Με τον Κώστα Λυμπερόπουλο, τον αδερφό μου το Δημήτρη, τον Βασίλη τον Ατάκα, τον Σύλβιο, τον Μάριο , την Γίτσα και την αδερφή της τη Λία, φύγαμε στις 5μιση τα ξημερώματα με το πρώτο λεωφορείο (Κυριακή πρωί) από τον Κόκκινο Μύλο για να κατέβουμε στο κέντρο, στο Παλλάς.
Είμασταν οι πρώτοι που φτάσαμε έξω από τα ρολλά του σινεμά. Καθήσαμε στα σκαλιά στις 6.10 και έπρεπε να περιμένουμε 3 ώρες μέχρι ν' αρχίσει η προβολή.
Σε μια ώρα είχαν φτάσει οι υπόλοιποι από τον τότε πληθυσμό που "ανακατευόταν" με rock στην Αθήνα. Μια παρέα σχεδόν ήμασταν όλοι. Σαν τη μύγα μες το γάλα της δικτατορικής παροχής εύπεπτων θεαμάτων.
Πάνω κάτω 300 άτομα ο κεντρικός πυρήνας.
Στις 8μιση, βέβαια, το πλήθος είχε ξεπεράσει τα 1500 άτομα και τότε μυρίστηκαν οι μπάτσοι το τι επρόκειτο να επακολουθήσει κι άρχισαν να φτάνουν οι πρώτες διακριτικές κλούβες...
Καταφέραμε και μπήκαμε μέσα, μόλις τα ρολλά άρχισαν να σηκώνονται σε ύψος 50 εκατοστών, σερνόμενοι στο πάτωμα.
Σε πέντε λεπτά η αίθουσα είχε γεμίσει και έπειτα από λίγο, οι παραπανίσιοι που ήταν απ' έξω είχαν διαλυθεί.
Στην παράσταση θα βρισκόταν κι ο σκηνοθέτης κι αυτό ήταν που την έσωσε.
Δεν τους έπαιρνε να ματαιώσουν το γεγονός και να κακοκαρδίσουν έναν επώνυμο Αμερικανό πολίτη, που είχε κλείσει δωμάτιο στο "Μεγάλη Βρεττανία"...
ΗΤΑΝ Η ΠΡΩΤΗ ΑΥΘΟΡΜΗΤΗ ΑΝΤΙΔΙΚΤΑΤΟΡΙΚΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΧΩΡΙΣ ΕΜΦΑΝΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΕΝΑΥΣΜΑ.
Στη διάρκεια της προβολής ακούστηκαν τα μύρια όσα, ιδιαίτερα με το Freedom του Richie Havens. Όλη η αίθουσα σειόταν...
Πιο πολύ ζούσαμε το όλο γεγονός του Παλλάς παρά παρακολουθούσαμε την κινηματογραφική αποτύπωση του Woodstock. Είχε στηθεί ένα αλλιώτικο, κλειστό "πανηγύρι" πέραν πάσης υποψίας από αυτούς που το προγραμμάτισαν.
Τα μετά την προβολή επίσης γοητευτικά. Ξύλο και κυνηγητό στο κέντρο.
.....
Δεν θέλω να συνεχίσω περισσότερο.
Δυστυχώς δεν έχω το χρόνο να παρακολουθώ το υπέροχο AVClub πολύ συχνά.
Όλοι όμως εσείς πού έχετε την τύχη να βρίσκεται στην παρέα σας, ο πολύ καλός μου φίλος Κώστας Λυμπερόπουλος, απολαύστε τον, γνωρίζοντας ότι είναι ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ από τους σκαπανείς της διάδοσης του rock στην Ελλάδα.
Όταν ο Λυμπερόπουλος μίλαγε στο σχολείο για Doors, οι παρευρισκόμενοι έριχναν το βλέμμα τους σε...πόρτες. Όταν μίλαγε για Soft Machine, κοιτούσαν στο δρόμο για κανένα καινούργιο μοντέλο από μηχανάκι κι όταν αναφερόταν σε King Crimson, έριχναν τη ματιά τους στους τοίχους της τάξης εκεί που ήταν οι φωτογραφίες των εστεμμένων... no more comments.
Μετά την ταινία, αργήσαμε να ξανακατεβούμε στο Σύνταγμα για κάτι το ιδιαίτερα σημαντικό, μέχρι τον Οκτώβριο του 1971, οπότε μας πήρε από τα σκαλοπάτια του "Μεγάλη Βρεττανία" το πουλμανάκι με τη ...Διοίκηση της Inter, για να μας μεταφέρει στα επίσημα του γηπέδου της ΑΕΚ, ως επίσημους προσκεκλημένους υποστηρικτές της Ιταλικής Ομάδας, στο ΑΕΚ-INTER, κάνοντας πράξη μια από τις πιο παράτολμες νεανικές τρέλες μας, μια από τις πιο "hard rock" αποκοτιές μας...
Αυτό όμως είναι άλλου Thread ευαγγέλιο...
Καλή Κυριακή σε όλους σας.
