30 λίρες

...Και εμένα Σπύρο με λένε...:guitarist:
και μένα Γρηγόρη με λενε...
απλά είμαι πιό μακρυά...
Ας σας λένε όπως θέλετε, εγώ γουστάρω να μιλάμε για τις μουσικές περπλανήσεις μας, ακόμα και για έπεα πτερόεντα...

Τσιφ, το μακρυά δεν λέει τίποτα, αφορά το χρόνο όχι το αίσθημα!
 
Ας σας λένε όπως θέλετε, εγώ γουστάρω να μιλάμε για τις μουσικές περπλανήσεις μας, ακόμα και για έπεα πτερόεντα...

Τσιφ, το μακρυά δεν λέει τίποτα, αφορά το χρόνο όχι το αίσθημα!

δε πα να είσαι ψέμα εγώ σε λέω αγάπη... (Μαργαρίτης !)
 
άσε τους μπουληδες, γίνε πάλι 15 χρονών και άκου αυτό στην deluxe edition..
πάνω από δέκα φορές το έχω ακούσει τελευταία....

images

Τι μου θύμισες τώρα.....τους είχε και το soundtrack του "Colours' του Dennis Hopper....πάντως τον ψιλοαδικείς τον Marvin, συντάσσομαι με τον Πάνο κι εγώ.
 
Απάντηση: Re: 30 λίρες

Ήρθα για να δημιουργήσω λίγο σάλο....

το Dark, το Pepper και το whats going on είναι κατά την γνώμη μου οι τρεις πιο υπερεκτιμημένοι δίσκοι στη ιστορία της μουσικής. Μπορώ να μιλάω για ώρες αλλά δεν είναι της παρούσης...
Το gig πάντως είναι φοβερό κομμάτι (βασικά μόνο αυτό λες εκπληκτικό από τον συγκεκριμένο δίσκο)
Είμαι του meddle εγώ....(πεθαίνω, λιώνω σβήνω)
και του atom,
και του More,
και του Animals
φυσικά The Wall,
και Final

Oxi Syd,
Oxi Wish
Oxi Umma.
.......

θα συμφωνησω με το νεαρο μελος της κατηγοριας Γιωργο Μπαιραχτιαρη
οτι το pepper ειναι υπερεκτιμημενο, εχει μπει σε πολλες λιστες
ενω εχουμε πει οτι αυτες οι καταστασεις δεν μπαινουν σε λιστες
 
Re: Απάντηση: 30 λίρες

Αυτή η κουφάλα ο Μπάϊρα είναι διαλυτικό στοιχείο, τον ξέρουμε :twoguns:

Δεν ξεχνώ ποτέ πάντως,
και το καλύτερο που έχει ειπωθεί και που διάβασα ποτέ για τους Floyd το έχεις πει εσύ εδώ κάποτε...
"Το να απαξιώσεις τους Floyd προϋποθέτει να έχεις τελειώσει με πολλά πράγματα πριν από αυτούς"


δεν το είχες πει ακριβώς έτσι αλλά αυτό εννοούσες......
 
Οι Floyd ήταν κάτι σημαντικό καλώς ή κακώς.
Μετά το dsotm πέσαμε με τα μούτρα να δούμε ΤΙ άλλο υπάρχει.
Και προσπαθώντας να βρούμε άλλο ένα dsotm πέσαμε πάνω σε atom, meddle, obscured, meddle, uma και τα βαρειά κι ασήκωτα του Syd. Όλα μέσα σε 2 χρόνια. Στη δίψα να βρεθεί λίγο ακόμα dsotm.
Μέχρι που ήρθε το wish και αααααααχ....ήρθαμε στα γράδα μας!
Κι όμως πολύ αργότερα αντιληφθήκαμε τι ανακαλύψαμε στα δυό χρόνια αυτά.
 
Οι Floyd ήταν κάτι σημαντικό καλώς ή κακώς.
Μετά το dsotm πέσαμε με τα μούτρα να δούμε ΤΙ άλλο υπάρχει.
Και προσπαθώντας να βρούμε άλλο ένα dsotm πέσαμε πάνω σε atom, meddle, obscured, meddle, uma και τα βαρειά κι ασήκωτα του Syd. Όλα μέσα σε 2 χρόνια. Στη δίψα να βρεθεί λίγο ακόμα dsotm.
Μέχρι που ήρθε το wish και αααααααχ....ήρθαμε στα γράδα μας!
Κι όμως πολύ αργότερα αντιληφθήκαμε τι ανακαλύψαμε στα δυό χρόνια αυτά.

:music-smiley-005:
 
:music-smiley-005:

εσύ με τη φλυαρία σου μας τσάκισες !
(μετά περιμένουν άλλοι να πάει μπροστά η μουσική κατηγορία...!)
πως ρε?
με smilies ?:violent-smiley-030:

(φιλάκια Goj!) :a0210:
 
Αφού τα είπες όλα βρε Δημήτρη...
Οι Floyd είναι η αγαπημένη μου μπάντα...
Ξεκίνησα στα 13 ακούγοντας το Sorrow στο σπίτι ξάδερφου... "ρε τι 'ν τούτο ?" σκέφτηκα αμέσως.
Την επομένη αγόρασα το CDάκι. Το έλιωνα για μέρες στο repeat. Ήταν πρωτόγνωρο για μένα.
Μετά ξεκίνησα με τα γνωστά... DSOTM / Wish... κλασσικά...
Αργότερα έπεφτα όλο και πιο βαθιά... ώσπου έπεσε στα χέρια μου το Meddle. Ένοιωσα σαν να με πέρασε μπουλντόζα από πάνω... και μάλιστα πήγαινε 1η - όπισθεν συνέχεια.
Μετά ήρθε το Atom.... μια από τα ίδια...

Απο τότε, δεν χορταίνω μέχρι και σήμερα να τους ακούω.
Momentary lapse... κάπως τρώγεται. Division bell δεν μου άρεσε ποτέ.
Το τελευταίο, το "ποτάμι" δε... με έκανε να ξενερώσω μαζί τους απίστευτα. The Great Αρπαχτή.

Αλλά όσο ξαναβάζω τα παλιά... τους συγχωρώ.
 
Division bell δεν μου άρεσε ποτέ..

άλλη μια ιστορία.....
το 1997, έχοντας μετα το final cut αποκυρήξει εντελώς τους floyd (ή ότι απέμεινε από αυτούς) - δεν είχα ακούσει καν το lapse - αργότερα όμως αγόρασα το pulse - είχα μείνει το καλοκαίρι για ένα μήνα οικογενειακώς, ήσυχες διακοπές σπιτικές με μωρό, στον κουμπάρο μου στην Ολλανδία.
Μαζί μου τότε ένα discman. Τα βράδια στη σοφίτα που φιλοξενούμασταν άκουγα ένα δυό σιντάκια δανεικά από τον κουμπάρο μου, κύρια κλασική.
Είχε αγοράσει πρόσφατα το division bell. Η αίσθηση που πήρα από τον δίσκο αυτόν ήταν ακριβώς εκείνη των άλλων floyd-εκτός dsotm. Εκείνη των atom, meddle, obscured. Ιδίως με το πρώτο κομμάτι cluster one.

https://www.youtube.com/watch?v=XRqrpfzpTaA

δεν είναι τυχαίο που είναι προιόν συνεργασίας Gilmour -Wright μετά από άπειρα χρόνια...
Πιστεύω ότι είχαν ζοριστεί πολλά χρόνια από τον Waters και κατάφεραν να ορθοποδήσουν καλά στο Division.
Ήταν καλός δίσκος.

Τελικά κατέληξα κάθε βράδυ να ακούω division μέχρι να κοιμηθώ και φυσικά το αγόρασα πρώτο πράγμα, όταν επέστρεψα στην Ελλάδα.