- 11 September 2006
- 26,961
Αυτά που διαβάζετε, είναι σε ένα μεγάλο βαθμό η μετάφραση της βιογραφίας του με κάποιες δικές μου προσθήκες .. ....η οποία συνοδεύεται στα ηχεία μου από το The sound of Jazz – the consert II, cd του 1993....με label Cotton Fields μία Αυστριακή δισκογραφική εταιρεία που πλέον δεν μπορώ να βρω καμία έκδοσή της....
ο Wynton Marsalis έχει θεωρηθεί ως ο σημαντικότερος τρομπετίστας και μουσικός τζαζ της γενειάς του, ως ένας από τους κορυφαίους κλασσικούς τρομπετίστες και φυσικά ως ο μεγάλος ηγέτης στην συνέχεια της παράδοσης του μεγάλου Δούκα, του Duke Ellington.
Ένας λαμπρός συνθέτης, αφιερωμένος στην τέχνη, με την ζωή του να είναι ένα πορτρέτο της πειθαρχίας, της αφιέρωσης, της θυσίας, και της δημιουργικής ολοκλήρωσης.
όπως λέει και ο ίδιος:‛Η τζαζ μπάντα αποδίδει καλύτερα όταν διαμορφώνεται η συμμετοχή από την ευφυή επικοινωνία’.
Μέσω της τζαζ ο Wynton αντιπροσωπεύει την Αμερική σε όλο τον κόσμο. Το όνομά του είναι παντού ,Πράγα, Βαρσοβία, Σεούλ, Παρίσι, στην Κωνσταντινούπολη, Σαντιάγο, Τορόντο, Αμαρίγιο και χιλιάδες άλλα μέρη, εκεί όπου μπορούμε και ακούμε τις δημιουργίες του.
Το σπίτι μας είναι πάντα εκεί που βρίσκεται και η καρδιά μας, ένα από τα μότο του Wynton, το όραμά του ?? μα φυσικά η ένωση της τζαζ και της δημοκρατίας.
Ο Wynton γεννήθηκε στη Λουιζιάνα της Νέα Ορλεάνης στις 18 Οκτωβρίου 1961 από τον Ellis και τη Dolores Marsalis. Είναι ο δεύτερος από έξι γιους, ένας από τους οποίους είναι αυτιστικός. Σε πολύ νεαρή ηλικία Wynton εξέφρασε μέσω της μελέτης μια ικανότητα για τη μουσική και μια επιθυμία να συμβάλει στον αμερικανικό πολιτισμό. Στα οκτώ του χρόνια έπαιξε την παραδοσιακή μουσική της Ορλεάνης στη βαπτιστική μπάντα εκκλησιών Fairview έχοντας οδηγό του και δάσκαλο (μέσα από άπειρες ώρες μελέτης) το θρυλικό και αείμνηστο Danny Barker.
Στα 14 πολύ νωρίς για μουσικό, ξεκίνησε η αναγνώρισή του, κλήθηκε στην φιλαρμονική της Νέα Ορλεάνης.
Κατά τη διάρκεια του γυμνασίου ο Wynton ήταν μέλος της Συμφωνικής Brass Quintet, συμφωνική ορείχαλκου (όπως θα λέγαμε στα Ελληνικά !!), μέλος στην μπάντα κονσέρτων της κοινότητας της Νέας Ορλεάνης, μέλος στην ορχήστρα νεολαίας της Νέας Ορλεάνης, στην Συμφωνική της Νέας Ορλεάνης και τα Σαββατοκύριακα έδινε τον καλύτερό του εαυτό σε μπάντες τζαζ καθώς επίσης και στη δημοφιλή τοπική funk band τους Creators …….. πολυάσχολος από μικρός!!!!
Στην ηλικία των 17 ο Wynton έγινε ο νεώτερος μουσικός μπάντας που αναγνωρίζεται στο κέντρο μουσικής του Μπερκσάιρ Tanglewood. Παρά το νεαρό της ηλικίας του,
του απονεμήθηκε το βραβείο Harvey Shapiro.
Όταν ο Wynton μετακόμησε στην πόλη της Νέας Υόρκης για να παρακολουθήσει μαθήματα στο Juilliard το 1978, άρχισε να αφομοιώνει στοιχεία από την νυκτερινή ατμόσφαιρα της πόλης. Τότε ήταν που ξύπνησε μέσα του το ένστικτο του προτωπόρου.
Δύο χρόνια αργότερα το 1980 ανταμείφθηκε με την ευκαιρία να γίνει μέλος στους Jazz Messengers και να μελετήσει υπό την εποπτία του μεγάλου δάσκαλου, μεγάλου ντράμερ και δ/ντη μπάντας, Art Blakey. Σε αυτή την μπάντα, την μπάντα του Art Blakey ο Wynton έμαθε τη σχέση μεταξύ της τζαζ και δημοκρατίας.
Ο Art πάντα έλεγε ότι "No America, no jazz!!"
Ο Wynton απέκτησε, ή για να το αποδώσω πιο σωστά, κληρονόμησε από τον Blakey το πάθος του ηγέτη της μπάντας με αποτέλεσμα να μεταδίδει την ένταση σε κάθε απόδοση.
Στα χρόνια που ακολούθησαν ο Wynton κλήθηκε πολλές φορές να αποδώσει παρέα με ιερά τέρατα όπως οι, Sarah Vaughan, Dizzy Gillespie, Sweet Edison, Clark Terry, Sonny Rollins και πολλοί άλλοι μύθοι της Jazz.
Με αυτό το ιστορικό ο Wynton συγκρότησε την δική του μπάντα του ‛και μεταφράζοντας επ’ακριβώς την γνωστή ρήση hit the road’ χτύπησε τους δρόμους, πραγματοποιώντας μέσα σε μία δεκαετία πάνω από 120 συναυλίες τον χρόνο.
Τελικά, είχε πάρει τους δρόμους για τα καλά, στην αναζήτηση της τελειότητας !
Ο στόχος του πάντα είναι να μάθει πώς να αποδίδει, να κατανοήσει τι είναι αυτό που μπορεί να δώσει στο ακροατήριό του ώστε όλοι να ¨εισβάλουν¨ στην ψυχή της Δημοκρατίας, στην ψυχή της Jazz.
O Wynton επένδυσε τη δημιουργική ενέργειά του στην τέχνη της τζαζ και δεν συμβιβάστηκε ποτέ από την οικονομική ευκαιρία ή την πίεση των δισκογραφικών εταιρειών.
Επιπλέον, συγκέντρωσε την αναγνώριση για την παλαιότερη γενεά των μουσικών της τζαζ και προέτρεψε την επαν-έκδοση του καταλόγου τζαζ από τις επιχειρήσεις αρχείων παγκοσμίως.
Αν ρίξουμε μια γρήγορη ματιά σε πολλούς γνωστούς μουσικούς της τζαζ αποκαλύπτονται πολλοί σπουδαστές των εργαστηρίων Marsalis, όπως μερικοί από αυτούς που ακολουθούν:
James Carter, Christian McBride, Roy Hargrove, Harry Connick Junior, Nicholas Payton, Eric Reed και Eric Lewis.
Ο Wynton δεν εστίασε απλά στη μουσική δεξιοτεχνία του, αφιέρωσε επίσης αρκετό χρόνο στην ανάπτυξη των συνθετικών δεξιοτήτων του. Η Αμερικάνικη κοινότητα χορού γρήγορα αγκαλίασε τις ικανότητες της μουσικής του πέννας και έτσι σύντομα έλαβε προσκλήσεις για να δημιουργήσει σημαντικές συνθέσεις για το Garth Fagan Dance, Peter Martins το μπαλέτο πόλεων της Νέας Υόρκης, Twyla Tharp για το αμερικανικό θέατρο μπαλέτου, και για το αμερικανικό θέατρο χορού Alvin Ailey.
Ο Marsalis συνεργάστηκε με το σύλλογο Lincoln Center Chamber Music Society το 1995 να συνθέσει το κουαρτέτο πνευστών AT THE OCTOROON BALLS (εάν δεν το έχετε ακούσει....απλά τρέξτε να το αγοράσετε, θα χαθείτε μέσα στην μαγεία των πνευστών) και ξανά το 1998 για να δημιουργήσει μια ‛μουσική απάντηση’ στο A Soldier’s Tale του Stravinsky, με το A FIDDLER’S TALE.
Στην αυγή της νέας χιλιετίας ο Wynton παρουσίασε την πιό φιλόδοξη εργασία του μέχρι σήμερα, το ALL RISE, μια επική σύνθεση για τη Big Band, τη χορωδία gospel και τη συμφωνική ορχήστρα, έργο που εκτελέσθηκε από τη New York Philharmonic Οrchestra υπό την διεύθυνση του Kurt Masur μαζί με τη χορωδία του Morgan State University και την Lincoln Center Jazz Orchestra (Δεκέμβριος 1999).
Η εκτέλεση αυτού του έργου ηχογραφήθηκε τον Σεπτέμβριο του 2001 με δ/ντή ορχήστρας τον ESA - Peka Salonen, την φιλαρμονική του Λος Άντελες και περισσότερες από 100 φωνές από τη χορωδία Morgan State University, τους τραγουδιστές Northridge του κρατικού πανεπιστημίου Καλιφόρνιας και τον Paul Smith.
Είναι ένα μεγαλειώδες έργο που μόνο αν το ακόυσετε αμέσως θα καταλάβετε τι μουσική παιδεία κρύβει ο Wynton μέσα του.
Η αγάπη του Wynton στις συνθέσεις των Bach, Beethoven, Mozart και πολλών άλλων τον ώθησε να κάνει και μία διαδρομή στην κλασσική μουσική επίσης.
Ηχογράφησε κονσέρτα για τρομπέτα των Haydn, Hummel και Mozart στην ηλικία των είκοσι.
Το ντεμπούτο του στην κλασσική αυτή ηχογράφηση έλαβε λαμπρές κριτικές και γι’αυτό του απονεμήθηκε το βραβείο Grammy για "τον καλύτερο κλασσικό σολίστα με ορχήστρα."
Ο Wynton μετά από αυτό το Grammy ηχογράφησε άλλα δέκα κλασσικά έργα.
Το 1987 ο Wynton ίδρυσε ένα πρόγραμμα για την τζαζ στο κέντρο σπουδών του Λίνκολν.
Η πρώτη σεζόν αποτελείτο από τρεις συναυλίες. Κάτω από την ηγεσία Wynton το πρόγραμμα έχει αναπτύξει μια διεθνή ημερήσια διάταξη με μέχρι 400 γεγονότα ετησίως σε 15 χώρες. Ο προγραμματισμός είναι πλούσιος και διαφορετικός και περιλαμβάνει τις αποδόσεις, τις συζητήσεις, τα φόρουμ ταινιών, τους χορούς, την τηλεόραση και τις ραδιοφωνικές μεταδόσεις και φυσικά τις εκπαιδευτικές δραστηριότητες.
Οι εκπαιδευτικές δραστηριότητες περιλαμβάνουν έναν ετήσιο ανταγωνισμό και ένα φεστιβάλ για τζαζ μπάντες του γυμνασίου. Κατάληξη όλων αυτών.... πάνω από 2000 μπάντες σε 50 κράτη και τον Καναδά, μία ακαδημία για Δ/ντές μπάντας και μια σημαντικά δημοφιλή σειρά συναυλιών για παιδιά η λεγόμενη "τζαζ για τους νέους."
Το φθινόπωρο του 1995 Wynton προώθησε δύο σημαντικά γεγονότα ραδιοφωνικής και τηλεοπτικής μετάδοσης. Τον Οκτώβριο το PBS παρουσίασε το MARSALIS ON MUSIC, μια εκπαιδευτική σειρά στην τηλεόραση όπου παρουσίασε την τζαζ και την κλασσική μουσική.
Η σειρά γράφτηκε και παρουσιάστηκε από τον ίδιο και έσπασε τα ρεκόρ τηλεθέασης στην Αμερική, εκατομμύρια γονείς με τα παιδιά παιδιά τους έμεινα αποσβολωμένοι μπροστά στις οθόνες τους παρακολουθώντας την μαγεία της μουσικής δωσμένη όσο καλύτερα γινόταν από ένα πολύ μεγάλο καλλιτέχνη.
Οι συγγραφείς σύγκριναν την τηλεοπτική αυτή σειρά με αυτήν του Leonard Bernstein στα κονσέρτα για νέους που έγινε την δεκαετία του '50 και του '60.
Τον ίδιο μήνα το εθνικό δημόσιο ραδιόφωνο άρχισε την πρώτη 26-εβδομάδων ραδιοφωνική σειρά του Wynton η οποία είχε τίτλο ‛φτιάχνοντας’ την μουσική.
Ήταν η πρώτη φορά στην ιστορία του ραδιόφωνου των ΗΠΑ όπου παρουσιάστηκε σε μία πλήρη έκθεση όλο το έργο της Jazz.
Περιτό να γράψω ότι φυσικά για μία ακόμη φορά βραβεύθηκε για τα έργα αυτά...
Και όσο τα χρόνια περνάνε, οι διακρίσεις προς το προσωπό του αυξάνονται....
Πέρα από τα πάμπολλα Grammy που έχει κερδίσει, τα 50 κλειδιά πόλεων που του έχουν απονεμηθεί, είναι πλέον και πρέσβυς καλής θέλησης και ειρήνης( δεν θέλω συγκρίσεις με γνωστά ονόματα εδώ......)
Όταν όμως τον ρωτάνε ποια είναι η μεγαλύτερη διάκριση που του έχει αποδωθεί, αυτός απαντάει πάντα για την αγάπη του κόσμου προς το προσωπό του.....
Το βιογραφικό του περιλαμβάνει και άλλες σελίδες, δεν θέλω όμως να σας κουράσω.....προτιμώ να δείτε την δισκογραφία του που θα ακολουθήσει για μπορέσετε να ακούσετε ότι δεν ξέρατε και να βγάλετε τα δικά σας συμπεράσματα.
Δεν χρειάζεται να γράψω την προσωπική μου άποψη για αυτόν τον μέγα καλλιτέχνη-άνθρωπο, όταν ακούω τα λίγα από τα cd του που έχω απλά καταλαβαίνω ότι τα μηχανάκια και όλα τα Hi-End του κόσμου δεν έχουν καμία αξία....... τα μυνήματα που θέλει να περάσει ο Wynton τα περνάει και από ένα απλό ραδιοφωνάκι !!!!
Αφιερωμένο εξαιρετικά στον Λύμπε.........
p.s. λίγο υπομονή για την δισκογραφία του, έχει δουλίτσα ακόμα
p.s.2 απίστευτο, τώρα βρήκαν να χακάρουν την σελίδα του Duke ?????? το link αναννεώθηκε
ο Wynton Marsalis έχει θεωρηθεί ως ο σημαντικότερος τρομπετίστας και μουσικός τζαζ της γενειάς του, ως ένας από τους κορυφαίους κλασσικούς τρομπετίστες και φυσικά ως ο μεγάλος ηγέτης στην συνέχεια της παράδοσης του μεγάλου Δούκα, του Duke Ellington.
Ένας λαμπρός συνθέτης, αφιερωμένος στην τέχνη, με την ζωή του να είναι ένα πορτρέτο της πειθαρχίας, της αφιέρωσης, της θυσίας, και της δημιουργικής ολοκλήρωσης.
όπως λέει και ο ίδιος:‛Η τζαζ μπάντα αποδίδει καλύτερα όταν διαμορφώνεται η συμμετοχή από την ευφυή επικοινωνία’.
Μέσω της τζαζ ο Wynton αντιπροσωπεύει την Αμερική σε όλο τον κόσμο. Το όνομά του είναι παντού ,Πράγα, Βαρσοβία, Σεούλ, Παρίσι, στην Κωνσταντινούπολη, Σαντιάγο, Τορόντο, Αμαρίγιο και χιλιάδες άλλα μέρη, εκεί όπου μπορούμε και ακούμε τις δημιουργίες του.
Το σπίτι μας είναι πάντα εκεί που βρίσκεται και η καρδιά μας, ένα από τα μότο του Wynton, το όραμά του ?? μα φυσικά η ένωση της τζαζ και της δημοκρατίας.
Ο Wynton γεννήθηκε στη Λουιζιάνα της Νέα Ορλεάνης στις 18 Οκτωβρίου 1961 από τον Ellis και τη Dolores Marsalis. Είναι ο δεύτερος από έξι γιους, ένας από τους οποίους είναι αυτιστικός. Σε πολύ νεαρή ηλικία Wynton εξέφρασε μέσω της μελέτης μια ικανότητα για τη μουσική και μια επιθυμία να συμβάλει στον αμερικανικό πολιτισμό. Στα οκτώ του χρόνια έπαιξε την παραδοσιακή μουσική της Ορλεάνης στη βαπτιστική μπάντα εκκλησιών Fairview έχοντας οδηγό του και δάσκαλο (μέσα από άπειρες ώρες μελέτης) το θρυλικό και αείμνηστο Danny Barker.
Στα 14 πολύ νωρίς για μουσικό, ξεκίνησε η αναγνώρισή του, κλήθηκε στην φιλαρμονική της Νέα Ορλεάνης.
Κατά τη διάρκεια του γυμνασίου ο Wynton ήταν μέλος της Συμφωνικής Brass Quintet, συμφωνική ορείχαλκου (όπως θα λέγαμε στα Ελληνικά !!), μέλος στην μπάντα κονσέρτων της κοινότητας της Νέας Ορλεάνης, μέλος στην ορχήστρα νεολαίας της Νέας Ορλεάνης, στην Συμφωνική της Νέας Ορλεάνης και τα Σαββατοκύριακα έδινε τον καλύτερό του εαυτό σε μπάντες τζαζ καθώς επίσης και στη δημοφιλή τοπική funk band τους Creators …….. πολυάσχολος από μικρός!!!!
Στην ηλικία των 17 ο Wynton έγινε ο νεώτερος μουσικός μπάντας που αναγνωρίζεται στο κέντρο μουσικής του Μπερκσάιρ Tanglewood. Παρά το νεαρό της ηλικίας του,
του απονεμήθηκε το βραβείο Harvey Shapiro.
Όταν ο Wynton μετακόμησε στην πόλη της Νέας Υόρκης για να παρακολουθήσει μαθήματα στο Juilliard το 1978, άρχισε να αφομοιώνει στοιχεία από την νυκτερινή ατμόσφαιρα της πόλης. Τότε ήταν που ξύπνησε μέσα του το ένστικτο του προτωπόρου.
Δύο χρόνια αργότερα το 1980 ανταμείφθηκε με την ευκαιρία να γίνει μέλος στους Jazz Messengers και να μελετήσει υπό την εποπτία του μεγάλου δάσκαλου, μεγάλου ντράμερ και δ/ντη μπάντας, Art Blakey. Σε αυτή την μπάντα, την μπάντα του Art Blakey ο Wynton έμαθε τη σχέση μεταξύ της τζαζ και δημοκρατίας.
Ο Art πάντα έλεγε ότι "No America, no jazz!!"
Ο Wynton απέκτησε, ή για να το αποδώσω πιο σωστά, κληρονόμησε από τον Blakey το πάθος του ηγέτη της μπάντας με αποτέλεσμα να μεταδίδει την ένταση σε κάθε απόδοση.
Στα χρόνια που ακολούθησαν ο Wynton κλήθηκε πολλές φορές να αποδώσει παρέα με ιερά τέρατα όπως οι, Sarah Vaughan, Dizzy Gillespie, Sweet Edison, Clark Terry, Sonny Rollins και πολλοί άλλοι μύθοι της Jazz.
Με αυτό το ιστορικό ο Wynton συγκρότησε την δική του μπάντα του ‛και μεταφράζοντας επ’ακριβώς την γνωστή ρήση hit the road’ χτύπησε τους δρόμους, πραγματοποιώντας μέσα σε μία δεκαετία πάνω από 120 συναυλίες τον χρόνο.
Τελικά, είχε πάρει τους δρόμους για τα καλά, στην αναζήτηση της τελειότητας !
Ο στόχος του πάντα είναι να μάθει πώς να αποδίδει, να κατανοήσει τι είναι αυτό που μπορεί να δώσει στο ακροατήριό του ώστε όλοι να ¨εισβάλουν¨ στην ψυχή της Δημοκρατίας, στην ψυχή της Jazz.
O Wynton επένδυσε τη δημιουργική ενέργειά του στην τέχνη της τζαζ και δεν συμβιβάστηκε ποτέ από την οικονομική ευκαιρία ή την πίεση των δισκογραφικών εταιρειών.
Επιπλέον, συγκέντρωσε την αναγνώριση για την παλαιότερη γενεά των μουσικών της τζαζ και προέτρεψε την επαν-έκδοση του καταλόγου τζαζ από τις επιχειρήσεις αρχείων παγκοσμίως.
Αν ρίξουμε μια γρήγορη ματιά σε πολλούς γνωστούς μουσικούς της τζαζ αποκαλύπτονται πολλοί σπουδαστές των εργαστηρίων Marsalis, όπως μερικοί από αυτούς που ακολουθούν:
James Carter, Christian McBride, Roy Hargrove, Harry Connick Junior, Nicholas Payton, Eric Reed και Eric Lewis.
Ο Wynton δεν εστίασε απλά στη μουσική δεξιοτεχνία του, αφιέρωσε επίσης αρκετό χρόνο στην ανάπτυξη των συνθετικών δεξιοτήτων του. Η Αμερικάνικη κοινότητα χορού γρήγορα αγκαλίασε τις ικανότητες της μουσικής του πέννας και έτσι σύντομα έλαβε προσκλήσεις για να δημιουργήσει σημαντικές συνθέσεις για το Garth Fagan Dance, Peter Martins το μπαλέτο πόλεων της Νέας Υόρκης, Twyla Tharp για το αμερικανικό θέατρο μπαλέτου, και για το αμερικανικό θέατρο χορού Alvin Ailey.
Ο Marsalis συνεργάστηκε με το σύλλογο Lincoln Center Chamber Music Society το 1995 να συνθέσει το κουαρτέτο πνευστών AT THE OCTOROON BALLS (εάν δεν το έχετε ακούσει....απλά τρέξτε να το αγοράσετε, θα χαθείτε μέσα στην μαγεία των πνευστών) και ξανά το 1998 για να δημιουργήσει μια ‛μουσική απάντηση’ στο A Soldier’s Tale του Stravinsky, με το A FIDDLER’S TALE.
Στην αυγή της νέας χιλιετίας ο Wynton παρουσίασε την πιό φιλόδοξη εργασία του μέχρι σήμερα, το ALL RISE, μια επική σύνθεση για τη Big Band, τη χορωδία gospel και τη συμφωνική ορχήστρα, έργο που εκτελέσθηκε από τη New York Philharmonic Οrchestra υπό την διεύθυνση του Kurt Masur μαζί με τη χορωδία του Morgan State University και την Lincoln Center Jazz Orchestra (Δεκέμβριος 1999).
Η εκτέλεση αυτού του έργου ηχογραφήθηκε τον Σεπτέμβριο του 2001 με δ/ντή ορχήστρας τον ESA - Peka Salonen, την φιλαρμονική του Λος Άντελες και περισσότερες από 100 φωνές από τη χορωδία Morgan State University, τους τραγουδιστές Northridge του κρατικού πανεπιστημίου Καλιφόρνιας και τον Paul Smith.
Είναι ένα μεγαλειώδες έργο που μόνο αν το ακόυσετε αμέσως θα καταλάβετε τι μουσική παιδεία κρύβει ο Wynton μέσα του.
Η αγάπη του Wynton στις συνθέσεις των Bach, Beethoven, Mozart και πολλών άλλων τον ώθησε να κάνει και μία διαδρομή στην κλασσική μουσική επίσης.
Ηχογράφησε κονσέρτα για τρομπέτα των Haydn, Hummel και Mozart στην ηλικία των είκοσι.
Το ντεμπούτο του στην κλασσική αυτή ηχογράφηση έλαβε λαμπρές κριτικές και γι’αυτό του απονεμήθηκε το βραβείο Grammy για "τον καλύτερο κλασσικό σολίστα με ορχήστρα."
Ο Wynton μετά από αυτό το Grammy ηχογράφησε άλλα δέκα κλασσικά έργα.
Το 1987 ο Wynton ίδρυσε ένα πρόγραμμα για την τζαζ στο κέντρο σπουδών του Λίνκολν.
Η πρώτη σεζόν αποτελείτο από τρεις συναυλίες. Κάτω από την ηγεσία Wynton το πρόγραμμα έχει αναπτύξει μια διεθνή ημερήσια διάταξη με μέχρι 400 γεγονότα ετησίως σε 15 χώρες. Ο προγραμματισμός είναι πλούσιος και διαφορετικός και περιλαμβάνει τις αποδόσεις, τις συζητήσεις, τα φόρουμ ταινιών, τους χορούς, την τηλεόραση και τις ραδιοφωνικές μεταδόσεις και φυσικά τις εκπαιδευτικές δραστηριότητες.
Οι εκπαιδευτικές δραστηριότητες περιλαμβάνουν έναν ετήσιο ανταγωνισμό και ένα φεστιβάλ για τζαζ μπάντες του γυμνασίου. Κατάληξη όλων αυτών.... πάνω από 2000 μπάντες σε 50 κράτη και τον Καναδά, μία ακαδημία για Δ/ντές μπάντας και μια σημαντικά δημοφιλή σειρά συναυλιών για παιδιά η λεγόμενη "τζαζ για τους νέους."
Το φθινόπωρο του 1995 Wynton προώθησε δύο σημαντικά γεγονότα ραδιοφωνικής και τηλεοπτικής μετάδοσης. Τον Οκτώβριο το PBS παρουσίασε το MARSALIS ON MUSIC, μια εκπαιδευτική σειρά στην τηλεόραση όπου παρουσίασε την τζαζ και την κλασσική μουσική.
Η σειρά γράφτηκε και παρουσιάστηκε από τον ίδιο και έσπασε τα ρεκόρ τηλεθέασης στην Αμερική, εκατομμύρια γονείς με τα παιδιά παιδιά τους έμεινα αποσβολωμένοι μπροστά στις οθόνες τους παρακολουθώντας την μαγεία της μουσικής δωσμένη όσο καλύτερα γινόταν από ένα πολύ μεγάλο καλλιτέχνη.
Οι συγγραφείς σύγκριναν την τηλεοπτική αυτή σειρά με αυτήν του Leonard Bernstein στα κονσέρτα για νέους που έγινε την δεκαετία του '50 και του '60.
Τον ίδιο μήνα το εθνικό δημόσιο ραδιόφωνο άρχισε την πρώτη 26-εβδομάδων ραδιοφωνική σειρά του Wynton η οποία είχε τίτλο ‛φτιάχνοντας’ την μουσική.
Ήταν η πρώτη φορά στην ιστορία του ραδιόφωνου των ΗΠΑ όπου παρουσιάστηκε σε μία πλήρη έκθεση όλο το έργο της Jazz.
Περιτό να γράψω ότι φυσικά για μία ακόμη φορά βραβεύθηκε για τα έργα αυτά...
Και όσο τα χρόνια περνάνε, οι διακρίσεις προς το προσωπό του αυξάνονται....
Πέρα από τα πάμπολλα Grammy που έχει κερδίσει, τα 50 κλειδιά πόλεων που του έχουν απονεμηθεί, είναι πλέον και πρέσβυς καλής θέλησης και ειρήνης( δεν θέλω συγκρίσεις με γνωστά ονόματα εδώ......)
Όταν όμως τον ρωτάνε ποια είναι η μεγαλύτερη διάκριση που του έχει αποδωθεί, αυτός απαντάει πάντα για την αγάπη του κόσμου προς το προσωπό του.....
Το βιογραφικό του περιλαμβάνει και άλλες σελίδες, δεν θέλω όμως να σας κουράσω.....προτιμώ να δείτε την δισκογραφία του που θα ακολουθήσει για μπορέσετε να ακούσετε ότι δεν ξέρατε και να βγάλετε τα δικά σας συμπεράσματα.
Δεν χρειάζεται να γράψω την προσωπική μου άποψη για αυτόν τον μέγα καλλιτέχνη-άνθρωπο, όταν ακούω τα λίγα από τα cd του που έχω απλά καταλαβαίνω ότι τα μηχανάκια και όλα τα Hi-End του κόσμου δεν έχουν καμία αξία....... τα μυνήματα που θέλει να περάσει ο Wynton τα περνάει και από ένα απλό ραδιοφωνάκι !!!!
Αφιερωμένο εξαιρετικά στον Λύμπε.........
p.s. λίγο υπομονή για την δισκογραφία του, έχει δουλίτσα ακόμα
p.s.2 απίστευτο, τώρα βρήκαν να χακάρουν την σελίδα του Duke ?????? το link αναννεώθηκε
Last edited:
