Σαν σήμερα φίλε έφυγες για το ταξίδι σου. Δεν πήρες κανέναν μαζί σου. Παλιοεγωιστή. Μοναχικός καβαλάρης στην καταιγίδα με προορισμό τη μεγάλη κοιλάδα κατήντησες τρομάρα σου.
Σαν σήμερα αστέρι έπαψες να φωτίζεις τον κόσμο. Τι θα κάναμε χωρίς εσένα? Πόσο φτωχότεροι θα είμασταν? Γιατί τόσο γρήγορα μας άφησες? Τόσο ‘μικροί’ είμασταν? Σκέψου τον Τζον, τον Ρέυ, τον Ρόμπυ. Τίποτα δεν ήταν αυτοί για σένα? Ποιον θα βρούν τώρα ‘στα παπούτσια σου’? Σου το λέω εγώ:κ α ν έ ν α ν!
Σαν σήμερα κούκλε, κάθε γυναίκα της Αμερικής έριξε δάκρυ για την αθάνατη ομορφιά του θνητού προσώπου σου. Κοίτα την Πάμελα. Απόμακρη. Μόνη. Θλιμμένη.’’ Η γκόμενα του Τζίμπο, πφφ...Το παλιοπρεζάκι’’. Ούτε σ αυτήν δε φρόντισες να κάνεις παρέα. Την ανάγκασες να έρθει να σε βρει. Θυμήσου την κάθε κοπελιά που σου φώναζε επι σκηνής ‘πάρε με Τζίμ’. Θυμήσου την κάθε μικρή, ψωνισμένη, χαζοκοπελίτσα που περιφερόταν και έλεγε πόσο ερωτευμένη μαζί σου είναι.
Σαν σήμερα αγόρι μου μας την έκανες. Μας ανάγκασες να μετρήσουμε απώλειες στον αγώνα της ζωής. Μία μέρα, ένα Βατερλό. Ανάθεμα σε. Εσένα και τις συνήθειες σου. Άσπλαχνε. Ήθελα να ξερα που πας. ΠΟΥ ΠΑΣ?
Έτσι το ονειρευόσουν αλήθεια? Το τέλος? Σε μια μπανιέρα, χωρίς μυαλό, χωρίς καρδιά, χωρίς σφυγμό,με την πρέζα να ρέει στο αίμα σου? Αυτή ήταν η καλοκαιρινή βροχή που μας έλεγες ρε ψευτοπροφήτη? Που κάθε πλούσιο μουσκάρι είχε πλέον έναν αντίπαλο ηγέτη λιγότερο στην προσπάθεια του για εκμετάλλευση? Που κάθε ‘στρατιώτης’ σου βυθίστηκε σε κατάθλιψη? Που κάθε κομπλεξικός και συντηρητικός γέρος είχε πάτημα να φωνάζει για τους ‘μαλλιάδες’?
Κι όλα αυτά? Και αυτά τίποτα δεν είναι?I guess so. Βλέπεις, άλλοι είναι άνθρωποι άλλοι κάτι παραπάνω...
Βέβαια, τι να σου καταλογίσει κανείς? Μπορεί? Ποιος είναι, υπάρχει? Εσύ πλεον πολλούς δε τους συγκινείς αλλά...your music does. Τουλάχιστον υπάρχουν ακόμα κάποιοι μανιακοί να ‘κλέβουν’ τις ατάκες σου για να τις χρησιμοποιούν για ψευδόνυμα και να σε θυμούνται την ημέρα που άφησες αυτόν τον κόσμο και να ρίχνουν ένα δάκρυ για σένα.
Πρέπει να σου πω( αν και νομίζω ότι...το ποτάμι ξέρει), επαληθεύεσαι κάθε μέρα. Το ημερολόγιο δείχνει 3 Ιουλίου και όσοι δεν κάνουν καμάκι στις παραλίες, φλερτάρουν με τα τηλέφωνα για να κανονίσουν τις... διακοπούλες τους! Πόσο δίκιο είχες αδερφέ μου. Μα την πίστη μου, πόσο παράξενοι είναι οι άνθρωποι...
The Lizard king rides alone now. Rest in peace brother...
Σαν σήμερα αστέρι έπαψες να φωτίζεις τον κόσμο. Τι θα κάναμε χωρίς εσένα? Πόσο φτωχότεροι θα είμασταν? Γιατί τόσο γρήγορα μας άφησες? Τόσο ‘μικροί’ είμασταν? Σκέψου τον Τζον, τον Ρέυ, τον Ρόμπυ. Τίποτα δεν ήταν αυτοί για σένα? Ποιον θα βρούν τώρα ‘στα παπούτσια σου’? Σου το λέω εγώ:κ α ν έ ν α ν!
Σαν σήμερα κούκλε, κάθε γυναίκα της Αμερικής έριξε δάκρυ για την αθάνατη ομορφιά του θνητού προσώπου σου. Κοίτα την Πάμελα. Απόμακρη. Μόνη. Θλιμμένη.’’ Η γκόμενα του Τζίμπο, πφφ...Το παλιοπρεζάκι’’. Ούτε σ αυτήν δε φρόντισες να κάνεις παρέα. Την ανάγκασες να έρθει να σε βρει. Θυμήσου την κάθε κοπελιά που σου φώναζε επι σκηνής ‘πάρε με Τζίμ’. Θυμήσου την κάθε μικρή, ψωνισμένη, χαζοκοπελίτσα που περιφερόταν και έλεγε πόσο ερωτευμένη μαζί σου είναι.
Σαν σήμερα αγόρι μου μας την έκανες. Μας ανάγκασες να μετρήσουμε απώλειες στον αγώνα της ζωής. Μία μέρα, ένα Βατερλό. Ανάθεμα σε. Εσένα και τις συνήθειες σου. Άσπλαχνε. Ήθελα να ξερα που πας. ΠΟΥ ΠΑΣ?
Έτσι το ονειρευόσουν αλήθεια? Το τέλος? Σε μια μπανιέρα, χωρίς μυαλό, χωρίς καρδιά, χωρίς σφυγμό,με την πρέζα να ρέει στο αίμα σου? Αυτή ήταν η καλοκαιρινή βροχή που μας έλεγες ρε ψευτοπροφήτη? Που κάθε πλούσιο μουσκάρι είχε πλέον έναν αντίπαλο ηγέτη λιγότερο στην προσπάθεια του για εκμετάλλευση? Που κάθε ‘στρατιώτης’ σου βυθίστηκε σε κατάθλιψη? Που κάθε κομπλεξικός και συντηρητικός γέρος είχε πάτημα να φωνάζει για τους ‘μαλλιάδες’?
Κι όλα αυτά? Και αυτά τίποτα δεν είναι?I guess so. Βλέπεις, άλλοι είναι άνθρωποι άλλοι κάτι παραπάνω...
Βέβαια, τι να σου καταλογίσει κανείς? Μπορεί? Ποιος είναι, υπάρχει? Εσύ πλεον πολλούς δε τους συγκινείς αλλά...your music does. Τουλάχιστον υπάρχουν ακόμα κάποιοι μανιακοί να ‘κλέβουν’ τις ατάκες σου για να τις χρησιμοποιούν για ψευδόνυμα και να σε θυμούνται την ημέρα που άφησες αυτόν τον κόσμο και να ρίχνουν ένα δάκρυ για σένα.
Πρέπει να σου πω( αν και νομίζω ότι...το ποτάμι ξέρει), επαληθεύεσαι κάθε μέρα. Το ημερολόγιο δείχνει 3 Ιουλίου και όσοι δεν κάνουν καμάκι στις παραλίες, φλερτάρουν με τα τηλέφωνα για να κανονίσουν τις... διακοπούλες τους! Πόσο δίκιο είχες αδερφέ μου. Μα την πίστη μου, πόσο παράξενοι είναι οι άνθρωποι...
The Lizard king rides alone now. Rest in peace brother...
Last edited: