Ξεκινώντας από κάτω προς τα πάνω, από το φτηνότερο προς το ακριβότερο, επιβεβαιώθηκε ότι όσο πιο ακριβό τόσο και πιο καλό, μετά από πολλές ώρες δοκιμών στο σαλόνι με τα ML Purity.
Το Yamaha είναι εισαγωγική hi-fi συσκευή, χωρίς να διαπρέπει κάπου τρομερά, αλλά ούτε και πάσχει σε κάποιον τομέα, εκτός από το γεγονός ότι είναι άδειο χαμηλά και ότι οι χροιές του είναι ψυχρές και ουδέτερες, έχοντας παράλληλα ένα φούσκωμα στις μεσαίες. Για την τιμή του φυσικά πολύ καλό.
Το Marantz ST6003, ίσως στην προσπάθειά του για πιο ξεκούραστο άκουσμα, αποκλείει ολόκληρες συχνότητες, αρεστό κάποιες φορές όταν έχει φύσημα ο σταθμός που μέσω του Marantz δεν αποδίδεται. Αλλά ατονούν και ήχοι στα μεσοϋψηλά. Γι' αυτό και ταίριαξε με τα Heresy, καθώς είναι ξεκούραστο άκουσμα χωρίς ποτέ να ξυρίσει. Ίσα-ίσα που σου έρχεται να ανεβάσεις την ένταση. Πάντως γενικά είναι σαν να υπέστη equalizing ο ήχος του.
To Denon δεν αφήνει καμιά συχνότητα και ήχο εκτός και πλησιάζει στο άκουσμα του Marantz. Με διαφορά ότι έχει μια έντονη τόνωση στις χαμηλές που μπορεί να οδηγήσει σε booming σε ηχεία bass reflex. Σε πολύ υψηλές εντάσεις το άκουσμα γίνεται κουραστικό, σαν να παίζει το σύστημα στην τσίτα. Γενικά "φωνάζει" το tuner. Αλλά σε γενικές γραμμές αποδίδει καλά. Στα 230 ευρώ που κοστίζει είναι καλή αγορά.
Στο Marantz ST-17 επέρχεται η πολυπόθητη ισορροπία. Το χαμηλό αποδίδεται σε νορμάλ επίπεδα, σφιχτό και ελεγχόμενο χωρίς φούσκωμα. Μεσαίες ίδιες πάνω-κάτω με Denon. Οι υψηλές όμως δαντελένιες. Σε τυφλό τεστ Marantz ST17 vs Denon, με 100% επιτυχία μπορούσαμε να ξεχωρίσουμε ποιο έπαιζε κάθε φορά, με βάση τα υπερτονισμένα, μπουμπουνιστά, χαμηλά του Denon και τα δαντελένια υψηλά του Marantz. Επιβεβαιώνει λοιπόν την ανώτερη κλάση του το St-17 έναντι των ανταγωνιστών του. Απόλυτα ισορροπημένο άκουσμα, πασπαλισμένο με δαντελένιες χροιές στις υψηλές του.
