- 17 June 2009
- 3,594
Aki Takase - St. Louis Blues (2004)
...... Κι ο δίσκος αρκετά πιο ιδιόρρυθμος απ’ ότι έχω ακούσει μέχρι τώρα.
(Ψέμματα! έχω ακούσει και πιό ιδιόρρυθμα, αλλά το έγραψα για να... σας τρομάξω....)
Ηλεκτρικός. Ή μήπως ηλεκτρονικός; Ή πειραγμένα blues;
30’s ή 50’s; Βάλτοι του Μισσισιπή, καμπαρέ του Chicago ή μια Γιαπωνέζα γκέισα πνιγμένη στα παραισθησιογόνα;
Ακόμα δεν έχω ξεκαθαρίσει τι είναι αυτό που ακούω και με τραβάει σαν μαγνήτης, αλλά σίγουρα είναι ένας ήχος πειραματικός, μα ταυτόχρονα τόσο καθαρός και διαυγής, διαμετρικά αντίθετος από ότι μέχρι τώρα μου θύμιζαν τα blues.
H Aki Takase, Γιαπωνέζα γεννημένη στην Osaka, συνεργάστηκε με συνθέτες και μουσικούς όπως ο John Zorn, ο Lester Bowie, ηχογράφησε στην Αμερική και ζεί στο Βερολίνο.
Εδώ συμπράττει με τους:
Rudi Mahall – bass clarinet
Fred Frith – guitar
Nils Wogram- trombone
Paul Lovens- drums
Στο St. Louis Blues, όπως είναι προφανές και από τον τίτλο, «πειράζει» έξι τραγούδια του W. C. Handy, παρουσιάζει δύο δικά της, το Eine Drehorgelausdem 21. Jahrhundert (στο οποίο δεν μπορώ παρά να αναρωτηθώ τι είναι αυτό που 'klinget so herrlich, klinget so schon'….) . και το Nur da wo du bist da ist nichts , που σημαίνει ότι η Κυρία, εκτός από τα blues αγαπά και την Γερμανικήν…. και, φυσικά, περιλαμβάνει και κομμάτια του κλαρινετίστα της Rudi Mahall και του Γερμανού Nils Wogram, που παίζει τρομπόνι στον δίσκο.
Jazz ain’t what it used to be, το τρομπόνι οργιάζει, τα πιατίνια παιχνιδίζουν, που και που βέβαια το παιχνίδισμα γίνεται γροθιά στο στομάχι, μετά, όταν μπλέκονται όλα μαζί και αδυνατείς να τα ξεχωρίσεις δεν πειράζει, αρκεί που απλά θέλεις να χορέψεις, να κλείσεις το μάτι πονηρά πίσω από ένα κρυστάλλινο ποτήρι με σαμπάνια, ευτυχώς που δεν σε πιάνει το μπότζι στα ποταμόπλοια, γιατί με τόσο προκλητικά πνευστά και ρυθμικό πιάνο, μάλλον πάνω σε κάποιο ποταμόπλοιο βρίσκεσαι χωρίς να το θέλεις καθόλου… μα καθόλου σου λέω .
Βέβαια, όλα αυτά τα ειδυλιακά, στις εύκολες στιγμές του δίσκου. Γιατί, δεν είναι πάντα όμορφος κι αγγελικός ό ήχος, τι περιμένεις από μια πιανίστα με ιαπωνική κουλτούρα που παίζει Αμερικάνικα Blues? Υπάρχουν στιγμές που η κιθάρα ξεφεύγει επικίνδυνα, το πιάνο γίνεται δύσπεπτο, αν ας πούμε δεν αντέχεις τους αυτοσχεδιασμούς του Jarrett, μην το δοκιμάσεις καν, γενικά, αν και ο δίσκος είναι Blues, εντελώς, αν και ο δίσκος είναι Jazz, εντελώς, είναι και χίλια άλλα πράγματα ταυτόχρονα, ο ορισμός των αντιθέσεων είναι ένα από αυτά, μιας και καταφέρνει να μην σε αφήνει να εφησυχάσεις ποτέ.
Η τρυφερή μελωδία γίνεται σποραδικές ρυθμικές εκρήξεις, αντιστικτικές αντιθέσεις (καημό το ‘χα να το πω αυτό!!!!!), χαδιάρικος χειρισμός της αρχικής σύνθεσης που την οδηγεί σε στιγμές παράνοιας.
Γενικά, είναι so much jazz, so so much jazz….
