- 19 June 2006
- 8,661
Έχουμε αρκετές φορές μέσα σε διάφορα νήματα αναφερθεί , στις διαφορετικές προσεγγίσεις μας, σε ότι έχει να κάνει με τις νέες μουσικές που παράγονται και σ´αυτές που έχουν δημιουργηθεί ακόμη και 40-50 χρόνια πίσω.
Καλό είναι ν´αφήσουμε την κλασική απέξω από το θέμα.
Ποπ + Ροκ.
Είμαι υποστηρικτής των νέων μουσικών προτάσεων, όταν αυτές μου κτυπάνε φλέβες. Αδιαφορώ για τη διάρκεια που θα κρατήσει το σφυροκόπημα, αν και πάρα πολλά από τα νεώτερα σχήματα ,μου ''κρατάνε'' 10 χρόνια (και παραπάνω) τώρα.
Ένα πρώτο συμπέρασμα για να ξεκινήσω την κουβέντα έχει να κάνει με το τι βιώνω στην καθημερινότητα μου και πόσο έντονο είναι αυτό.
Αυτό που έχω διαπιστώσει είναι πως σε περιόδους flat ,επιστρέφω στο μουσικό μου παρελθόν με νοσταλγική διάθεση, προφανώς για να χρωματίσω με τα παλιά ξεραμένα χρώματα ,το γκρι του τώρα.
Σε περιόδους που νέες περιπέτειες με έχουν πρωταγωνιστή , αισθάνομαι απόλυτη βαρεμάρα για το οτιδήποτε παλιόκαι χιλιοακουσμένο.
Χρειάζομαι νέες ηχητικές παραστάσεις, ερευνώ με διάθεση νέες προτάσεις ,ψάχνω με ένταση το επόμενο δόλωμα για να πιαστώ.
Εδώ θα βάλω μία παρένθεση. Το νέο άκουσμα που χρειάζομαι μπορεί ν´ανήκει και σε προηγούμενες δεκαετίες.
Αυτό το γράφω αιχμηρά, γιατί η παρατήρηση μου εδώ μέσα, με οδηγεί στο συμπέρασμα ότι οι παλιότεροι δεν μας μαθαίνουν τίποτα ''καινούργιο'' (όσο παλιό και να είναι-οξύμωρο αλλά αληθινό) και αναμασούν 3 ονόματα.
Μακάρι να μας μίλαγαν για τους Sonics, The remains, Isley brothers, Artwoods, Funkadelic, JuliasTreatment, Julie Driscoll, Music Machine κ.τ.λ.
Καλά εξαιρέσεις υπάρχουν αλλά ο κανόνας είναι τα ίδια και τα ίδια.
Ένα συμπέρασμα και μία παρένθεση για αρχή.
Καλό είναι ν´αφήσουμε την κλασική απέξω από το θέμα.
Ποπ + Ροκ.
Είμαι υποστηρικτής των νέων μουσικών προτάσεων, όταν αυτές μου κτυπάνε φλέβες. Αδιαφορώ για τη διάρκεια που θα κρατήσει το σφυροκόπημα, αν και πάρα πολλά από τα νεώτερα σχήματα ,μου ''κρατάνε'' 10 χρόνια (και παραπάνω) τώρα.
Ένα πρώτο συμπέρασμα για να ξεκινήσω την κουβέντα έχει να κάνει με το τι βιώνω στην καθημερινότητα μου και πόσο έντονο είναι αυτό.
Αυτό που έχω διαπιστώσει είναι πως σε περιόδους flat ,επιστρέφω στο μουσικό μου παρελθόν με νοσταλγική διάθεση, προφανώς για να χρωματίσω με τα παλιά ξεραμένα χρώματα ,το γκρι του τώρα.
Σε περιόδους που νέες περιπέτειες με έχουν πρωταγωνιστή , αισθάνομαι απόλυτη βαρεμάρα για το οτιδήποτε παλιόκαι χιλιοακουσμένο.
Χρειάζομαι νέες ηχητικές παραστάσεις, ερευνώ με διάθεση νέες προτάσεις ,ψάχνω με ένταση το επόμενο δόλωμα για να πιαστώ.
Εδώ θα βάλω μία παρένθεση. Το νέο άκουσμα που χρειάζομαι μπορεί ν´ανήκει και σε προηγούμενες δεκαετίες.
Αυτό το γράφω αιχμηρά, γιατί η παρατήρηση μου εδώ μέσα, με οδηγεί στο συμπέρασμα ότι οι παλιότεροι δεν μας μαθαίνουν τίποτα ''καινούργιο'' (όσο παλιό και να είναι-οξύμωρο αλλά αληθινό) και αναμασούν 3 ονόματα.
Μακάρι να μας μίλαγαν για τους Sonics, The remains, Isley brothers, Artwoods, Funkadelic, JuliasTreatment, Julie Driscoll, Music Machine κ.τ.λ.
Καλά εξαιρέσεις υπάρχουν αλλά ο κανόνας είναι τα ίδια και τα ίδια.
Ένα συμπέρασμα και μία παρένθεση για αρχή.
