Παναγιώτης Μελάς
AVClub Addicted Member
Καλό ταξείδι....
Τί να πω?
Το έμαθα εντελώς τυχαία - δεν είχα πάρει ακόμα εφημερίδα - στο γραφείο γνωστής μου συμβολαιογράφου, το μεσημέρι, όταν πάνω στο γραφείο της είδα Τα Νέα με πρωτοσέλιδη την είδηση.
Για πολλούς, ο Αγγελόπουλος ήταν είδος προς αποφυγήν. Κατ' εμέ, ήταν ένας από τους πιο μεγάλους σκηνοθέτες από καταβολής κινηματογράφου. Δεν ήταν "εύπεπτος", δεν προσομοίαζε ούτε με Σπίλμπεργκ ούτε με Λούκας ούτε με Ρ. Σκοτ. Και ακόμα ούτε με Χίτσκοκ, ούτε με Κιούμπρικ (τυχαία τα ονόματα, θα μπορούσαν κι άλλοι να μπουν στη λίστα) ούτε με κανένα από τα άλλα ιερά τέρατα του διεθνούς σινεμά, πολλώ δε μάλλον με αυτά του Χόλιγουντ. Αλλά ήταν μοναδικός. Και πολύ-πολύ μεγάλος. Πελώριος.
Μία από τις μεγαλύτερες απώλειες του Ελληνικού αλλά και του παγκόσμιου πολιτισμού.
Καλό ταξείδι, Θοδωρή. Θα σε θυμόμαστε.
Σε ότι αφορά την παρατήρηση ότι τόσοι θάνατοι συμβαίνουν γύρω μας καθημερινά, όχι μόνο από άστεγους ή από φτωχούς, αλλά και από εργαζόμενους που αφήνουν την τελευταία τους πνοή στο μεροκάματο (ατυχήματα, επαγγελματικές ασθένειες, κόπωση κλπ.), θα συμφωνήσω γενικά.
Αλλά είναι δυο θέματα που πρέπει να συζητιώνται ξεχωριστά. Η απώλεια του Αγγελόπουλου είναι απώλεια πολιτισμού. Πέραν από την ανθρώπινη πλευρά της - που πολύ σωστά συζητιέται - υπάρχει και το ζήτημα της απώλειας ενός μεγάλου δημιουργού, του οποίου το - πολιτιστικό - κενό είναι από δυσαναπλήρωτο έως μη αναπληρώσιμο. Από αυτή και μόνο τη σκοπιά, νομίζω, αξίζει τον κόπο να αφιερώσουμε λίγες αράδες.
Καλό βράδυ.
-
Τί να πω?
Το έμαθα εντελώς τυχαία - δεν είχα πάρει ακόμα εφημερίδα - στο γραφείο γνωστής μου συμβολαιογράφου, το μεσημέρι, όταν πάνω στο γραφείο της είδα Τα Νέα με πρωτοσέλιδη την είδηση.
Για πολλούς, ο Αγγελόπουλος ήταν είδος προς αποφυγήν. Κατ' εμέ, ήταν ένας από τους πιο μεγάλους σκηνοθέτες από καταβολής κινηματογράφου. Δεν ήταν "εύπεπτος", δεν προσομοίαζε ούτε με Σπίλμπεργκ ούτε με Λούκας ούτε με Ρ. Σκοτ. Και ακόμα ούτε με Χίτσκοκ, ούτε με Κιούμπρικ (τυχαία τα ονόματα, θα μπορούσαν κι άλλοι να μπουν στη λίστα) ούτε με κανένα από τα άλλα ιερά τέρατα του διεθνούς σινεμά, πολλώ δε μάλλον με αυτά του Χόλιγουντ. Αλλά ήταν μοναδικός. Και πολύ-πολύ μεγάλος. Πελώριος.
Μία από τις μεγαλύτερες απώλειες του Ελληνικού αλλά και του παγκόσμιου πολιτισμού.
Καλό ταξείδι, Θοδωρή. Θα σε θυμόμαστε.
Σε ότι αφορά την παρατήρηση ότι τόσοι θάνατοι συμβαίνουν γύρω μας καθημερινά, όχι μόνο από άστεγους ή από φτωχούς, αλλά και από εργαζόμενους που αφήνουν την τελευταία τους πνοή στο μεροκάματο (ατυχήματα, επαγγελματικές ασθένειες, κόπωση κλπ.), θα συμφωνήσω γενικά.
Αλλά είναι δυο θέματα που πρέπει να συζητιώνται ξεχωριστά. Η απώλεια του Αγγελόπουλου είναι απώλεια πολιτισμού. Πέραν από την ανθρώπινη πλευρά της - που πολύ σωστά συζητιέται - υπάρχει και το ζήτημα της απώλειας ενός μεγάλου δημιουργού, του οποίου το - πολιτιστικό - κενό είναι από δυσαναπλήρωτο έως μη αναπληρώσιμο. Από αυτή και μόνο τη σκοπιά, νομίζω, αξίζει τον κόπο να αφιερώσουμε λίγες αράδες.
Καλό βράδυ.
-
