O Iyer κλείνει φέτος τά 40 του χρόνια...Γιός Ινδών μεταναστών ,γεννημένος στην Ν.Υόρκη ,αφού μαθήτευσε για πολλά χρόνια στο κλασσικό πιάνο ,απο νωρίς άρχισε νά διαμορφώνει την δική του μουσική προσωπικότητα στην Jazz..
Τον Iyer τον πρωτοέμαθα απο το Tragicomic τού 2008 πού μού πρότεινε ο Λύμπε,αλλά και απο μιάς σειράς πρόταση τού Ecodrifter για το Historicity(αριστούργημα τού 2009 απο την ACT)..
Στην συνέχεια άκουσα το Raw materials τού 2006,τό Memorophilia τού 1996,το φετινό του Tirtha και προ δυό μηνών ''συνάντησα'' το solo πού ειναι δίσκος τού Αυγούστου τού 2010 και ο πρώτος αμιγώς πιανιστικός τού Iyer στην ΑCT.
11 συνθέσεις,εκ τών οποίων οι 5 δικές του,μιά τού Michael Jackson,μιά τού Coleman,μιά τού Monk,δυό τού Duke και μιά τών Jimmy Van Heusen / Eddie Delange..
01 Human Nature (Steve Porcaro / John Bettis) 6:07
02 Epistrophy (Thelonious Monk / Kenny Clarke) 4:56
03 Darn That Dream (Jimmy Van Heusen / Eddie Delange) 4:14
04 Black & Tan Fantasy (Bubber Miley / Edward K. “Duke” Ellington) 4:50
05 Prelude: Heartpiece (Vijay Iyer) 2:06
06 Autoscopy (Vijay Iyer) 6:38
07 Patterns (Vijay Iyer) 8:29
08 Desiring (Vijay Iyer) 4:50
09 Games (Steve Coleman) 3:37
10 Fleurette Africaine (Edward K. “Duke” Ellington) 7:56
11 One For Blount (Vijay Iyer) 3:03
Ο τύπος ειναι μορφή.
Βαθύς γνώστης τής Μουσικής,στό solo κάνει ένα μεγάλο άλμα προς τά εμπρός ,χρησιμοποιώντας την ηδη υπάρχουσα εμπειρία του,αλλά και αυτούς πού χρησιμοποίησε ως επιδράσεις απο τήν μικρή του ηλικια εως σήμερα.
Το Human Nature(επιτυχία τού Michael Jackson)τό προσεγγίζει μέ μεγάλη τρυφερότητα στην μνημη τού ''Βασιλιά'',αλλά δεν το ακολουθεί κατά γράμμα δημιουργώντας έτσι μιά εξάλεπτη μπαλάντα γεμάτη σκιές και λυρισμό..
Ο Monk τού ταιριάζει ως στύλ παιξίματος και το 'Epistrophy''μετατρέπεται σε μιά κοφτερή και στιλπνή ''ανα-σύνθεση'',πού η μελωδία αποκαλύπτεται σταδιακά.
Το ''Darn that Dream'' είναι πιθανώς η πιό ''κλασσική'' jazz ερμηνεια στον δίσκο ...
Ακολουθεί το μαγικό Black&Tan Fantasy τού Ellington...
Εδώ ο Iyer ξεδιπλώνει ολη την παιδεία του.
Η εισαγωγή μέ το αριστερό χέρι παραπέμπει στήν ''Hammerklavier'' τού Beethoven και συγχρόνως εμφανίζεται σε στύλ ragtime η μελωδια τού Duke..
Μαγικό και εμπνευσμένο ξεκίνημα ,πού στην συνέχεια πανεύκολα μετατρέπεται σέ Jazz επιπέδου γεμάτη λεπτότητα και απόλαυση.
Το δίλεπτο Prelude-Heartpiece ,οπως και το θεσπέσιο Autoscopy παραπέμπουν στον Cecil Taylor και ειδικά το δεύτερο ειναι μιά μεγάλη στιγμή του δίσκου γεμάτη αυτοσχεδιαστικές ίντριγκες και εμπνευσμένη δεξιοτεχνία.
Το μακροσκελές ''δικό'' του ''patterns'' ειναι μιά συμπύκνωση τής μαεστρίας του και τής πείρας του πού αναπτύσσεται σε μορφή σύγχρονης σονάτας ,καί περιλαμβάνει απο ψήγματα jazz μέχρις μακρινά ερεθίσματα απο τον Prokofiev..
H συγκοπτική μελωδία,διακόπτεται απο το ρυθμικο σφυροκόπημα χωρις ομως ποτέ το δομικό νήμα νά χάνεται..
Το desiring αρκούντως μελωδικό και το dreams καθαρά αυτοσχεδιαστικό ,ενώ το ''Fleurette Africaine'' τού Ellington προσεγγίζεται σχεδόν ''ά λά Γαλλικά'' μέ μιά μειξη ήχων τής Ν.Ορλεάνης με Debussy και μιά βαθειά συγκινητική ακρίβεια ηχητικής φωτεινότητας...
Στο φινάλε το ''One for Blount'' ειναι μιά σπονδή στον Sun Ra ,παραμορφωτικό,αλλά και πάλι μέ μιά κρυστάλλινη καθαρότητα,πού καθηλώνει.
Το ''Solo'' τού Iyer ειναι ένα Statement τού σπουδαίου αυτού μουσικού και αποτελεί τομή στην πορεία του....
Γιά τά γούστα μου ενα καθαρό πεντάστερο αριστούργημα απο εναν μεγάλο μουσικό πού αξιζει νά διερευνηθεί απο τούς φίλους τής καλής Μουσικής..
Τον Iyer τον πρωτοέμαθα απο το Tragicomic τού 2008 πού μού πρότεινε ο Λύμπε,αλλά και απο μιάς σειράς πρόταση τού Ecodrifter για το Historicity(αριστούργημα τού 2009 απο την ACT)..
Στην συνέχεια άκουσα το Raw materials τού 2006,τό Memorophilia τού 1996,το φετινό του Tirtha και προ δυό μηνών ''συνάντησα'' το solo πού ειναι δίσκος τού Αυγούστου τού 2010 και ο πρώτος αμιγώς πιανιστικός τού Iyer στην ΑCT.
11 συνθέσεις,εκ τών οποίων οι 5 δικές του,μιά τού Michael Jackson,μιά τού Coleman,μιά τού Monk,δυό τού Duke και μιά τών Jimmy Van Heusen / Eddie Delange..
01 Human Nature (Steve Porcaro / John Bettis) 6:07
02 Epistrophy (Thelonious Monk / Kenny Clarke) 4:56
03 Darn That Dream (Jimmy Van Heusen / Eddie Delange) 4:14
04 Black & Tan Fantasy (Bubber Miley / Edward K. “Duke” Ellington) 4:50
05 Prelude: Heartpiece (Vijay Iyer) 2:06
06 Autoscopy (Vijay Iyer) 6:38
07 Patterns (Vijay Iyer) 8:29
08 Desiring (Vijay Iyer) 4:50
09 Games (Steve Coleman) 3:37
10 Fleurette Africaine (Edward K. “Duke” Ellington) 7:56
11 One For Blount (Vijay Iyer) 3:03
Ο τύπος ειναι μορφή.
Βαθύς γνώστης τής Μουσικής,στό solo κάνει ένα μεγάλο άλμα προς τά εμπρός ,χρησιμοποιώντας την ηδη υπάρχουσα εμπειρία του,αλλά και αυτούς πού χρησιμοποίησε ως επιδράσεις απο τήν μικρή του ηλικια εως σήμερα.
Το Human Nature(επιτυχία τού Michael Jackson)τό προσεγγίζει μέ μεγάλη τρυφερότητα στην μνημη τού ''Βασιλιά'',αλλά δεν το ακολουθεί κατά γράμμα δημιουργώντας έτσι μιά εξάλεπτη μπαλάντα γεμάτη σκιές και λυρισμό..
Ο Monk τού ταιριάζει ως στύλ παιξίματος και το 'Epistrophy''μετατρέπεται σε μιά κοφτερή και στιλπνή ''ανα-σύνθεση'',πού η μελωδία αποκαλύπτεται σταδιακά.
Το ''Darn that Dream'' είναι πιθανώς η πιό ''κλασσική'' jazz ερμηνεια στον δίσκο ...
Ακολουθεί το μαγικό Black&Tan Fantasy τού Ellington...
Εδώ ο Iyer ξεδιπλώνει ολη την παιδεία του.
Η εισαγωγή μέ το αριστερό χέρι παραπέμπει στήν ''Hammerklavier'' τού Beethoven και συγχρόνως εμφανίζεται σε στύλ ragtime η μελωδια τού Duke..
Μαγικό και εμπνευσμένο ξεκίνημα ,πού στην συνέχεια πανεύκολα μετατρέπεται σέ Jazz επιπέδου γεμάτη λεπτότητα και απόλαυση.
Το δίλεπτο Prelude-Heartpiece ,οπως και το θεσπέσιο Autoscopy παραπέμπουν στον Cecil Taylor και ειδικά το δεύτερο ειναι μιά μεγάλη στιγμή του δίσκου γεμάτη αυτοσχεδιαστικές ίντριγκες και εμπνευσμένη δεξιοτεχνία.
Το μακροσκελές ''δικό'' του ''patterns'' ειναι μιά συμπύκνωση τής μαεστρίας του και τής πείρας του πού αναπτύσσεται σε μορφή σύγχρονης σονάτας ,καί περιλαμβάνει απο ψήγματα jazz μέχρις μακρινά ερεθίσματα απο τον Prokofiev..
H συγκοπτική μελωδία,διακόπτεται απο το ρυθμικο σφυροκόπημα χωρις ομως ποτέ το δομικό νήμα νά χάνεται..
Το desiring αρκούντως μελωδικό και το dreams καθαρά αυτοσχεδιαστικό ,ενώ το ''Fleurette Africaine'' τού Ellington προσεγγίζεται σχεδόν ''ά λά Γαλλικά'' μέ μιά μειξη ήχων τής Ν.Ορλεάνης με Debussy και μιά βαθειά συγκινητική ακρίβεια ηχητικής φωτεινότητας...
Στο φινάλε το ''One for Blount'' ειναι μιά σπονδή στον Sun Ra ,παραμορφωτικό,αλλά και πάλι μέ μιά κρυστάλλινη καθαρότητα,πού καθηλώνει.
Το ''Solo'' τού Iyer ειναι ένα Statement τού σπουδαίου αυτού μουσικού και αποτελεί τομή στην πορεία του....
Γιά τά γούστα μου ενα καθαρό πεντάστερο αριστούργημα απο εναν μεγάλο μουσικό πού αξιζει νά διερευνηθεί απο τούς φίλους τής καλής Μουσικής..
