Oι βασιλιάδες της ένοχης (για ορισμένους) μουσικής απόλαυσης χτυπούν κόκκινο με αυτό το seminal δημιούργημα τους.
Με αφορμή την συμπλήρωση 30 ετών (απίστευτο φαίνεται) από την πρώτη κυκλοφορία του και λαμβάνοντας ισχυρά ηχητικά
ερεθίσματα από την προ ολίγων ημερών επετειακή του έκδοχή , η οποία ανάμεσα στα άλλα περιλαμβάνει και σπανιότατο οπτικό υλικό , επιχειρώ μια προσέγγιση του έργου το οποίο υπήρξε πέραν πάσης αμφιβολίας το κορυφαίο σε όλα τα επίπεδα στον κατάλογο των Σουηδών.
Αν έπρεπε να υπάρχει ένας συγκεκριμένος λόγος για την δημιουργία της Europop τότε τον έχετε μπροστά σας , μια από τις πλέον essential ποπ κυκλοφορίες στην διαδρομή των 70's ,
η κορυφή της πυραμίδας για τον συνθετικό πυρήνα , σίγουρα υπήρξαν και άλλες αξιόλογες στιγμές στα
μελλοντικά τους projects , αλλά η συνολική κατεύθυνση ήταν αργά αλλά σταθερά καθοδική.
Τί είναι όμως αυτό που οδήγησε το '' the album'' στην πρώτη θέση προτίμησης στον κύκλο των δισκοκριτικών και όχι μόνον ? Πρώτα και κύρια οι συνθέσεις του διδύμου ,ποτέ τους δεν υπήρξαν ποιό ραφιναρισμένες, οι ενορχηστρώσεις οι πλέον πλουσιότερες και καινοτόμες στο χώρο που εκινείτο η μπάντα , ακόμα και αυτός ο αδύναμος κρίκος του παρελθόντος ,ο στίχος , εδώ βρίσκεται σε ικανοποιητικότατα επίπεδα για μη αγγλόφωνη μπάντα. Ενας ακόμα σημαντικότατος παράγων είναι οι φωνές των κοριτσιών ,
εδώ οι αρμονίες τους ηχούν με ένα προτόγνωρα συντονισμένο , καλοδομημένο τρόπο ακόμα και τα δικά τους
απαιτητικότατα δεδομένα.
Η γενικότερη ατμόσφαιρα , η αύρα που αποπνέεται το οδηγούν ψηλά πολύ πιο πέρα από τους
περιορισμούς της απλής ποπ φόρμας , είναι πλέον εμφανές ότι οι ABBA μετεξελίχθηκαν από
απλούς hit makers σε μια bona fide απαιτητική μπάντα η οποιά επιζητά την περατέρω διεύρυνση
των ορίων του μουσικού ιδιώματος που τόσο πιστά υπηρετούν .Το ''album'' αποτελεί μια αρτιστική κατάθεση μοναδικής αξίας και επιδραστικότητας ,
πραγματική ηχητική παρακαταθήκη για τις μελλοντικές γενιές.
Ακόμα και τα απλά στην σύλληψη και εκτέλεση tracks εδώ είναι first class , ενισχυμένα με τα
studio tricks και την πρωτοεμφανιζόμενη σε αυτό το βαθμό επεξεργασίας μελωδική διάρθρωση.
To μεγαλύτερο hit single και πρώτο σε συνολικές πωλήσεις στην Αμερική (πάνω από το dancing queen) ''take a chance on me'' στυλιστικά συνεχίζει εκεί που έμεινε το
''mamma mia'' αλλά με ένα πολύ πιό σύνθετο και ώριμο τρόπο σε ότι αφορά το
arrangement , την εκτέλεση ,τις δυνατότητες παρέμβασεων όπως αυτές πηγάζουν από τον κορυφαίο για την εποχή εξοπλισμό του στούντιο.
Σε ένα πιο αργό τέμπο και περισσότερο εσωστρεφές το ''one man one woman'' είναι μια θεσπέσια
μπαλάντα του χαρακτηριστικού τους trade mark ήχου και ύφους που μόνον οι ίδιοι κατείχαν τη μυστική φόρμουλα δημιουργίας,
φωνητικά μέχρι τα αστέρια που αγγίζουν βαθιά και κάμποσα κιθαριστικά , σύνθι riffs
ικανά να το κάνουν να ξεχωρίσει από την υπερπληθώρα παραγωγής του συγκεκριμένου είδους,
απλά και μόνον προσέξτε το ''κτίσιμο'' και την κλιμάκωση των vocals.
Ξεφεύγοντας από τα γνωστά ποπ εδάφη η μπάντα εντρύφησε σε πιο ροκ καταστάσεις με μεγαλύτερη επιτυχία από ότι στις προηγουμενές απόπειρες , το ''hole in your soul''
διαθέτει ,παρά την στιχουργική του απλότητα , αναμφισβήτητες δυνατότητες στην μελωδική και
ορχηστρική του δόμηση και ανάπτυξη.
Ακόμα περισσότερα γαλόνια διαθέτει το closing track ''ι'm a marionette'' το οποίο περιλαμβάνει το κορυφαίο ever σόλο κιθάρα σέ όλη τους την δισκογραφία , ο δαιμονισμένος ήχος ανήκει στον Lasse Wellander και είναι ''υπεύθυνος'' για το πλέον αντισυμβατικό τέλος σε lοng player των ABBA ,
μερος ενός mini musical το ''marionette'' αποτελεί μια πρώιμη ένδειξη για το τι θα ερχόταν στο μέλλον με την μορφή του ''chess''.
Ενα απόλυτο classic mid tempo pop /rock υβρίδιο είναι το ''the name of the game'' διαθέτοντας όλα τα
γνώριμα δυνατά στοιχεία ,θανατηφόρα riffs , απλησίαστα για άλλους backing vocals ενώ στιχουργικά είναι νομίζω η κορυφαία έως τότε προσπαθειά τους, στέκεται ώς μια ακόμη απόδειξη
των προσπαθειών τους να εμπλουτίσουν - ενσωματώσουν στον ήχο τους όσο το δυνατόν περισσότερα νέα στοιχεία σε απόλυτη ισορροπία με τις γνωριμές τους σταθερές.
Oμως δεν είναι οι ροκ ή οι ποπ δημιουργίες που χρωματίζουν , που δίνουν το στίγμα του έργου ,
αντιθέτως εδώ έχουμε 2 μαγευτικά anthem songs τα οποία έχουν καταχωρηθεί και καταξιωθεί σαν τα κορυφαία ίσως σε όλη τους την διαδρομή.
To πρώτο ''thank you for the music'' παρά την υπερβολική έκθεση στα ερτζιανά και σε κάθε άλλου είδους περίσταση αλλά και τους
τετριμμένους στίχους παραμένει μια κορυφαία στιγμή στο είδος του pop anthem υπεύθυνη για την δημιουργία στιφών από άξιους η μη ακολουθητές.
Φτάνοντας στο απόλυτο track σε ολόκληρη την δημιουργική τους πορεία υπό τον τίτλο ''eagle'' από μόνο του θα δικαιολογούσε σε απόλυτο βαθμό την αγορά του ''the album'' μιας και εδώ
περιέχεται η πλήρης εκδοχή του σε αντίθεση με την άτυχη πετσοκομένη single edit version. Ποτέ άλλοτε στο ποπ βασίλειο δεν έχει υπάρξει track ικανό να μεταφέρει με τέτοιο μεγαλοπρεπή - υπνωτικό τρόπο την αίσθηση της πτήσης - ανύψωσης σε μεθυστικά ύψη, είναι τόσο απίστευτο το arrangement και η χρήση των synths που κάθε φορά που το ακούω όλα αυτά τα 30 χρόνια αναρωτιέμαι πως ακριβώς πέτυχαν το συγκεκριμένου τύπου echo effect το οποίο συνδυαζόμενο με το ανατριχιστικό κιθαριστικό σόλο του Janne Schaffer και τις πολλαπλές ηχητικές επικαλύψεις κάποιες εκ των οποίων είναι σχεδόν τέλεια δείγματα δουλείας ενός εγκεφάλου σαν του Eno (μικρές keyboard φυσαλίδες που εκρήγνυνται , μουσικές σταγόνες που πέφτουν από απροσδιόριστο ύψος ,οι αετοί που διασχίζουν σφυρίζοντας τα βουνά και τις κοιλάδες) οδηγούν το τράκ στο θρόνο καταξιωνοντάς το ως ένα μεγαλειώδες tour de force.
Ομως το τελειωτικό χτύπημα της όποιας αντιστάση επιχειρεί να προβάλλει ο ακροατής στις μεθυστικές - εθιστικές αρετές του ''αετού'' έρχεται εκεί προς το τέλος όταν σβήνουν τα φωνητικά
και δίνεται η δυνατότητα να συγκεντρωθούμε στην συνολική ατμόσφαιρα καθώς το βασικό
syth riff επαναλαμβάνεται χωρίς ποτέ να κουράζει με όλα τα ηχοτόπια σε πλήρη άνθηση να επιπλέουν τριγύρω...
Ενα απλησίαστο synth / pop αριστoύργημα , μια κατηγορία από μόνο του ,τα σχεδόν 6 λεπτά της διάρκειας φαίνονται πολύ λίγα για να μας κορέσουν...
Το ΑΒΒΑ ''the album'' σηματοδότησε μια νέα πορεία αυτήν της ωρίμανσης για τους Σουηδούς ενώ ταυτόχρονα κατέρριψε ένα σωρό μύθους σχετιζόμενους με τους δημιουργικούς τους ορίζοντες και το πεπερασμένο του βεληνεκούς τους .
Στο εμπορικό τους ζενίθ θεωρήθηκαν ως ένα αθώο - αφελές συμπλήρωμα στις ακροάσεις μας παράλληλα με τα άλλα τα ''σοβαρά'' και μεγάλα ονόματα της εποχής ,όμως , το τέστ του χρόνου άλλα δείχνει ... ναι είναι βελούδινη, ατόφια, στιλπνή, ξεδιάντροπα εμπορική ποπ , όμως είναι top class ποπ.
Last edited by a moderator:
