"Κάποτε, γυρίζοντας στο σπίτι σου, θα βρείς τους Θεούς φευγάτους, ή άλλοτε, μεσ' το συνωστισμό, κάποιον αγγίζεις, κι εκείνος νιώθει πως θα 'χατε πολλά να πείτε, όμως τη νύχτα, ξάγρυπνοι, όπως η γυναίκα στη μοναξιά του γάμου, πρέπει να μείνουμε, ενώ η λάμψη του κεριού μόλις μας φέγγει, έχοντας περάσει τόσο άγνωστο, και τότε τα χέρια μας σαλεύουν χλωμά, φτιάχνοντας, τάχα, ένα σκαμνί ή στρώνοντας, κάποτε, τα μαλλιά μας, που άλλη πνοή τ' ανάδεψε, όπως με τις μητέρες ζήσαμε καιρό κάτω απ'την ίδια στέγη, πολύ πριν κοιτάξουν κάν στα μάτια τον πατέρα, ή όπως εκείνος που προχωράει κι όλο βυθίζεται στη νύχτα, μπορεί να πει "να, το σπίτι μου", και νά 'ναι, αληθινά, δικός του αυτός ο κόσμος...
Όμως, στο τέλος της μέρας είναι πάντα μια δύσκολη ώρα και τι ξέρουμε εμείς από τραγούδι".
Τ. Λειβαδίτης
Σας ευχαριστώ όλους πολύ.
Γι αυτά που με μάθατε, γι αυτά που μου δώσατε και συνεχίζετε να μου δίνετε, για το ότι συνεχίζετε και υπάρχετε γύρω μου, διαψεύδοντας την τελευταία αυτή φράση της "Σκοτεινής Πράξης.
Ευχαριστώ επίσης τους τεχνικούς μου "συμβούλους" για την πολύτιμη βοήθειά τους, τον supersonic που με ενέπνευσε για τον τίτλο της εκπομπής, και την 'πράσινη' για την ευγενική χορηγία της... ή μήπως τα λέω ανάποδα και η 'πράσινες' πρέπει να ευχαριστήσουν εμάς;