Πήγαμε που λέτε την περασμένη εβδομάδα, με τους Κοψ, Μουκ και Κατερίνα, να παρακολουθήσουμε το live των SMV στο θέατρο Παλλάς.
Εντάξει, ήμουν προετοιμασμένος για καλή μουσική, αλλά ειλικρινά, αποδείχτηκε ότι δεν είχα ιδέα τι επρόκειτο να δω...
To λοιπόν, φτάνω στο Παλλάς, καθυστερημένος φυσικά (ο Κοψ άφησε το εισιτήριό μου στον πορτιέρη), μη χαλάσουμε και την παράδοση, και μπήκα ακριβώς με το που έσβησαν τα φώτα και ανέβηκαν οι μουσικοί μας επί σκηνής.
Ξεκίνησαν σχετικά χαλαρά παίζοντας με τα ηλεκτρικά τους μπάσα, ένα κράμα από jazz, blues, funk μουσική και δείχνοντάς μας το πόσο καλά κατέχουν και ζουν αυτό που κάνουν.
Ο πρώτος που μας "έδειξε τα δόντια" του, ήταν και ο νεότερος της παρέας, ο Victor Wooten. Άρχισε να σολάρει και μείναμε κυριολεκτικά με το στόμα ανοιχτό! Πέρα από το γεγονός ότι ο άνθρωπος είναι βιρτουόζος, ήταν κυριολεκτικά δοσμένος σ' αυτό που έκανε! Λες και το μπάσσο αποτελούσε επέκταση του εαυτού του. Πραγματικά, ίσως το καλύτερο σόλο ηλεκτρικού μπάσσου που είδα ποτέ μου.
Σαν να μην έφτανε όμως το πρώτο σοκ με τον Wooten, πιάνει έπειτα ο μςεγάλος της παρέας, Stanley Clarke το κοντραμπάσσο κι αρχίζει να κάνει τα δικά του. Πότε με δοξάρι, πότε χωρίς, έπαιξε νότες που δεν περίμενα ποτέ ν' ακούσω από κοντραμπάσο. Και το εκπληκτικό της όλης φάσης δεν ήταν μόνο αυτό. Ήταν που έπαιζε λες και επρόκειτο για το ευκολότερο πράμα στον κόσμο! Γνωρίζοντας το πόσο δύσκολες είναι οι χορδές ενός κοντραμπάσσου, έμεινα άναυδος!
Πέρα όμως από τα δυο δυνατά σόλο που έπαιξαν τα "άκρα" (ηλικιακά) του σχήματος, γενικότερα είχαν τρομερή συνεργεία και έπαιζαν πάρα πολύ ωραία όλοι μαζί, κάνοντας "πάσες" ο ένας στον άλλο, με έναν από τους τρεις να βγαίνει μπροστά και τους άλλους δυο να κρατάνε ρυθμό, εναλλάξ. Εδώ φάνηκε και το μεγαλείο του Miller. Έδειχνε να είναι ο "μαέστρος" της όλης φάσης, με ένα απλό νεύμα άλλαζε το ρυθμό της μουσικής, έβαζε τον καθένα να παίξει αυτό που του άρμοζε. Επίσης, πέρα από το ηλεκτρικό μπάσσο, έπαιξε και μπάσσο κλαρινέτο σε κάποια κομμάτια, προς ευχάριστη έκπληξη για εμένα.
Γενικά ο Miller ήταν ο πιο "cool" του σχήματος και η τελική προτίμησή μου από τους τρεις. Ίσως επειδή πέρα από τη μουσική, είχε και μπόλικο στυλ...
Φυσικά, θα ήταν αδικία να μην αναφερθώ έστω και λίγο στον ντράμερ και τον πληκτρά του σχήματος, που ήταν τουλάχιστον αντάξιοι των μπασσιστών μας και τους υποστήριξαν τα μέγιστα με τα όργανά τους.
Προς το τέλος της συναυλίας, ήταν που άρχισαν να μπαίνουν και καταβολές rock μέσα στις μουσικές τους, μέχρι που στο encore, έφτασε να σειστεί το σύμπαν από την ένταση με την οποία έπαιζαν! Πού να καθόμουν και στην πλατεία δηλαδή!
Γενικά, ήταν μια από τις καλύτερες συναυλίες που είδα ποτέ. Μιλάμε για τρομερή εμπειρία. Έχασαν όσοι δεν ήρθαν, ειλικρινά.
Εντάξει, ήμουν προετοιμασμένος για καλή μουσική, αλλά ειλικρινά, αποδείχτηκε ότι δεν είχα ιδέα τι επρόκειτο να δω...
To λοιπόν, φτάνω στο Παλλάς, καθυστερημένος φυσικά (ο Κοψ άφησε το εισιτήριό μου στον πορτιέρη), μη χαλάσουμε και την παράδοση, και μπήκα ακριβώς με το που έσβησαν τα φώτα και ανέβηκαν οι μουσικοί μας επί σκηνής.
Ξεκίνησαν σχετικά χαλαρά παίζοντας με τα ηλεκτρικά τους μπάσα, ένα κράμα από jazz, blues, funk μουσική και δείχνοντάς μας το πόσο καλά κατέχουν και ζουν αυτό που κάνουν.
Ο πρώτος που μας "έδειξε τα δόντια" του, ήταν και ο νεότερος της παρέας, ο Victor Wooten. Άρχισε να σολάρει και μείναμε κυριολεκτικά με το στόμα ανοιχτό! Πέρα από το γεγονός ότι ο άνθρωπος είναι βιρτουόζος, ήταν κυριολεκτικά δοσμένος σ' αυτό που έκανε! Λες και το μπάσσο αποτελούσε επέκταση του εαυτού του. Πραγματικά, ίσως το καλύτερο σόλο ηλεκτρικού μπάσσου που είδα ποτέ μου.
Σαν να μην έφτανε όμως το πρώτο σοκ με τον Wooten, πιάνει έπειτα ο μςεγάλος της παρέας, Stanley Clarke το κοντραμπάσσο κι αρχίζει να κάνει τα δικά του. Πότε με δοξάρι, πότε χωρίς, έπαιξε νότες που δεν περίμενα ποτέ ν' ακούσω από κοντραμπάσο. Και το εκπληκτικό της όλης φάσης δεν ήταν μόνο αυτό. Ήταν που έπαιζε λες και επρόκειτο για το ευκολότερο πράμα στον κόσμο! Γνωρίζοντας το πόσο δύσκολες είναι οι χορδές ενός κοντραμπάσσου, έμεινα άναυδος!
Πέρα όμως από τα δυο δυνατά σόλο που έπαιξαν τα "άκρα" (ηλικιακά) του σχήματος, γενικότερα είχαν τρομερή συνεργεία και έπαιζαν πάρα πολύ ωραία όλοι μαζί, κάνοντας "πάσες" ο ένας στον άλλο, με έναν από τους τρεις να βγαίνει μπροστά και τους άλλους δυο να κρατάνε ρυθμό, εναλλάξ. Εδώ φάνηκε και το μεγαλείο του Miller. Έδειχνε να είναι ο "μαέστρος" της όλης φάσης, με ένα απλό νεύμα άλλαζε το ρυθμό της μουσικής, έβαζε τον καθένα να παίξει αυτό που του άρμοζε. Επίσης, πέρα από το ηλεκτρικό μπάσσο, έπαιξε και μπάσσο κλαρινέτο σε κάποια κομμάτια, προς ευχάριστη έκπληξη για εμένα.
Γενικά ο Miller ήταν ο πιο "cool" του σχήματος και η τελική προτίμησή μου από τους τρεις. Ίσως επειδή πέρα από τη μουσική, είχε και μπόλικο στυλ...
Φυσικά, θα ήταν αδικία να μην αναφερθώ έστω και λίγο στον ντράμερ και τον πληκτρά του σχήματος, που ήταν τουλάχιστον αντάξιοι των μπασσιστών μας και τους υποστήριξαν τα μέγιστα με τα όργανά τους.
Προς το τέλος της συναυλίας, ήταν που άρχισαν να μπαίνουν και καταβολές rock μέσα στις μουσικές τους, μέχρι που στο encore, έφτασε να σειστεί το σύμπαν από την ένταση με την οποία έπαιζαν! Πού να καθόμουν και στην πλατεία δηλαδή!
Γενικά, ήταν μια από τις καλύτερες συναυλίες που είδα ποτέ. Μιλάμε για τρομερή εμπειρία. Έχασαν όσοι δεν ήρθαν, ειλικρινά.
