά έχω κολλήσει.
Ο δίσκος πλησιάζει για πολλοστή φορά στο τέλος, μα....μίλησα πριν για χορό...
Έλα, πάρε με στα χέρια σου, σ' ένα ατέλειωτο slow ή μπλουζ, όπως το λέγαμε εμείς κάποτε, give me a reason to love you...give me a reason to be a woman.....for, this is the beginning of ever and ever. Αν δεν είναι αυτό μαύρο, τότε τι σημαίνει μαύρο, σε ρωτώ...
Spoken words are more than enough. Θα μπορούσα απλά να πω, πως λυπάμαι που έχασα τόσα χρόνια!
Γι αυτό υπάρχουν οι φίλοι. Ρωτάς, τι σημαίνει trip-hop και την άλλη μέρα βρίσκεις έξω απ' την πόρτα σου ένα cd.
Το βάζεις στο player και.....
η πρώτη μου σκέψη είναι "πλάκα μου κάνουν, αυτό είναι δίσκος του γιού μου, hip hop μου φέρανε"
Δεν είναι όμως έτσι. Απλά, το Mysterons ξεκινά με ένα sample εντελώς τέτοιο, μα γρήγορα καταλαβαίνεις πως υπάρχει κάτι εντελώς σκοτεινό πίσω του.
Μια φωνή, synths, drums, τη φωνή την έχω ξανακούσει, δεν είναι από αυτές που ξεχνιούνται, μόνο που την είχα ακούσει δεκατέσσερα χρόνια ωριμότερη.
Με τους Portishead, όπως και με πολλά πράγματα, ξεκίνησα ανάποδα. Από το τελευταίο τους, το Third, και ίσως να είναι καλύτερα έτσι. Γιατί τώρα καταλαβαίνω πως ξεκίνησε όλο αυτό...
Sour Times......nobody loves me, it's true, not like you do, η μουσική είναι υπέροχη σε όλο το δίσκο, αλλά η φωνή είναι αυτή που σε μαγνητίζει, σε τραβάει μαζί της στην άβυσσο. δεν ξέρω αν είναι πολύ καλή φωνή, αν είναι απλώς μια μέτρια αλλά σίγουρα σε περνάει από τα χίλια κύματα....άλλοτε αισθησιακή, άλλοτε απελπισμένη, άλλοτε πειραχτική....ακόμα και τα samples του Lalo Schifrin τα έχουν ενσωματώσει με τον καλύτερο τρόπο.
Strangers. Η κιθάρα σε πονάει λίγο. Τα drums σου χτυπάνε το στομάχι. Η Beth είναι εκεί για να σε πείσει πως δεν είναι όλα ηλεκτρονικά σ' αυτό το ταξίδι, αλλά ο ρυθμός σε παρασύρει σε funky μονοπάτια
ή και μαύρα, soul, blues, με τα It could be sweet και Glory Box που είναι το τελευταίο κομμάτι. Ας με διορθώσουν οι "μαύροι" φίλοι μου εδώ στο avclub αν κάνω λάθος, αλλά δεν νομίζω να ξεγελιέμαι.
Wandering Star. Χειμώνας, λίγο πριν ξημερώσει. Η σκηνή, από μια παλιά, Γιαπωνέζικη ταινία.
Νιφάδες χιονιού στροβιλίζονται πάνω απ την τρύπα ενός πηγαδιού, πριν πέσουν μέσα και γίνουν σάβανο πάνω στο πτώμα του συζύγου που πέταξαν εκεί η γυναίκα του και ο εραστής της. Τα samples, από το Magic Mountain. Τα dubs φταίνε. και μόνο αυτά για τις παραισθήσεις!!
Numb....κάτι μου χαλάει ότι όμορφο νιώθω . Όχι, δεν φταίει το τραγούδι, απλά αναρωτιέμαι, γιατί οι δικές μας σκυλίτσες προκαλούν τους τριχωτούς εραστές τους λικνιζόμενες με τσιφτετελοειδείς ήχους.
Ας δοκίμαζαν να κάνουν το ίδιο μ' αυτό.
Χαμηλωμένα φώτα, το μπάσσο πίσω απ' τη φωνή να σου προκαλεί ανατριχίλα, η φωνή μια γατούλα ναζιάρα, τα προσχήματα πέφτουν, τα ρούχα κρύβουν, τα μάτια μόνο υπόσχονται, το κορμί της το φαντάζεσαι αλλά δεν το αγγίζεις, είναι τόσο ζεστό και υγρό σαν τη φωνή. απαλό σαν χάδι και ταυτόχρονα άγριο σαν το ρυθμικό χτύπημα στα drums. Δεν τελειώνει εδώ το ταξίδι σου. Το roads θα μπορούσε κάλλιστα να είναι μουσική σε μια παράξενη ταινία του Λιντς, από αυτές που δεν καταλαβαίνεις πάντα τι θέλουν να πουν, ούτε που σε οδηγούν, αλλά απλά αφήνεσαι να φτάσεις μέχρι το τέλος.
Πίστευα κάποτε, όχι πολύ καιρό πριν, πως η μουσική πρέπει να είναι μόνο μέσα από τα "πραγματικά" όργανα, ξέρετε, πιάνο, έγχορδα, πνευστά....Μα να, κάτι τέτοιες στιγμές ή και κάποιες προηγούμενες, βλέπω πως δεν πρέπει να βάζουμε στεγανά. Αν την "πειράξεις" καλά, μπορεί να γίνει ακόμα ομορφότερη.
Έδωσα έμφαση εξ αρχής στη φωνή της Beth Gibbons. Έτσι πρέπει. Ίσως γιατί η φωνή τον κάνει τον δίσκο τόσο "μαύρο" και "υπνωτιστικό" που να με μαγεύει.
Αλλά θα ήταν άδικο να το περιορίσουμε εκεί. Το Dummy περικλείει πολύ περισσότερα, μιλώντας μουσικά κι όχι με συναισθήματα. Το Pedestral είναι αμιγώς jazz, και όχι μόνο γιατί ο Andy Hague παίζει τρομπέτα. Στα δέκα κομμάτια ο αλχημιστής έχει δέσει αρμονικά το hip hop με την ηλεκτρονική, τα blues με το ροκ, την ηδονή με τον πόνο και τον ρυθμό με την μελαγχολία.
Συνήθως, μέσα στη μέρα μου δεν ακούω ποτέ ένα είδος μουσικής μόνο. Τις περισσότερες φορές ακούω έναν ή δύο δίσκους jazz, απαραιτήτως έναν κλασσικής και ότι άλλο καινούργιο πέσει στα χέρια μου.
Με το Dummy, λυπάμαι, αλλά έχω κολλήσει.
Ο δίσκος πλησιάζει για πολλοστή φορά στο τέλος, μα....μίλησα πριν για χορό...
Έλα, πάρε με στα χέρια σου, σ' ένα ατέλειωτο slow ή μπλουζ, όπως το λέγαμε εμείς κάποτε, give me a reason to love you...give me a reason to be a woman.....for, this is the beginning of ever and ever. Αν δεν είναι αυτό μαύρο, τότε τι σημαίνει μαύρο, σε ρωτώ...
Spoken words are more than enough. Θα μπορούσα απλά να πω, πως λυπάμαι που έχασα τόσα χρόνια!
