Re: the Dark Knight
Αξιοπρεπές entertainment αλλά υπό τον απαράβατο όρο ότι είσαι κάτω από 19 και θέλεις, βασικά, να "σκοτώσεις" δυόμιση ώρες.
Κατά τα άλλα, αυτές οι κουφάλες του Χόλυγουντ μας έχουν καταδικάσει σε θάνατο από ανία: sequels, prequels κι ένα σωρό άλλα φτηνά κόλπα για να μας πουλάνε more of the same. Κανένα "ρίσκο" πιά, καμμία πρωτοτυπία, οι λίγοι σκηνοθέτες που δείχνουν ικανοί για κάτι παραπάνω μοιάζουν εξόριστοι στον ίδιο τους τον τόπο ή έχουν γίνει γραφικοί, εντελώς ιδιωματικοί, με τελείως δικό τους jargon που πιά, για να το αποκρυπτογραφήσεις, είναι σχεδόν αδύνατο (βλέπε: Terry Gilliam). Και όμως εγώ θα προτιμούσα το άνισο και αμετροεπές παραλήρημα του Tideland ή το Fear and Loathin in Las Vegas (και τα δύο του Gilliam) από αυτό το γυαλιστερό σκουπίδι, το blockbuster του καλοκαιριού, που με υποτιμάει γιατί με θεωρεί ευπρόβλεπτο, πεπερασμένο και δεδομένο και με αντιμετωπίζει σαν ιθαγενή που εντυπωσιάζεται από πολύχρωμες χάντρες και φανταχτερά καθρεφτάκια.
Εγώ, μεγαλώνοντας, είδα την πρώτη σειρά Star Wars. Μετά, οι γυιοί μου τους τα έχωσαν για να δούν τη δεύτερη σειρά. Σίγουρα θα φτιάξουν και μία ακόμα, στο μέλλον, για να την πουλήσουν στα εγγόνια μου. Αυτοί. Who the hell are They? έλεγε μια ατάκα στην Αγρια Συμμορία του Πέκινπα και σκέφτομαι τους γραβατερούς που συνεδριάζουν μέσα σε κλιματιζόμενες άιθουσες και σχεδιάζουν την τέχνη σαν προϊόν και με βάση την αγοραστική της αξία, μετράνε τη μουσική ανάλογα με το πόσες "μονάδες" (units) πουλάει, το σινεμά ανάλογα με το πόσα εισιτήρια κόβει κ.ο.κ. Αυτοί, οι Σαράφηδες, οι τοκογλύφοι. Ομορφος κόσμος μα την αλήθεια, φτού να μην τον βασκάνω.
Τώρα...όσοι από εσάς πιστεύετε πως το Σινεμά μπορεί να είναι και μερικά άλλα πράγματα πέρα από το ...οπτικοακουστικό κομμάτι, Εδώ χάσατε πανηγυρικά: όλο το βάρος πέφτει στα καταιγιστικά εφέ, σαν να σε αρπάζουν απ το λαιμό και να ουρλιάζουν μέσα στο αυτί σου.
Η ταινία είναι εντυπωσιακή αλλά μου φέρνει στο νού σημαιοστολισμένη κλώσσα: all dressed up with nowhere to go. Εντυπωσιακό περιτύλιγμα κι από ουσία μηδέν. Α για τα προβόλια θα είναι ό τι πρέπει, δεν το συζητάω. Αλλά δεν έχει ίχνος από την άγια τρέλλα και τις χοντρές πινελιές, τις ιριδίζουσες από ιδιοφυία, που είχαν οι 2 πρώτες ταινίες του Τιμ Μπάρτον πάνω στο μασκοφόρο εκδικητή. Εδώ μιλάμε για Συνταγή με όλη τη σημασία της λέξης: faster! louder! και ...πως το λένε το υπόλοιπο...το ξεχνάω τώρα.
Οι γυιοί μου βέβαια την καταδιασκέδασαν. Είναι 12 και 18. Ακούνε και heavy metal. Ελπίζω μεγαλώνοντας να ...θεραπευτούν - κι εμένα, στα 17 μου, μου άρεσαν οι Deep Purple.