Βινύλια ( ελληνικά , αμερικάνικα , Classic records και δεν συμμαζεύεται

[Δημήτρης Ν.]

Αφορμή για την μικρή συγκέντρωση σπίτι μου , στάθηκε η διαπίστωση του Βασίλη τσάκωνα ότι έχει το Physical Graffiti των Led Zeppelin σε κόπια εισαγωγής αμερικάνικης εκτύπωσης . Πρότεινα λοιπόν να την συγκρίνουμε με την επανέκδοση της Classic Records που έχω εγώ . Το ραντεβού ψηνόταν από το Σάββατο , αλλά πραγματοποιήθηκε τελικά Δευτέρα απόγευμα . Ο ΑΓΔ έφερε και την ελληνική κόπια από τα νιάτα μας ( εγώ την έχω πετάξει ) .
Εκτός από το Physical Graffiti είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε το πασίγνωστο Time out του Dave Brubeck σε επανέκδοση επίσης της Classic Records κόντρα σε μια , μάλλον , επανέκδοση , αγνώστου όμως πατρότητας , ομοίως σε βαρύ βινύλιο , το «Χαμόγελο της Τζοκόντας» για το οποίο τόσος ντόρος έγινε τώρα τελευταία για την νέα ψηφιακή επεξεργασία του , κόντρα στην παλιά ελληνική κόπια του Παναγιωτίδη .
Παρεμπιπτόντως ακούσαμε και cd κόντρα σε βινύλιο , νέας κυκλοφορίας , προφανώς ψηφιακής ηχογράφησης ( Tom Tyler / “Forward Going backward” του 2005 ) , καθώς και παλιό αναλογικό βινύλιο , κόντρα σε direct metal master of a digitally remastered original tape ( γλωσσοδέτης που μόνον οι Γιαπωνέζοι μπορούσαν να σκεφτούν) βινύλιο ( The Βeatles / “Rubber Soul”Capitol ST 2442 vs Τhe Beatles / «Rubber Soul» της EMI Toshiba ) ενώ κλείσαμε με βινύλιο κόντρα σε K2HD remastered cd ( Gong/ “Flying Teapot” .

Και μια και ήμασταν μαζεμένοι είπαμε να ξαναακούσουμε το Live at Fillmore των Allman Brothers από βινύλιο της Classic records και από cd .
Μπορεί να έχω ξεχάσει κάτι , ελπίζω όμως ότι θα το θυμούνται οι υπόλοιποι .
Θα πρέπει να υπενθυμίσω ότι τα συμπεράσματα μας , έχουν εφαρμογή μόνο στο δικό μου σύστημα και βεβαίως επηρεάζονται από τα υποκειμενικά αυτιά μας .

Κατ’ αρχήν το Take Five. Aρχικά το ακούσαμε στην δική μου «ύποπτη» κόπια . Κλασσικός ήχος Columbia του εμπορίου , ευχάριστος , αλλά θολός – τουλάχιστον δύο κουρτίνες μπροστά από την ορχήστρα . Μόλις στο πλατώ πήρε τη θέση της η κόπια της classic records , τα πέπλα έφυγαν , ο ήχος καθάρισε , τα ντραμς ακούστηκαν υπέροχα , με διαύγεια , το ίδιο και το σαξόφωνο του Desmond – αν και αρχικά μας φάνηκε λίγο πιο σκληρό . Λέω αρχικά γιατί όταν ξαναάκουσα τον δίσκο όταν έφυγαν τα παιδιά , ακόμα και αυτό ήταν καλύτερο . Γενικά η διαφορά ανάμεσα στις δύο κόπιες , ήταν ίδια με την διαφορά μεταξύ δίσκου και της ορχήστρας σπίτι σου ( όσο κι αν αυτό ακούγεται τραβηγμένο )

Μετά ήρθε η σειρά του Physical Graffiti. Κατ’ αρχήν έπαιξε η ελληνική κόπια . Φρίκη . Καθόλου μπάσα , θαμμένα φωνητικά , τσιριχτός ήχος . Βγήκε πριν τελιώσει το τραγούδι . Την θέση πήρε η 1ης κοπής κόπια του Βασίλη ( SwanSong 200) . Τα πράγματα είχαν σαφέστατη βελτίωση , όμως όλα ξεκαθάρισαν όταν στο πλατώ κάθησε η κόπια της Classic records όπου το μπάσσο πήρε τις συστές μεγαλόπρεπες διαστάσεις του , η γκραν κάσσα ακουγόταν σε όλο της το μεγαλείο , τα φωνητικά ήταν πεντακάθαρα κι οι κιθάρες γεμάτες ένταση χωρίς σκληράδα . 2/2 λοιπόν για την classic records. Ειρήσθω εν παρόδω ότι όλο αυτό το διάστημα ο Παναγιωτίδης παραπονιόταν για τα πιατίνια , αλλά δεν του δίνουμε σημασία ( πάντα παραπονιέται για τα πιατίνια )

Το Χαμόγελο της Τζοκόντας , πάλι , μπορεί μεν να απεκτησε μεγαλύτερη διαύγεια με την νέα του επεξεργασία , αλλά έχασε σε συναίσθημα , σε ηχητικό πλούτο κι έγινε κλινικό . Ασε που η άρπα ( ή η κιθάρα ) στο β´ κομμάτι της α´ πλευράς , ακουγόταν καλύτερα στην παλιά ελληνική κόπια του ΑΓΔ . Νομίζω και οι τρείς συμφωνήσαμε ότι η νέα εκδοχή είναι χειρότερη ( πάντα στο δικό μου σύστημα )

Εδώ κάπου τελείωσαν και οι ομόφωνες απόψεις μας . Στα υπόλοιπα διαφοροποιήθηκε ο ένας από τους 3 , αρκετές φορές ( είχαμε αποφάσεις πλειοψηφίας δηλαδή ) με κορυφαία την διαφωνία του ΑΓΔ όταν ακούσαμε και το Blue Sky ( φρίκη για μένα και τον Βασίλη , πολύ ωραίο για τον ΑΓΔ ) .

Αλλά αυτά θα τα συνεχίσουμε αύριο , με γνώμες και των λοιπών και σχετικές φωτογραφίες ( έχουμε και δουλειά το πρωϊ ) .

 

[Δημήτρης Ν.]

Συνέχεια ...
Το Rubber Soul των Beatles στην remastered εκδοχή του , εμένα μου φάνηκε πιό ζωντανό , καλύτερο στις φωνές ( το ίδιο και στον Βασίλη ) με ελαφρά τονισμένα όμως τα ντέφια και τα πιατίνια . Στον Παναγιωτίδη άρεσε το πλήρως αναλογικό ( που δεν ξέρουμε αν ήταν 1ης κοπής ή όχι ) που όμως ακουγόταν πιό θολό .

Ο Tom Tyler που είναι ψηφιακή ηχογράφηση παρουσίαζε ελάχιστες διαφορές μεταξύ cd και βινυλίου , τόσο ελάχιστες ώστε άνετα να ξεγελαστεί ένα όχι εξασκημένο αυτί ( του βάζεις το cd και του λές ότι παίζει το βινύλιο ) .

Το Live at the fillmore δεν ήταν και τόσο πετυχημένο . Το cd του Παναγιωτίδη που περιείχε το ίδιο κομμάτι ακούστηκε καλύτερα . Η άποψη που είχαμε εκφράσει και σε άλλο θρεντ παραμένει . Δεν είχαμε όμως κάποια απλή κόπια αμερικάνικη για να συγκρίνουμε . Πιθανόν η βελτίωση να φαινόταν τότε και πιθανόν να μην επιδέχεται περαιτέρω βελτίωση .

Η Ιπτάμενη τσαγιέρα των Gong ακούστηκε καλύτερα στο βινύλιο εισαγωγής από ότι στο remastered cd Κ2ΗD ( γιαπωνέζικο ) , αν και στο cd τα όργανα ήταν πιό ευκρινή . Το ίδιο cd στο Blue sky εμένα μου φάνηκε χάλια , πλαστικό , θολό , άνευρο , ασαφές , όλοι μαζί βαράμε κι ότι βγεί όπως ακριβώς περιμένεις να ακουστεί ένα πλέιερ ευτελούς αξίας , σε αντίθεση με το Theta. Στον Παναγιωτίδη όμως άρεσε το BlueSky.

Συμπεράσματα (δικά μου )
1. H classic Records κάνει πολύ καλή δουλειά . Οποιος έχει τα επιπλέον χρήματα να διαθέσει ( 29.99$ στην Αμερική ) και θέλει να έχει το έργο σε βινύλιο εγώ θα του πρότεινα να το κάνει . Αυτά υπό την προϋπόθεση ότι μιλάμε για αναλογικές ηχογραφήσεις .
2. Αν όμως η ηχογράφηση είναι ψηφιακή ( που από ότι μπορώ να ξέρω με αυτές δεν ασχολείται η Classic Records ) δεν νομίζω ότι αξίζει να ψάχνει κάποιος την βινυλιακή εκδοχή . Μπορεί να πάρει το cd και να ακούει σχεδόν το ίδιο πράγμα - εγώ πχ σε blind test δεν είμαι σίγουρος ότι θα κατάφερνα να τα ξεχωρίσω στον συγκεκριμένο δίσκο ( Tom Tyler ) .
3. Η αναλογική , αρχικά ηχογράφηση , που έχει υποστεί ψηφιακή επεξεργασια και ακολούθως τυπώνεται εκ νέου σε βινύλιο , άλλοτε λειτουργεί ( Rubber Soul ) και άλλοτε όχι ( To χαμόγελο της Τζοκόντα ) ( με Αντιθ. μειοψηφία ) . Βέβαια στην μία περίπτωση έχουμε Γιαπωνέζους και στην άλλη Ελληνες
4. Στο δικό μου σύστημα το βινύλιο ακούγεται - συνήθως -καλύτερα από το cd τουλάχιστον όσον αφορά στις παλιές αναλογικές ηχογραφήσεις ( βλ. και συμπέρασμα 2 )
5. Ως έλληνες καταναλωτές , στα χρόνια του βινυλίου , πρέπει να υπήρξαμε οι πιό εξαπατημένοι από τις εγχώριες εκτυπώσεις , παγκοσμίως . Τώρα με το cd αυτό έχει εκλείψει .

Disclaimer και άλλες σοφές κουβέντες :
1. Το καλύτερο είναι εχθρός του καλού :flipout: :flipout:
2. Το δικό μου καλύτερο δεν είναι κατ' ανάγκη , το δικό σας καλύτερο
3. Δεν έχω ιδέα από μετρήσεις ( είμαι ανεπίδεκτος μαθήσεως )

 

[supersonic]

Ας γράψω κι εγώ ορισμένες εντυπώσεις καθώς χτες το βράδυ και πάλι προέκυψαν υποχρεώσεις.
Η μάζωξη ήταν προδιαγεγραμμένη τουλάχιστον εδώ και κάπου 6 μήνες.
Τελικά πραγματοποιήθηκε χτες εντελώς συμπτωματικά καθώς ο Βασίλης διέθετε 2 ώρες, οπότε με μιά δίωρη κι εγώ και με την σχετική επιμονή του Ντοκ έγινε μιά συνάντηση κορυφής.

Γιά τους μη γνωρίζοντες επρόκειτο γιά χαλαρή ακράση ιδίων ακουσμάτων σε διάφορες εκτελέσεις στο γνωστό σύστημα του Ντοκ που αποτελείται από ένα πλατώ final tool με μιά clearaudio victory, έναν ολοκληρωμένο SAM ως προ, δυό EP1500 και τα παντοκατευθυντικά ήχεία mythos.

Ξεκινήσαμε με το πολύ γνωστό και πολύ αδιάφορο (πλέον εδώ και παααααρα πολλά χρόνια γιά μένα) take five. Η πρώτη, μάλλον αμερικάνικη κόπια, είχε κάπως προβληματικά τύμπανα και ιδιαίτερα πιατίνια. Υπήρχε μιά σχετική θολούρα. Με την classic η θολούρα εξαφανίστηκε σημαντικά, ενώ τα πιατίνια έγιναν σαφέστερα. Μόνη ένσταση ότι το σαξόφωνο απέκτησε και αυτό κάποιες ενοχλητικές αρμονικές. Θα προτιμούσα την έκδοση της classic με το σαξόφωνο της πρώτης.
Στη συνέχεια βινύλιο ελληνικό. Physical Graffiti. Διαλέξαμε το Houses of the holy. Στο σύστημα του Δημήτρη που κατά την άποψή μου έχει τονισμένα πρίμα (ιδίως μετά από μιά επέμβαση που έγινε στο Phono του) το δικό μου βινύλιο ακούστηκε φρικτά. Ρηχό, χωρίς μπάσο και γεμάτο από ενοχλητικές αρμονικές. Το αμερικάνικο αμέσως ξεχώρισε με το μπάσο που επανήλθε και τα καθαρότερα πιατίνια αν και πάλι ήταν σκληρό. Το Classic ακούστηκε μερικά κλικ επι πλέον. Οι διπλές μποτιές ήταν σαφέστατες και γενικά όλα τα όργανα περισσότερο ενοχλητικά.
Στη συνέχεια ακούσαμε και πάλι Ζεπελιν. Στον πρώτο τους δίσκο, αν θυμάμαι καλά σε εγγλέζικη κόπια είχε εκείνη την υπερβολική υπερφόρτωση των πιατινιών που δεν γιατρεύεται με τίποτα. Κοκκινισμένα πιατίνια που ίσως στα πρώτα ηλεκτρόφωνα της εποχής του 69 να ακούγονταν και όμορφα. Το remaster σε cd ήταν καλύτερο, τα πιατίνια πολύ επεξεργασμένα, αλλά χωρίς γιατρειά. Σίγουρα καλύτερο και ευχάριστο άκουσμα, σίγουρα με cdίλα αλλά προτιμητέο.
Μετά ακούσαμε την δικιά μου παλιά Τζοκόντα.
Παρ όλη την υποβαθμισμένη ποιότητα ηχογράφησης ακούστηκε ικανοποιητικά περιμένοντας με αγωνία την remaster ελληνική εκτύπωση. Αυτή με τη σειρά της (στα δυό πρώτα κομμάτια της α πλευράς) αν και έκανε λίγο πιό εύπεπτο το άκουσμα, δεν βελτίωσε ιδιαίτερα τα πρίμα των βιολιών, ούτε ξεκαθάρισε καθόλου τα κλαρινέτα. Αντίθετα κατέστρεψε κυριολεκτικά την κιθάρα, που ήταν πλέον πολύ πιό τενεκεδένια. Γυρνώντας και πάλι στο παλιό, η κιθάρα ήταν γλυκειά (μέρα με τη νύχτα) ενώ ακούσαμε και σαφείς νότες από την άρπα. Γενικά ο παλιός δίσκος ήταν πιό ζωντανός και σε γοήτευε, ενώ το remaster ήταν πιό κρύο, αν και πιθανότατα σε σύστημα χαμηλών απαιτήσεων να ήταν αποδεκτό.
Στο rubber soul (in my life) το γιαπωνέζικο remaster ήταν μιά απελπισία.
Χίλιες φορές το αναλογικό.
Στους Allmans το statesboro blues ακούστηκε υποφερτό στην classic, ίσως ό,τι καλύτερο μπορούσαν να κάνουν οι άνθρωποί της.
Αντίθετα το remaster cd αν και κουβαλούσε cdίλα, ήταν εξαιρετικό. Ενώ στο live το μόνο που έκανε ενδιαφέρον το άκουσμα ήταν η ενέργεια και η ζωντάνια της εκτέλεσης, στο cd remaster ήταν σχεδόν σαν στούντιο. Που οδηγεί εμένα στο συμπέρασμα ότι ένα remaster μπορεί να δώσει πάρα πολλά, ιδίως όταν οι δυνατότητες ηχογράφησης και του χώρου ήταν περιορισμένες.
Όσο γιά τους gong, δεν συζητάμε. Το βινύλιο ήταν απίστευτα ζεστο και αληθινό.
Στο theta απλά απαράδεκτο, γιά την δύσκολη μουσική των gong. Γενικά το theta δεν σε κρατούσε μέσα στη μουσική και όλα τα όργανα πασχίζανε να ακουστούν πιό δυνατά από τα άλλα. Αντίθετα στο bs όλα ήταν πιό ήρεμα, χωρίς εξάρσεις και ίσως σαν ένα βινύλιο με περιορισμένα πρίμα.
Την άποψη αυτή πάντως δεν συνερίστηκαν οι άλλοι δυό της παρέας.

Συμπέρασμα?
Γιά αναλογικούς δίσκους και πριν το 1980 αν κάποιος είναι φανατικός και διαθέτει βαλάντιο και εξοπλισμό, λύσεις σαν αυτή της classic είναι 2 στις 3 τουλάχιστον επιτυχία.
Προσωπικά δεν αντικαθιστώ παλιά μου βινύλια για αυτά. Προτιμώ τις παλιές μου ρηχές εκδόσεις Ελλάδας με τα δικά μου σκρατς.
Γενικά αν βρεθεί κάπου μπροστά μου φτηνο βινύλιο μπορεί να το αγοράσω.
Κατά τα άλλα, cd και remaster σοβαρού παραγωγού και μόνον, γιά μένα.

Φωτογραφίες θα ακολουθήσουν.

 

[Τσάκωνας Βασίλης]

Κατ'αρχήν ultra high end ήταν η φιλοξενία του οικοδεσπότη όπου το μόνο τυπικό όριο ήταν η στάθμη των -25db του Audionet (καθόλου χαμηλά αν σκεφτείτε πως επρόκειτο για δίωρη συνεχή ακρόαση), αλλά και ο χώρος που ηχητικά καλός με τις μη παράλληλες πλευρές του να μην δημιουργούν στάσιμα.

Την "Τζοκόντα" που την έχω και 'γω στην τελευταία αριθμούμενη special έκδοση που τελικά είναι μόνο για τα μπάζα, αφού η παλιά ελληνική του ΑΓΔ αν και πιο συμμαζεμένη σκηνικά ήταν απείρως συναισθηματικότερη και τίποτε σε αυτήν δεν έμοιαζε ψευτοιλουστρασιόν.


Το Take Five που το έχω συναντήσει σε ένα κάρο εκδόσεις, καμία από αυτές, ποτέ, δεν πλησίασε αυτήν της Classic Records αλλά ούτε και την τιμή της. (Εντάξει κάποιες υποκειμενικά μοναδικές αξίζει να τις πληρώσεις, αλλά τι γίνεται όταν για τον καθένα μας υπάρχουν καμιά κατοσταριά μοναδικοί δίσκοι?…)

Η δική μου κόπια Physical Graffiti που δεν έπαιξε άσχημα ούτε σε καθαρότητα – ανάλυση ούτε σε χροιά & άπλωμα της σκηνής ήταν αρκετά πιο κάτω (λιγότερο ευκρινής) από αυτήν της ClassicR.

Στον Tom Tyler οι σχεδόν ανύπαρκτες διαφορές επιβεβαίωσαν τον όρο ψηφιακό βινύλιο, μιάς και πρόκειται για δίσκο με ηλεκτρονικά όργανα και δεν θα μπορούσαμε να ζητήσουμε κάτι διαφορετικό -στους χρόνους copy-paste που διανύουμε.
Εδώ όμως πρέπει να επισημάνω την πολύ καλή ηχητική ισορροπία μεταξύ την ψηφιακής και της αναλογικής πηγής, όπου οι διαφορές χαρακτήρα αν και ακουστές ήταν μικρές.

Καλά!, για το BlueSky δεν το συζητώ… ένας βούρκος θολούρας με λιγ'απ'όλα και με έναν μόνιμο γλυκερό χαρακτήρα. Φανταστείτε τους HuskerDu ή τους Einstuerzende Neubauden να ακούγονται γλυκερά. Μηχάνημα που σε ωθεί να ακούς συνεχώς Μαντόνες.:flipout:

 

[plin]

Ευχαριστούμε εξαιρετικά για τα διαφωτιστικά συμπεράσματά σας!

 

[Stergito]

Όσον αφορά το σύτστημα του Ντοκ, ξεχάσατε να αναφέρετε ότι το Final Tool "φοράει" τον Clearaudio Unify.

Πάντως αν ήμουν κι εγώ εκεί, ίσως το BS να είχε δυο υποστηρικτές!

 

[Βαγγέλης Σ.]

Μήπως έτυχε να ακούσετε και την direct Haig for real hybrid sacd of a digitally remastered original tape του Time Out? :flipout:

Το Sacd βρε που έδωσε πριν κάνα χρόνο το Hitech....:antlers:

Πραγματικά άλλος ήχος. Τα τύμπανα νόμισα στην αρχή ότι τα ξαναηχογράφησαν. Κυρίως το σνερ! Και το σαξόφωνο πήρε πολύ ζωντάνια και ήρθε πολύ μπροστά:guitarist:

 

[Δημήτρης Ν.]

Απάντηση: Re: Βινύλια ( ελληνικά , αμερικάνικα , Classic records και δεν συμμαζεύεται

Όσον αφορά το σύτστημα του Ντοκ, ξεχάσατε να αναφέρετε ότι το Final Tool "φοράει" τον Clearaudio Unify.

Πάντως αν ήμουν κι εγώ εκεί, ίσως το BS να είχε δυο υποστηρικτές!

Ως επίσης και phono stage το PAM της AudioNet ( χωρίς το τροφοδοτικό του )-bye-

 

[Δημήτρης Ν.]

Μήπως έτυχε να ακούσετε και την direct Haig for real hybrid sacd of a digitally remastered original tape του Time Out? :flipout:

Το Sacd βρε που έδωσε πριν κάνα χρόνο το Hitech....:antlers:

Πραγματικά άλλος ήχος. Τα τύμπανα νόμισα στην αρχή ότι τα ξαναηχογράφησαν. Κυρίως το σνερ! Και το σαξόφωνο πήρε πολύ ζωντάνια και ήρθε πολύ μπροστά:guitarist:

Και τι , πιστεύεις ότι αγοράζουμε hi-tech ?-bye-

 

[Τσάκωνας Βασίλης]

Σε αυτό το δεύτερο αλλά και το επόμενο (και πλέον διευκρινιστικό) post μου συντέλεσε η παραπάνω γραφή του ΑΓΔ, αφού εγώ είμαι ακόμη θετικά φορτισμένος από το meeting και τα βλέπω ακόμη όλα όμορφα.

... Το Rubber Soul των Beatles στην remastered εκδοχή του , εμένα μου φάνηκε πιό ζωντανό , καλύτερο στις φωνές ( το ίδιο και στον Βασίλη ) με ελαφρά τονισμένα όμως τα ντέφια και τα πιατίνια.

Ήταν κάπως προβολικότερα του κανονικού (υποθέτω), έμοιαζαν ξεκομμένα από το υπόλοιπο σύνολο, σαν να προστέθηκαν ή ενισχύθηκαν εκ των υστέρων

 

[Τσάκωνας Βασίλης]

Απάντηση: Re: Βινύλια ( ελληνικά , αμερικάνικα , Classic records και δεν συμμαζεύεται

Όσον αφορά το σύτστημα του Ντοκ, ξεχάσατε να αναφέρετε ότι το Final Tool "φοράει" τον Clearaudio Unify...

Επισημαίνω!... την πολύ καλή αναγνωστικότητα του unify σε όλο το πλάτος του δίσκου. :grinning-smiley-043

 

[Τσάκωνας Βασίλης]

Απάντηση: Re: Βινύλια ( ελληνικά , αμερικάνικα , Classic records και δεν συμμαζεύεται

... Η μάζωξη ήταν προδιαγεγραμμένη τουλάχιστον εδώ και κάπου 6 μήνες.
Τελικά πραγματοποιήθηκε χτες εντελώς συμπτωματικά καθώς ο Βασίλης διέθετε 2 ώρες, ...
1ο forum εφαρμοσμένης οπτικής θα το χαρακτήριζα εγώ αφού και οι τρείς είμαστε της βιτρίνας. :flipout:
Δύο ώρες ανά εξάμηνο ήτοι 4/8760 (ανά έτος). Πραγματικά τραγική κατάληξη για κάποιον που (πολλά χρόνια πριν...) δαπανούσε ένα επτάωρο την μέρα για τον ίδιο λόγο. Δεν τολμώ καν να ζητήσω άφεση για την απουσία μου. Η περίπτωση μπορεί να συγκριθεί με το ανέκδοτο του απλανούς βλέμματος της αγελάδας. :flipout:


Στη συνέχεια ακούσαμε και πάλι Ζεπελιν. Στον πρώτο τους δίσκο, αν θυμάμαι καλά σε εγγλέζικη κόπια ...
Atlantic k40 031 made in Germany. Η πλάνη ήταν δική μου, δεν ήμουν σίγουρος αφού σπάνια επανέρχομαι πλέον στους Zeppelin και μόνο μετά από απαίτηση της συζύγου.


...Κοκκινισμένα πιατίνια που ίσως στα πρώτα ηλεκτρόφωνα της εποχής του 69 να ακούγονταν και όμορφα.
Τα κοκκινισμένα πιατίνια μοιάζουν αθεράπευτα και γραμμένα δολοφονικά κοντά στο μικρόφωνο.

Φωτογραφίες θα ακολουθήσουν
εεεε! μην βάλεις εκείνες με τα κοντοσούβλια! :guitarist:

 

[Δημήτρης Ν.]

Σε αυτό το δεύτερο αλλά και το επόμενο (και πλέον διευκρινιστικό) post μου συντέλεσε η παραπάνω γραφή του ΑΓΔ, αφού εγώ είμαι ακόμη θετικά φορτισμένος από το meeting και τα βλέπω ακόμη όλα όμορφα.




Ήταν κάπως προβολικότερα του κανονικού (υποθέτω), έμοιαζαν ξεκομμένα από το υπόλοιπο σύνολο, σαν να προστέθηκαν ή ενισχύθηκαν εκ των υστέρων

Δράττομαι της ευκαιρίας από την επισήμανση αυτή του Βασίλη σχετικά με το "κανονικό" όταν αυτό εκλαμβάνεται ως μέτρο αξιολόγησης μιάς ηχογράφησης και σημείο αναφοράς για την ηχητική της ποιότητα και θέτω τον προβληματισμό μου .

Ο Παναγιωτίδης έχει μιά αδυναμία - υπερ το δέον ίσως - για τον τρόπο με τον οποίο ακούγονται τα πιατίνια . Ως εκ τούτου μία εκ των πλέον καταφροητικών κριτικών του για κάποια ηχογράφηση , εστιαζόταν στο "Low" του David Bowie και στον "φρικτό" κατά την άποψη του και αναληθή τρόπο με τον οποιο ακούγονται τα πιατίνια εκεί. Εκ πρωτης όψεως φαινόταν να έχει δίκαιο , μιά και ο ήχος τους ξενίζει .

Κάποια στιγμή διαβάζοντας ένα βιβλίο για το Low , έμαθα ότι ο παραγωγός/ηχολήπτης , είχε περάσει τον ήχο από τα πιατίνια μέσα από συνθεζάϊζερ , αλλάζοντας τελείως την ηχητική τους φυσιογνωμία . Αυτή η αλλοίωση και ηθελημένη ήταν και στην εποχή της θεωρήθηκε ως επίτευγμα , αφού - όπως διαβάζω και πάλι στο ίδιο βιβλίο - κατά δήλωση του παραγωγού , άλλοι συνάδελφοι του του τηλεφωνούσαν εκστασιασμένοι για να μάθουν τον τρόπο με τον οποίο έβγαλε τέτοιο ήχο από τα πιατίνια .

Το "κανονικό" λοιπόν είναι πολύ πιθανόν σε μία ηχογράφηση να είναι ηθελημένα αλλοιωμένο , και η παραποίηση αυτή , η διαστρέβλωση να οφείλεται σε λόγους καλλιτεχνικής άποψης . Μ' αυτό το σκεπτικό αυτός που αργότερα καλείται ίσως να κάνει την επεξεργασία μιάς παλιάς ηχογράφησης , έχει καθήκον να παραμείνει μέσα στα πλαίσια αντικανονικότητας του αρχικού παραγωγού , προσπαθώντας απλώς να φέρει στην επιφάνεια αυτην την αντικανονικότητα όσο καλύτερα μπορεί .

Συνεπώς το "κανονικό" ως αξιολογικό στοιχείο και μέτρο σύγκρισης έχει νόημα εάν ξέρουμε τις προθέσεις του ηχολήπτη / παραγωγού / μηχανικού ήχου κλπ . Ειδ' άλλως ενδέχεται η πλάνη μας να είναι σοβαρή και να μας οδηγεί σε λάθος συμπεράσματα .

 

[supersonic]

Re: Απάντηση: Re: Βινύλια ( ελληνικά , αμερικάνικα , Classic records και δεν συμμαζεύ

Φωτογραφίες θα ακολουθήσουν
εεεε! μην βάλεις εκείνες με τα κοντοσούβλια! :guitarist:

Βασικά γιά την καθυστέρηση της συνάντησης δεν φταίει κανείς περισσότερο από μένα.
Αν θυμάμαι καλά την είχα υποσχεθεί στον Βασίλη από τα μέσα Οκτώβρη και μάλιστα του είχα υποσχεθεί συγκριτικό μπερυ με περώ.....:flipout:
Πλέον ο καημένος αντί γιά μπερυ στη σοφίτα θα ακούσει δυό ταπεινά αρκαμάκια....σπρωγμένα βέβαια από έναν ευγενικό mbl

Πάντως εγώ ανανεώνω το ραντεβού γιά περίπου μετά από καμιά εβδομάδα σε μένα.

Και πάλι θα ακούσουμε βινύλια (εδώ θέλω και μιά βοήθεια, καθώς επιμένω ότι το σύστημα του Ντοκ έχει ξεφύγει στα πρίμα - ή αντίστοιχα έφυγε το δικό μου ). Τα βινύλια που ακούσαμε προχτές και σε κάποια σημεία με ενόχλησαν, στο σπίτι ακούστηκαν πιό ευχάριστα από τα Mylo, ενώ πιό κοντά στο φυσικό αποτέλεσμα ήταν μόνο με τα Κ1000 όπου είχαν με περισσότερα πρίμα αλλά όχι αυτό που ακούω εδώ και ένα χρόνο - όχι πιό πριν - στου Ντοκ.
Ίσως 3 ζευγάρια αυτιά βγάλουν κάτι παραπάνω από ένα.

Πάντως αν έχουμε ώρα θα μπορέσουμε πχ:
να τσεκάρουμε βινύλια, dat, το bs, το ultramatch, το dat ως dac, τα bbcιά και όρεξη νάχετε....


Γιά τους Ζεπ, τι να πω....
κακώς δεν έφερα το remaster προχτες που είναι από άλλο πλανήτη.

Οι φωτό αναβάλονται γιά το βράδυ. Δυστυχώς η ταχύτητα μου κόβει τη διάθεση (όχι ότι θα βλέπατε τίποτα δηλαδή, κάτι φάτσες και κάτι ετικέτες)
-bye-

 

[Δημήτρης Ν.]

Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Βινύλια ( ελληνικά , αμερικάνικα , Classic records και δε

Και πάλι θα ακούσουμε βινύλια (εδώ θέλω και μιά βοήθεια, καθώς επιμένω ότι το σύστημα του Ντοκ έχει ξεφύγει στα πρίμα - ή αντίστοιχα έφυγε το δικό μου ). Τα βινύλια που ακούσαμε προχτές και σε κάποια σημεία με ενόχλησαν, στο σπίτι ακούστηκαν πιό ευχάριστα από τα Mylo, ενώ πιό κοντά στο φυσικό αποτέλεσμα ήταν μόνο με τα Κ1000 όπου είχαν με περισσότερα πρίμα αλλά όχι αυτό που ακούω εδώ και ένα χρόνο - όχι πιό πριν - στου Ντοκ.
Ίσως 3 ζευγάρια αυτιά βγάλουν κάτι παραπάνω από ένα.

-

Και που τα βρήκες τα βινύλια που ακούσαμε σ' εμένα -bye-

Μήπως πρέπει να φέρεις τον MBL να τον βάλουμε ως προ - ;

 

[Δημήτρης Ν.]

Α και κάτι άλλο . Στον δίσκο τεστ Opus 3 σου φάνηκε να ξύνει ;

 

[supersonic]

Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Βινύλια ( ελληνικά , αμερικάνικα , Classic records κα

Και που τα βρήκες τα βινύλια που ακούσαμε σ' εμένα -bye-

την Τζοκόντα και το δικό μου physical grafiti... Δεν είπα όλα

Μήπως πρέπει να φέρεις τον MBL να τον βάλουμε ως προ - ;

κάποια στιγμή θα γίνει κι αυτό....

 

[Τσάκωνας Βασίλης]

...Κάποια στιγμή διαβάζοντας ένα βιβλίο για το Low , έμαθα ότι ο παραγωγός/ηχολήπτης , είχε περάσει τον ήχο από τα πιατίνια μέσα από συνθεζάϊζερ , αλλάζοντας τελείως την ηχητική τους φυσιογνωμία . Αυτή η αλλοίωση και ηθελημένη ήταν και στην εποχή της θεωρήθηκε ως επίτευγμα , αφού - όπως διαβάζω και πάλι στο ίδιο βιβλίο - κατά δήλωση του παραγωγού , άλλοι συνάδελφοι του του τηλεφωνούσαν εκστασιασμένοι για να μάθουν τον τρόπο με τον οποίο έβγαλε τέτοιο ήχο από τα πιατίνια .

Συνεπώς το "κανονικό" ως αξιολογικό στοιχείο και μέτρο σύγκρισης έχει νόημα εάν ξέρουμε τις προθέσεις του ηχολήπτη / παραγωγού / μηχανικού ήχου κλπ . Ειδ' άλλως ενδέχεται η πλάνη μας να είναι σοβαρή και να μας οδηγεί σε λάθος συμπεράσματα .

Τα είπαμε και από κοντά, στο Low διακρίνεται καθαρά πως πρόκειται γιά εφέ και δεν είναι αποτέλεσμα κάποιου σφάλματος ηχοληψίας, ενώ στον δίσκο των Zeppelin τα πιατίνια ακούγονται εντελώς ξεκομμένα από οτιδήποτε άλλο. Το θεορώ σφάλμα του ηχολήπτη και όχι ηθελημένη ενέργεια -το μόνο που καταφέρνει με την διαφορετικότητά του την στιγμή της ακρόασης είναι να με αποσυντονίσει και να χαλάει την ροή της μουσικής.

 

[supersonic]

Re: Απάντηση: Βινύλια ( ελληνικά , αμερικάνικα , Classic records και δεν συμμαζεύεται

Α και κάτι άλλο . Στον δίσκο τεστ Opus 3 σου φάνηκε να ξύνει ;

όχι δεν έξυνε....Κάθε άλλο.:firstprize:

Απλά θα βολευόμουνα με λιγώτερα πρίμα.
Εχω την εντύπωση, δεν ξέρω αν το διατυπώνω καλά, ότι κάτι στο σύστημά σου από τότε που έγινε η επέμβαση στο phono, τονίζει τις υψηλές, στις περιοχές που εμφανίζεται έστω και το παραμικρό misstracking, ή υπάρχει φθορά στο αυλάκι σε δυνατό πέρασμα ή υπάρχει κακή πρέσσα.
Τότε αυτή η ιδιότητα που στο opus 3 ήταν καλοδεχούμενη, σε άλλους δίσκους ενοχλεί.

Βέβαια να μην ξεχνάμε ότι εγώ ακούω με την 103 που έχει σφαιρική ακίδα, αλλά και πάλι μπορεί να είναι και θέμα υποδεέστερου phono stage.

 

[Τσάκωνας Βασίλης]

Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Βινύλια ( ελληνικά , αμερικάνικα , Classic records και δε

... Πάντως εγώ ανανεώνω το ραντεβού γιά περίπου μετά από καμιά εβδομάδα σε μένα.

Και πάλι θα ακούσουμε βινύλια ... να τσεκάρουμε βινύλια, dat, το bs, το ultramatch, το dat ως dac, τα bbcιά και όρεξη νάχετε....

Ωχ... έτσι όπως πάει (με αυτήν την ανάρμοστη hiend συμπεριφορά μου) βλέπω να με διώχνουν από το σπίτι....

... ελπίζω να έχει τίποτε κάδους απορριμμάτων στην γειτονιά σου -προς εξασφάλιση του καθημερινού επιούσιου.

Τέλος πάντων, το κανονίζουμε με πμ.-bye-