- 17 June 2006
- 49,518
Pat Metheny & Lyle Mays
As falls Wichita, so falls Wichita falls - ECM 1980
Πέντε χρόνια μετά την πρώτη του προσωπική δισκογραφία (Bright size life) και μόλις λίγα περισσότερα από την πρώτη του εμφάνιση με το κουιντέτο του Gary Burton ο κιθαρίστας Pat Metheny παρουσιάζει μιά κοινή προσπάθεια με τον μόνιμο συνεργάτη του Lyle Mays και μάλιστα μοιράζεται μαζί του τα credits.
Το μεγάλο του ταλέντο είχε ήδη τεκμηριωθεί με το Pat Meheny Group ένα δίσκο που σάρωσε τα βραβεία και τις κριτικές.
Όμως ο δίσκος αυτός είναι διαφορετικός.
Δείχνει ένα δρόμο.
Εξαιρετικά παραγωγικός ως μουσικός, ήδη στα 5 χρόνια παρουσίασε δίσκους με το συγκρότημά του, δίσκους σόλο και δίσκους συνεργασίας.
Στην πενταετία αυτή, η μετάλλαξη στον ήχο και το στυλ είναι προφανής και το πρώτο σταυροδρόμι είναι η Wichita....
Φυσικά υπάρχει ο χαρακτηριστικός ήχος Metheny που τον καθιέρωσε ήδη από τον πρώτο δίσκο. Ήχος καθαρός, λυρικός και μελωδικός από μιά ημιακουστική Ibanez. Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό το stereo setup που χρησιμοποίησε και χρησιμοποιεί στο studio και σε συναυλίες, με δυό ξεχωριστούς ενισχυτές και δυό digital delays της lexicon που συνήθως είναι σεταρισμένα σε chorus με διαφορά λίγων ms μεταξύ τους.
Οι δυό μουσικοί μοιράζονται όλα τα όργανα, ενώ σημαντική είναι η παρουσία του Nana Vasconcelos στα κρουστά και φωνητικά.
Υπάρχουν φανερές φολκ καταβολές που καταγράφονται με απλά και καθαρά μελωδικά θέματα που με τη σειρά τους συνδυάζονται σε ένα ελαφρά progressive ύφος, διατηρώντας σε αιθέριο και ονειρικό περιβάλλον το ομώνυμο κομμάτι που καλύπτει την πρώτη πλευρά του δίσκου. Η ατμόσφαιρα παραμένει γοητευτική και αινιγματική με τους ήχους πολυσύχναστου σταθμού και με τα υποβλητικά νωχελικά συνθεσάϊζερ και πλήκτρα, ενώ ο κύριος ρόλος είναι στις κιθάρες και το πιάνο. Στο μέσον τα κρουστά δίνουν ρυθμό με την υποβοήθηση ενός φτηνού drum machine γιά να αναπτυχθεί το κύριο θέμα με συνθεσάιζερ. Η ατμόσφαιρα είναι αφηγηματική, ουσιαστικά κινηματογραφική, μιάς ταινίας που ποτέ δεν είδες αλλά πάντα αναζητάς. Ο ρυθμός υπάρχει χωρίς έντονη υπογραφή, σε ωθεί να μπείς μέσα στη μουσική, να κλείσεις τα μάτια και να δημιουργήσεις τις δικές σου εικόνες, σε ένα σκοτεινό μελαγχολικό ταξίδι, που πιστά αποτυπώνεται στην εξαιρετική ασπρόμαυρη φωτογραφία του εξωφύλλου.
Η δεύτερη πλευρά αντισταθμίζει το ύφος και τα περιλαμβάνει όλα. Ενα jazz-fusion κομμάτι, ένα εύθραυστο μελωδικό αφιέρωμα στον Bill Evans, και ένα ακόμα εξαιρετικό δείγμα συγκερασμού της μουσικής ικανότητας των τριών μουσικών.
Ο δίσκος αν και διατηρεί όλα τα γνωστά δείγματα γραφής του κιθαρίστα αλλά και του συγκροτήματός του, ανοίγει τις πόρτες προς τα μεγαλύτερα και περισσότερο σύνθετα δομημένα και περιγραφικά έργα που ακολούθησαν, χρησιμοποιεί την φωνή ως ένα ιδιαίτερο όργανο χωρίς στίχους, που αποτέλεσε επίσης ηχητική ταυτότητα, ενώ γίνεται προσπάθεια να χρησιμοποιηθεί η κιθάρα ως διαφορετική φωνή και όργανο.
Δεν μπορεί κάποιος να τον κατατάξει στους αντιπροσωπευτικούς δίσκους του. Όμως είναι αφ ενός μεταίχμιο, αφ ετέρου μοναδικό ιμπρεσσιονιστικό οικοδόμημα που φαντάζει ελκυστικό σε πρώτη όψη και με ένα μεγεθυντικό φακό αποκαλύπτει κρυφές εκπλήξεις.
Τον διάλεξα επίτηδες επειδή έχει αυτό το ξεχωριστό μυστηριώδες κάτι, σαν πρώτο σε μιά σειρά από παρουσιάσεις σε ένα από τους μεγαλύτερους και σοβαρούς σύγχρονους μουσικούς στον ευρύτερο χώρο της jazz
Last edited:
