Απο τις σημαντικές ταινίες μιας κινηματογραφικής χρονιάς που κινήθηκε σε μέτρια επίπεδα. Συγκλονιστική δεν θα την πω, όχι γιατι το σενάριο είναι επανάληψη παλαιότερων, ούτε επειδη διαφωνώ κάθετα με τον τρόπο διδασκαλίας που πάει να περάσει ως σωστό. Δεν με συγκλόνισε, γιατι ίσως δεν ήταν αυτός ο σκοπός της. Η ταινία, ήταν μια σπουδή πάνω στην jazz και κυρίως πάνω στα τύμπανα της jazz. Εκει έδειξε τα δόντια της, αλλά σε ένα κοινό που κατά μέσο όρο δεν έχει σχέση ούτε με τη jazz ούτε με το κινηματογραφικο μοντάζ, δύσκολα μια τέτοια ταινια θα αφήσει ανεξίτηλο στίγμα. Κι ερχομαι τώρα στο μοντάζ, που εκεί η ταινία πραγματικά μετράει. Κάθε σκηνή με τον ντράμερ στα τύμπανα, είναι ένα μάθημα για το πως αναιρώντας κάθε κινηματογραφικό κανονα μονταζ, ρυθμού και σκηνοθεσίας, καταλήγεις να πάρεις ένα αποτέλεσμα που όχι απλά είναι αποδεκτό, αλλά ειναι το πιο ταιριαστό στο jazz κλίμα της ταινίας. Με λίγα λογια ο μικρός δεν έπαιζε μονος του jazz. Είχε παρέα και τον μοντέρ. Ο οποίος οπτικοποίησε στον μέγιστο δυνατό βαθμό, όλα αυτά τα άλματα στον ρυθμο και την αρμονία που κάνουν την jazz τόσο ξεχωριστή και τα τύμπανά της, το αποκορύφωμα στην δεξιοτεχνία. Δεν πηρε τυχαία το όσκαρ μοντάζ και κάτι μου λέει ότι οι δάσκαλοι στις κινηματογραφικές σχολές, βρήκαν μια ταινία αναφοράς όταν θα θέλουν να φέρουν ως παράδειγμα τις εξαιρέσεις στους κανόνες της φιλμικής γλώσσας.