Τrident / McCoy Tyner ( Milestone 1975 )
Την δεκαετία του 70 ο McCoy Tyner έκανε την παραγωγή και κυκλοφορία τζαζ αριστουργημάτων να μοιάζει τόσο απλή σαν το διάβασμα μιας εφημερίδας και τόσο φυσική σαν την καθημερινή ανατολή του ήλιου . Extensions (1970) , Sahara ( 1972 ) , Enlightment ( 1973 ), Songs of the new world ( 1973 ) , Atlantis ( 1974 ) ήταν και παραμένουν επιτεύγματα προσωπικού ύφους αξεπέραστου έως σήμερα . Βαδίζοντας στα ίχνη του μέντορα John Coltrane στο κλασσικό κουαρτέτο του οποίου έπαιξε από το 60 έως το 65 μαζί με τον Jimmy Garrison και τον Elvin Jones , o εμβληματικός αυτός πιανίστας και συνθέτης επιβεβαίωσε την επιλογή του για την θέση του πιανίστα στο πιο σημαντικό ίσως κουαρτέτο της τζαζ και συγχρόνως με όλους αυτούς τους δίσκους , συνέχισε την Κολτρεϊνική παράδοση μπολιάζοντας την με το μεγαλειώδες , απόλυτο και πρωτότυπο εκτελεστικό του στυλ , πάντοτε βασισμένο στα μπλούζ .
Ένα χρόνο μετά την Ατλαντίδα ο Tyner στο Trident ξαναβρίσκει τον Elvin Jones , με τον οποίο είχε να συνεργαστεί από το 1970 και παίρνει μαζί του και τον Ron Carter ( αμφότεροι γνωστοί και μεταξύ τους και με τον ίδιο τον Tyner από το Extensions του 1970 ) . Επιστροφή στα βασικά της τζαζ , στην αρχετυπική μορφή του πιάνο τρίο . Εξη συνθέσεις , οι τέσσερις πρωτότυπες και δύο νέες αναγνώσεις παλαιότερων κομματιών , μία στο Once I Loved του Jobim και μία στο κλασσικό Ruby My Dear του Thelonious Monk.
Η μουσική ρέει με καταιγιστικό ρυθμό όπως καταιγιστικά θυελλώδες είναι το παίξιμο του τρίο. Ο Jones είναι ένα από τoυς ελάχιστους ντράμερ που μπορεί να σταθεί με άνεση δίπλα στον Tyner , να συνοδέψει το δαιδαλώδες παίξιμο του , να συμπληρώσει το δαντελένιο κέντημα του , να διανθίσει ρυθμικά και να ανταποκριθεί στον πιανιστικό «ολοκληρωτισμό» του Tyner. Με έναν bigger than life ήχο και οι δυο τους , χρειάζονται τον ακλόνητο Ron Carter στο μπάσο , για να παραμείνουν στη γήϊνη σφαίρα , καθώς ανα πάσα στιγμή νιώθεις πως είναι έτοιμοι να εκτοξευθούν στην στρατόσφαιρα . Ακρως ενδιαφέρουσα στιγμή το Ruby My dear , καθώς το ελλειπτικό , αφαιρετικό στυλ του Monk αντικαθίσταται εδώ από το πολυσχιδές , πολυπλόκαμο παίξιμο του Tyner δίνοντας στο κομμάτι μια άλλη διάσταση . Το ίδιο ενδιαφέρουσα και η χρήση αρπίχορδου μαζί με το πιάνο σε δύο κομμάτια . Μεγάλη τζαζ .
