Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
Home
Forums
New posts
Search forums
What's new
New posts
Latest activity
Members
Current visitors
Κανονισμός Λειτουργίας
Σωματείο AVClub
Log in
Register
Search
Search titles only
By:
Search titles only
By:
New posts
Search forums
Menu
Install the app
Install
Reply to thread
Home
Forums
Δικάναλος Ήχος
Γενικά περί Δικάναλου Ήχου
Βινύλια ( ελληνικά , αμερικάνικα , Classic records και δεν συμμαζεύεται
JavaScript is disabled. For a better experience, please enable JavaScript in your browser before proceeding.
You are using an out of date browser. It may not display this or other websites correctly.
You should upgrade or use an
alternative browser
.
Message
<blockquote data-quote="supersonic" data-source="post: 195787" data-attributes="member: 94"><p>Ας γράψω κι εγώ ορισμένες εντυπώσεις καθώς χτες το βράδυ και πάλι προέκυψαν υποχρεώσεις.</p><p>Η μάζωξη ήταν προδιαγεγραμμένη τουλάχιστον εδώ και κάπου 6 μήνες.</p><p>Τελικά πραγματοποιήθηκε χτες εντελώς συμπτωματικά καθώς ο Βασίλης διέθετε 2 ώρες, οπότε με μιά δίωρη κι εγώ και με την σχετική επιμονή του Ντοκ έγινε μιά συνάντηση κορυφής.</p><p></p><p>Γιά τους μη γνωρίζοντες επρόκειτο γιά χαλαρή ακράση ιδίων ακουσμάτων σε διάφορες εκτελέσεις στο γνωστό σύστημα του Ντοκ που αποτελείται από ένα πλατώ final tool με μιά clearaudio victory, έναν ολοκληρωμένο SAM ως προ, δυό EP1500 και τα παντοκατευθυντικά ήχεία mythos.</p><p></p><p>Ξεκινήσαμε με το πολύ γνωστό και πολύ αδιάφορο (πλέον εδώ και παααααρα πολλά χρόνια γιά μένα) take five. Η πρώτη, μάλλον αμερικάνικη κόπια, είχε κάπως προβληματικά τύμπανα και ιδιαίτερα πιατίνια. Υπήρχε μιά σχετική θολούρα. Με την classic η θολούρα εξαφανίστηκε σημαντικά, ενώ τα πιατίνια έγιναν σαφέστερα. Μόνη ένσταση ότι το σαξόφωνο απέκτησε και αυτό κάποιες ενοχλητικές αρμονικές. Θα προτιμούσα την έκδοση της classic με το σαξόφωνο της πρώτης.</p><p>Στη συνέχεια βινύλιο ελληνικό. Physical Graffiti. Διαλέξαμε το Houses of the holy. Στο σύστημα του Δημήτρη που κατά την άποψή μου έχει τονισμένα πρίμα (ιδίως μετά από μιά επέμβαση που έγινε στο Phono του) το δικό μου βινύλιο ακούστηκε φρικτά. Ρηχό, χωρίς μπάσο και γεμάτο από ενοχλητικές αρμονικές. Το αμερικάνικο αμέσως ξεχώρισε με το μπάσο που επανήλθε και τα καθαρότερα πιατίνια αν και πάλι ήταν σκληρό. Το Classic ακούστηκε μερικά κλικ επι πλέον. Οι διπλές μποτιές ήταν σαφέστατες και γενικά όλα τα όργανα περισσότερο ενοχλητικά.</p><p>Στη συνέχεια ακούσαμε και πάλι Ζεπελιν. Στον πρώτο τους δίσκο, αν θυμάμαι καλά σε εγγλέζικη κόπια είχε εκείνη την υπερβολική υπερφόρτωση των πιατινιών που δεν γιατρεύεται με τίποτα. Κοκκινισμένα πιατίνια που ίσως στα πρώτα ηλεκτρόφωνα της εποχής του 69 να ακούγονταν και όμορφα. Το remaster σε cd ήταν καλύτερο, τα πιατίνια πολύ επεξεργασμένα, αλλά χωρίς γιατρειά. Σίγουρα καλύτερο και ευχάριστο άκουσμα, σίγουρα με cdίλα αλλά προτιμητέο.</p><p>Μετά ακούσαμε την δικιά μου παλιά Τζοκόντα.</p><p>Παρ όλη την υποβαθμισμένη ποιότητα ηχογράφησης ακούστηκε ικανοποιητικά περιμένοντας με αγωνία την remaster ελληνική εκτύπωση. Αυτή με τη σειρά της (στα δυό πρώτα κομμάτια της α πλευράς) αν και έκανε λίγο πιό εύπεπτο το άκουσμα, δεν βελτίωσε ιδιαίτερα τα πρίμα των βιολιών, ούτε ξεκαθάρισε καθόλου τα κλαρινέτα. Αντίθετα κατέστρεψε κυριολεκτικά την κιθάρα, που ήταν πλέον πολύ πιό τενεκεδένια. Γυρνώντας και πάλι στο παλιό, η κιθάρα ήταν γλυκειά (μέρα με τη νύχτα) ενώ ακούσαμε και σαφείς νότες από την άρπα. Γενικά ο παλιός δίσκος ήταν πιό ζωντανός και σε γοήτευε, ενώ το remaster ήταν πιό κρύο, αν και πιθανότατα σε σύστημα χαμηλών απαιτήσεων να ήταν αποδεκτό.</p><p>Στο rubber soul (in my life) το γιαπωνέζικο remaster ήταν μιά απελπισία.</p><p>Χίλιες φορές το αναλογικό. </p><p>Στους Allmans το statesboro blues ακούστηκε υποφερτό στην classic, ίσως ό,τι καλύτερο μπορούσαν να κάνουν οι άνθρωποί της.</p><p>Αντίθετα το remaster cd αν και κουβαλούσε cdίλα, ήταν εξαιρετικό. Ενώ στο live το μόνο που έκανε ενδιαφέρον το άκουσμα ήταν η ενέργεια και η ζωντάνια της εκτέλεσης, στο cd remaster ήταν σχεδόν σαν στούντιο. Που οδηγεί εμένα στο συμπέρασμα ότι ένα remaster μπορεί να δώσει πάρα πολλά, ιδίως όταν οι δυνατότητες ηχογράφησης και του χώρου ήταν περιορισμένες.</p><p>Όσο γιά τους gong, δεν συζητάμε. Το βινύλιο ήταν απίστευτα ζεστο και αληθινό.</p><p>Στο theta απλά απαράδεκτο, γιά την δύσκολη μουσική των gong. Γενικά το theta δεν σε κρατούσε μέσα στη μουσική και όλα τα όργανα πασχίζανε να ακουστούν πιό δυνατά από τα άλλα. Αντίθετα στο bs όλα ήταν πιό ήρεμα, χωρίς εξάρσεις και ίσως σαν ένα βινύλιο με περιορισμένα πρίμα.</p><p>Την άποψη αυτή πάντως δεν συνερίστηκαν οι άλλοι δυό της παρέας.</p><p></p><p>Συμπέρασμα?</p><p>Γιά αναλογικούς δίσκους και πριν το 1980 αν κάποιος είναι φανατικός και διαθέτει βαλάντιο και εξοπλισμό, λύσεις σαν αυτή της classic είναι 2 στις 3 τουλάχιστον επιτυχία. </p><p>Προσωπικά δεν αντικαθιστώ παλιά μου βινύλια για αυτά. Προτιμώ τις παλιές μου ρηχές εκδόσεις Ελλάδας με τα δικά μου σκρατς.</p><p>Γενικά αν βρεθεί κάπου μπροστά μου φτηνο βινύλιο μπορεί να το αγοράσω.</p><p>Κατά τα άλλα, cd και remaster σοβαρού παραγωγού και μόνον, γιά μένα.</p><p></p><p>Φωτογραφίες θα ακολουθήσουν.</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="supersonic, post: 195787, member: 94"] Ας γράψω κι εγώ ορισμένες εντυπώσεις καθώς χτες το βράδυ και πάλι προέκυψαν υποχρεώσεις. Η μάζωξη ήταν προδιαγεγραμμένη τουλάχιστον εδώ και κάπου 6 μήνες. Τελικά πραγματοποιήθηκε χτες εντελώς συμπτωματικά καθώς ο Βασίλης διέθετε 2 ώρες, οπότε με μιά δίωρη κι εγώ και με την σχετική επιμονή του Ντοκ έγινε μιά συνάντηση κορυφής. Γιά τους μη γνωρίζοντες επρόκειτο γιά χαλαρή ακράση ιδίων ακουσμάτων σε διάφορες εκτελέσεις στο γνωστό σύστημα του Ντοκ που αποτελείται από ένα πλατώ final tool με μιά clearaudio victory, έναν ολοκληρωμένο SAM ως προ, δυό EP1500 και τα παντοκατευθυντικά ήχεία mythos. Ξεκινήσαμε με το πολύ γνωστό και πολύ αδιάφορο (πλέον εδώ και παααααρα πολλά χρόνια γιά μένα) take five. Η πρώτη, μάλλον αμερικάνικη κόπια, είχε κάπως προβληματικά τύμπανα και ιδιαίτερα πιατίνια. Υπήρχε μιά σχετική θολούρα. Με την classic η θολούρα εξαφανίστηκε σημαντικά, ενώ τα πιατίνια έγιναν σαφέστερα. Μόνη ένσταση ότι το σαξόφωνο απέκτησε και αυτό κάποιες ενοχλητικές αρμονικές. Θα προτιμούσα την έκδοση της classic με το σαξόφωνο της πρώτης. Στη συνέχεια βινύλιο ελληνικό. Physical Graffiti. Διαλέξαμε το Houses of the holy. Στο σύστημα του Δημήτρη που κατά την άποψή μου έχει τονισμένα πρίμα (ιδίως μετά από μιά επέμβαση που έγινε στο Phono του) το δικό μου βινύλιο ακούστηκε φρικτά. Ρηχό, χωρίς μπάσο και γεμάτο από ενοχλητικές αρμονικές. Το αμερικάνικο αμέσως ξεχώρισε με το μπάσο που επανήλθε και τα καθαρότερα πιατίνια αν και πάλι ήταν σκληρό. Το Classic ακούστηκε μερικά κλικ επι πλέον. Οι διπλές μποτιές ήταν σαφέστατες και γενικά όλα τα όργανα περισσότερο ενοχλητικά. Στη συνέχεια ακούσαμε και πάλι Ζεπελιν. Στον πρώτο τους δίσκο, αν θυμάμαι καλά σε εγγλέζικη κόπια είχε εκείνη την υπερβολική υπερφόρτωση των πιατινιών που δεν γιατρεύεται με τίποτα. Κοκκινισμένα πιατίνια που ίσως στα πρώτα ηλεκτρόφωνα της εποχής του 69 να ακούγονταν και όμορφα. Το remaster σε cd ήταν καλύτερο, τα πιατίνια πολύ επεξεργασμένα, αλλά χωρίς γιατρειά. Σίγουρα καλύτερο και ευχάριστο άκουσμα, σίγουρα με cdίλα αλλά προτιμητέο. Μετά ακούσαμε την δικιά μου παλιά Τζοκόντα. Παρ όλη την υποβαθμισμένη ποιότητα ηχογράφησης ακούστηκε ικανοποιητικά περιμένοντας με αγωνία την remaster ελληνική εκτύπωση. Αυτή με τη σειρά της (στα δυό πρώτα κομμάτια της α πλευράς) αν και έκανε λίγο πιό εύπεπτο το άκουσμα, δεν βελτίωσε ιδιαίτερα τα πρίμα των βιολιών, ούτε ξεκαθάρισε καθόλου τα κλαρινέτα. Αντίθετα κατέστρεψε κυριολεκτικά την κιθάρα, που ήταν πλέον πολύ πιό τενεκεδένια. Γυρνώντας και πάλι στο παλιό, η κιθάρα ήταν γλυκειά (μέρα με τη νύχτα) ενώ ακούσαμε και σαφείς νότες από την άρπα. Γενικά ο παλιός δίσκος ήταν πιό ζωντανός και σε γοήτευε, ενώ το remaster ήταν πιό κρύο, αν και πιθανότατα σε σύστημα χαμηλών απαιτήσεων να ήταν αποδεκτό. Στο rubber soul (in my life) το γιαπωνέζικο remaster ήταν μιά απελπισία. Χίλιες φορές το αναλογικό. Στους Allmans το statesboro blues ακούστηκε υποφερτό στην classic, ίσως ό,τι καλύτερο μπορούσαν να κάνουν οι άνθρωποί της. Αντίθετα το remaster cd αν και κουβαλούσε cdίλα, ήταν εξαιρετικό. Ενώ στο live το μόνο που έκανε ενδιαφέρον το άκουσμα ήταν η ενέργεια και η ζωντάνια της εκτέλεσης, στο cd remaster ήταν σχεδόν σαν στούντιο. Που οδηγεί εμένα στο συμπέρασμα ότι ένα remaster μπορεί να δώσει πάρα πολλά, ιδίως όταν οι δυνατότητες ηχογράφησης και του χώρου ήταν περιορισμένες. Όσο γιά τους gong, δεν συζητάμε. Το βινύλιο ήταν απίστευτα ζεστο και αληθινό. Στο theta απλά απαράδεκτο, γιά την δύσκολη μουσική των gong. Γενικά το theta δεν σε κρατούσε μέσα στη μουσική και όλα τα όργανα πασχίζανε να ακουστούν πιό δυνατά από τα άλλα. Αντίθετα στο bs όλα ήταν πιό ήρεμα, χωρίς εξάρσεις και ίσως σαν ένα βινύλιο με περιορισμένα πρίμα. Την άποψη αυτή πάντως δεν συνερίστηκαν οι άλλοι δυό της παρέας. Συμπέρασμα? Γιά αναλογικούς δίσκους και πριν το 1980 αν κάποιος είναι φανατικός και διαθέτει βαλάντιο και εξοπλισμό, λύσεις σαν αυτή της classic είναι 2 στις 3 τουλάχιστον επιτυχία. Προσωπικά δεν αντικαθιστώ παλιά μου βινύλια για αυτά. Προτιμώ τις παλιές μου ρηχές εκδόσεις Ελλάδας με τα δικά μου σκρατς. Γενικά αν βρεθεί κάπου μπροστά μου φτηνο βινύλιο μπορεί να το αγοράσω. Κατά τα άλλα, cd και remaster σοβαρού παραγωγού και μόνον, γιά μένα. Φωτογραφίες θα ακολουθήσουν. [/QUOTE]
Verification
Post reply
Home
Forums
Δικάναλος Ήχος
Γενικά περί Δικάναλου Ήχου
Βινύλια ( ελληνικά , αμερικάνικα , Classic records και δεν συμμαζεύεται
Top
Bottom
This site uses cookies to help personalise content, tailor your experience and to keep you logged in if you register.
By continuing to use this site, you are consenting to our use of cookies.
Accept
Learn more…