Χωρίς να υποστηρίζω την απαρχαιωμένη άποψη ότι η τέχνη αποσκοπεί στην απεικόνιση του ωραίου, δεν βρίσκω τίποτα το καλλιτεχνικό στην ωμή απεικόνιση της παράνοιας του πολέμου. Όταν το θέμα συνδυάζεται με την πρωτοποριακή ματιά, τότε έχεις αριστουργήματα όπως η Γκουέρνικα. Όταν όμως έχεις απλό ρεαλισμό, έχεις κάτι ελάχιστα παραπάνω από πολεμικό ρεπορτάζ, του οποίου η αξία δεν εντοπίζεται στην τέχνη, αλλά στο μήνυμα.
Από τη στιγμή, λοιπόν, που η καλλιτεχνία του συγκεκριμένου έργου δεν ξεφεύγει από τη μετριότητα και, για να είμαι ειλικρινής, αδιαφορώ για την "ψυχολογική φαγούρα" ενός εγκληματία πολέμου, θεωρώ ότι ο κύριος στόχος του είναι να αποτελέσει παράδειγμα προς αποφυγή: "Κοιτάξτε τι σημαίνει πόλεμος για να μην κάνετε και εσείς τα ίδια".
Ωστόσο, σε εποχές υψηλού κινδύνου, αγνού πατριωτισμού ή υπεροπτικού εθνικισμού, όσα Waltz ή Platoon έχουμε δει, δεν αρκούν να μας προφυλάξουν από τη συλλογική παράνοια - είναι πια αργά. Για να την αποφύγεις, πρέπει να έχεις δει τα σημάδια από νωρίς. Αυτός είναι ο λόγος που θέλω να πάω ένα βήμα πίσω και να δω πώς ένας απλός άνθρωπος μπορεί να οδηγηθεί στο σημείο να πυροβολεί αμάχους ή αιχμαλώτους.
Για αυτό ταινίες όπως το Die Welle που είδαμε νωρίτερα φέτος είναι πολύ πιο αξιόλογες (πολιτικά, αλλά εν προκειμένω και καλλιτεχνικά) από αυτήν του θέματος.
ότι η ταινία αυτή ήταν σε πρώτη προτεραιότητα. Ήμουν και τυχερός, διότι το Cinepolis την έφερε στη Γλυφάδα, έστω και στις 22:40.