Στον μεγάλο μου, που είχε σοβαρό πρόβλημα όταν έβγαζε δοντάκια, ξέραμε κάθε βράδυ οτι δεν θα κοιμηθούμε.
Έτσι, κάθε βράδυ στις 12 βγαίναμε βόλτα με το αμάξι.. 12-2 βόλτα και ύπνος ο μικρός και η μαμά στο αμάξι και μετά ως δια μαγείας με το που μπαίναμε σπίτι ξυπνούσε.
Οπότε το πρόγραμμα μας είχε αλλάξει.. 12-2 βόλτες με το αμάξι, 2-4 αγκαλιά πάνε έλα, κατα τις 4-5 φραπέ στο μπαλκόνι κλπ..για ένα εξάμηνο!
Ήταν δύσκολο δεν λέω, όπως είναι και τώρα με την μικρή μου που έχει αλλεργίες..
Αλλά είναι αυτό που λέει ο Τάσος.. αυτή η μωρουδίλα, το αλήτικο χαμόγελο του μεγάλου, ή το ...."γυναικείο"(για να μην το πω αλλιώς) ύφος της μικρής μου, είναι πράγματα που δεν υπάρχουν όμοια τους.
Ένα βράδυ που νανούριζα τον γιο μου πήγαινε έλα αγκαλιά 2-4 το βράδυ, και μιας και είχα πει κάθε νανούρισμα που ήξερα, είχα βγάλει ένα δικό μου το οποίο εν ολίγοις έλεγε οτι, όσο και να κουράζομαι και να ξενυχτάω, αυτές τις αγκαλιές που κάνουμε μαζί για να κοιμηθείς, δεν τις αλλάζω με κανένα ξενύχτι και καμία άλλη αγκαλιά.
υ.γ δεν ξέρω για σας, αλλά στις δύσκολες εποχές που ζούμε, τα παιδιά μας είναι αυτά(τελικά) που μας κρατούν όρθιους και χαμογελαστούς.